Teraźniejsza Prawda nr 112 – 1947 – str. 36
„skała” często wyobraża prawdę, mianowicie prawdę fundamentalną. „Skała w wierszu 20-tym, zdaje się wyobrażać tę szczególną prawdę jaką Piotr wyznał. (Mat 16:15-18). To było tą opokową prawdą, która podtrzymywała ofiarę naszego Pana. I Słowo Boże mówiło Mu („rzekł, do niego anioł Boży”), ze Jego ofiara ma być ugruntowaną na tej prawdzie, tj. , iż On był Mesjaszem, który miał przez Swoją ofiarę wybawić, świat z pod wyroku Adamowego. (Izaj 53:1-12). Przeto nasz Pan przed chrztem zrozumiał ze Słowa Bożego, że przez Swój chrzest miał wypełnić symbolicznie wszelką sprawiedliwość (Mat. 3:15), (1) tę sprawiedliwość On aktualnie uczynił przez zadowolenie wymagań Zakonu za żywot świata. przez Swoją śmierć, wyobrażoną przez zanurzenie w wodzie; i (2) przez zadowolenie wymagań posłuszeństwa temuż Zakonowi za, tych wszystkich którzy byli pod nim, przez Jego zastosowanie się do wszystkich wymagań Zakonu, chodząc przez to w nowości żywota, symbolicznie przedstawione przez Jego podniesienie z wody. Rozkosz naszego. Pana w czasie Swego, , poświęcenia, aby czynić wolę Bożą przez poświęcenie Samego Siebie, była ugruntowana na tej wierze, że On był Mesjaszem i jest pokazana w typie w Gedeonie, ofiarującym ofiarę na skale, jak anioł polecił.
(9) Wiersze 21-23 w krótkości przedstawiają ofiarniczą drogę naszego Pana, kończącą się w scenach w Getsemane i Kalwarii. W symbolach biblijnych łaska wyobraża urząd lub pracę. Laska pasterza wyobraża pasterski urząd lub pracę. Dlatego laska anioła wyobrażałaby urząd lub pracę Słowa Bożego, którego jednym z dzieł jest spładzanie z Ducha świętego. (Jak. 1:18; i 1Piotr 1:23). Dotknięcie ofiary końcem laski zdaje się wyobrażać spłodzenie z Ducha. Ogień wychodzący ze skały wyobraża moc Bożą w tej prawdzie, że Jezus był Mesjaszem, co umożliwiło Jego nowemu stworzeniu spożycie Swego człowieczeństwa w ofierze. W krótkości jest tu przedstawione trzy i pół lat ofiary naszego Pana. Anioł odchodzący od Gedeona (w. 21) wyobraża, że nauki Słowa Bożego odnośnie Jego wierności” aż do śmierci, miały odejść od Jezusowych ócz wyrozumienia w czasie krótkiej godziny w ogrodzie getsemańskim. W getsemańskiej czarnej godzinie Jezus poczuł trwogę, że może doskonale nie wykonał Swojej ofiary, jak również był w obawie, czy będzie mógł dalej doskonale postępować i być zbawionym przez zmartwychwstanie z śmierci: (Żyd. 5:7). Tym więc sposobem na krótki czas odeszło od niego Słowo Boże, przepowiadające Jego wierność aż do śmierci. Może i niepewność naszego Pana na krzyżu (Mat. 27:46) jest również z tym getsemańskim doświadczeniem załączona w typie wziętym pod rozwagę. Gedeon, spostrzegłszy się (w. 22) iż widział anioła, wyobraża wielkie poczucie odpowiedzialności naszego Pana (w Getsemane) w ciągu Swej misji mesjanistycznej i wynikające niebezpieczeństwo z wyrozumienia tejże misji (widząc anioła twarzą w twarz). Bojaźń śmierci Gedeona wyobraża bojaźń wtórej śmierci naszego Pana za przypuszczalne uchybienie w wierności – bojaźń, która go tak bardzo ogarnęła w Getsemane. Lecz jak Bóg (w. 23) pocieszył Gedeona pokojem i zapewnieniem że nie umrze, tak samo Ojciec Niebieski pocieszył Jezusa błogosławieństwem pokoju i upewnienia, że był, i że w ciągu dalszym pozostanie wiernym i dlatego nie umrze śmiercią wtórą. (żyd. 5:7; Łuk. 22:43). To wzmocniło Pana i dało siłę do ukompletowania ofiary i jak Gedeon (w. 24) przez pociechę Pańską był w stanie zbudować ołtarz- Panu, który nazwał „Pan pokoju”, to jest pokój Jehowy dla Izraela, tak i Jezus po ukończeniu Swojej ofiary był w stanie zbudować ołtarz – Jego ofiarę okupową – który woła pokój od Boga dla, pozafiguralnego. Izraela. Ten. ołtarz już się znajduje w;. zarodkowym królestwie Bożym (Efra) między tymi, którym Ojciec pomaga (Esrowego).
