Teraźniejsza Prawda nr 125 – 1949 – str. 45
Bartona z demonami, oraz jego zwycięstwo nad nimi, którzy starali się wzbudzić w nim niechęć do brata Russella za jego występowanie przeciw głównym przesiewaczom, i jego ostateczne dostanie ze studni – Biblii – wody czyli Prawdy, że Szatan jako jednostka został związany w latach 1874-1878, tak dalece o ile to się tyczy jego absolutnej kontroli nad upadłymi aniołami. Piątym pielgrzymem, którego bohaterskie czyny są przedstawione w 2Sam. 23:20-23 i w 1Kron. 11:22-25, jest J.F. Rutherford, który jest pozafigurą Banajasa. Banajas zabił dwóch mocarzów moabskich, a to wyobraża jak J.F.R. pobił swoich przeciwników w dwóch debatach; tenże sam mocarz zabił lwa w pośrodku jamy w zimie, wyobraża jak J.F.R. przy pomocy swojej broszurki „Walka na Niebiosach Kościelnych” (A Battle in the Ecclesiastical Hearyens’) pobił w czasie ucisku (w zimie) Kościół nominalny, rozsiewający obmowy przeciw ludowi Żniwa, a szczególnie przeciw bratu Russellowi; ten sam mocarz bez uzbrojenia, mając tylko kij w ręku swoim, zabił olbrzyma egipskiego jego własnym oszczepem – wyobraża jak J.F.R. bez przygotowania, mając tylko ogólną znajomość prawniczą (kij), zaatakował adwokata dobrze przygotowanego w argument prawny (oszczep), którym chciał udowodnić, że Towarzystwo ma być opodatkowane, a więc pobił adwokata jego własnym argumentem.
W powyższym paragrafie przedstawiliśmy w krótkości czyny trzech z czterech mocarzów Dawidowych (czyny czwartego męża są przedstawione w szczegółach w tomie IX), jako wstęp do obszerniejszego wyjaśnienia czynności Eleazara, drugiego mocarza Dawidowego. Trzy jego bohaterskie czyny są tam przedstawione. We wszystkich trzech wyobraża on J. jako paruzyjnego pielgrzyma, wojownika Prawdy przeciw błędowi.
Pierwszy z tych czynów, mający znaczenie pozafiguralne, znajduje się w 1Kron. 11:12-14. Eleazar znaczy wielka pomoc; Dodho (spolszczenie Dodonowy) znaczy miłujący; Ahohi (spolszczenie Achochytczyk) znaczy braterski (w. 12); nazwy te przedstawiają charakter J. jako wojownika. Pas Dammim (w polskim Pasdenim, w. 13) znaczy pole krwi, przedstawia zakres dwóch ofiar za grzech, z powodu których najcięższe walki były staczane z błądzicielami sekciarstwa (Filistynami). J. miał specjalną łączność z bratem Russellem jako onym sługą w walczeniu za Prawdę, odnoszącą się do tych dwóch ofiar (był z Dawidem w Pas-Dammim) Prawdy (jęczmień) w wielkiej obfitości (część pola pełna jęczmienia), o które walczono, były o dwóch ofiarach za Grzech, o Pośredniku, o Przymierzach i o Oklepie. Na początku przesiewania, większość ludu w Prawdzie z bojaźni przed przesiewaczami uciekła; z pola argumentów (”a lud był uciekł przed Filistynami” 'w. 13). Lecz brat Russell i J. zajęli obronne stanowisko („i stanęli” w. 14) tych przedmiotów (”w pośród onego pola”) i skutecznie obronili je, pobijając przesiewaczy („PORAZILI Filistynów”) i odnosząc kompletne zwycięstwo nad nimi („wybawił Pan lud wybawieniem wielkim”).
