Teraźniejsza Prawda nr 132 – 1950 – str. 73
historia ze Starego Testamentu jest typowa (rzecz, którą nie słyszeliśmy przed przeczytaniem tego artykułu, o którym jest mowa), nie może przeszkodzić faktowi, że to pokazuje iż Bóg jest wyobrażony przez Abrahama; Boskie zarysy Przymierza uczynionego pod przysięga przez Sarę; Przymierze Zakonu przez Agar; Chrystus przez Izaaka; i Izrael cielesny przez Ismaela, i ich przynależne doświadczenia.
Po zlekceważeniu typów autor pokazuje swoją smutną ignorancję o nich pod tytułem „Trudności w Tłumaczeniu Szczegółów” z typów. Pod tymi rzekomymi „trudnościami w tłumaczeniu szczegółów”, przez przykłady jakie on daje, stwarza trudności, twierdząc zuchwale, że tylko jedno znaczenie może mieć osoba z Starego Testamentu, i po postawieniu tego słomianego twierdzenia, usiłuje on go wywrócić przez przytaczanie opisów, które są w niezgodzie z jego mniemanym jedynym użytkiem przynależnej osoby, ignorując w ten sposób fakt, że typowe osoby przedstawiają różne pazafigury, na przykład: Ezaw przedstawia niekiedy cielesnego Izraela (Rzym. 9:10-13, 22-24), niekiedy Wielkie Grono (Żyd. 12:16, 17). W ten sposób przytacza on Abrahama pod przypuszczeniem, że jego jedyne znaczenie typowe jest Bóg, a następnie zapytuje się, co przedstawiałby ojciec Abrahama, dwóch braci i Lot? Odpowiadamy, że Abraham jest użyty w różny sposób typowy: w jego podróży do Haran wyobraża pewne osoby (te, które z nich otrzymały usprawiedliwienie, poświęciły się i uzyskały stanowisko w Maluczkim Stadku) postępujące ku próbnemu usprawiedliwieniu ; w jego pobycie w Haran, on przedstawia ich pobyt w tymczasowym usprawiedliwieniu przed postąpieniem ku poświęceniu, w jego podróży ku Chanaan, ich postępowanie ku poświęceniu i spłodzeniu z Ducha; w jego wejściu do Chanaan, ich doświadczenie w poświęceniu, ożywionym usprawiedliwieniu i spłodzeniu z ducha; albowiem odtąd dopiero należą im się obietnice. W jego stosunkach z Sara i Izaakiem; Agarą i Ismaelem; i Keturą i jej sześciorga dziećmi, on wyobraża Boga jako symbolicznego męża trzech wielkich Przymierzy i jako Ojca dzieci tych trzech Przymierzy. Z punktu widzenia pierwszych serii, ojciec Abrahama, – Tare – w Haranie przedstawia całą klasę tymczasowo usprawiedliwioną, a jego dwaj bracia przedstawiają dwie klasy tymczasowo usprawiedliwionych, które nigdy się nie poświęciły, to jest, (1) częściowo wierni i (2) niewierni z pośród nich; pierwsi dalej wierzący w Chrystusa i praktykujący sprawiedliwość, którzy jak to nauczał nasz Pastor, będą wynagrodzeni w Tysiącleciu jak wierzący Żydzi, i niewierzący Poganie. Lot wyobraża tych, którzy ewentualnie będą z Wielkiego Grona; ponieważ on szedł tą samą drogą, włączając wejście do Chanaanu, gdzie jednak opuścił on Abrahama (Maluczkie Stadko) i przywiązał się do Sodomy (nominalnego Kościoła). Jest jasnym że Abraham będąc błogosławionym przez Melchizedeka typ na Jezusa, nie może przedstawiać Boga, ale Maluczkie Stadko, ponieważ ten, który błogosławi, jest wyższym niż ten, który jest błogosławiony (Żyd. 7:6, 7).
