Teraźniejsza Prawda nr 115-116 – 1948 – str. 11
pozafiguralnym Izraelem – usprawiedliwieni (najemnik) i nie usprawiedliwieni, znajdujący się między chrześcijaństwem z imienia (osadnik, z obcego kraju). Innymi słowy te dwie klasy są przedstawione na rysunku w Planie Wieków, w tych częściach piramidy, które spoczywają (1) na poziomie usprawiedliwienia, i (2) poniżej poziomu usprawiedliwienia. Tym sposobem mamy tu podaną ogólną zasadę. Lecz tam są jeszcze inne rzeczy połączone z myślą, że Wielkie Grono po swym oczyszczeniu jest przedstawione przez sługę kupionego za pieniądze. To znaczy, że póki ono jest w stanie nie oczyszczonym – nie żałujące – ono nie powinno obchodzić corocznej Wieczerzy Pańskiej; i z tej to przyczyny lud Boży oświecony Epifanią nie powinien obchodzić z nimi Wieczerzy Pańskiej, ani zapraszać ich na swoje obchodzenie tej Pamiątki. To również znaczy, że ci, z którymi zerwano społeczność z powodu ich złych postępów, nie powinni obchodzić tej Pamiątki dopóki nie naprawią złego; ani ci, którzy zerwali społeczność z nimi, nie powinni zezwalać by nie oczyszczeni Lewici obchodzili z nimi Pamiątkę, dopóki nie pojednają się ze zborem. W końcu to znaczy, że klasa wtórej śmierci i wszyscy inni, zapierający się okupu i ofiar za grzech nie powinni obchodzić Pamiątki, ani wierni nie powinni obchodzić z nimi.
(7) Rozkaz był dany (w. 46), ażeby każda rodzina izraelska, albo dwie małe rodziny, działające jako jedna (w. 4), spożywały baranka w jednym domu, to wyobraża, że pozafiguralny Izrael jest jedną rodziną Bożą (każdy dom w figurze przedstawia całą rodzinę Bożą) jako taka ma uczestniczyć w Chrystusie, naszym Baranku. Zakaz wychodzenia z domu (w. 46), przedstawia, że nie mamy opuszczać klasy krwią pokropionej, tj. rodziny Bożej, jak to czynią ci, co zapierają się okupu i odszczepieńcy, którzy przez to opuszczają rodzinę Bożą. Wynoszenie mięsa baranka z domu, przedstawiałoby przyjmowanie innego poglądu, aniżeli poglądu Prawdy o okupie. Złamanie kości baranka byłoby pogwałceniem rozporządzenia Pańskiego, a to byłoby figurą na ponowne krzyżowanie Syna Bożego. (Żyd. 6:4-8). Wiersz 47 daje rozkaz, iż całe zgromadzenie izraelskie miało obchodzić coroczną wieczerzę, a to nasuwa myśl, że cały pozafiguralny Izrael – Maluczkie Stadko, oczyszczone Wielkie Grono l Młodociani święci mają uczestniczyć w corocznej Pamiątce. Rozkaz, że jeśliby kto z przychodniów (raczej obcych – ger) chciał obchodzić święto przejścia Panu, pierwej musi być obrzezany każdy mężczyzna jego, to przedstawia, że każdy członek z Młodocianych świętych, jako (poczytalna) rodzina Boża, musi być poświęcony. Tak jak każdy obrzezany obcy miał te same przywileje odnośnie jedzenia baranka, jakie urodzeni Izraelici mieli (w. 49), tak i Młodociani święci mają te same przywileje, jakie ma Maluczkie Stadko w przyswajaniu naszego Baranka; gdyż oni też przyswajają sobie przebaczenie, sprawiedliwość Chrystusową ł społeczność z Bogiem. Figura nie pokazuje tu różnicy względem tego jak Bóg i Chrystus działają w tej sprawie – tymczasowo i dożywotnie – tylko określa przywileje uczestników, a nie Działaczy w usprawiedliwieniu. Wiersz 50 nie odnosi się do corocznych świąt przejścia, lecz tylko do pierwotnego święta i przedstawia nasze wykonanie tylko rzeczywistej, a nie symbolicznej uczty naszego Baranka. Wiersz 51 podaje tę samą myśl jaka zawiera się w wier. 41, tj. że ich pierwotna uczta odbyła się tego samego dnia, co ich wyswobodzenie, co w pozafigurze już wytłumaczyliśmy. Tym kończymy nasze badanie rozdziału 12.
