Teraźniejsza Prawda nr 129 – 1950 – str. 19
(3) Figuralne opowiadanie z tego rozdziału jest łatwe do zrozumienia, lecz jego pozafigura zawiera głębokie znaczenie, które wymaga mniej więcej głębokiego badania, lecz które z powodu bogatych bryłek symbolicznego złota i srebra jakie w sobie zawiera – wynagrodzi wielokrotnie wysiłki podjęte w jego studiowaniu. Z czterech najwybitniejszych osób z pośród Izraela wzmiankowanych dotychczas w historii wyjścia, ten rozdział zwraca paszą uwagę na trzy osoby (Jozue jest tą czwartą osobą). Maria (znaczy bunt ludu i odnosi się do tego faktu, że przedstawia Wielką Kompanię, która buntuje się przeciwko zarządzeniom i naukom Bożym) była najwybitniejszą niewiastą Izraelską z czasu wyjścia z Egiptu; Aaron (oświecony, odnosi się do tego faktu, że Małe Stadko posiada Prawdę), z wyjątkiem Mojżesza, był najwybitniejszym mężem w owym czasie. Lecz w tym rozdziale Maria i Aaron, a zwłaszcza Maria, nie pokazują się w dobrym świetle. Oni stali się winnymi dwojakiego zła: byli pyszni, z czego wynikło szemranie, i wywyższali samych siebie. Pycha rodzinna i narodowa przyczyniła się do tego, że czuli urazę przeciw Mojżeszowi, że wziął sobie żonę z narodu Chusytów. Możebne że Zefora, zająwszy przednie miejsce w narodzie, stała się powodem zazdrości Marii, która została przez to usunięta na drugorzędne miejsce. Mojżesz (znaczy, wydobyty z wody, jest po pierwsze aluzją do naszego Pana, a po drugie do Kościoła wybranego z pośród ludzi, 5Moj. 18:15; 18), bądź co bądź, był krytykowany za to że pojął Zeforę za żonę, która przybyła do Mojżesza i Izraela razem z ojcem Jetrem i swymi dwoma synami około roku przedtem, przy górze Synaj (2Moj. 18:2, 5, 6); a jej pozostawanie z nim stało się od tego czasu ciężkim doświadczeniem tak dla Marii jak i dla Aarona. Zefora (znaczy, mały ptaszek), jest zwana w Biblii angielskiej Etiopką, w polskiej murzynką, pochodziła z pokolenia Chusytów. Chusyci dzielili się na dwie grupy: na murzynów, zamieszkujących Afrykę, których kraj był odległy tysiąc mil na południe od terytorium Madianitów z Horebu i na tych – którzy byli koloru brunatno – białego, a którzy mieszkali w Synajskiej Arabii (2Kron. 21:16). Zdaje się iż ona należała do tego drugiego gatunku Chusytów. Jej ojciec, który zwykle jest nazywany Jetrem (2Moj. 4:18; 18:1-24), a czasami Raguelem (2 Moj. 2:18; 4Moj. 10:29), był kapłanem Madiańskim (2 Moj. 2:16-21,; 3:1; 18:1), który jest też raz nazwany Madianitą (4Moj. 10:29). W księdze Sędziów 1:16 jest błędnie podana w polskim przekładzie nazwa jego narodowości, jako synowie Ceni, zamiast synowie Kenejczyka (zob. notatkę u dołu*). Cytaty, odnoszące się do jego narodowości, można pogodzić w tym zrozumieniu, że to pierwsze określenie (Madianitą) odnosi się do narodu, pomiędzy którym żył i sprawował urząd kapłański, a drugie (Kenejczyk) do jego właściwej narodowości. Zdaje się, że Kenejczycy byli Amalekitami (1 Sam. 15:6*). Różnili się od reszty Amakelitów tym, że byli przyjaźni Izraelitom gdy ci wyszli z Egiptu, t j. na puszczy. Amalekici jako pierwsi z narodów (4Moj. 24:20), byli zorganizowani przez Nemroda, pierwszego władcę, który był Chusytą (1Moj. 10:8 – 10) co by wskazywało, że oni byli Chusytami, chociaż tego nie ma dosłownie w Biblii, lecz wnioskujemy iż tak jest z powyższych przyczyn, oraz z następnego zdania. Nemrod, z wyjątkiem dzieci swego brata Regmy (w. 7), zdaje się, że założył królestwo dla każdego ze swoich bratanków przez swych czterech braci (w. 7, 10), pomiędzy którymi byli Amalekici.
kol. 2
Jeśli tak, to widzimy, że chociaż Jetro był kapłanem i obywatelem Madianu, jednakowoż był on brunatno – białym Chusytą, jednym z tych, którzy mieszkali blisko Arabów na półwyspie Synajskim, tam gdzie zwykle Amalekici zamieszkiwali (2Moj. 17:8-16; 1Moj. 14:7). Lecz chociaż Zefora była brunatno – białą Chusytką, była przez Marię i Aarona uważana za niższą od niewiasty hebrajskiej. I to było głównym powodem szemrania Marii i Aarona przeciwko Mojżeszowi że ją pojął za żonę (w. 1). Tym to sposobem pycha poprowadziła ich na błędną drogę i była przyczyną szemrania przeciwko własnemu wodzowi, który był także wodzem naznaczonym Izraelowi przez Boga.
