Teraźniejsza Prawda nr 118 – 1948 – str. 35

ROZDZIAŁ I

OKRESY EPIFANICZNE

      Równoległość Rocznych Dni. Miniaturowe Wlekł Ewangelii – Mały, Średni ł Wielki. Małe Miniaturowe Tysiąclecie. Osiem Małych Cudownych Dni. Osiem Wielkich Cudownych Dni. Dni Oczekiwania za Ofiarą Chlebów na Obracanie. Równoległość Farousji i Epifanii.

      Apostoł Paweł w 1Tym. 6:14, 15 wskazuje, że Epifania jako okres jest podzielona na różne mniejsze okresy, gdy mówi: „Abyś zachował to przykazanie, będąc bez zmazy, bez nagany aż do objawienia (Epifanii) Pana naszego Jezusa Chrystusa, które czasów (okresów) swoich okaże, On błogosławiony i sam możny Król królujacych i Pan panujących.” Że Epifania jest okresem czasu, jest jasne nie tylko z podanego powyżej cytatu Pisma św., zawierającego w sobie słowo „czasy” (okresy), lecz również jasno jest pokazane w 2 Tym. 4:1 – „Ja tedy oświadczam się przed Bogiem i Panem Jezusem Chrystusem, który ma sadzić żywych (upadłych aniołów i nowe stworzenie) i umarłych (upadły rodzaj Adama) w sławnym przyjściu (Epifanii) swoim i w królestwie (Bazylei).” Według tego wyjątku Pisma św. upadły rodzaj ludziki będzie sądzony podczas Tysiąclecia, Królestwa, a upadli aniołowie i nowe stworzenie podczas Epifanii. W czterech innych miejscach w Nowym Testamencie, gdzie słowo greckie „epifaneia” zdarza się, jest ono użyte, w znaczeniu czynności jasnego świecenia, tzn. objawienia osób, zasad i rzeczy przez jasne przyświecanie Prawdy. Taka czynność może mieć miejsce w każdym czasie, np. w żniwie Żydowskim (2Tym. 1:10), podczas Epifanii jako okresie (2 Tesal. 2:8), lub podczas całego okresu wtórej obecności Pańskiej tj. podczas Parousii, Epifanii i Bazylei (2Tym. 4:8; Tyt. 2:13). Pismo św. wskazuje, że co się tyczy świata, to Epifania dzieli się na cztery różne okresy: (1) Wojnę i jej następstwa; (2) Rewolucję, lub Armagedon i jej następstwa; (3) Anarchię i jej następstwa; (4) Ucisk Jakuba i jego następstwa. Lecz co się tyczy ludu Bożego, to Epifania dzieli się na dwa okresy: (1) Czas, w którym Kapłaństwo ma do czynienia z Kozłem Azazela, i (2) czas, w którym Kapłaństwo ma do czynienia w o czyszczeniu Lewitów. Z punktu zapatrywania na ich stosunek do ludu Bożego, traktować będziemy naprzód tylko te dwa okresy w tym rozdziale. Biblia i wypełnione fakty dowodzą, że w tym pierwszym okresie znajduje się co najmniej siedem mniejszych okresów, które mniej więcej zachodzą albo stykają się, według danej sprawy, jeden ż drugim.

      Pierwszy z tych okresów, nad którym możemy się zastanowić, może być dobrze nazwany równoległością rocznych dni. Autor zauważył ten okres gdy się zastanawiał nad pewnymi wypełnionymi faktami. Mając do czynienia z różnymi lewickimi wodzami, zauważył, że gdy jaki wódz lewicki w jednej z trzech grup Lewitów – pozafiguralnych Gersonitów, Merarytów i Kaatów – popełni jaki czyn rewolucyjny, to wódz lewicki z drugiej grupy lewickiej popełnił podobny czyn rewolucyjny akurat jeden rok co do dnia później. Np. gdy pewne czyny rewolucyjne popełnili H.J. Shearn i W. Crawford (wodzowie Lewitów Lobni – Gersonitów), akurat rok później J.F. Rutherford i J. Hemery (wodzowie Lewitów Maheli – Merarytów) popełnili podobne czyny rewolucyjne. Tedy akurat rok po popełnieniu przez tych ostatnich pewnych czynów rewolucyjnych, I. P. Hoskins i I. I. Margeson (wodzowie Lewitów Semei – Gersomitów) popełnili podobne czyny rewolucyjne. I tak samo rok później C.E. Heard i W.M. Wisdom (wodzowie Lewitów Muzy – Merarytów) popełnili podobne czyny rewolucyjne. Zauważmy, że pierwszego roku (w częściach 1915 i 1916), gdy wodzowie Lewitów Lobni Gersonitów popełnili rewolucyjne czyny, to akurat dwa lata później (w częściach roku 1917 i 1918) wodzowie Lewitów Semei – Gersonitów popełnili podobne czyny rewolucyjne.

poprzednia strona – następna strona