Teraźniejsza Prawda nr 112 – 1947 – str. 35
swoich sekt („Gaza”, miasto Filistynów, sekciarstwo). Tym więc sposobem złupili lud Boży z jego praw (pożywienia”), zabierając mu naukę o ofiarach za grzech i okupie („owiec” w oryginale koźlątek „wołów” tj. cielca), przekręcając każdą inną doktrynę („osłów”), jak możemy, to widzieć zilustrowane w ciągu panowania papiestwa Wiersz 6 pokazuje jak to było czynione. Ciemiężyciele przyciągali przeciw nim ze wszystkimi swymi naśladowcami i uzbrojeniem („stada i namioty”) w wielkim mnóstwie, indywidualnie i organizacyjnie. („oni i wielbłądy ich”), mając zamiar zniszczenia nauk i owoców pozafiguralnego Izraela. Wiersz 6, przyprowadza nas do początku ery chrześcijańskiej, w którym to czasie wszyscy ludzie, („prawdziwi Izraelici”) byli w oczekiwaniu; pragnąc i modląc się wśród ucisku o przyjście Mesjasza, ażeby wyswobodził ich z jarzma Rzymu. To samo wypełniło się w duchowy sposób między chrześcijanami, ze względu na uciski ponoszone od pogańskiego i papieskiego Rzymu. Według wierszu 7, gdy te wołania o uwolnienie zaczęły się, Pan zaczął przygotowywać uwolnienie dla Swego ludu.
(3) Rozumiemy, że wiersze 8-10 przedstawiaj nam usługę Jana Chrzciciela w czasie gdy wszyscy ludzie spodziewali się Mesjasza; bo jak w typie, prorok przypominał Izraelowi o korzyściach Boskiego przymierza jakie wypływały dla nich, pomimo że grzeszyli przeciw Panu i Jego przymierzu, tak samo Jan Chrzciciel głosił o dobroci Bożej. dla Izraela, o Jego przymierzu z nimi, o pogwałceniach tego przymierza i o potrzebie pokuty i. wiary, ażeby Mesjasz, który miał przyjść, mógł ich wyswobodzić. – Mat. 3:1-12.
JEZUS BADACZEM SŁOWA BOŻEGO
(4) Wiersze 11-24 odnoszą się figuralnie do przygotowywania naszego Pana do służby gdy był w ciele. W tym miejscu „anioł”, który dał instrukcję Gedeonowi, co do jego poselstwa, wyobraża Słowo Boże, które wyjaśniło misję naszego Pana Jezusa. Rozmowa między Gedeonem i aniołem wyobraża dowiadywanie się naszego Pana i rozwiązywanie Jego kwestii przy pomocy badań Słowa Bożego. W symbolach Biblii drzewa, wyobrażają wielkich, mianowicie lud Boży (Izaj. 61:3), a dąb wyobraża specjalnie większych między ludem Bożym. Przeto rozumiemy; że Jan Chrzciciel największy z proroków jest tu wyobrażony przez dąb w wierszach 11, 19. „Efra” (jelonek) zdaje się wyobrażać Królestwo Boże, tak ze stanowiska figuralnego, jak i w zarodku. „Joas” zdaje się wyobrażać prawdziwych Izraelitów „Gedeon” (niszczyciel) wyobraża Jezusa, lecz nie z każdego punktu widzenia, ale jako niszczyciela grzechu, błędu, samolubstwa światowości. Dlatego myśl wierszu 11 zdaje się mieć łączność z posługą Jana Chrzciciela (pod dębem) ; Słowo Boże (anioł) w figuralnym Królestwie Bożym (Efra), które należało do prawdziwych Izraelitów (Joas), zaczęło stawać się jasnym Jezusowi, gdy On; mając poparcie przez usługę Jana Chrzciciela, był za, jęty zachęcaniem i wskazywaniem prawdziwym Izraelitom („młócąc zboże”) na Królestwo, jako środek protekcji przeciw ich ciemiężycielom (aby je ukryci przed Madianitami-popraw. tłum. ) Pierwsza rzec jaką się nasz Pan dowiedział ze Słowa Bożego i to przed Jego poświęceniem, była, iż On był tym jedynym, mającym szczególną łaskę u Boga („Pan z tobą”), i wybranym mocarzem między ludem, któremu Bóg zlecił nieść pomoc ludowi („mężu waleczny”). Sposób, W jaki Słowo Boże wyjaśniło to Jezusowi, był prawdopodobnie następujący: gdy zastanawiał się nad tym co słyszał od obcych i od Swojej matki, Marli, odnośnie tego co zwiastował anioł o Jego spłodzeniu, narodzeniu i przyszłej Jego usłudze, a także pisma biblijne; od noszące się do tych rzeczy, przychodziły Jemu na myśl; a porównując to wszystko ze Swoimi myślami, to upewniało Go iż On był tym, o którym Pismo św. przepowiadało.
