Teraźniejsza Prawda nr 159 – 1955 – str. 19
Lewitów przybytku (w. 17) wyobraża odpowiednie służby pozaobrazowych Gersonitów w pomnażaniu pracy usprawiedliwienia i poświęcenia oraz pozaobrazowych Merarytów w wydawaniu, publikowaniu i rozpowszechnianiu Biblii i innych dzieł chrześcijańskich. Wyruszenie zaś Gersonitow i Merarytów (w 17) wyobraża rozpoczęcie przez ich pozafigury owych służb. Postęp pierwszych jest postępem tych drugich, a przybycie pierwszych do Faran jest dojściem Lewitów do warunków Królestwa w Epifanii.
(35) Wiersz 18 wprowadza podróżowanie drugiego obozu – obozu Rubena (oto syn). Jak już powiedzieliśmy, sztandar tego obozu miał wyhaftowaną postać orła. Wykazaliśmy już, że postać ta wyobraża mądrość Bożą. Również wykazaliśmy, że mądrość jest myślą centralną w szafarskich doktrynach trzech wyznań przedstawionych przez trzy pokolenia w obozie na południe od namiotu zgromadzenia. Zgodnie z wyjątkiem w 4Moj. 2:2, wykazującym iż ponadto, że każdy obóz miał jedną chorągiew, która nie była oznaką pokolenia stojącego na czele odnośnego obozu ale każdy z dwunastu pokoleń posiadał swój znak. Te to właśnie dwanaście znaków domów ojców ich reprezentowały dwanaście pokoleń podobnie jak dwanaście drogich kamieni w napierśniku arcykapłana przedstawiały one to samo co tych dwanaście klejnotów a mianowicie dwanaście najważniejszych cnót charakteru chrześcijańskiego odpowiedających dwunastu drogim kamieniom w fundamentach murów Nowej Jerozolimy (Obj. 21:19, 21) oraz dwunastu owocom drzewa żywota (Obj. 22:2). Zgodnie z tym, Ruben było to pierwsze pokolenie obozu na południe od namiotu zgromadzenia i jako takie przedstawiało Grecko- Katolicki Kościół. Doktryna szafarska tego Kościoła jest następująca: Chrystus był specjalnym przedstawicielem Boga we wszystkich Swych twórczych objawieniowych i opatrznościowych dziełach w Swej przed-ludzkiej naturze, w swym dziele odkupienia w ludzkiej naturze i w swych dziełach pouczenia usprawiedliwiania, poświęcenia i wyzwolenia wzglądem kościoła i świata oraz w dziełach Namiestnictwa Jego po-ludzkiej naturze poprzez cały wszechświat i po nieskończone czasy. Taka bowiem była niewątpliwie nauka o kierownictwie Grecko- Katolickiego Kościoła.
(36) Członkiem Małego Stadka, który rozpoczął ruch Małego Stadka o Chrystusie i
kol. 2
Jego urzędzie przed-ludzkim, ludzkim i po-ludzkim był Apostoł Jan, który przedstawił tę doktrynę, przeciwstawiając się Gnostycyzmowi typu popieranego przez Ceryntusa. Według Polikarpa, Jan przypadkowo spotkawszy Ceryntusa w publicznej łaźni szybko wybiegł z budynku, lękając się by się on nie zawalił na głowę heretyka. Święty Jan w swojej Ewangelii, listach i Objawieniu mówi o przed-ludzkim, ludzkim i po-ludzkim urzędzie Chrystusa. Myślą bowiem jego jest, że Logos Syn Boży pierworodny był Jego aktywnym wykonawcą w dziele stworzenia, objawienia i opatrzności zanim się stał istotą ludzką, że stał się On człowiekiem, by być wykonawcą Bożym w dziele odkupienia i stał się Boskim w Swym zmartwychwstaniu by działać jako Boży wykonawca w nauczaniu, usprawiedliwianiu, uświęceniu i wyzwoleniu dla Kościoła i świata i jako Namiestnik Boga w rządzeniu całym wszechświatem. Będąc Apostołem, a także członkiem Smyrneńskiej gwiazdy, święty Jan nie miał specjalnego towarzysza, pomocnika (nie będąc jednym z pozaobrazowych 70-ciu nauczycieli żyjących w okresie między Żniwami) jakiego mieli inni członkowie gwiazdy pomiędzy dwoma Żniwami.
Polikarp jednak, umarł albo w r. 155 albo 166 po Chr., jako pierwszy z 70 pomiędzy dwoma Żniwami i jako członek gwiazdy z pierwszej pary z tych 70 (gdyż drugim był Polikrates z Efezu) przyłączył się po śmierci Jana w rozgłaszaniu tego poselstwa jak również w rozgłaszaniu właściwej daty Wieczerzy Pańskiej. Inni bracia – kapłani – podjęli to poselstwo Chrystusowej służby, rozgłaszając je. Tak więc, synowie pozaobrazowego Aarona (w. 8) jak było przedstawione, otrąbili to poselstwo na swych symbolicznych trąbach. W ten też sposób ruch Maluczkiego Stadka rozwijał się po linii tej doktryny. Niebawem jednak przywódcy z utratników koron ukazali się na scenie, którzy, chociaż zniekształcili w ohydny sposób naukę o Chrystusa przed-ludzkiej, ludzkiej i po-ludzkiej osobie przez wprowadzenie trynitarianizmu i nauki Bóg-człowiek, jednak trzymali się nauki o Jego przed-ludzkiej, ludzkiej i po-ludzkiej urzędowej pracy jako specjalnego przedstawiciela Boga w dziele stworzenia, objawienia, opatrzności, odkupienia nauki, usprawiedliwienia, uświęcenia, uwolnienia i władzy nad wszechświatem. Tymi przywódcami bez korony byli następujący: Orygines (225 po Chr.) Dionizjusz z Rzymu (260 po Chr.), Atanazjusz (320 po Chr.), Bazyli (350 po Chr.), Grzegorz z Nazjansu (370 po Chr ), Grzegorz z Nysry