Teraźniejsza Prawda nr 112 – 1947 – str. 37
i jego przyjęcie na użytek ofiarniczy. Na tym ołtarzu człowieczeństwo Kościoła miało być ofiarowane przez całopalną ofiarę służby Jezusowej we Wieku Ewangelii (drugi cielec miał być ofiarowany), Drzewo. w gaju: zdaje się wyobrażać prawdy Starego Testamentu, które były, kiedyś w posiadaniu obrońców Żydowskiego klerykalizmu, przez które to prawdy człowieczeństwo Kościoła pobudzone do ofiary miało być spożyte przez Jezusowe ofiarowanie Swej ofiary całopalenia. Ta ofiara Jezusa objawia Boskie, przyjęcie ofiary Jezusa (ofiary całopalenia):
(13) Liczba. dziesięć (dziesięć mężów) jest liczbą kompletną dla jakiejkolwiek natury niższej od Boskiej, której kompletną liczbą jest liczba: siedem. Dlatego dziesięć mężów zdaje się wyobrażać wszystkich ludzkich (a może i anielskich) pomocników, których Pan używał do przeprowadzenia Swego dzieła w objawieniu Boskiego przyjęcia Jego ofiary na, pomoc Kościołowi. i w obaleniu Żydowskiego klerykalizmu. Przy pomocy tychże pomocników Pan dokonał zakreślonej pracy (w. 27). A przez Swój. lud Pan usunął Żydowskich klerykalistów i ich system jako rzecz niepotrzebną dla duchowego Izraela. (porąbawszy ołtarz Baala). Przez nich zbił On pretensje klerykalistyczne i odciął obrońców tego systemu (porąbał gaj). Gedeon uczyniwszy to, w nocy wyobraża że Pan uczynił to w sposób sekretny ze Swoim ludem, podczas tego wieku: gdyż świat nie zna nas jak Onego nie znał. ” Niepotrzebne cierpienia są zaoszczędzane ludowi Pańskiemu przez właściwe zakrywanie przed światem rzeczy, które należą jedynie do Chrystusa. (Głowy i Ciała).
(14) Wiersze 28-32 wyobrażają, skutki manifestacji Boskiego przyjęcia Pańskiej ofiary za Kościół. Mężowie miasta (w. 28), , wyobrażają wodzów i wielkich w Judaizmie. Zaraz po zesłaniu Ducha świętego (rychło rano) oni zauważyli, że Chrześcijanie kwestionowali i zbijali ich władzę i autorytet w rzeczach Boskich, jak, jest pokazane w sposobie w którym patrzeli na kazania i urząd Apostołów. Stopniowo poznali, że zasady Prawdy odrzucały ich i ich system, że już więcej nie byli przedstawicielami Bożymi (obalony ołtarz Baalów. A gaj porąbany). Zauważyli; że inna ofiara od ich ofiary była składana i na zupełnie innym ołtarzu, który nie pozwalał na przywłaszczenie władzy i panowanie nad dziedzictwem Bożym lub na jakie inne samolubne rzeczy.
(15) Pilnie dowiadywali się (w. 29), kto to uczynił i wyśledzili, że to był Jezus. Domagali się od prawdziwych Izraelitów (Joasa, w. 30)-którzy się teraz stali wiernymi chrześcijanami – ażeby odrzucili Jezusa i przyłączyli się do pracy zniszczenia Jego imienia i zasad (wywiedź syna twego niech, umrze), ź powodu skutków Jego kazań głoszonych przeciw Żydowskiemu systemowi, ich wodzom i obrońcom. Lecz duchowi. Izraelici (w. 31) byli przeciwni. popieraniu systemu klerykalnego, ostrzegając, że czyny tego rodzaju wymagane przez klerykalistów Żydowskich byłyby obron samego szatana. Ogłosili przeto, że wszyscy, którzy by zajęli takie stanowisko zostaliby odcięci w Żniwie Żydowskim jako gałęzie drzewa oliwnego. (Rzym. 11:17-24) (niech umrze tego poranku). Dalej mówili: niech szatan i ci, którzy jak on chcą panować nad dziedzictwem Pańskim, sami bronią, jeżeli mogą, prawa do takiego autorytetu: Dlatego chrześcijanie w owym czasie i później sprzeciwiali się szatańskiej władzy, jako przeciwnej naszemu Panu i patrzyli na Jezusa (Jeru babela), jako na tego, który zawsze sprzeciwia się w tym szatanowi (niech się mści nad nim Baal – 32).