(8) Teraz przystępujemy do badania 13 rozdziału z 2Księgi Mojżesza. Wiele rzeczy zawartych w tym rozdziale już było wyjaśnionych w poprzednim badaniu tego przedmiotu i dlatego gdy przyjdziemy do nich, poruszymy je tylko w krótkości, podczas gdy na nowe rzeczy, zwrócimy większa uwagę.
kol. 2
Bóg, dając rozkaz Mojżeszowi, ażeby poświęcił czyli odłączył Panu wszystkie pierworodne z ludzi i bydła (w. 2), wyobraża Boski rozkaz dany Jezusowi podczas Wieku Ewangelii, ażeby poświęcił nowe stworzenia (pierworodne z ludzi) i człowieczeństwo (pierworodne z bydła) Kościoła pierworodnych. (Żyd. 12:23). Wyrażenie, „bo moje jest,” pokazuje, że pierworodni z ludzi i bydła stali się odtąd Bożymi z tego względu, iż On wyprowadził ich z Egiptu, podczas gdy egipscy pierworodni z ludzi i bydła zostali wytraceni (w. 15). I dlatego pozafiguralni pierworodni Izraela z ludzi i bydła stali się Pańskimi, ponieważ On wybawił ich od śmierci, podczas gdy niszczył pozaobrazowych egipskich pierworodnych z ludzi i bydła. W figurze ten rozkaz obejmował wszystkich pierworodnych jakie się narodziły z ludzkich lub bydlęcych matek („cokolwiek otwiera żywot… tak z ludzi jako bydła” – w. 2), to pokazuje, że bez wyjątku każdy pozafiguralny pierworodny Izraelita, tak w duchu jak i w ciele, jest Pańskim. W wypełnieniu rozkazu pozafigury wierszu 2, Pan nasz Jezus Chrystus wypełnił Swój urząd jako Poświęciciel Kościoła. (1 Kor. 1:30; Żyd. 2:11). To wypełnienie zawiera w sobie potrójną pracę: (1) uczynił ich pierworodnymi przez przyprowadzenie ich do poświęcenia i spłodzenia z ducha; (2) przez Jego ofiarowanie ich człowieczeństwa na śmierć; i (3) przez Jego rozwijanie ich nowych stworzeń do doskonałości. On to wszystko uczynił przez użycie na nich Ducha Pańskiego, Jego Słowa i Opatrzności. Ich udział w tej potrójnej działalności nie jest podany w wierszu 2.
(9) Rozkaz Mojżeszów dany Izraelitom, by pamiętali na dzień 14 Nisan (w. 3), jako na dzień, w którym wyszli z Egiptu, z domu niewoli („z domu sług” – według notatki marginesowej w ang. tłum.), wyobraża rozkaz dany przez naszego Pana Kościołowi Ewangelicznemu w ogólności, a Kościołowi Paruzyjnemu i Epifanicznemu w szczególności, ażeby pamiętali na pozafiguralny dzień 14 Nisan, jako na dzień wyzwolenia ich z domu sług grzechu, błędu, samolubstwa i światowości. To znaczy, ażebyśmy pamiętali na nasze usprawiedliwienie, uświęcenie i wybawienie, a również na nasze pouczenie, czyli zapoznanie nas z Prawdą, (1Kor. 1:30; Rzym. 8:29, 30). Jak Izraelici w ogólności zawsze pamiętali na figuralne wyswobodzenie ich, a szczególnie podczas Wielkanocy, tak i my, jako pozafiguralni Izraelici, mamy zawsze pamiętać o naszym wyzwoleniu nas, a szczególnie przy naszym obchodzeniu Wieczerzy Pańskiej. To pozafiguralne pamiętanie nie ma się odbywać tylko w naszym umyśle, ale także przez przykładne życie, tj. życie według zasad, jakie zawierają się w naszym pouczeniu, usprawiedliwieniu, uświęceniu i wybawieniu. Jak Boska potężna moc wyzwolenia („w możnej ręce”), użyta na korzyść Izraelitów, zasługiwała, ażeby pamiętali na ich dzień wyzwolenia, tak moc Boża okazana w wyzwoleniu nas od naszych przystawów grzechu, błędu, samolubstwa i światowości, przez nasze pouczenie, usprawiedliwienie, uświęcenie i wybawienie, a równocześnie i przez nasze wyjście z królestwa szatana, jest godna naszej pamięci w myśli, słowie i czynie. Jeden sposób, w jaki Izraelici mieli pamiętać na swoje figuralne wyzwolenie, był wstrzymaniem się od kwasu („a tak nie będziecie jedli kwaszonego” – w. 3). Zgodnie z tym figuralnym rozkazem, mamy obchodzić nasze wyzwolenie, między innymi sposobami, przez wstrzymywanie się od pozafiguralnego kwasu – grzechu, błędu, samolubstwa i światowości W wierszu 4 jest uczyniona ponowna wzmianka o dniu, na który należy pamiętać – dzień waszego wyjścia w miesiącu Abib – 14 dzień pierwszego miesiąca; ta figuralna wzmianka odnosi się do Wieku Ewangelii i do czasu Paruzji i Epifanii. W hebrajskim pierwszy miesiąc roku ma dwie nazwy. Nazwą wcześniejszą jest Abib