Teraźniejsza Prawda nr 111 – 1947 – str. 26
czynienia z pewnymi jednostkami, czyli patriarchami, ignorując zupełnie resztę świata. Najpierw Bóg miał do czynienia z Abrahamem. „I rzekł Pan do Abrama, wynijdź z ziemi twej, i od rodziny twojej, i z domu ojca twego do ziemi, którąć pokażę; a uczynią cię w naród wielki… i będą błogosławione w tobie wszystkie narody ziemi.” (1Moj. 12:1-3). Bóg nie wybrał ojca Abrahamowego, ani jego wujów, ani kuzynów, ani jego ciotek, ale Abrahama; a chociaż Lot, j eg,; bratanek szedł z nim, to jednak nie miał udziału w tym przymierzu. Abraham zaczekał aż jego ojciec umarł (bo tak było zarządzone), zanim wyprowadzi} się do ziemi, którą jemu Bóg obiecał. A więc ktoś mógłby powiedzieć to jest wybór. Jeśli to jest wybór, to nikt nie może temu przeszkodzić. Gdyż to jest co Biblia podaje, a my pragniemy tak wierzyć jak ona podaje.
Potem Bóg powołał Izaaka – nie jego braci,) „W Izaaku nazwane będzie nasienie” (1Moj. 21:12), Potem Izaak miał dwóch synów, Jakuba i Ezawa i Bóg wybrał Jakuba. „Jakóbam umiłował, alem Ezawa mniej miłował.” (Rzym. 9:13). Nie będziemy tu podawali przyczyny, dlaczego Bóg wolał Jakuba. To będzie] omawiane później.
Z śmiercią Jakuba ten wiek się zakończył, i jednostki nie były już więcej wybierane. Jak my to wiemy? Fakty pokazują; bo przy śmierci Jakuba jego dwanaście synów i wszystkie ich dzieci były wybrano jako ci, którym łaska Pańska miała być okazana Jakub udzielił proroczego błogosławieństwa swoim synom, a będąc – uważani jako naród wybrany od Boga, byli nazwani „DWUNASTOMA POKOLENIAMI IZRAELA.” Póki Jakub żył, Bóg liczył się tylko z nim i nie uznawał jego dzieci i ich rodzin jako narodu; ale gdy on umarł, łaska Boża przeszła na te dwa» naście pokoleń Izraela jako naród i nowy wiek się zaczął. Czy przypominacie sobie, że imię Jakuba została zmienione na Izrael, co znaczy „książę u Boga” 1 Więc tak zaczął się „Wiek Żydowski.” (Wskaż). Ten wiek; możnaby nazwać Wiekiem Izraelskim, ale gdy postąpimy dalej to zauważymy powód, dla którego nie daliśmy mu takiej nazwy, a to dlatego, że członkowie Kościoła Wieku Ewangelii są nazwani „prawdziwym: Izraelitami”; a gdybyśmy nazwali ten wiek (Wskaż na Wiek Żydowski) Wiekiem Izraelskim, to taka nazwa wprowadzałaby wielu w zamieszanie.
Że w tym wieku (Wskaż na Wiek Żydowski) Bóg liczył się tylko z Żydami, jest jasno nauczane w Piśmie świętym; ponieważ Bóg powiedział do nich pewnego razu: „Tyłkom was samych poznał (uznał za Swoich) ze wszystkich rodzajów ziemi.” (Amos 3:2). Apostoł mówi nam, że wszyscy inni poza Izraelem „byli oddaleni od społeczności Izraelskiej i obcymi, nadziei nie mający i bez Boga na świecie.” (Efezów 2:12), „Czemże tedy zacniejszy Żyd?” Apostoł zapytuje się, i odpowiada na swoje pytanie – „Wielki z każdej miary, albowiem to najpierwsza, iż im zwierzone były wyroki Boże.” (Rzym. 3:2). Bóg miał ważny powód udzielania Swej łaski Izraelowi przez tak długi okres czasu.., bo przeszło 1800 lat. Na drugim zebraniu możemy zastanowić się nad tymi powodami i zobaczyć jak> wykonywały się zamiary Boże. Teraz tylko nadmieniamy fakty.
