Teraźniejsza Prawda nr 135 – 1951 – str. 26
królestwa domowi cielesnemu, aby ich wypróbować i dowieść, że byli narodem nieprzygotowanym na przyjęcie prawdziwego królestwa). Zastosowując wyżej wspomniane miary czasu Wieku Żydowskiego do Wieku Ewangelicznego, zaczynając go w czasie śmierci naszego Pana i Jego zmartwychwstania oraz błogosławieństwa Zesłania Ducha św. na wiosnę r. 33 po Chr. do jesieni r. 1874; oraz 1845 lat Wieku Żydowskiego od śmierci Jakuba do odtrącenia cielesnego Izraela tu zastosowane, mierząc od wiosny r. 33 po Chr., sięgałyby do wiosny 1878; a 1881½ lat od śmierci Jakuba do rozpoczęcia przygotowań do zniszczenia stolicy Izraela w r. 69 po Chr. znajdują odpowiednik w tym Wieku Ewangelicznym, mierząc 18811/2 lat od wiosny r. 33 po Chr., co doprowadziłoby nas dokładnie do jesieni 1914, właśnie tego roku i czasu ukazanego nam w proroctwie Daniela i Mojżesza, jako będącego pełnym zakończeniem i kresem „czasu pogan”. Czyż mogłoby to być rzeczą przypadkową? Bynajmniej; jest to planem. Jakiegoż silniejszego świadectwa mogłoby żądać oko i ucho wiary. Zapewne, że gdyby jaśniejszy był widok nie pozostawiałby miejsca dla wiary. Pismo św. wykazuje, że Wiek Żydowski i Wiek Ewangeliczny będą tej samej długości, gdy uczy z jednej strony, że Izrael będzie w niełasce u Boga i w ślepocie podczas wybierania Kościoła (Rzym. 11:25); z drugiej zaś strony, że ten czas niełaski był „dwójnasobem” (podwójnością czasu i zdarzeń) czasu ich łaski podczas Wieku Żydowskiego (Jer. 16:13-16) ; że ten „dwójnasób” (podwójność czasu i zdarzeń) skończyłby się gdy skończy się czas postanowiony (Izaj. 40:2) i że ten „dwójnasób” (podwójność czasu i zdarzeń) zaczął się w dniu gdy Chrystus wjechał do Jerozolimy (Zach. 9:9, 10-12; Mat. 21:4-9, 43; 23:34-39; Jan 12:12-15; Łukasz 19:40-42). W ten sposób mamy dowody biblijne na 1845 lat, oznaczające równoległe czasy i zdarzenia w Wieku Żydowskim i Ewangelicznym.
PROROCTWO JUBILEUSZOWE
(4) Zauważmy inne proroctwo podobnie ukryte w symbolu w prawie Mojżeszowym: Żydowski Rok Jubileuszowy. Nikt nie jest przygotowany do tego, aby zrozumieć ten wiersz proroctwa jeśli nie dowiedział się przedtem, że wtóre przyjście naszego Pana nie jest w celach zniszczenia świata, lecz w celach błogosławieństwa dla niego, stosownie do obietnicy danej Abrahamowi „w nasieniu twoim błogosławione będą wszystkie narody ziemi”, z łaskami utraconymi w Adamie, stąd więc restytucja wszystkich rzeczy utraconych.” Rzeczy te dane będą wszystkim i staną się wiecznymi, którzy je przyjmą na warunkach Nowego Przymierza. Nikt nie może widzieć żadnej piękności lub symbolicznego znaczenia w Jubileuszu Izraela, jeśli nie wie, że Bóg dał „czasy restytucji wszystkich rzeczy”, które zaczną się w związku z wtórym przyjściem Zbawiciela (Patrz Dzieje 3:19 – 23). Znajdujemy, że lata Jubileuszowe Izraela, w których każda osoba i rodzina otrzymały zwrot każdej straconej własności i wszystkich osobistych swobód i były zwalniane od wszelkich długów, miały stać się symbolem nadchodzących czasów restytucji, gdy pełna sposobność uzyskania wolności od grzechu i Szatana, od długu wobec Boskiej Sprawiedliwości, i od dziedzicznych słabości ciała, będzie dana wszystkim i gdy ziemia przypadnie znowu rodzajowi ludzkiemu w ogóle, dla którego była stworzona i dla którego była odkupiona przez Chrystusa, gdy została stracona na skutek występku Adama. Znajdujemy, że Pismo św. w związku z tymi Jubileuszami wykazuje system liczenia rachunkiem kwadratowym; i że Jubileusz Jubileuszów, lub pięćdziesiąt razy pięćdziesiąt lat (2500 lat) stanowi Wielki Jubileuszowy cykl i że taki cykl zaczął liczyć się gdy Cielesny Izrael obchodził swój ostatni symboliczny