Teraźniejsza Prawda nr 157 – 1954 – str. 87
okazjach (Jozue 3:3-17; 4:5-18; 6:4-13; 8:33: 1Król. 8:1-7). Niesienie Arki przez Kapłanów wyobraża pozafiguralne Kapłaństwo przyczyniające się do spełnienia postanowień Jehowy. Arka, przedstawiająca Boga i Jego przymioty oraz Chrystusa i Jego przymioty, funkcje itd., jest jakby skrótem całego Bożego planu. Wynika stad, że niesienie Arki przez Kapłanów wyobraża pozafigurę Bożego Planu albo Słowa wprowadzanego w życie.
(24) Z faktu, że Wiek Ewangelii dotyka trzech tysiącletnich dni, a także z faktu, że było to w czasie części trzech tysiącletnich dni, gdy pozafiguralna podróż zaczęła się, to jest od rozpoczęcia przez Kapłanów wędrówki Wieku Ewangelicznego w ciągu Żniwa Wieku Żydowskiego aż do czasu gdy ruch Millera został całkowicie przekształcony w sektę Adwentystów zaraz po roku 1874 (stąd też wynika, że po roku 1874 ostatnia część ostatniego pozaobrazowego pokolenia rozpoczęła wędrówkę), wnioskujemy, że trzy dni (w. 33) wędrówki opisanej w w. 11-35 wyobrażają trzy tysiącletnie okresy pokryte częściowo przez Wiek Ewangelii. Bowiem ta wędrówka Wieku Ewangelii zaczęła się w 158 lat po rozpoczęciu piątego tysiącletniego dnia, trwała zaś przez szósty tysiącletni dzień i ponad 80 lat trwa w czasie siódmego tysiącletniego dnia. To określenie czasu pozwała nam na ujęcie wędrówek wszystkich pozaobrazowych pokoleń w ramy okresu, w jakim zgodnie z faktami, te wędrówki się zaczęły. Innymi słowy, pierwsza wędrówka trwająca trzy dni wyobraża pozafigury Wieku Ewangelii dla historii pokrywającej cały Wiek Ewangelii. Nie dotyczy to wszystkich typów wędrówki z 4 Mojżeszowej, choć dotyczy niektórych z nich. Niektóre z nich dają szczegółowe obrazy, jak np. typy pięciu przesiewań, które odnoszą się figuralnie każde z nich z punktu widzenia obrazu Wieku Ewangelii, do odpowiedniej epoki z pięciu epok Kościoła pomiędzy Żniwami. Epizod 12 Szpiegów odnosi się pozaobrazowo do dwóch Żniw wyłącznie, podczas gdy następujące po nim wędrówki Izraela odnoszą się odpowiednio do wielkich wędrówek Wieku Ewangelii i do trzech małych wędrówek pozaobrazowego Izraela Wieku Ewangelii; historia zaś z 4Moj. 31 wyobraża bitwy przeciw błędowi podczas dwóch Żniw. Można by jeszcze dodać przykłady ilustrujące to samo,
kol. 2
lecz te, które podaliśmy są wystarczające, by ukazać różne zastosowania typów z 4 księgi Mojżeszowej. Rozważania wynikające z faktu przytoczonego w tym paragrafie pozwalają na ustalenie czasu tej pozafigury. Potwierdzeniem, ich jest również fakt, że obłok a nie słup ognisty (w. 11, 34) podniósł się nad przybytkiem na początku wędrówki, co dowodzi, że wędrówka zaczęła się w jednym z dni – jednym ze Żniw. Również i inne przytoczone wyżej fakty Wieku Żydowskiego. Jest to wyraźnie powiedziane o typowym rozpoczęciu wędrówki w wierszach 11, 34. W związku z tym jasne jest ustalenie czasu pozafigury jako zaczynającej się w Żniwie Wieku Żydowskiego. Również fakt, że do marszu przyłączyła się ostatnia sekta Adwentystów w trzecim pozaobrazowym dniu, jak i łączący się z tym fakt, że zachowani przy życiu członkowie tej sekty i wszystkich innych sekt połączą się w odpowiednie sekty Epifaniczne przed zakończeniem Epifanii dowodzi, że zakończenie tego poszczególnego marszu przypadnie na koniec Wieku Ewangelii gdy wejdzie on w warunki Tysiąclecia.
(25) W wierszu 12 jest przedstawiona podróż od jednego miejsca postoju do drugiego: od Synaj (cierniowy) do Puszczy Faran (jaskiniowy). Zgodnie z w. 33 wędrówka ta trwała trzy dni. Prostą drogą przestrzeń od Horebu albo Synaju do Puszczy Faran wynosi około 55 mil; podróż taka mogła być przez dobrych podróżników uskuteczniona w ciągu trzech dni. Rozumiemy więc, że czas trzech dni był to czas podróży awangardy (przedniej straży). Nie ma żadnej wzmianki o zatrzymaniu się na noc w tym opisie podróży. Takie postoje prawdopodobnie miały miejsce, ale ponieważ nie miały one żadnego znaczenia w pozafigurze, więc typ pomija je bez wzmianki.
Słowo Synaj znaczy cierniowy, co dobrze opisuje trudne i swarliwe doświadczenia Kościoła, żyjącego wśród Żydów. Słowo Faran oznacza obfity w liście, albo w jaskinie. Przedstawia to warunki podczas Tysiąclecia, jako dające schronienie. W kraju tak ciepłym jak Faran bogactwo liści lub jaskiń (pieczara) daje schronienie przed palącym słońcem pustyni. Ten fakt przedstawia obfitość schronienia przed gorącem pokusy (Mat. 13:5, 6, 20, 21), które będzie dane rodzajowi ludzkiemu w czasie Tysiąclecia, w trzecim dniu od chwili, gdy rozpoczęła się wędrówka Wieku Ewangelicznego. Obłok Pański