Teraźniejsza Prawda nr 126 – 1949 – str. 53
(10) W tym czasie odbywała się największa czynność w wydawaniu hebrajskich i greckich leksykonów 1* do Biblii, a wskutek czego zostały wydane wspaniałe leksykony hebrajskie przez następujących autorów: Browna, Buhla, Daviesa, Siegfried – Stada i Koeniga; a także bardzo dobre leksykony do greckiego Nowego Testamentu wydali następujący autorzy: Thayer, Preuschen, Kremer i Abbott – Smith. W tym samym czasie słownik ilustrowany do greckiego Nowego Testamentu został przygotowany przez Moultona i Milligana i częściowo ukazał się. W Parousii również ukazały się wspaniałe wydania gramatyk hebrajskich, jak np. różne wydania gramatyki Kautzscha, które zostały wydane ze starej i poprawionej gramatyki Geseniusza, jak również wydania gramatyki Stada i Koeniga, a także różne wydania gramatyk greckich do Nowego Testamentu: Winera, Blassa, Moultona i Robertsona. W owym czasie Ginsberg przygotował swą, Massora 2*, które to dzieło jest również konkordancją czyli skorowidzem do hebrajskiego Starego Testamentu. A także rabin Mandelkern przygotował najlepszą konkordancję hebrajską któremu pomagała znaczna większość uczonych chrześcijańskich; dlatego jego dzieło jest uważane za produkt pracy chrześcijańskiej, ponieważ ono jest uzasadnione na dwóch konkordancjach hebrajskich wydanych przez dwóch Żydowskich uczonych Fuersta i Davidsona, którzy przeszli na wiarę chrześcijańską, a których dzieło zostało poprawione w czasie Parousii przez uczonych chrześcijańskich. W tym samym czasie ukazała się konkordancja Hatcha i Redpetha do Septuaginty 3*, najlepsza ze wszystkich takich dzieł. Wtedy ukazały się również trzy najlepsze konkordancje do greckiego Nowego Testamentu, tj. Brudera, Moultona i Gedeona – Shmollera. W języku angielskim zostały wydane w tym czasie dwie konkordancję Younga i Stronga, a także ukazała się konkordancja Walkera. W Parousii wydano także najlepsze angielskie przekłady Pisma św., tzw. Przekład Poprawiony i Amerykański Przekład Poprawiony, a także przekłady Younga, Rotherhama, Moffatta itd. Wspaniałe przekłady Biblii ukazały się także i w innych językach. 2Powyższego można zauważyć, że najlepsza i największa liczba dzieł lingwistycznych (językowych) do Biblii ukazała się w Paruzji, jako część pozafiguralnej pracy szpiegowskiej dla naszego Pana.
(11) To samo stosuje się do drugiej gałęzi wiedzy biblijnej, to jest egzegetyki 4*, składającej się z trzech części: introdukcji 5*, interpretacji 6* i harmonetyki 7*. W dziale introdukcyjnym, który traktuje o kanonie, tekście, księgach i cyrkulacji Biblii, głównie z punktu historycznego tych części, są, wielkie dzieła Greena; i Buhla, traktujące o kanonie i tekście Starego Testamentu; Zahn, Charteris, Lightfoot, Sanday,
kol. 2
Abbott i Westcott pisali o kanonie Nowego Testamentu w częściach i w całości; Zahn i Westcott o księgach Nowego Testamentu, Weiss o kanonie, tekście, księgach i cyrkulacji Nowego Testamentu, Salmon o kanonie i księgach Nowego Testamentu, i Harmon o kanonie, tekście, księgach i cyrkulacji całej Biblii. Powyższe dzieła są największymi dziełami ze wszystkich prac introdukcyjnych czyli wstępnych. Pomijamy tu dzieła pisane przez wyższych krytyków jako nie należące do dzieł pozafiguralnych szpiegów, jak również ich dzieła wydane w innych gałęziach wiedzy biblijnej. W dziedzinie interpretacji, czyli objaśnienia jako drugiej części wiedzy egzegetycznej ukazały się w Parousii największe dzieła, będące produktami odnośnych szpiegów. W tym to czasie Keil i Delitzsh wydali komentarze do Starego Testamentu, których ostatnie wydanie jest najlepiej opracowanym dziełem w tym zakresie; a Weiss i jego współpracownicy wydali najlepsze komentarze do Nowego Testamentu.
