Teraźniejsza Prawda nr 140 – 1952 – str. 23
To zmuszałoby ją do opuszczenia rodzinnego społeczeństwa, aż dana rzecz byłaby częściowo zmazana z uczuć rodzinnych – siedem dni. Ta figura jest użyta w tym miejscu, przez którą Bóg usprawiedliwia Swoje postępowanie ku Marii. Dlatego że Izraelczycy byli figuralnymi dziećmi Bożymi („Synami [figuralnymi] jesteście Pana”, 5Moj. 14:1), Bóg postąpił z nią jako z figuralną córką której plunął w twarz z obrzydzenia, w ten sposób zawstydzając ją i wydalając z kółka rodzinnego aż sprawa się uspokoiła – po okresie siedmiu dni. Podczas tego siedmiodniowego okresu, miała ona poczuć wstyd i hańbę, które jej postępowanie na nią sprowadziły. A po właściwym okresie czasu, po okazaniu skruchy i poprawy, mogła znowu wstąpić do kółka rodzinnego. W ten sposób i ten cel mając na uwadze, Bóg jako figuralny Ojciec traktowałby Marię; wydaliłby ją, zhańbioną i zawstydzoną, z kółka rodzinnego Izraela, Swej figuralnej rodziny, na puszczę na okres siedmiu dni. Bóg objawił Mojżeszowi ten sposób uleczenia i przebaczenia Marii.
(59) W badaniu księgi Ruty (Ter. Prawda 1934 str. 4 i 29) wytłumaczyliśmy pozafiguralne plucie Boga przez Jego lud. Z pewnego punktu zapatrywania, lub Boży był Jego narzędziem mówczym – Jego ustami (Obj. 3:16; Ew. Jana 9:6; zob. komentarz). Śliny ust Bożych to Słowo Boże – czyli prawda na czasie. Czasami muszą użyć Słowa Bożego dla okazania obrzydliwości Bożej i dla strofowania czynicieli złego. Gdy oni to czynią, Bóg pluje symbolicznie w twarz czynicieli zła. Rewolucjonizmy Wielkiego Grona, towarzyszące większym lub mniejszym złym przymiotom wzmiankowanym w liście do 2Tym. 3:1-9, wymienione w paragrafie 49, pobudziły Boga do obrzydzenia. To było powodem że Bóg, przez Swe Kapłaństwo, pluje takim w twarz, strofując ich wielkie zło w nauce i zarządzeniu. Tego symbolicznego plucia Bóg dokonuje przez Swoje Kapłaństwo jako Jego usta, opierające się buntowi Kozła Azazela. Tym to więc sposobem Bóg jako Ojciec pozafiguralnej Marii, plunął jej w twarz. To pozafiguralne plucie było czynione dwoma sposobami: ustnie i drukiem. W pierwszym wypadku czyniło się to przez wykłady, badania i rozmowy. W drugim wypadku czyniło się to przez PRESENT TRUTH i HERALD OF THE EPIPHANY, przez inni kapłańskie dzieła jak Światłość Po Ciemności, Przegląd Przesiewań Żniwa, Błędy Siódmego Tomu, itd. Przez pierwsze pismo Bóg czynił to względem pozafiguralnej Marii w Prawdzie, a przez drugie pismo względem pozafiguralnej Marii, będącej w Kościele Nominalnym. Praca ta odbywała się od 25 listopada 1917, mając swój początek w wypytywaniu się H.J. Shearn’a i Wm. Craford’a o ich planie kontrolowania zarządzeń Przybytku przez starszych zgromadzenia. Przez Kapłaństwo jako Swe usta, Bóg opierał się buntowi jednej grupie Lewitów po drugiej, gdy te powstawały, i buntowi Kozła Azazela Kościołów protestanckiego i katolickiego. Tak więc to plucie było czynione najwięcej przez Ruch Epifanii przeciw Lewitom w Prawdzie; a drugorzędnie, było to czynione przez Kapłanów rozproszonych pomiędzy Lewitami w Prawdzie i strofujących tychże Lewitów, chociaż w formie nie tak ostrej. A wszyscy kapłani, bez wyjątku gdzie się znajdowali,