kol. 2
(5) Nie prędzej Pismo św. potwierdziło Jezusowi tę myśl; aż gdy zaczął się dopytywać (w. 13), dlaczego Bóg dozwolił zło („a czemuż na nas przyszło to wszystko?”)-to właśnie pytanie; o które każdy zapytuje się, kto poważnie zastanawia się nad Boskimi opatrznościami. Jeszcze jedna rzecz pozostawała w Jego umyśle do rozwiązania, tj. wyzwolenie ludu Bożego z królestwa szatana, którego symbolem było wyzwolenie Izraela z Egiptu, rzecz, jaką obiecywało Słowo Boże, lecz nad którą jeszcze się nie zastanawiano, ponieważ lud Boży był wtenczas uciskany przez błądzicieli, itd. (Madianitów, itd. ) Wiersz 14 pokazuje jak Jehowa dał do. zrozumienia Jezusowi przez Słowo Swoje (anioła), że On dokona wyzwolenia przez wykonanie dwóch rzeczy: (1) że Jezus w sile Swego doskonałego charakteru ma iść naprzód z powierzoną Jemu służbą, tj. umrzeć za świat, a następnie poprowadzić lud Boży w świętej walce („idźże z tą twoją mocą”), i (2) odnieść zupełne zwycięstwo nad zastępami błędu, grzechu; samolubstwa i światowości („i wybawisz Izraela z ręki Madianitów”). Wyrażenie – „izalim cię nie posłał?” – znaczy; ze Bóg przez Słowo Swoje dał Jezusowi dowód iż On był tym „Szylo”, . , tj. „posłanym od Boga. ” 1Moj. 49:10.
(6) W wierszu 15, znajduje się wzruszający opis głębokiej pokory naszego Pana, jaką odczuwał, gdy poznał, że był wybrany wyswobodzicielem Ludu Bożego. Pan nasz odczuwał: (1) brak środków do wykonania tego dzieła („czymże wybawię Izraela?”) ; (2) niski stan Jego przodków („oto naród mój podły jest w Manasse”) – to znaczy, ja nie pochodzę z królewskiej linii Dawida od Salomona itd. , lecz od podłych przodków z Dawida, przez Natana) ; i (3) niechlubność przypuszczalnie nielegalnego jego narodzenia („a jam najmniejszy w domu ojca mego. „).
(7) Wiersz. 16 pokazuje, jak Jehowa pocieszał Jezusa (przez Słowo Swoje, prawdopodobnie z Izaj. 49:6-9), dając Jemu zapewnienie, że On będzie miał udzieloną wszelką. potrzebną pomoc i siłę do przeprowadzenia posłannictwa w wyzwoleniu ludu Bożego. I przez te obietnice nasz drogi Pan, jako pozafigura Gedeona (wiersz 17) zdecydował się poświęcić samego siebie Bogu. w celu przeprowadzenia posłannictwa, które Jehowa nakreślił w Słowie Swoim. dla Niego do wykonania; jedyną Jego troską było, czy Bóg przez Słowo Swoje da Mu Ducha św. , jako ostateczny dowód i odpowiednie zaopatrzenie do wykonania powierzonego Mu dzieła (wiersz 17). Dla tej przyczyny prosił (w. 18) o Pańską obecność z Nim przy jego poświęceniu się („nie odchodź proszę stąd” itd. ): A Bóg przez Słowo Swoja („anioła”) dał mu zapewnienie; że będzie z Nim i nie opuści Go („ja poczekam aż się wrócisz”).
(8) W wierszach 19, 20 są figuralnie przedstawione natychmiastowe wypadki, mające łączność z poświęceniem się naszego Pan Jehowie i czynieniem woli Bożej w zaofiarowanej Mu służbie. Wyrażenie „wszedłszy tedy Gedeon” przedstawia, że Pan nasz badał Swoje serce i umysł, gdy obliczał koszt, biorąc dobrze pod rozwagę tę część poświęcenia. „Koźlątko” wyobraża Jego człowieczeństwo; „przaśne chleby” przedstawiają, . że Jego człowieczeństwo było bez grzechu; a „miara mąki” pokazuje, że Jego czystość składała się z zupełnej i aktualnej doskonałości. Różnica między „mięsem w koszu”, . a „polewką w garnku”, zdaje się wyobrażać tę samą różnicę, jaka była między tym, co było palone na ołtarzu na dziedzińcu, a kadzidłem ofiarowanym w świątnicy; to jest ofiarę naszego Pana jak przedstawiała się z jednej strony dla tych, co znajdowali się w stanie Dziedzińca, z drugiej zaś strony dla. Jehowy i nowych stworzeń będących w stanie Świątnicy. Gedeon przynoszący i oddający te rzeczy aniołowi, wyobraża poświęcenie się naszego Pana. Czynienie tych rzeczy „pod dębem”, wyobraża, że poświęcenie naszego Pana, by czynić wolę Ojca Niebieskiego, jak podane w Słowie Jego, miało odbyć się w łączności z posługą Jana Chrzciciela („dębem”). W symbolach biblijnych