poświęceniu (oprócz nagrody za to, co była przyniosła do króla). Potem gdy ci poświęceni epifaniczni członkowie obozu będą w taki sposób słyszeli, badali się, przyswajali sobie i odpowiadali na wspaniałe błogosławieństwa odkryte w Prawdzie będącej na czasie i jej zarządzeniach, to wtedy bardzo stosownie zwrócą oni swoją uwagę ku opowiadaniu o tym drugim, szczególnie poprzez swoją własną poprzednią sferę działania (potem odjechawszy, wróciła się do ziemi swojej); dopomaganie im w takim świadczeniu o Królestwie będzie ich mnóstwem badającym Prawdę, lecz będą oni nie
kol. 2
poświęconymi zwolennikami (ona i słudzy jej). Przez takie świadczenie oni nie tylko pozyskają innych do epifanicznego obozu, ale również pomogą w przygotowaniu świata do wejścia do tysiącletniego obozu. Tym sposobem w tej figurze i pozafigurze znajdujemy piękny opis klasy poświęcającej się między październikiem 1954r. a otwarciem Gościńca Świątobliwości i tego jak oni będą postępować w badaniu, praktykowaniu i rozpowszechnianiu Prawdy. Dziękujemy Bogu za tak chwalebny widok! – P 1954, 41.

kol. 1

POSŁANNIK PARUZJI

E9 rozdz.8

PIERWSZE POZAFIGURALNE
UKAZANIE SIĘ DAWIDA

1 ks. Samuela rozdział 16

ODRZUCENIE SAULA – SZUKANIE PRZEZ SAMUELA NASTĘPCY I ZNALEZIENIE GO – PIERWSZE KONTAKTY MIĘDZY DAWIDEM I SAULEM

      W rozdziale tym chcemy rozpocząć badanie Dawida jako typu Pastora naszego w wykonawczej części jego urzędu jako onego sługi; w rozdziale tym również pragniemy przedstawić pierwsze ukazanie się Dawida, tak jak jest ono opisane w 1 Samuela 16. Jak to już wykazaliśmy Dawid w Psalmach wyobraża czasami naszego Pana, czasami zaś Kościół, a czasami zarówno Pana naszego jak i Kościół; w historycznych opowiadaniach jednak, jak to widzimy, choć doświadczenia jego ilustrują i często w ogólny sposób figurują wiele rzeczy z doświadczeń klasy Chrystusa, specyficznie jednak wyobraża on naszego Pastora jako wykonawcę poleceń Pana, a mianowicie część jego urzędu, która polegała na walczeniu w bitwach Pańskich. Jako wykonawca bowiem Pastor nasz był postawiony nad czeladzią Pańską i wodzem armii Pana jako wojownik. Pierwsze zjawienie się Dawida nastąpiło po pełnym odrzuceniu Pańskim Saula. Podczas gdy w ogólny sposób Saul (upragniony) jest typem nominalnego cielesnego i duchowego Izraela, szczególnie wyobraża on wodzów utratników koron dwunastu denominacji chrześcijaństwa. Będzie to wystarczające dla celów tego rozdziału, jeśli nadmienimy tu,
kol. 2
że zostali oni odrzuceni przez Pana jako wodzowie Jego dla dwunastu denominacji chrześcijaństwa, dlatego bo nie zdołali przezwyciężyć grzechu, choć udało się im odłamać niektóre gałęzie z drzewa grzechu i dlatego, bo próbowali oni ofiarowywać Panu rzeczy zabronione jak to jest przedstawione przez fakt, że Saul nie zabił Agaga króla Amalekitów (grzechy) i oszczędził najpiękniejsze sztuki z ich stad i trzód podając, że rzekomo oszczędził je na ofiarę Panu. Z drugiej strony Samuel (imię Boże) figuruje w sposób ogólny Małe Stadko, a szczególnie wodzów Małego Stadka – tych którzy rozpoczęli ruchy Małego Stadka i którzy wycofali się z przewodnictwa zanim zaczęły się prace wodzów utratników koron, by zamienić je w sekty, choć pozostali aktywni w podrzędnej roli w tych sektach. Tak zaś było we wszystkich dwunastu ruchach Małego Stadka potem zamienionych na denominacje przez tracących korony wodzów.

      (2) Naturalnie po odrzuceniu przez Pana pozafiguralnego Saula za niewierność w każdej z dwunastu denominacji, pozafiguralny Samuel żałował pozafiguralnego Saula. To żałowanie było czynione po każdym akcie niewierności w każdej z dwunastu denominacji. Dlatego też było dwanaście takich odrzuceń,

poprzednia strona – następna strona