Przy końcu Wieku Żydowskiego, Chrystus „dc swej własności przyszedł, ale go właśni jego nie przyjęli.” (Jana 1:11). Z tego widzimy, że Jezus nazwał Żydów „swoją własnością.” Odrzucenie przez Żydów naszego Pana nie było dla Boga niespodzianką. On przepowiedział to przez proroków. W księdze Izajasza tak o Nim napisano: „Najwzgardzeńszy był i najpodlejszy z ludzi… skądeśmy go za nic mieli… nią mając kształtu ani piękności; i widzieliśmy go, ale nic nie było widzieć, czemubyśmy go żądać mieli.” (Izaj. 53:2, 3). Tylko „ostatki” przyjęły go, jak Apostoł dowodzi w jedenastym rozdziale do Rzymian;
kol. 2
i tym „ostatkom” dał wolność aby się stali synami Bożymi. Synami Bożymi? Czy ci, co żyli w poprzednich czasach nie byli „synami”? Nie, tylko przyjaciółmi i sługami. Tak jak napisano – „A byłci Mojżesz wierny we wszystkim domu jego jako sługa (dom lub naród sług), ale Chrystus jako syn nad domem swoim panuje, którego domem my jesteśmy (Kościół Wieku Ewangelicznego), jeśli tylko tę pewną ufność i tę chwałę nadziei aż do końca stateczną zachowamy.” (Do Żydów 3:5, 6). Trzeba pamiętać, że Mojżesz był głową lub władcą domu sług, a prawo Zakonu z góry Synaj dane było ludowi przez jego ręce. On był pośrednikiem przymierza Zakonu, uczynionego z ludem, podczas gdy Chrystus jest Pośrednikiem nowego i lepszego przymierza. A korzyści owego pośredniczenia, jakie są obecnie udzielane Kościołowi, zostaną otwarte dla świata w swoim czasie. Po ukrzyżowaniu naszego Pana łaska Boża, jaka była udzielana tylko Izraelowi, zaczęła przechodzić na pogan.
Czy Bóg zmienił Swój plan? Czy Bogu uprzykrzyło się mieć do czynienia tylko z Żydami i czy zadecydował prowadzić doświadczenia z resztą rodzaju ludzkiego? Nie; jak już było wspomniane o tym poprzednio, Bóg wiedział naprzód jaki będzie wynik z Wieku Żydowskiego, w tym to więc czasie, On tylko odwrócił kartkę, czyli wglądnął w następny szczegół Swego planu. Dla ilustracji przypuśćmy, że mamy przed sobą książkę z rysunkami pięknego budynku, na pierwsze stronicy widzimy plany piwnicy, na drugiej plany pierwszego piętra, na następnej plany drugiego piętra, itd. Przeglądając tak stronicę za stronicą przez całą książkę, byłoby niedorzecznością z naszej strony mówić: O, architekt zmieniał swój plan! Bo naprzód chciał budować piwnicę, ale zmienił swoją myśl i postanowił zbudować dom, ale i z tego planu nie był zadowolony i narysował drugi plan na następnej stronicy.” W taki sam sposób możemy mówić, że Bóg narysował Swój plan, zanim którakolwiek z jego części zaczęła być wykonywana, chociaż ludzie, nie oceniając tego co widzieli w księdze planów, czyli Biblii byli w nieświadomości postępu Jego dzieła, nie wiedząc nawet o tym, że On pracuje.
Możemy się zatem wyrazić, że przy pierwszym przyjściu Chrystusa, nowa kartka planu Bożego została odwrócona, czyli nastąpił nowy porządek Boskiej działalności. Na początku Chrystus ograniczył Swoją usługę tylko do narodu Żydowskiego i to w szczególnym celu, jak zobaczymy później. W tym czasie znowu przyszła specjalna łaska do narodu Izraelskiego, jaka była mu okazywana podczas całego Wieku Żydowskiego. Nie tylko że nasz Pan ograniczył swoją usługę tylko do nich, jak powiedział: „Nie jestem posłany tylko do owiec, które zginęły z domu Izraelskiego” (Mat. 15:24), ale zabronił uczniom udawania się do innych narodów, gdy im mówił: „Na drogi pogan nie zachodźcie, i do miast Samarytańczyków nie wchodźcie.” (Mat. 10:5). Ta specjalna łaska przeciągała się dla Izraela, aż na kilka dni przed ukrzyżowaniem naszego Pana, gdy On płakał nad ich, miastem, mówiąc: „Jeruzalem! Jeruzalem! które zabijasz proroki i które kamienujesz te, którzy do siebie byli posyłani; ilekroć chciałem zgromadzić dzieci twoje, tak jako zgromadza kokosz kurczęta swoje po skrzydła; a nie chcieliście. Oto dcm wasz pusty zostanie.” (Mat. 23:37, 38; 24:1; 26:1, 2; Łuk. 19:41; 13:34, 35).
Tak, ich dom został prawdziwie pustym. I aż do dnia dzisiejszego oni są świadkami tej pustki. Niektórzy z nich zaczynają wyrozumiewać, że wszystkie ich narodowe kłopoty datują się od ukrzyżowania ich Mesjasza; a niektórzy widząc to, zaczynają oczy swoje zwracać na Niego, jako na ich dawno odrzuconego Mesjasza.
WIEK EWANGELII
Po śmierci i zmartwychwstaniu naszego Pana nowa praca rozpoczęła się. Gdy on umarł, to nie