Udział brata Russella w tej walce nie jest tu przedstawiony przez Jasobama, który przedstawia go jako pielgrzyma, ale przez Dawida, który przedstawia go jako „onego sługę” w jego dwóch zdolnościach, jako wykonawcę i wojownika. Wobec tego jego udział w sporze, jaki On prowadził we Watch Tower, począwszy z numerem z l stycznia 1909 r. jest przedstawiony tutaj w tej figurze, podczas gdy udział J. jest przedstawiony jaki on sam wykonał jako pielgrzym wojownik (Eleazar). Ażeby wyjaśnić udział J. w obronie tych czterech prawd, podamy następujące fakty: Jeden z przesiewających starszych ze zboru w Allegheny, Pa., nazwiskiem Read .przysłał J. w lutym 1909 r. długi wykład,
kol. 2
w którym były podane poglądy przesiewaczy z wieloma źle zastosowanymi odnośnikami Pisma Św., na dowód, że oni mają rację. Prosił on J., ażeby po przestudiowaniu tego wykładu raczył podać swoją myśl, a w razie niezgadzania się z nim, by podał wyjątki Pisma Św. na swe zarzuty. Jego wykład był przebiegle przedstawiony, obliczony na to, by zwieść, jeśli możebne, nawet i wybrane. Rozumiejąc, że wykład ten był jedną z pierwszych literackich strzelb przesiewaczy, którą, próbowano wypalić, J. udał się z modlitwą do Pana, prosząc o pomoc w obronie Jego Prawdy i Jego ludu. W roku 1903 J. miał trudność w zrozumieniu udziału Kościoła w ofierze za grzech. W pośród tych trudności uczynił ślub Bogu, że jeżeli Bóg da mu poznać, iż Kościół ma udział w ofierze za grzech, on będzie się starał wykładać i bronić tej prawdy dla dobra ludu Bożego. I dlatego w latach od 1903 do 1909 J. często wykładał tę doktrynę, udowadniając ją mnóstwem pism literalnych i symbolicznych.
Po uważnym przestudiowaniu wykładu Read’a, J. zdobił spis 28 pytań i odpowiedzi popartych licznymi cytatami Pisma Św. i wysłał mu to razem z jego wykładem. Po otrzymaniu odpowiedzi Read na pewno musiał zadecydować łapania ryb w innej wodzie, bo nie dał odpowiedzi na list, ani już więcej nie przystąpił do niego z tym przedmiotem, pomimo że starał się zwodzić drugich. List był pisany do Read’a z Detroit, Mich., kiedy J. usługiwał tam w pracy pielgrzymskiej w dniach 21 i 22 lutego 1909 r. Wykład ów przekonał J., że przesiewacze rozpoczęli swoje doktrynalne przesiewanie z całym zapałem. Pamiętając na swój ślub w 1909 r., natychmiast rzucił się w wir sporny z całą siłą swego ciała, umysłu i serca. Prawie wszędzie, gdzie odwiedzał zgromadzenia w czasie swojej 15-to miesięcznej pielgrzymskiej podróży, wykładał na jeden lub na drugi z czterech atakowanych przedmiotów, a szczególnie kładł nacisk na udział Kościoła w Ofierze za Grzech, gdyż jak uważał ten przedmiot był kluczem do innych doktryn, mianowicie do doktryn o Pośredniku i o Przymierzach. Wiele skłopotanych i wątpiących braci i sióstr zdołał uratować, pomógł wyjść im z doktrynalnego zakłopotania i osiągnąć silne przekonanie w tych rzeczach. Jego gorliwość i ciężar pracy w tej walce podczas tych 15 miesięcy była powodem, że zapadł na wyczerpanie nerwowe. Ale pomimo tego nie oszczędzał się, lecz postanowił całą siłą bronić tych prawd i pobijać przesiewaczy; i przy pomocy Pańskiej (Pan wybawił wybawieniem wielkim) jego wysiłki Bóg pobłogosławił z powodzeniem w tych dwóch względach. A więc figuralne wydarzenie w Pas-Dammim pokazuje sporne czynności J. jako pielgrzyma, pracującego dla ludu Prawdy i jako specjalnego pomocnika, brata Russella, będącego onym sługą i członkiem gwiazdy.
Drugi z trzech czynów odnoszący się do figuralnych krótszych przepowiedni w naszym obecnym badaniu, przedstawia sporną pielgrzymską pracę J., prowadzoną do publiczności od 21 lutego 1909. do 22 maja 1910, która była odrębną od jego spornej pielgrzymskiej pracy prowadzonej między braćmi, jaką przedstawiliśmy w powyższych trzech paragrafach! Ta praca pokazuje jeden z głównych powodów jego zachorowanie na wyczerpanie nerwowe. Figuralny epizod tej pracy zawiera się w 2Sam. 23:9, 10 J. nie tylko zajmował się zbijaniem szemrzącego kontradykcjonizmu, jaki prowadzili przesiewacze w Prawdzie, ale także był zajęty zbijaniem tej samej fazy przesiewania, jaką prowadzili przesiewacze w Kościele nominalnym. Ci przesiewacze wyrządzili wiele szkody w owym czasie nie tylko miedzy ludem w Kościele nominalnym, ale także w zjadliwy sposób atakowali Prawdę. Praca ta miała swoje początki podczas przesiewania w latach 1908-1911. Ta faza