Teraźniejsza Prawda nr 118 – 1948 – str. 38
Postanowił zatem przypuścić kontratak przeciw planom grupy, chcącej utworzyć korporację do kontrolowania ogólnej pracy Kościoła, co też było głównym powodem sporu w komitecie z Fort Pitt i co doprowadziło do stanu bez wyjścia. Nasze wypowiedzenie się przeciw celowi grupy, starającej się o uformowanie korporacji do kontrolowania ogólnej pracy Kościoła, było powodem iż wielu pragnęło usłyszeć debaty nad tą sprawą i ostatecznie konwencja naznaczyła I.F. Hoskinsa jako obrońcę tego poglądu, a autora jako oponenta do debat nad pytaniem: czy do zarządzania pracą Kościoła Powszechnego musi być utworzona korporacja? – Naznaczono ażeby autor pierwszy przemówił, który też omówił tę kwestię według punktów przedstawionych we Wykładach Pisma św. w tomie VI w roz. II, o kompletnej organizacji Kościoła. Następnie przemawiał I.F. Hoskins, lecz obrona jego stanowiska była tak słabą, iż w wielu punktach ośmieszała go. Zapytany później dlaczego on i jego współkoledzy z komitetu nie przybyli i nie przedstawili spraw komitetu z Fort Pitt na konwencjach we Philadelphii z września i grudnia 1918 r., odpowiedział, że tylko dwa razy prowadził debaty z J., ale za każdym razem wyszedł z nich pobity. Po debatach (wieczorem 28 lipca, a 29 lipca według Boskiego czasu) było ogólne odrzucenie poglądu grupy przez uczestników konwencji, a przyjęcie poglądu autora.
Całe rano w dniu 29 lipca było przeznaczone na sprawy ogólne. Nowy komitet przyniósł swoje uchwały do zatwierdzenia konwencji, które były następujące: wydawanie regularnego pisma, wychodzącego co pół miesiąca, do którego mieli już naznaczony komitet redakcyjny z pięciu i uformowanie korporacji. Obie te ich uchwały zostały odrzucone prawie jednogłośnie. Autor nie pamięta dobrze, ale zdaje mu się, że ich komitet redakcyjny został rozwiązany. Konwencja zezwoliła na wydawanie miesięcznego biuletynu przez komitet PBI, w którym miały być umieszczane tylko wiadomości o ogólnych sprawach Kościoła, a który później przeciw rozporządzeniom konwencji został użyty dla celów propagandy, zalecającej utworzenie korporacji. Oprócz tego posunęli się jeszcze dalej poza im daną instrukcję, dozwalając na umieszczenie kilka ataków na nas, ze strony F.H. McGee i J.D. Wrighta, na które odpowiedzieliśmy w pierwszym wydaniu Present Truth. Grupa ta opuściła konwencję zupełnie pobita i wielce upokorzona. A ich wódz I.F. Hoskins został bardzo poniżony przez F.H. McGee za swój postępek względem autora na konwencji w Astoury Park, tak jak Fryderyk Barbarossa był wielce poniżony przez papieża Aleksandra III. F. . McGee był tak bardzo poruszony niegodziwym atakowaniem autora ze strony Hoskinsa, Margesona i Rockwella, że iż wielkim trudem zdołano go nakłonić do wycofania rezygnacji w zarządzie PBI. Zatem przepowiednie jakie wypowiedzieliśmy dwa miesiące przedtem odnośnie dat 27 i 29 lipca 1918, wypełniły się, a wodzowie PBI nadali kierunek odnośnym wypadkom.