(10) Powyżej, podaliśmy na podstawie wierszów 11-24 krótką. obrazową historię doświadczeń naszego Pana,
kol. 2
począwszy tuż przed Jego poświęceniem, a kończącą się tuż przed zesłaniem Ducha świętego. W pozostałej części tego. rozdziału znajdujemy krótkie typowe obrazy, rzucających się w oczy zarysów Pańskiej, czynności w Wieku Ewangelii, z Jego naśladowcami będącymi w walce przeciwko błądzicielom, jako podgotówki do obalenia głównych błądzicieli i ich błędów. To okaże się jasnym przy badaniu figury i pozafigury w pozostałych wierszach tego rozdziału.
JEZUSOWA OFIARA CAŁOPALENIA
W WIEKU EWANGELII
(11) Jeden z głównych zarysów czynności naszego Pana w Wieku Ewangelii jest Jego stowarzyszenie się z człowieczeństwem Kościoła, by razem z Nim miał udział w Jego ofierze i w Jego czynnościach przeciwko błędom i błądzicielom. To jest figuralnie pokazane w wier. 25-27. Rozumiemy, że drugi cielec ojca Gedeonowego (w. 25) ofiarowany jako ofiara całopalenia, wyobraża służbę Jezusową, objawiającą Boskie przyjęcie Jego ofiary za człowieczeństwo i Nowe Stworzenia Kościoła, którego ofiarowanie przez naszego Pana następuje po Pańskim zbudowaniu ofiary okupowej jako ołtarza, mówiącego pokój od Jehowy. Cielec, mający siedem lat wyobraża Jezusową doskonałość przed Bogiem, która oddziaływa na przypisaną doskonałość człowieczeństwa Kościoła. Ołtarz Baalowy jest to klasa kleru w cielesnym Izraelu, gdzie nauczeni w Piśmie faryzeusze i kapłani składali ofiary szatanowi przez przywłaszczenie sobie władzy i panowanie nad cielesnym Izraelem, za czasów Jezusa. Fakt, że Joaz miał ten ołtarz, nie dowodzi, ze on był figurą na Jehowę jako Ojca Jezusowego, jak niektórzy mogliby z tego wywnioskować, że on był ojcem Gedeona, będącego typem na Jezusa, ponieważ Jehowa nie zbudował i nie trzymał ołtarza dla Baala, szatana. Ojciec Gedeona, Joas, wyobraża prawdziwych Izraelitów, z których Jezus był jednym z nich, tak jako Aaron, w 4Moj. roz. 16, wyobraża całe Kapłaństwo; a Eleazar jeden z synów Aarona wyobraża dwunastu apostołów przy końcu wieku Żydowskiego i brata Russell a przy końcu wieku Ewangelii, Lecz pomimo tego, ze Aaron był ojcem Eleazara, nie znaczy to, że całe kapłaństwo lub jakakolwiek część jego jest ojcem któregokolwiek z kapłanów. Synostwo znaczy tu raczej członkostwo w klasie wyobrażonej przez ojca. Z tego względu ten fakt jest równoległością wykazującą że pozafiguralny Joas nie jest Jehową, Ojcem naszego Pana, ale klasą prawdziwych Izraelitów, z których Jezus był członkiem. Poza figuralny Joas z czasu Żniwa Żydowskiego zanim stał się duchowym Izraelem, napewno wspierał tych, którzy siedzieli w miejscu Mojżeszowym, pomimo ich klerykalizmu i w, ten sposób miał ołtarz baalowy. Rozkaz dany Gedeonowi ażeby rozwalił ołtarz baalowy (w. 25). wyobraża Boskie polecenie dane Jezusowi, ażeby zniósł urząd kleru Żydowskiego, jako instytucję nie będącą już więcej według Boskiego upodobania. a tym sposobem aby obalił jej klerykalne roszczenia. Gaj, który był przy ołtarzu, zdaje się wyobrażać obrońców systemu klerykalnego. Wysieczenie gaju zdaje się wyobrażać odrzucenie takich osób od łaski Bożej: Rzy. 11:16-22.
(12) Ołtarz, który Gedeon miał polecone zbudować (w. 26), wyobraża Jezusa i Kościół, który pod Głową Jezusem jest Ciałem Mesjasza – zakrytą od wieków i pokoleń tajemnicą. Jako taki zbudowany on jest na tej samej Opoce – prawdzie, odnoszącej się do Mesjasza, tj. że Mesjaszem jest Jezus jako Głowa i Kościół jako Jego Ciało – tak jak w typie Gedeon otrzymał polecenie na zbudowanie drugiego ołtarza na tej samej opoce, na której złożył swoją pierwszą ofiarę. Wyrażenie na równinie jest podane przez niektóre marginesowe objaśnienia w uporządkowany sposób, to znaczy, że figuralny i pozafiguralny ołtarz miał być zbudowany podług Boskich zarządzeń pokazanych w typach Zakonu, co dla pozafigury znaczyłoby jego aktualną i przypisaną doskonałość przez zasługę Jezusową