Teraźniejsza Prawda nr 125 – 1949 – str. 39
(17) Pieśń opisana w wierszach 2Moj. 15:1-19 była śpiewana przez mężczyzn Izraelskich, przedstawiających zbawione klasy duchowe, a pieśń w wierszach 20, 21 była śpiewana przez niewiasty pod przewodnictwem Marii. Maria jest tu nazwana siostrą Aaronową, a nie siostrą Mojżeszową. Jak wszystko inne, co natchnione od Boga, tak i to jest znamiennym. Jak już dowiedzieliśmy się, że Mojżesz na Paruzję i Epifanię wyobraża po pierwsze naszego Pana, a po drugie naszego Pana i zmartwychwstałych świętych; Aaron zaś wyobraża w tych okresach najpierw Kościół w ciele, jako Jezusowe narzędzie mówcze, a później Kościół w ciele jako Chrystusowe (Jezusa i Kościoła zmartwychwstałego) narzędzie mówcze. Aaron jest podany za typ wyrazicielstwa Chrystusowego (Jezusa i Kościoła) w tym przedmiocie Niewola i Wyzwolenie Izraela. Zgodnie z tym Aaron na Tysiąclecie i Mały Okres przedstawia Starożytnych i Młodocianych Świętych jako ustnych wyrazicieli do Chrystusa między ludźmi. Zdanie podające w wierszu 20, że prorokini Maria jest siostrą Aaronową, nasuwa na myśl, że niższe narzędzia mówcze podległe Starożytnym i Młodocianym Świętym są wyobrażane przez Marię. Jak nam wiadomo, iż ci wierzący żydzi w dawnych czasach Starego Testamentu, którzy nie byli na tyle wiernymi by mogli być zaliczeni do klasy Starożytnych Świętych, ani ci, którzy w Wieku Ewangelii nie byli na tyle wiernymi by mogli być przeniesieni z Mojżesza do Chrystusa, jak również wierzący poganie w Wieku Ewangelii, którzy chociaż byli wiernymi do śmierci w usprawiedliwieniu, to jednak nie poświęcili się, a więc tak jedni jak i drudzy będą stanowić zbawioną klasę ludzi, odrębną od tej wiernej klasy restytucyjnej, która była niewierzącymi żydami i poganami z przed-Tysiąclecia. Tacy z przed-Tysiąclecia wierzący żydzi i poganie będą zaliczeni w Tysiącleciu do klasy synów według Joela 2:28; Izaj. 60:4, podczas gdy z przed-Tysiąclecia żydzi i poganie będą stanowili klasę córek według tych pism. Rozumiemy, że pierwsza klasa jest wyobrażona przez Marię prorokinię; i że oni, jako specjalni pomocnicy Starożytnych i Młodocianych świętych, będą ich symboliczna siostrą. Oni zatem będą jako najniższy przed-Tysiącletni porządek nasienia Abrahamowego, specjalnie użyci w Tysiącleciu ponad resztą klasy restytucyjnej na błogosławienie narodów i rodzajów ziemi według Przymierza.
(18) Gdy już wiemy kogo przedstawia Maria, chcielibyśmy się teraz dowiedzieć kogo przedstawiają niewiasty Izraelskie w wierszu 20? Odpowiadamy, iż jest jeszcze jedna zbawiona klasa ludzi, oprócz tych, które już były opisane, a są nimi tak zwane córki Jezusa i Kościoła, o których mamy wspomniane w proroctwach Joela 2:28 i Izaj. 60:4. Tymi córkami jest wierna klasa restytucyjna, która była w tym życiu niewierzącymi żydami i poganami. Instrumenty muzyczne w typach i symbolach biblijnych przedstawiają literaturę Prawdy, np. harfą Bożą jest Biblia, a harfa Dawidowa reprezentuje pewne pisma Pastora Russella, szczególnie jego sześć tomów. Bębny, a raczej tamburyna (w przekładach angielskich timbrels znaczy tamburyna; tamburyno licz. poj. jest to mały ręczny bębenek z dzwonkami) zdają się reprezentować utwory literackie mniej ważnych prawd, takie jak np. artykuły Pastora Russella podawane w Strażnicach, gazetkach i kazaniach, a także artykuły ukazujące się w pismach epifanicznych. W następnym Wieku i w Małym Okresie będą pisane artykuły na głębsze prawdy przez Starożytnych Świętych i artykuły na mniej głębokie prawdy przez Młodocianych Świętych. Prawdopodobnie tego rodzaju utwory literackie produkowane przez książąt Tysiąclecia podczas Małego Okresu, szczególnie przy jego końcu i prawdopodobnie utwory literackie przez klasę Marii
kol. 2
i przez niższą klasę restytucji produkowane po Małym Okresie są pozafigurą tamburyn, jakie wzięła Maria i inne niewiasty. Tamburyno Marii jest podane w hebrajskim z naciskiem (emfaza) i dlatego reprezentuje najważniejszy utwór literacki, jaki będzie użyty na ziemi w pozafiguralnym obchodzie; utwór ten będzie o wiele ważniejszy od utworów, jakie będą wyprodukowane przez innych z klasy restytucyjnej, ponieważ tamburyna innych niewiast nie są podane w hebrajskim z naciskiem. Oprócz tego usługa Marii jest również ważniejszą od innych niewiast, ponieważ o niej jest wyraźnie powiedziane, że wzięła tamburyno (bęben) w rękę swoją, podczas gdy inne niewiasty to uczyniły jedynie ze względu na jej czyn. Ponadto jej większa wybitność jest wykazana przez to, iż przewodniczyła niewiastom i że one poszły za nią. Wszystko to ma swoje figuralne znaczenie i jest ”cieniem przyszłych dóbr.”