Jubileusz. Widzimy z Pisma św., że dziewiętnasty jubileuszowy rok Izraela, od października r. 627 do października r. 626 przed Chr. był jego ostatnim. Wiedząc, że Jubileusz był częścią prawa Zakonu i że żaden szczegół tegoż prawa, ani kreska ani jota nie może przeminąć nie osiągnąwszy wypełnienia czyli pozafigury, mierzymy cykl Wielkiego Jubileuszu 2500 lat od daty, gdy obchodzony był ostatni symboliczny Jubileusz, w październiku 626 przed Chr. i odpowiednio do tego znajdujemy, że pozafiguralny Jubileusz lub Wielki Jubileusz Jubileuszów winien był rozpocząć się w październiku 1874. W ten sposób 625¼ lat przed Chr gdy dodamy do 1874¾ lat po Chr. jest 2500 lat. Wskazuje to na październik 1875 jako na koniec wielkiego cyklu łącznie z rokiem Jubileuszowym, który w konsekwencji byłby zaczai się w październiku 1874, gdyby figura miała trwać dalej. Ponieważ pozafigura czasu symbolicznego zawsze nastaje w czasie, gdyby figura była utrzymywaną i gdyby trwała w dalszym ciągu, pozafiguralny Jubileusz, składający się z 1000 lat zamiast jednego roku, winien był rozpocząć się w październiku, 1874.
Można by zapytać się jakim prawem liczymy rachunkiem kwadratowym lata cyklu Jubileuszowego, aby otrzymać Wielki lub Pozafiguralny Cykl, wiodący do i wprowadzający Wielki Pozafiguralny Jubileusz? Odpowiadamy, że Pan wskazuje iż to jest właściwa metoda. W jaki sposób? Przez podnoszenie do kwadratu, w każdym wypadku, czas niższego okresu, aby osiągnąć następny wyższy. W ten sposób podniósł do kwadratu liczbę dni w tygodniu dni, które kulminowały w Sabacie, aby wiodły i wprowadziły Jubileusz tygodni, Zesłanie Ducha św., pięćdziesiąty dzień, następne wyższe święto niż Sabat (3Moj. 23:15-21). Bóg również podniósł do kwadratu liczbę lat w tygodniu lat, co kulminowało w roku Sabatu, aby wiodło i wprowadziło rok Jubileuszowy, pięćdziesiąty rok, następne wyższe święto niż rok Sabatu (3Moj. 25:1-4, 8-13). Ponieważ okres 50-letni składający się z siedmiu lat Sabatowych z następującym po nich rokiem Jubileuszowym był najwyższym okresem w symbolu, następnym wyższym musiałby być pozafiguralny lub wielki cykl. Stąd przez podniesienie do kwadratu najwyższego okresu figury (50 lat) otrzymujemy następny wyższy okres, 2500 lat, jako czas Wielkiego lub Pozafiguralnego Cyklu. W ten sposób widzimy, że okresy Sabatowe po 49 lat mają jako swój pozafiguralny Wielki Cykl 2500 lat; że rok Jubileuszowy ma jako swoją pozafigurę Tysiąclecie, czasy restytucji wszystkich rzeczy, okres tysiąca lat i że Wielki lub Pozafiguralny Cykl jest kwadratem następnego niższego okresu, który był najwyższym okresem figury, z których ostatni miał z konieczności po sobie Cykl Pozafiguralny (Mat. 5:17).
Czuwający zauważą zgodność daty października 1874 i charakter oczekiwanych zdarzeń z rezultatami naszych poprzednich badań (1 i 3), które wykazują, że taż sama data, październik 1874, była czasem, gdy „żniwo” tego Wieku miało się rozpocząć i gdy Sam Pan, jako Główny żeńca miał być obecnym. Jedyną rzeczą potrzebną do połączenia tej przepowiedni Jubileuszowej z innymi jest oświadczenie Apostoła Piotra w Dz. 3:21, która wskazuje, że nasz Pan musi być obecny (w Jego wtórym przyjściu) z początkiem czasów restytucji wszystkich rzeczy i jak już widzieliśmy, te czasy restytucji są pozafiguralnymi czasami Jubileuszu symbolizowanego w Jubileuszach Izraela, w których wszystkie poprzednie przywileje wolności i posiadłości były przywracane. Tak więc mamy trzy bardzo proste lecz jasne i bardzo ważne wiersze świadectwa Biblijnego i wskazujące wyraźnie na to, że Paruzja Pańska miała zacząć się w październiku 1874; i ukazują nam też charakter pracy, której możemy się spodziewać w czasie Jego