(4) Chociaż pozafigura 4Moj. 12 może być właściwie zastosowana w ogólnym znaczeniu do żniwa Żydowskiego i do okresu pomiędzy dwoma żniwami, to niewątpliwie najwięcej odnosi się do Paruzji i Epifanii. Na dowód tego mamy to, że Maria była wysłana poza obóz, co równa się wysłaniu Kozła Azazela jako klasy na puszczę, a więc jest pracą epifaniczną, chociaż w każdym z trzech okresów były be zwątpienia jednostki utratników koron, którzy byli oddawani Azazelowi na puszczy (1Kor. 5:5; 1Tym. 1:19, 20). Maria, przeto, jak nam wskazuje znaczenie jej imienia, przez wypełnione fakty i przez to, że została wydalona poza obóz na podobieństwo Kozła Azazela, widocznie przedstawia niektórych członków Wielkiej Kompanii, a zwłaszcza jej zdolniejszych i wybitniejszych, którzy wiele wad znaleźli w tych, których Pan wybrał na członków Oblubienicy a którzy w rzeczywistości energicznie ubiegali się o równość z naszym Panem, jako Boskie narzędzia mówcze. Aaron wyobraża w tym rozdziale niektórych członków Małego Stadka, szczególnie zdolniejszych i wybitniejszych, którzy znaszli nieco wad w tych, których Pan wybrał na członków Oblubienicy i w lekki sposób ubiegali się o równość z naszym Panem, jako Boskie narzędzia mówcze. Mojżesz w tym rozdziale przedstawia naszego Pana (w. 7; Żyd. 3:1-6), jako Oblubieńca Kościoła, narzędzie mówcze i wykonawcę Boga. Zefora w tym rozdziale przedstawia Maluczkie Stadko, a zwłaszcza jego mniej zdolnych i mniej wybitnych członków. To ogólne określenie figuralne czterech osób podanych w pierwszym wierszu dopomoże nam do jego zrozumienia. Gdy pozafiguralne szemranie rozpoczęło się pozafiguralna Maria była niezawodnie w Maluczkim Stadku, ponieważ ich karą za zło było częściowe odesłanie ich do Wielkiego Grona. Aaron w pozafigurze pozostał w Maluczkim Stadku. Jak pycha rodzinna, narodowa i pochodząca ze stanowiska zaprowadziła Marię i Aarona do złego, jak jest podana w pierwszym wierszu, tak pycha wpłynęła na sporą liczbę nowych stworzeń, których prawdziwe lub urojone talenty, stanowiska, posiadłości, wpływy, itd. doprowadziły ich do myślenia za wiele o sobie i do poniżania swych braci z Małego Stadka, których uważali za niższych od siebie w talentach, stanowisku, wpływie, itd. szczególnie tych, którzy byli pod tymi względami upośledzeni, na podobieństwo figuralnej Zefory; ci wyniośli czynili ich mniej lub więcej bezużytecznymi.
(5) Nieraz dało się słyszeć takie uwagi członków pozafiguralnej Marii i Aarona: „Nie wiem co Pan widział w tym lub owym, że zaprosił ich do członkostwa Oblubienicy. Ich wykształcenie, maniery i wygląd są tak poślednie, że wstydzę się z nimi przestawać. Oni napewno nie są ozdobą dla Prawdy.” Widzieliśmy jak tacy unikali towarzystwa tych braci, a jeśli się zeszli to jak najprędzej uciekali, nosząc się z myślą, że nie będą marnować czasu lub słów z nimi. Swoje słowa i czas, uśmiech i społeczność zatrzymywali dla więcej utalentowanych i przyjacielskich braci. Niektórzy chociaż nie wyrażali się w ten sposób o drugich, to jednak pokazali to przez swe uczynki i postawę. Co znaczy takie postępowanie, czy to przez
____________________
* Kenejczycy (1Moj. 15:19; 4Moj. 24:21, 22), z których pochodził Jetro, teść Mojżesza, są błędnie podani w polskim przekładzie jako Cynejczycy albo Ceni w następujących miejscach: Sędz. 1:16; 4:11, 17; 5:24; 1Sam. 15:6; 27:10; 30:29; 1Kron. 2:55. We wszystkich tych cytatach najlepsze przekłady angielskie, jak A.V., A.R.V. i Rotherham, podają Kenites – Kenejczycy, albo Kenite – Kenejczyk. – przyp. tłum.