Teraźniejsza Prawda nr 107-108 – 1946 – str. 80
usprawiedliwienie z wiary w obietnicę Bożą, że Bóg przebaczy nasze grzechy i przypisze nam sprawiedliwość Chrystusową. To czyni wszystkich usprawiedliwionych z wiary, wszystkich w rodzinie Bożej bezpiecznymi, dopóki pozostają w tej rodzinie, tak, jak każdy Izraelita był bezpieczny dopóki pozostawał w domu, którego odrzwia i nadproża były pokropione krwią. Tym sposobem musimy pozostawać w rodzinie Bożej, do której wstępujemy przez Chrystusa, drzwi, przez poświęcenie, z powodu zadowolonej sprawiedliwości Bożej i naszego usprawiedliwienia.
(11) Lecz jeżeliby który Izraelita opuścił tej nocy dom tak zabezpieczony, to wyszedł by z pod ubezpieczenia krwi, a wskutek tego zginąłby; tak samo dzieje się pozafiguralnie, jeżeli kto z ludu Bożego teraz opuszcza rodzinę Bożą, przez zrzeczenie się swego ofiarowania i usprawiedliwienia, to także ginie: ci z pomiędzy nowych stworzeń giną jako tacy we wtórej śmierci; ci z pośród Młodocianych świętych giną jako tacy (odpadając z. powrotem do nieusprawiedliwionych grzeszników świata), a ci z pośród usprawiedliwionych z wiary, giną jako tacy (odpadając do nieusprawiedliwionych grzeszników świata). Tacy depczą krew Syna Bożego, a Ci z pośród tych, co wstąpili w przymierze przez ofiarowanie uważają Jego krew za pospolitą. (Do żydów 10:29). Do nas to napomnienie odnosi się z szczególną mocą: Nie opuszczajcie rodziny Bożej i nie wychodźcie z pod zabezpieczającej krwi Baranka Bożego, który poniósł grzech świata. Rozkaz, aby nie opuszczać domu aż do rana, znaczy nie opuszczać przez cały Wiek Ewangelii, aż ten Wiek się skończy, to jest tak długo, dopóki trwa usprawiedliwienie z wiary, lud Boży musi. pozostawać pod przypisaną zasługą; i nie prędzej aż ta zasługa przestanie działać odnośnie każdej jednostki i gdy. dziedzictwo każdej jednostki zostanie zabezpieczone, dopiero wtedy może przestać ufać w przypisaną zasługę, jako protekcję, Obyśmy wszyscy, czy to z Maluczkiego Stadka, Wielkiego Grona, Młodocianych świętych, lub z usprawiedliwionych z wiary mogli pozostać w ożywionym lub tymczasowym usprawiedliwieniu, zależnie od stanowiska każdej klasy, pod tą drogocenną krwią, która jest jedynym zabezpieczeniem podczas nocy pozafiguralnego 14-go Nisan.
(12) W poprzedni numerze wytłumaczyliśmy myśli zawarte w wierszu 23, gdy tłumaczyliśmy wiersze 12, 13. Przeto nie będziemy tu powtarzali naszego wyjaśnienia. W obecnym numerze, gdy tłumaczyliśmy wiersz 14, to wytłumaczyliśmy myśl wierszu 24, chociaż możemy dodać, że przez wyraz „tego” w w. 24, rozumiemy Wyzwolenie pierworodnych przez krew baranka i jedzenie jego mięsa, jak łączność w wierszu 23. pokazuje, To miało być obchodzone rocznie przez coroczne zabijanie i jedzenie baranka, tak jak coroczna Wieczerza Pańska jest roczną pamiątką naszego wyzwolenia przez śmierć naszego Baranka i nasze spożywanie go. (1 Kor. 11:26). że wyraz „tego” nie odnosi się do wszystkiego, co było połączone z oryginalną Wielkanocą, jest jawne z kilku rzeczy w figuralnych i pozafiguralnych rocznych obchodzeniach Wielkanocy. W corocznych obchodzeniach baranek nie był wybierany dziesiątego dnia, podobnież my nie wybieramy chleba ani wina 10-go Nisan na naszą coroczną Pamiątkę. Także w późniejszych obchodzeniach nie było kropienia krwią baranka, i nic nie ma takiego, co by się równało z tym w Wieczerzy Pańskiej. Na koniec w corocznej Wielkanocy baranek nie był jedzony z pośpiechem i my też nie obchodzimy Wieczerzy Pańskiej w pośpiechu. Przeto rzeczą do której wyrażenie „tego” odnosiło się, było wybawienie pierworodnych przez zabitego baranka i spożywanie jego mięsa. Zatem śmierć baranka, karmienie się jego mięsem i wyswobodzenie pierworodnych, były rzeczami obchodzonymi corocznie przez figuralną ucztę, a pozafigury tych rzeczy przez