charakteru – co odpowiada figuralnemu stworzeniu Adama i Ewy – i uczynienie ich dziedzicami Bożymi z władzą panowania nad wszystkimi klasami i rzeczami w całym wszechświecie (w. 26, 27); i błogosławił im Bóg jak największą owocnością w przeprowadzaniu wszystkich Jego planów i zamiarów odnośnie rozwijania nowego porządku istot i warunków ich przebywania, zwłaszcza Tysiącletnich (w. 28), czyniąc ich dziedzicami wszystkich rzeczy (w. 29), a przez nich Bóg zaofiaruje restytucję wszystkim jednostkom wszystkich klas na ziemi (w. 30), a wszystko to będzie ku zadowoleniu Bożemu (w. 31).

      Tym sposobem nowe niebiosa i ziemia w ich zarodkowym stanie będą – w dwu fazach Królestwa – dokończone (1Moj. 2:1), które dadzą Bogu w siódmym 1000-letnim dniu pozafiguralne odpocznienie, podczas gdy Chrystus podbije wszystkie rzeczy pod Niego (w. 2). Bóg będzie błogosławił dzień Tysiąclecia restytucją (w. 3). Tu mamy zatem pozafiguralną historię Boskich dzieł, sposobów i przedmiotów zbawienia, jakie były dokonane podczas Jego wielkiego dnia odpocznienia, trwającego 7,000 lat (w. 4). Przedtem zanim rozwinęło się pozafiguralne życie roślinne w trzecim 1000-letnim dniu, Bóg nie dał ożywiającej łaski, ani Chrystus jeszcze nie przyszedł by zaprowadzić restytucję dla społeczeństwa w zarodku, tj. dla Tysiącletnich Starożytnych i Młodocianych świętych (w. 5), jednak tymczasowa łaska była wtedy w użyciu względem Starożytnych i Młodocianych świętych (w. 6). Jezus i Kościół są tym Chrystusem rozwiniętym przez połączenie Ich ludzkiej natury z nowym stworzeniem, aż staną się Boskim Chrystusem w zmartwychwstaniu (w. 7). Bóg da Im królestwo z wszelką władzą na niebie i na ziemi (w. 8); i w nowej ziemi umieści tak stworzonego Chrystusa (Głowę i Ciało), który będzie tym drzewem żywota, dozwalając by upadły rodzaj ludzki w Tysiącleciu mógł wybierać pomiędzy dobrym i złym (w. 9). Z poczytalnie doskonałej ludzkości i z poczytalnie doskonałych warunków Bóg dozwoli na rozwiniecie się czterech wybranych
kol. 2
klas: Maluczkie Stadko (Fyson), Wielkie Grono (Gihon). Starożytni święci (Chydekel) i Młodociani święci (Eufrates) – w. 10-14. Bóg użyje Chrystusa (Głowę i Ciało) do zaprowadzenia rajskich warunków na ziemi (w. 15), dając Im pełne przywileje nieśmiertelności (w. 16), przestrzegając Ich w Ich dzieciach, ażeby w doświadczeniu z dobrym, nie ważyli się na postępowanie za grzechem pod karą wtórej śmierci (w. 17). Dotąd Adam wyobraża całego Chrystusa (Głowę i Ciało). Od wiersza 18-25 on wyobraża tylko naszego Pana. Bóg zadecydował dać Jezusowi Małżonkę, Pomoc, co miało być lepiej dla Niego, aniżeli gdyby On tylko Sam miał być Dziedzicem Bożym (w. 18). Bóg zlecił Jemu samemu dzieło rozwinięcia tych, nad którymi dokonywana była praca we Wieku Ewangelii przez Jego usługę; i On ich rozwijał w tym do czego okazali swoją zdatność (w. 19, 20). żadna z tych klas nie okazała się w takim charakterze, by mogła być zdolną na Oblubienicę Chrystusową (w. 20). Pan Bóg przypuścił na naszego Pana twardy sen śmierci Jego człowieczeństwa, z którego wziął Jego ludzką zasługę i przez nią przyszło spłodzenie z Ducha, ożywienie, wzrost, wzmocnienie, zrównoważenie i skrystalizowanie, a  tak rozwinięte Nowe Stworzenia stały się Oblubienicą Chrystusową, a przy pierwszym zmartwychwstaniu połączą się z Chrystusem w niebieskiej jedności, (w. 21, 22). Jezus pozna że oni byli rozwinięci z Jego ludzkiej zasługi i z Jego Ducha na nowe stworzenia i uczyni ich Swoją własnością jako rozwiniętych z Niego (w. 23). On tak ją miłuje iż wszystko by oddał, nawet najdroższą rzecz dla Niego i dlatego pozostanie dla Niej wierny i oddany, która też będzie z Nim w jedności (w. 24). Ich połączenie będzie zupełne, niewinne i bez żadnej domieszki (w. 25). A więc w krótkości podaliśmy pozafigury sześciu dni stworzenia i dnia odpocznienia Bożego z l księgi Mojżesza z rozdziałów 1 i 2. Niech Pan udzieli Swego błogosławieństwa wszystkim, którzy czytali i zastanawiali się nad tym artykułem. P. 1948, 94.

