Teraźniejsza Prawda nr 151 – 1953 – str. 84
należących do Pana. Należy zauważyć, że lud był wzywany przez zatrąbienie obydwu trąb a nie jednej (w. 3), podczas gdy książęta na zatrąbienie jednej tylko trąby przychodzili do Mojżesza przed drzwi namiotu zgromadzenia. Lud oczywiście, symbolizuje lud Boży tylko z imienia, podczas gdy książęta przedstawiają przywódców, co stracili koronę a przewodzili nominalnemu ludowi Bożemu. Myślimy, że różnica pomiędzy zatrąbieniem dwóch pozafiguralnych trąb a zatrąbieniem jednej pozafiguralnej trąby jest ta: zatrąbienie w dwie trąby przedstawia danie nominalnemu ludowi Bożemu ogólnych tylko wiadomości dotyczących dwóch części Bożego Planu; podczas gdy zatrąbienie w jedną trąbę tylko, przedstawia danie szczegółów na odnośny zarys Planu Bożego. Powód dla którego myślimy, że to rozróżnienie jest prawdziwe jest ten, że fakty dotyczące warunków tych dwóch klas, tego wydają się wymagać. Lud Boży z imienia tylko w najlepszym razie wie bardzo mało o sprawach Bożych; dlatego ludzie ci potrzebują ogólnych prawd, jeśli mają mieć z tego pożytek, podczas gdy, o ile by otrzymali szczegóły, nie byliby w stanie ich zrozumieć i by się potykali. Doświadczenie na to wskazuje, np. na publicznych zebraniach nie podaje się publiczności szczegółów. Daje się za to ogólne rzeczy. To także występuje np. w Drugiej w pozafiguralnej Walce Gedeona.
(7) Jeszcze więcej to jest widoczne, gdy Kościół w okresie Paruzji był głosicielem prawd względem świata. Dawaliśmy ludziom proste mowy, przy pomocy rysunku Planu Wieków i inne, przez które staraliśmy się uczynić jasnymi najogólniejsze zarysy Planu (o ludzkim i Boskim zbawieniu). Było to widoczne w ochotniczej, kolporterskiej, z Fotodramą, dziennikarskiej i pasterskiej pracy, jak również w rozmowach naszych z ludźmi należącymi tylko nominalnie do ludu Bożego. Tylko wtedy, gdy niektórzy z nich zostali przyciągnięci przez Prawdę, wchodziliśmy w szczegóły wyjaśniając im poszczególne tematy. W figurze książęta (w. 4) co oznacza dwunastu książąt pokoleń (jak w 7 roz. tej księgi) i ich podwładni, którzy byli hetmanami wojsk Izraelskich (w polskiej Biblii dobrze określone) spotkali Mojżesza prywatnie, nie zaś w sposób publiczny, przedstawiali oni wodzów z Nowych Stworzeń spośród nominalnego ludu Bożego,
kol. 2
zgromadzonych przed Panem naszym dzięki bardziej wyspecjalizowanemu traktowaniu, co znaczy, że tylko jeden ogólny temat będzie poddany dyskusji, co się wyraża symbolicznie zatrąbieniem jednej tylko trąby. Doświadczenie ukazuje, że właśnie tak było w czasie kontaktów naszych jako głosicieli Prawd Bożych z tymi przywódcami. Umysłowość ich była tego rodzaju, iż wymagała wejścia w szczegóły, aby zaspokoić ich myślowe potrzeby i rozwiązać trudności w ich umysłach; podawanie zaś wielkiej ilości szczegółów uniemożliwia poruszanie wielu tematów, gdyż wymaga raczej długich dyskusji dotyczących pewnych cech jednego tylko tematu – co jest przedstawione zatrąbieniem jednej tylko trąby. Niektórzy z nas w czasie Parousji mieli dużo sposobności dyskutowania szczegółów pewnych cech planu z takimi wodzami będącymi nowymi stworzeniami spośród nominalnego ludu Bożego i wiedzą, że musieliśmy się ograniczać w naszych dyskusjach do poszczególnych rzeczy, aby rozwikłać ich trudności.
(8) Te dwa rodzaje zgromadzeń służyły różnym celom. Te zebrania z nominalnym ludem Bożym były przede wszystkim świadczeniem dla Królestwa, co sprawiało, iż podkreślaliśmy ogólne prawdy dotyczące wysokiego powołania i restytucji (Mat. 24:14). Musieliśmy także strofować zarówno dla grzechu i sprawiedliwości, jak i dla Królestwa (sądu) (Jan 16:8-11). To zaś znaczyło pouczanie o pokucie i potępienie błędów nominalnego kościoła; ponieważ zaś błędy te były zarówno przeciwko Boskiemu jak i ludzkiemu zbawieniu, musieliśmy omawiać sprawy z tym związane. Te same sprawy, choć widziane z mniejszą jasnością były podobnie świadczone przez naszych drogich braci – Kapłanów, którzy żyli w czasie żydowskiego żniwa, a także w czasie pomiędzy żydowskim żniwem a żniwem Ewangelii. Podobnie wzywanie ogólnych zgromadzeń miało miejsce w czasie Wieku Ewangelii. Ma ono również miejsce w naszej pracy jako rozmówców, ochotników, kolporterów, starszych, ewangelistów, pracowników w pracy pozamiejscowej i pielgrzymów, bo bierzemy udział w pozafiguralnej Drugiej Bitwie Gedeona, w Strofowaniu Jana, w Eliasza Liście i w pracy Podwójnego Zwiastuna. I ostatecznie, jeśli chodzi o nominalny lud Boży, to dzieło gromadzenia ich przed Panem miało za cel przyciągnięcie tych spośród nich, którzy byli skłonni do pokuty i wiary, do