(19) Maria, wychodząc z tamburynem w ręce swojej (w. 20), reprezentuje wyżej opisaną klasę synów Jezusa i Kościoła, usługującą pewnym specjalnym utworem literackim, przez który, obchód uroczysty Boskiego zwycięstwa nad grzechem, błędem i ich rezultatami, uczyni ważniejszym, poważniejszym i więcej wpływowym — i to wiecznie. Niewiasty, naśladujące ją we wzięciu tamburyn, wyobrażają wyżej opisaną klasę córek Jezusa i Kościoła, która będzie czyniła to co klasa synów czynić będzie, tylko że utwory literackie klasy córek będą produktem mniej ważnym; klasa ta wiecznie celebrować będzie Boskie zwycięstwo nad grzechem, błędem i ich rezultatami, lecz w sposób mniej wyraźny, poważny i wpływowy. Taniec jest rytmicznym ruchem ciała, przystosowanym do muzyki; a gdy muzyka wyobraża harmonijną Prawdę, w takim razie tańczenie przedstawiałoby prowadzenie się zgodne z harmonijną Prawdą. Śpiew reprezentowałby oznajmianie Boskich czynów zwycięstwa w pokonaniu grzechu, błędu i ich skutków. Cały ten obraz przedstawia wieczny obchód chwalebnego triumfu Jehowy nad złymi rzeczami i osobami przez obie klasy restytucyjne, które usłużą pewnymi utworami literackimi, oratorstwem, rozmowami, oświadczeniami i odpowiednim zachowaniem się.
(20) Ten cudowny obchód tego wydarzenia zostanie wszędzie zaprowadzony na ziemi — to na wieki wieczne. Wdzięczne i oceniające serca i umysły nastrojone do Ducha Bożego i ludzkiej zgody i społeczności będą radośnie obchodziły to najwięcej upamiętnione ze zwycięstw odniesionych dla ludzkości, żaden grzech ani zło nie zakłóci tej uroczystości. Ludzkość obchodząca to święto będzie w jak największym uradowaniu, ocenieniu i świętym usposobieniu, a ich uwielbienie Boga wstąpi z przyjęciem przed tron Boga i Chrystusa. Pierwsze zdanie w wierszu 21 jest podane w hebrajskim w ten sposób: „I odpowiedziała im Maria.” To znaczy, że niewiasty przyłączyły się do śpiewu mężczyzn (ponieważ zaimek im jest podany w hebrajskim w rodzaju męskim). To pokazuje, że klasy restytucyjne przyłączą się do klas duchowych w wysławianiu Boga. To tak wygląda, że klasy duchowe najpierw same zaczną, śpiewać, a później klasy ludzkie połączą się z nimi w chórze. Jest powiedziane, że Maria była tą, która przyłączyła się do śpiewu mężczyzn. To jednak nie ma być rozumiane aby przedstawiało, że drugorzędne klasy ludzkie nie będą brały udziału w śpiewie, a tylko pierwszorzędna klasa restytucyjna wyłącznie to uczyni. Raczej należy rozumieć, że gdy Maria przewodniczyła niewiastom, one w refrenie śpiewały po niej, tak też będzie w pozaobrazie, że gdy pierwszorzędna klasa restytucyjna odprawi śpiew na ziemi, wtedy inne klasy zaczną śpiewać po niej. Trzeba tu również zaznaczyć, że Maria wołając na mężczyzn,