Teraźniejsza Prawda nr 157 – 1954 – str. 91
wyraźny sposób, jeśli chodzi o jej doktrynalną i etyczną stronę. Oni bronili w kontrowersji swej doktryny Wieczerzy Pańskiej przed atakami zwolenników Rzymu z punktu widzenia transsubstancjacji, oraz przeciw atakom Luterańskim z punktu widzenia instrumentalizacji. Wywalczyli oni pamiątkowy i reprezentatywny pogląd w tej sprawie. Nie tylko oni zwalczali w ten sposób ataki przychodzące od obrońców dwóch wymienionych powyżej błędów, lecz również atakowali te błędy z dużym rezultatem, wykazującym ich błędność. W toczeniu tej agresywnej i defensywnej walki przeciw tym dwom błędom, robili dobry użytek z Biblii dla karcenia i strofowania (2 Tym. 3:16), by oczyścić się przez nią z grzechu, a do tego celu doktryna ta, skłaniająca do egzaminacji samego siebie i oczyszczania starego kwasu, dobrze się nadawała. Oczywiście posługiwali się oni również tą doktryną w sposób konstruktywny, to znaczy by zaszczepić zrozumienie jej poszczególnych faz (doktryny) i by rozwinąć odpowiedni charakter (pouczenie sprawiedliwości). Wszystkie te cztery części toczonego przez nich sporu, lecz szczególnie pierwsza i druga z wyżej wymienionych, są przedstawione przez ich wędrówki. Zbrojni z pokolenia Judy, wyruszający na głos alarmu, przedstawiają specjalnie sporne strony tej sprawy, dotyczące grzechu i błędu, natomiast inni z tego pokolenia przedstawiają szczególnie ich naukę, jeśli chodzi o jej konstruktywne strony dotyczące doktryny samej i etycznego postępowania, Ogólnie mówiąc jednak, wszyscy z nich w swych wędrówkach, obrazują wszystkie cztery sposoby użycia Słowa Bożego na temat Wieczerzy Pańskiej. Będąc zajęci w tej czynności obronili oni moc Bożą działającą w obu zbawieniach i przedstawioną symbolicznie przez trzy części Wieczerzy Pańskiej.
(31) Drugie pokolenie obozu Judy to Isaschar (wynająć), którego przywódcą był Nataniel (dar Boga), syn Suhara (mały, pokorny). Wodzem ruchu Małego Stadka, który rozpoczął ten ruch, z czasem przekształcony w sektę – Kościół Kampbellitów, był Barton Stone. On to w roku 1804 w Tennessee i Kentucky (St. Zjedn.) zaczął głosić doktrynę, że tylko Biblia, jako wiara ludu Bożego jest ośrodkiem jego jedności. W roku 1809 Tomasz Campbell, ojciec Aleksandra Campbell’a
kol. 2
rozpoczął podobny ruch w południowo zachodniej Pensylwanii i w ten sposób stał się drugim z dwóch, z których Barton Stone jako członek gwiazdy był pierwszy. Do nich dołączyło się wielu innych Kapłanów trąbiących w dwie trąby, odnoszące się do nauki, że Biblia jako jedyna wiara chrześcijanina jest ośrodkiem jedności ludu Bożego. Rezultatem tego było, że bardzo żywy ruch Małego Stadka zaczął działać dzięki tym Kapłanom, pozostającym pod wodzą Bartona Stone i Tomasza Campbella. Niebawem Aleksander Campbell przyłączył się do tego ruchu i zaczął zamieniać go w sektę. W tej pracy przekształcania ruchu w sektę przyłączyli się do niego: Samuel Rogers, Jan Smith, Tomasz Allen, Walter Scott, Izaak Errett itd. Rezultatem ich wysiłków było powstanie wyznania Kampbellitów, zwanego też Wyznaniem Chrześcijańskim lub Wyznaniem Uczni. Bliższe szczegóły o tym wyznaniu można znaleźć w E. tomie 8, roz. 4. Od tego to punktu zamienienia się ruchu w sektę, pozaobrazowy Isaschar Kościół Kampbellicki, przywódcy bez korony w awangardzie), rozpoczął swą wędrówkę Wieku Ewangelicznego. Trąbienie przez Kapłanów pozafiguralnego alarmu o doktrynie, która stała się szafarską doktryną Kampbellitów, sprawiło, że wodzowie bez korony wyruszyli jako awangarda pozaobrazowego Isaschara, a marsz ten rozpoczęli przez ofiarowanie swej pozafiguralnej czaszy, misy i łyżki (w. 15). Wkrótce przyłączyli się do nich zwolennicy sekty, którzy nie byli poświęceni. Ci którzy nie byli przywódcami typowego Isaschara, rozpoczynając swą wędrówkę przedstawiają tych kampbellitów, którzy wchodzili spornie w stopniowe poznanie wyznaniowej doktryny szafarskiej, przez zwalczanie przeciwnych poglądów i używanie jej do oczyszczenia siebie i innych ze zła sekciarstwa, przeciwko któremu ta doktryna była protestem, jak również postępujących naprzód w sposób konstruktywny w poznaniu tej doktryny i zalet serca będących z nią w zgodzie. W ten sposób czyniąc, robili oni dobry użytek ze swej szafarskiej doktryny jako nie spłodzeni z Ducha Św. ludzie. Przez tego rodzaju postępowanie wstrząsnęli oni zaufaniem wielu w ich sekciarskich wierzeniach i przyspieszali ideał chrześcijańskiej jedności, pomimo swego sekciarskiego zaprzeczenia w działaniu. Przez swą działalność podtrzymali oni moc jako przymiot Boga, działający przez Biblię by zjednoczyć lud Boży.
(ciąg dalszy nastąpi w Ter. Pr. 55,17