Autor artykułu, zlekceważywszy typy, usiłuje jeszcze raz kopnąć i wywrócić to co sam zbudował, zapytując się, co przedstawia Abraham opuszczający Chanaan a idący do Egiptu, aby uniknąć strasznego głodu? To, co następuje, będzie odpowiedzią na jego zarzut. W przynależnych czynach Abraham przedstawia Boskie postępowanie w wykonaniu Jego Planu według warunków Prawdy i jej Ducha (Chanaan) charakteryzując pierwotny Kościół we warunkach światowości, charakteryzując nominalny kościół w ciemnych wiekach, ponieważ później w Kościele pierwotnym Prawda zaczęte się zaciemniać. Znowu autor, lekceważąc typy, zapytuje: Co mogłoby być wyobrażone przez
kol. 2
„jego (Abrahama) słaby kompromis o Sarę z Faraonem i Abimelechem i naganę jaką oni mu dali po Boskim pouczeniu?” Odpowiadamy: Bóg w Swoim przymiocie miłości działa w ten sposób względem Przymierza Sary w Jego częściach osobowych, tj. w sługach tegoż przymierza, że pozwala na ich prześladowanie, itd. w ciemnych wiekach w taki to sposób, że to dało szatanowi (Faraon) i hierarchii (Abimelech) myśl iż Bóg nie posiada ich jako Swoją symboliczną żonę (Izaj. 54) i ze On pozwolił szatanowi i hierarchii, aby ich posiadali w swej mocy, i aby służyli ich celom. Bóg w Swojej mocy przez Swoje Słowo dał poznać później szatanowi i hierarchii w jakim stosunku; jest On z pozafiguralną Sara w jej osobowych częściach – jej sługach; i niewątpliwie, szatan i hierarchia zganili Boga za ich zamiary względem pozafiguralnej Sary i przez ich złe praktyki wykluczyli Boga z ich sfer działania. Znowu lekceważąc autor typy w szczegółach, zapytuje, „Co mogłaby nauczać śmierć Abrahama, Sary lub Izaaka?” Odpowiadamy: zaprzestanie wypełniania przez Boga planu, gdy plan się wypełni – zaprzestanie operowania Przymierza danego pod przysięgą, gdy to przymierze się wypełni – i zaprzestanie dalszej pracy nad planem przez klasę Chrystusową po ukompletowaniu tegoż planu; jak np.: śmierć najwyższego kapłana, dająca uchodźcom wolność powrotu do domu z miasta schronienia wyobraża, nie śmierć Chrystusa po tym Wieku i po Tysiącleciu, ale jego zaprzestanie dalszej pracy pojednania po właściwym ukompletowanym pojednaniu – zobacz objaś. 4Moj. 35:25. Gdyby autor artykułu badał pisma br. Russella na powyższe punkty przytoczone, lub gdyby po zbadaniu nie odrzucił jego właściwych nauk, nie stawiałby tych pytań, które niby to mają być wielkimi trudnościami, chyba że możliwie umyślnie liczył na to, że niektórzy nie znając nauk naszego Pastora, dadzą mu się łatwo zwieść jego sofisteriami.
Brat ten, w swoim lekceważeniu typów, używa tej samej sofisterii, to jest założenia, że typowy charakter jest ograniczony tylko do jednego pozafiguralnego znaczenia, a podaje to w tym celu, aby wykluczyć istnienie typów z tych części życia Mojżesza. Aarona, Dawida i Salomona gdzie oni nie są typem na Jezusa. On powinien wiedzieć, że nasz Pastor nauczał, że Mojżesz wyobraża: (1) Jezusa, np. w jego doświadczeniach w Egipcie, w podróży do Synaj, Palestyny, itd.; (2) Chrystusa np. w pośredniczeniu w Przymierzu; (3) Zakon, np. przy poświęceniu kapłaństwa (3Moj., rozdziały 8-10; Cienie Przybytku str. 46, 1 par.) ; i (4) członków wtórej śmierci w Paruzji, zapierających okup i udział Kościoła w ofierze za grzech (dwukrotne uderzenie w skałę). Na pytanie jakie on stawia w celu zlekceważenia typów: „Co myśleć mamy o bezskutecznych modlitwach Mojżesza by wejść do ziemi obiecanej?” – Odpowiadamy Mojżesz został osądzony aby nie wszedł do ziemi obiecanej ponieważ uderzył skałę, i dlatego jego modlitwy zostały odrzucone, wyobraża, jak nowe stworzenia, które odrzuciły Okup i udział Kościoła w ofierze za grzech są członkami wtórej śmierci, i że żadne ich modlitwy nie zostaną wysłuchane i nie sprawią im odziedziczenia sfery Prawdy i jej Ducha po drugiej stronie zasłony. Co do jego ograniczenia jakie on czyni, że Aaaron ma tylko jedno znaczenie typowe na Jezusa – odpowiadamy: Aaron wyobraża: (1) Kościół z tej strony zasłony podczas Paruzji i Epifanii jako mówcze narzędzie Chrystusa względem szatana i jego sług (Aaron działający jako mówcze narzędzie Mojżesza w Egipcie); (2) Starożytnych świętych (przy morzu Czerwonym); (3) niewiernych przesiewaczy (w sprawie złotego cielca); (4) Jezusa jako Najwyższego Kapłana (przy poświęceniu kapłaństwa i we