pozafiguralną coroczną ucztę. Oprócz tego nasze uczestnictwo z naszym Panem i jeden z drugim w cierpieniu za grzech jest zobrazowane w Wieczerzy Pańskiej (1Kor. 10:16, 17) – rzecz nie zobrazowana w corocznym baranku Wielkanocnym, lub w jedzeniu go, chociaż po części objęta w jedzeniu gorzkich rzeczy w pierwszej i w następnych Wielkanocach. To dowodzi, że baranek przedstawiał tylko Jezusa, a nie Jezusa i Kościół. On jedynie jest Barankiem Bożym. Nie tylko Izrael miał obchodzić Wielkanoc corocznie na puszczy (4Moj. 9:1-15), ale miał ją także obchodzić po wejściu do ziemi Chananejskiej (w. 25). Oba obchodzenia połączone razem są figurą na dwa kierunki naszego stanu życia, jako podróżnicy z pozafiguralnego Egiptu do pozafiguralnej ziemi Chananejskiej, i jako cieszący się naszym obecnym dziedzictwem, jako nowe stworzenie, podczas walczenia i zwyciężania naszych nieprzyjaciół w przygotowaniu do osiągnięcia naszego przyszłego dziedzictwa. Te dwojakie właściwości naszego dziedzictwa nasz Pastor omawia w dwóch rozdziałach 6-go tomu nazywając je, nasze obecne i nasze przyszłe dziedzictwo. Te dwie formy naszego dziedzictwa, Bóg daje Swemu ludowi, który jest nowym stworzeniem (ziemia, którą wam da Pan). Wyrażenie „tych obrzędów” (w. 25), odnosi się do rocznego zabijania i jedzenia baranka wielkanocnego; a rozkaz, aby Izrael przestrzegał Wielkanoc, przedstawia rozkaz Boski obchodzenia Wieczerzy Pańskiej (Mat. 26:26, 27; Mar 14:22-24; Łuk. 22:19, 20; 1Kor. 11:23-29), gdyż coroczna wieczerza wielkanocna przedstawia coroczną Wieczerzę Pańską.
(13) Ostatnie zdanie wierszu 26, brzmi: „Co to za obrzędy wasze?” To wyrażenie powinno być przetłumaczone: Co przedstawiają te obrzędy wasze? Ten tekst nasuwa myśl, że zapytujący dowiadywali się o wyjaśnienie symbolicznej ceremonii. że coroczna ceremonia wielkanocna, w łączności z ofiarą baranka i jedzeniem jego mięsa, było ceremonią symboliczną, jest widoczne z Pańskiego rozkazu danego Izraelitom, aby obchodzili corocznie oryginalnego baranka zabitego, jedzenie go i wyswobodzenie, dokonane przez niego dla pierworodnych z śmierci i wszystkich z niewoli Egiptu (w. 14,24,42). Bóg chciał by dzieci Izraelskie, gdy będą przestrzegały tej ceremonii i brały w niej udział, rozumiały jej symboliczne znaczenie, Przeto w wierszu 26, 27, Bóg poucza ojców izraelskich, jak mają odpowiedzieć na pytanie dzieci, co do symbolicznego znaczenia tej ceremonii. W wyjaśnieniu symbolicznej ceremonii danej w wier. 27, słowa: „ofiara do przejścia Pańskiego”, nie znaczą, że to aktualnie jest ofiarą, lecz że aktualnie przedstawiało ofiarę. We wszystkich angielskich tłumaczeniach Biblii to wyrażenie jest tak podane: „To jest ofiara przejścia Pańskiego”. Wytłumaczyliśmy tę zasadę w Teraz. Prawdzie 1933, str. 15 i 28. Nie powinniśmy mówić, że słowo „jest” w tym zdaniu jest użyte figuralnie. Ono jest użyte literalnie w jednym z kilku jego znaczeń, ponieważ słowo jest może być użyte literalnie, jako orzeczenie aktualnego istnienia i aktualnej reprezentacji. Słowo jest, tak jak wiele innych słów, ma kilka literalnych znaczeń. Obrońcy symbolicznego znaczenia chleba i wina, będąc .w sporze z tymi, którzy twierdzili o rzeczywistej obecności ciała i krwi w chlebie i winie podczas Wieczerzy Pańskiej, popełnili błąd swoim dowodzeniem że słowo jest, w zdaniu „to jest ciało moje, to jest krew moja”, jest użyte figuralnie. Ono nie jest użyte figuralnie, ale jest literalnym orzeczeniem aktualnej reprezentacji. I tak zawsze bywa, gdy ono objaśnia znaczenie symbolicznej lub reprezentującej rzeczy. Zobacz przykłady tego w artykule przytoczonym powyżej.
(14) Dzieci izraelskie, pytające się swoich ojców, o wyjaśnienie znaczenia tej symbolicznej ceremonii zabicia i jedzenia baranka, przedstawiają niemowląt w Prawdzie, pytających się tych, którzy byli ich