(16) Reszta tego rozdziału (w. 33-40) opisuje w krótkości główne sceny z czynności naszego Pana przeciwko błądzicielom podczas reszty Wieku Ewangelicznego. W w. 33 jest pokazane powstanie i stowarzyszenie się (zebrali się wespół) błądzicieli, grzeszników ludzi samolubnych i światowych, tj. ciemiężycieli ludu Bożego we Wieku Ewangelii; ich postęp (przeprawili się)
kol. 2
i ich sprzeciwiające się metody (położyli się obozem) były na to, ażby dopomóc do połączenia kościoła z państwem(Jezreeł): Przypominamy, że, Jezreel, miejsce zamieszkania Ahaba i Jezabeli, wyobraża łączność kościoła z państwem. Jak można zauważyć, tajemnica nieprawości, która za czasów Ap. Pawła, już była czynną (2 Tesal. 2:7), prędko rozwijała się w coraz większy błąd, grzech, samolubstwo i światowość, a wszyscy, którzy mieli jej ducha, zostali pociągani (zebrali się wespół) coraz więcej do społeczności. błędu; grzechu, samolubstwa i. światowości, rozwijając się (przeprawiwszy). przez klerykalizm w system antychrysta, łącząc kościół z państwem. (Jezreel), . do czego dążyli (rozłożyli się obozem); jako Boska instytucja, a która za. czasów Konstantyna Wielkiego zaczęła swoją egzystencję. Ta tajemnica nieprawości. uczyła odważnie o Boskim prawie królów, kleru i arystokracji, co miało być główną zasadą, do. połączenia kościoła z państwem: Otóż wiersz 33 daje nam w krótkości historię odstępstwa na początku Wieku Ewangelii. Jak Gedeon (w 34) otrzymał energię od Pana Duch Pański przyoblókł go itd.), a. żeby pobudzić Izraelitów przeciwko ich ciemiężycielom, tak nasz Pan posłał poselstwo: (zatrąbiwszy w trąbę) przez Arianizm i pokrewn. ruchy, wzywając wiernych do sprzeciwiania. się odstępcom i ciemiężycielom duchowego Izraela. A ci wierni wspomożeni od Boga (Abizer) w różnych antykatolickich. ruchach od czwartego do blisko. dziewiątego stulecia zgromadzili się przeciwko klerykalnym błądzicielom,: tak. samo jak Abizerowie w typie zgłosili się i szli za głosem trąby Gedeona:.
RUCHY REFORMACYJNE
(17) W wierszu 35 mamy krótką historię, wyobrażającą ruchy reformacyjne od dziewiątego do końca piętnastego stulecia: To krótkie określenie jest pokazane obrazowo w doświadczeniach Eliasza w 1Król. 17:1-18:33, które to rzeczy wytłumaczyliśmy. w artykule: Eliasz Figura i Pozafigura, w No. 7 i 86. Jak w typie (Sęd. 6:36) po powołaniu do walki były cztery grupy Abizerytów (Manase, Aser, Neftali i Zabulon), tak w pozafigurze widzimy cztery różne ruchy reformacyjne, następujące po ariańskich i im pokrewnych ruchach. Pierwszy z tych ruchów reformacyjnych, odpowiadający zebraniu się pokolenia Manasesowego do Gedeona, miał Da, głównych posłańców Klaudiusza z Turynu, Agobarda z Lyonu i Ratrammusa z Korbii, główne pozafigury posłańców Gedeona posłanych do Menasy; ten ruch był bardzo owocny gdyż sprzeciwiał się papieskiemu bałwochwalstwu i wszech władzy, szczególnie w północnych. Włoszech F Niemczech podczas. dziewiątego stulecia. Można nadmienić, że trzy wysiłki uczyniono zanim jeszcze jeden ruch reformacyjny mógł pozostać trwałym; pierwszy wysiłek. zaczął się w 1045 r. przez Berengara z Tourse Guidona z Milanu, drugi przez Piotra Abelarda i Arnolda z Brześcia i trzeci, ten pomyślny, w 1173 r. przez Piotra Waldo. Między zaczęciem się pierwszego wysiłku a trzecim, wysiłkiem upłynęło 128 lat. Rozumiemy, że ten ruch, składający się z tych trzech wysiłków w celu uczynienia trwałego ruchu reformacyjnego, jest wyobrażony przez powołania do walki Asera; a powyżej nadmieniona druga część. braci jest głównymi pozafigurami posłańców Gedeona posłanych do Aser. Trzeci antypapieski i antybałwochwalczy ruch reformacyjny zaczął się przez Marsiliusza w 1309 r. , trwał do Wyklifa i zakończył się przez Husa w 1415 r. Rozumiemy, że ten trzeci ruch reformacyjny jest pokazany. w powołaniu Zabulona; gdy zaś ci trzej wymienieni bracia są głównymi pozafigurami. posłańców Gedeona posłanych do Zabulona. Następny ruch reformacyjny by[ ruchem doktrynalnym, którego głównymi wodzami był Jan Wessel i Hieronim Savanarola. Ten. ruch utwierdził cztery główne zasady protestanckiej reformacji (1) Biblię, jako Jedyne źródło, i regułę wiary i praktyki; (2) Uznanie Jezusa za Głowę we wszystkich rzeczach nad Kościołem; (3) Usprawiedliwienie tylko