Teraźniejsza Prawda nr 151 – 1953 – str. 83
było jeszcze przedwczesne, co zawierało, należało i wypływało z Wysokiego Powołania. Boskie zbawienie oznacza, że On ożywia ich poczytane usprawiedliwienie aby uczynić ich godnymi kandydatami do Wysokiego Powołania. Koncentruje się ono na uświęceniu człowieczeństwa i Nowego Stworzenia tych, którzy są w Wysokim Powołaniu. W związku z tym, ono pokazuje i opracowywa podtrzymywanie stanu martwoty w stosunku do siebie i świata a ożywienia w stosunku do Boga, podczas kładzenia człowieczeństwa na śmierć ofiarną dla sprawy Bożej. Co zaś do Nowego Stworzenia, to poczyna się ono z spłodzeniem z Ducha i przechodzi przez ożywienie, wzrost, wzmocnienie, równoważenie, krystalizowanie się i urodzenie. Wtedy też uwalniając, ratuje On Nowe Stworzenie od grzechu, błędu, samolubstwa, światowości, Szatana i śmierci. Wysokie Powołanie zawiera w sobie Nowego Stworzenia przeznaczenie, organizację, porządek, dyscyplinę, prawo, odpoczynek, próbę, chrzest, Wielkanoc, zobowiązania względem człowieka społecznie i względem braci, jego wrogów i pokus, i jego obecne oraz przyszłe dziedzictwo. Te zaś rzeczy, które można także łatwo rozpoznać, są streszczeniem najważniejszych nauk Nowego Testamentu. Poselstwo to i to co ono w sobie zawiera, jest symbolicznie przedstawione pod symbolem drugiej trąby z czwartej księgi Mojżesza 10.
(5) Są także i inne myśli rozwinięte w Starym i Nowym Testamencie, które należą do każdego z tych poselstw, o ile je odpowiednio zastosujemy. Np. Królestwo, o ile rozpatrywane z punktu widzenia rządzenia ludzkością i błogosławienia jej, należy do pieśni Mojżesza; o ile zaś uważane jest z punktu widzenia przywilejów chwalebnych Chrystusa (Głowy i Ciała) – należy do pieśni Baranka. Podobnie wtóre przyjście rozpatrywane w związku z obaleniem mocarstwa szatana, błogosławieństwem dla ludzkości i restytucją,- należy do pieśni Mojżesza; gdy zaś jednak jest rozważane w związku z żęciem świętych, ich wyzwoleniem i uwielbieniem należy do pieśni Baranka. Podobnie znów zmartwychwstanie, gdy jest zmartwychwstaniem do ludzkiej tylko doskonałości, należy do pieśni Mojżesza; gdy zaś jest mowa o zmartwychwstaniu do Boskiej natury – należy do pieśni Baranka. Wiele jest także figur i proroctw w Starym Testamencie odnoszących się
kol. 2
do Chrystusa i Kościoła zarówno będących w ciele jak do będących w duchu, należą one do pieśni Baranka (1 Kor. 10:1-14; Żyd. 3:10; 1 Piotra 1:10-13). Niektóre z nich są często przedstawione z punktu widzenia ich stosunku do ludzkiego zbawienia, choć wiele z nich nie jest tak przedstawionych. Podobnie, są niektóre sprawy w Nowym Testamencie, które dotyczą ludzkiego zbawienia pod obydwoma jego aspektami, zarówno w poczytanym jak i aktualnym aspekcie, to znaczy nie tylko, jeśli chodzi o poczytaną restytucję (usprawiedliwienie przez wiarę), lecz także gdy chodzi o aktualną restytucję. Dzieje się to dlatego, bo te dwie części Biblii, jeśli weźmiemy pod uwagę jej treść, zachodzą wzajemnie jedna na drugą, jak wspominaliśmy, dlatego też, jak zaznaczyliśmy powyżej, że ogólnie mówiąc Stary Testament jest pieśnią Mojżesza, a Nowy Testament, ogólnie mówiąc, jest pieśnią Baranka. Dwie trąby jednak nie pokrywają pod względem figuralnym tych wyjątków; one je wzajemnie wyłączają, Nie są one więc w sensie absolutnym synonimami Starego i Nowego Testamentu. Pozafiguralnie jednak, jedna z nich wyklucza sprawy Wysokiego Powołania nie stosujące się do kwestii restytucji, druga zaś wyłącza kwestię restytucji nie stosującą się do spraw Wysokiego Powołania. W ten sposób, podczas gdy Stary i Nowy Testament nie wyłączają rzeczy, które ściśle mówiąc, nie należą specjalnie do ogólnych tematów Starego lub Nowego Testamentu, pozafiguralnie dwie trąby, ściśle mówiąc, wyłączają. Dwa te poselstwa jednak, tak bardzo się łączą i splatają jedno z drugim, że istnieje miedzy nimi zupełna harmonia. Są one bowiem w rzeczywistości dwiema największymi częściami urzeczywistnionymi w praktyce z Bożego Planu. Właśnie ta wzajemna łączność między nimi dowodzi, że są one z jednej sztuki pozafiguralnego srebra.
(6) Wiersze 2-7 wykazują, do czego trąby były używane. Używane one były do dwóch celów: (1) do zwoływania ludu i (2) wyruszania obozów, tzn., że zatrąbienie w trąby będzie wzywać lud lub książąt do Mojżesza ku drzwiom namiotu zgromadzenia (w. 3, 4) że zatrąbienie będzie symbolizować wymarsz dla czterech obozów Izraela. Co oznacza wezwanie ludu do drzwi namiotu zgromadzenia? Oznaczało to figuralnie zebranie ludu przed Boga w tym celu, by skupić uwagę na sprawach