Należy tu zrobić niektóre ogólne uwagi odnośnie Małego Miniaturowego Wieku Ewangelii w celu lepszego jego zrozumienia. Jak już przedtem podaliśmy, że ta miniatura rozpoczęła się 9 maja 1915, który to dzień odpowiada 2-go roku przed naszą erą, czyli roku narodzenia się naszego Pana. Sposób, w jaki wypadki rozwijały się, wygląda, 'że po śmierci naszego Pastora (której data równa się z rokiem 540 po Chr.) byliśmy uprzywilejowani odgrywać w małej miniaturze dwojaką rolę (faktycznie mieliśmy przywilej odgrywania tych samych dwóch ról w tych dwóch drugich miniaturach). W dniach następujących po 31 październiku 1916 i odpowiadających do lat w Wieku Ewangelii mieliśmy przywilej: (1) w rzeczach nauczania podawać nauki, które odpowiadają doktrynom jakie były przedstawiane przez Pańskie mówcze narzędzia, członków gwiazd, w odnośnych latach; i (2) w rzeczach rozporządzających pracą Pańską (w rzeczach wykonawczych) obstawać za rzeczami, (które odpowiadały rzeczom o które chodziło władcom cywilnym, będącym w opozycji do błędnej polityki greckiego katolicyzmu, papiestwa i protestantyzmu) za którymi obstawał br. Russell, sprzeciwiając się polityce przesiewaczy w żniwie. Z drugiej strony Lobni Gersonici (zwolennicy Shearna i Crawforda) odpowiadają gracko – katolikom szczególnie od drugiego do dziewiątego stulecia, a ich urząd wykonawczy odpowiada rzymskiemu cesarzowi. Zwolennicy Towarzystwa aż do ich wyborów w styczniu 1918 odpowiadają rzymsko – katolikom, tj. blisko do końca dziesiątego stulecia, J.F. Rutheford odpowiada papieżowi, a Zarząd odpowiada zmianie władców Zachodnich. Tedy rozpoczynając przed funkcjonowaniem komitetu z Fort Pitt, Seimei Gersonici odpowiadają głównie rzymsko katolikom w przybliżeniu od końca dziesiątego stulecia aż do około czasu Reformacji, F.H. McGee odpowiada papieżowi, a komitet PBI cesarzowi Świętego Państwa Rzymskiego. Lecz przez cały ten czas Zwolennicy Tow., J.F.R. i Zarząd odgrywali podrzędnie swą poprzednią rolę jako małe papiści itd. Krótko przed konwencją Towarzystwa, trwającą od 29 maja do 1 czerwca 1919, zwolennicy Towarzystwa przybrali główną rolę małego rzymsko-katolickiego kościoła, z J.F.R. jako małym papieżem i z Zarządem odpowiadającym cesarzowi Świętego Państwa Rzymskiego, aż do czasu gdy go Obezwładniono jako kontrolera. To w ogólności trwało aż do końca Małej Miniatury.
Z tego widzimy, że większe role z Małej Miniatury odpowiadają większym rolom odgrywanym podczas właściwego Wieku Ewangelii. Części, w których H. J. Shearn i jego zwolennicy odgrywali aż do lata 1917 r., odpowiadały tej części, w której odgrywał Kościół grecko katolicki i jego wodzowie, którym się zawsze sprzeciwiała partia papieska. Część, którą J. F. R i jego zwolennicy odgrywali od 1916 r. do późna 1917, odpowiada głównej części, w której papież i jego poplecznicy odgrywali od około 250 roku do końca dziesiątego stulecia. Część zaś, którą F.H. McGee i jego zwolennicy odgrywali, od około l grudnia 1917 do około l maja 1919, odpowiada głównej części, w której partia papieska odgrywała od końca dziesiątego stulecia aż do piętnastego stulecia, podczas gdy zwolennicy Towarzystwa podczas tego okresu ogrywali podrzędną część jako małe papieskie partie; a od tego czasu aż do około sierpnia 1920), część, jaką J.F.R. i jego zwolennicy odgrywali, odpowiada głównej części jaką partia papieska odgrywała od około połowy piętnastego stulecia aż do końca Małej Miniatury. Podczas tych wszystkich czasów, począwszy od Konstantyna Wielkiego, władcy popierali odstępstwo jakie odpowiadało urzędnikom wykonawczym jako wysłannikom wspomnianych powyżej grup.
Podczas tych wszystkich ruchów pomiędzy ludem Prawdy mniejsze ruchy były prowadzone przez różnych wodzów Kaatowych, którzy chociaż sprzeciwiali się, mniej więcej, głównym wodzom Merarytów i Gersonitów, byli jednak poniekąd z nimi połączeni. Tym więc sposobem Menta Sturgeon sprzeciwiał się mniej więcej małym partiom papieskim i był mniej więcej duchem spokrewniony z formą opozycji, jaką ruch Lobni reprezentował. Dlatego odpowiada on mniej więcej pewnym poselskim wykonawcom i wodzom między Grekami. Zaś A.I. Ritchie sprzeciwiał się mniej więcej małym partiom papieskim, był on jednak mniej więcej w połączeniu z ruchem Maheli Merarytów i z ruchem Semei Gersonitów. Dlatego rozumiemy, że on odpowiada jako poselski wykonawca pewnym władcom z pośród Ostrogotów i Franków. Dalej rozumiemy, że Karol Olson jako nauczyciel zdaje się odpowiadać pewnym protestującym rzymskim teologom w Angin; R.H. Hirsh jako nauczyciel odpowiada