kol. 1

POSŁANNIK EPIFANII

(Ciąg dalszy)

      Jeszcze jedna krótsza przepowiednia w formie typu odnoszącego się do J., jaką poniżej przedstawimy, jest pokazana w Itamarze. W tomie VIII w roz. 2 i w tomie IX w roz. 6 było pokazane, że Eleazar, syn Aarona, podczas kapłaństwa Aaronowego przedstawiał na żniwo Żydowskie dwunastu apostołów, a na żniwo Ewangeliczne br. Russella. W tych samych tomach i rozdziałach jest podane, że Itamar przedstawia 35 członków gwiazd, którzy sprawowali urząd w okresie pomiędzy oboma żniwami, a także członka gwiezdnego, który sprawował urząd podczas Epifanii. Powód na oba komplety tych wypadków jest ten, że oba komplety okresów są równoległe, tzn. że żniwa są równoległe, a także okres międzyczasowy i Epifania są równoległe. O pierwszym fakcie dowiedzieliśmy się z tomów parousyjnych II i III, a o drugim z Wieku Ewangelii i z jego Miniatur. Szczególnie o ostatnim fakcie dowiedzieliśmy się z badania podwójnej pozafigury o 40-letnim podróżowaniu Izraela po puszczy, o czym jest przedstawione w tomie IX w roz. 3. Upodobało się Panu by uczynić br. Russella paralelą dwunastu głównych członków gwiezdnych, tych ze żniwa Żydowskiego, jak również upodobało się Panu by uczynić br. J. paralelą 35 podrzędnych członków gwiezdnych, tych z okresu miedzy żniwami, a to dlatego, że w każdym z równoległych okresów każdy komplet tych członków usługiwał. Dwaj synowie Aarona – Eleazar i Itamar – gdy nie są odrębnie wymienieni po imieniu, są figurą na Podkapłaństwo; ale gdy są tak wymienieni, tedy przedstawiają
kol. 2
osoby podane powyżej. W krótkości chcemy tu wykazać pod jakimi różnymi względami Itamar wyobraża br. J., jak i to, że pod tymi samymi względami on również wyobraża 35 członków – gwiazd z okresu między żniwami. W 2Moj. 38:21 jest wykazana jego misja jako wykładnika każdej nauki biblijnej. To obejmuje w sobie, że on nie tylko wytłumaczy wszystko w Biblii co nie było wytłumaczone przez br. Russella, ale także, iż będzie stał w obronie nauk onego sługi, jakie tenże pozostawił w październiku 1916. Na wykonanie tych dwóch prac potrzeba będzie całej Epifanii. Do tego czasu znaczny postęp został wykonany w tych dwóch kierunkach, jak można to widzieć z dwóch pism angielskich – Present Truth i Herald of the Epiphany. Wobec tego gdy Epifania się skończy, wszystko co zawiera się w Biblii będzie wyjaśnione (Rzym. 15:14). W 3Moj. 10:6 zawiera się upomnienie na Paruzję dla br. Russella i na Epifanię dla br. J., aby nie żałowali członków wtórej śmierci, ale aby zgadzali się z wolą Bożą, gdyż ich zniszczenie jest od Pana.

      W 3Moj. 10:12-15 są podane informacje na koniec Wieku, że Pan w Swojej Sprawiedliwości (Prawie) wyznaczył pewne korzyści, jakie miały przyjść dla br. Russella w Paruzji i dla br. J. w Epifanii z powodu ich służby; podczas gdy w wierszach 16-18 jest figuralnie podana względem nich nagana przez Sprawiedliwość za niedoskonałości w usłudze ofiarnej, za które niedoskonałości, nasz Pan, przedstawiony przez Aarona, czyni przebłaganie i zadowala

poprzednia strona – następna strona