Różni uczeni pracowali nad przygotowaniem komentarzy dla wykładowców biblijnych (które to dzieło ukazało się pod tytułem The Eapositors Commentary), podczas gdy Geikie sam napisał komentarz do całej Biblii. Większość tomów komentarza dla mówców (The Speakers Commentary) została napisana w tym okresie. Komentarze do greckiego. Nowego Testamentu, pt. The Eapositors Greek Testament zostały napisane przez grono uczonych, gdy zaś Weiss sam napisał krótszy komentarz (Weiss Shorter Commentary) do Nowego Testamentu. Dzieła te stanowiły dobrą pracę pozafiguralnych szpiegów. Następnie pozafiguralni szpiedzy przynieśli cenne informacje w zakresie interpretacyjnym, jak np.: Green napisał objaśnienia do księgi Genesis; Douglas, do Izajasza; Spurgeon, do Psalmów; Westcott, do Ewang. Jana, Żydów i do 1, 2 i 3 Listu Jana; Lightfoot, do Galatów, Filipensów, Kolosensów, Filemona, jak również objaśnienia do innych listów Ap. Pawła, które ukazały się w jego pośmiertnych niedokończonych dziełach; Ramsey dał objaśnienia do Galatów; Godeł, do Ew. Jana, Rzymian i obu Koryntian; Luthardt, do Ew. Jana; Philipi, do Rzymian. W tym czasie Schaff dokonał przejrzenia komentarza Langa do całej Biblii, który był przygotowany przez wielu uczonych niemieckich i przetłumaczony na język angielski, a który jest bardzo cennym dobytkiem z przeszpiegowania pozafiguralnego Chanaanu. Niektóre z dzieł powyżej wspomnianych zostały wyprodukowane przed rokiem 1874, lecz ich późniejsze przejrzenia były dokonane w Paruzji, dlatego zaliczamy je do dzieł pozafiguralnych szpiegów.
(12) Pozafiguralni szpiedzy dokonali dobrej pracy w harmonizacji czyli uzgodnieniu tekstu Pisma św., która to praca jest nazwana harmonetyką i jest trzecią częścią wiedzy egzegetycznej. Harmonetyka zawiera w sobie uzgodnienia historii Starego i Nowego Testamentu, równoległe cytaty biblijne i alfabetyczne spisy przedmiotów biblijnych. Little i Crockett wydali dobre dzieła o harmonizowaniu historii Starego Testamentu. Riddle, Broadus, Clark, Robertson, Steyens i Burton dokonali takiej samej pracy w zakresie historii Nowego Testamentu. Little wydał dzieło przeplatane zapiskami równoległych historii Starego Testamentu, a Pittinger takie same dzieło do Nowego Testamentu, podczas gdy Burton wydal dzieło o harmonijnych porównaniach Dziej. Apostolskich i Listów. Następnie Riddle, Kramer i Huck wydali harmonijne porównania 4-ch Ewangelii w greckim. Wiele wydań Biblii ukazało się w Parousii, zawierających wielką ilość odnośników. Johns wydał Nowy Testament z odnośnikami, które były cytowane w całości i w którym Ewangelie ustawione
____________________
1* Leksykon, czyli słownik, podający nie tylko znaczenie, ale i pochodzenie wyrazów starożytnego języka.. – Przyp. tłum.
2* Massora jest to nazwa dana zbiorowi przypisków i znaków nagromadzonych przez Żydowskich uczonych (massoratyków), w celu zatrzymania tekstu hebrajskiego Starego Testamentu w czystości i w akuratnym wymawianiu słów hebrajskich. Ci komentatorzy ustanowili reguły, którymi mieli się kierować ci. co zajmowali się przepisywaniem tekstu; wydali przytym opracowane statystyki wierszy, słów i liter; podali uwagi do poszczególnych form i do różniących się wyrażeń itd. A najcenniejszą, częścią ich pracy było wydanie systemu punktacji (samogłosek i akcentów), który to system zaczął już być wprowadzany w 17 – ym stuleciu. Ginsberga Massora jest zatem najlepszym i podstawowym dziełem w tym zakresie. – przyp. tłum.
3* Septuaginta jest to przekład grecki Starego Testomentu, dokonany przez 70 (raczej 72) uczonych Żydowskich w Aleksandrii z rozkazu Ptolemeusza II, króla Grecji, na dwieście lat przed narodzeniem Chrystusa – przyp. tłum.
4* Egzegetyka, nauka wyłożenia, objaśnienie.
5* Introdukcja, wstępna część jakiego dzieła; w tym wypadku pisanie wstępów do Biblii.
6* Interpretacja, objaśnienie tekstu biblijnego.
7* Harmonetyka, zgodność tekstu biblijnego.