Teraźniejsza Prawda nr 107-108 – 1946 – str. 79
mniej więcej pobudzeni do używania czasu, siły i talentu, na niepotrzebne świeckie rzeczy. Tak samo większość ludu Bożego indywidualnie pozwalała sobie na mniejsze czuwanie i mniejszą wierność w czasie pomiędzy początkowymi a końcowymi latami ich życia chrześcijańskiego. że prawie w całości tak się dzieje, to dowodem tego jest Wielkie Grono, albowiem gdyby w tym międzyczasie byli wiernymi, to nie utraciliby koron. A że Wielkie Grono stanie się w swych jednostkach wierne, to jest również pokazane przez to święte zgromadzenie pozafiguralnego siódmego dnia.
(7) Powtórzenie napomnienia o przestrzeganiu przaśników, tak podczas Wielkiej nocy w Egipcie, jak i podczas następnych świętach wielkanocnych podczas całego Wieku (w. 17), przedstawia, że napomnienie będzie powtarzane, żeby obchodzić prawdziwe pozafiguralne święto i coroczną Wieczerzę Pamiątkową z pozafiguralnymi przaśnikami – szczerości, (czystym życie) i Prawdy (1Kor. 5:8). W pozafigurze było dość często napominane względem tej rzeczy. Powód dany na. pozafiguralne święto przaśników w Egipcie i na coroczne, jest wyrażony w słowach: ” albowiem w ten dzień wywiodłem wojska nasze z ziemi egipskiej”, stosuje się do oryginalnego i corocznego obchodzenia tego święta; ponieważ wyswobodzenie zasługiwało na oryginalne i coroczne obchodzenie. To samo dzieje się z naszymi dwoma świętami, z prawdziwym i symbolicznym świętem. Wyswobodzenie nas z pozafiguralnego Egiptu zasługuje byśmy je poważali w naszym życiu chrześcijańskim, tak jak rocznica zabicia naszego Baranka zasługuje, ażebyśmy corocznie i w sposób symboliczny pamiętali o niej, oceniali ją i według niej prowadzili życie chrześcijańskie. A zatem powtórzone napomnienie w figurze, i w pozafigurze, ażeby zachowywać odnośne święta, odnosiło się tak do pierwotnego święta jak i do corocznej Wielkanocy w ciągu Wieku żydowskiego, jak również do rzeczywistych i symbolicznych świąt w ciągu Wieku Ewangelii (w narodziech waszych ustawą trwającą cały Wiek – w. 17). „Napominajcie jedni drugich na każdy dzień!”
(8) Wiersz 18 podaje kiedy Wielkanoc miała się zacząć, kiedy skończyć i jak długo miała trwać. Ażeby dobrze zrozumieć tę sprawę, musimy zauważyć, że 14-ty dzień miesiąca Nisan, w którym baranek wielkanocny był spożywany, był odrębnym od tych drugich siedmiu dni wielkanocnych, które następowały po nim od 15-go do 21-go włącznie. Na obchodzenie wszystkich świąt wielkanocnych było 8 dni. Chociaż podczas spożywania baranka wielkanocnego. jedzono tylko chleb przaśny, to jednak chleb kwaszony można było jeść w dziennej porze dnia, 14-go Nisan, lecz nie wolno go było. jeść od zaczęcia się 15-go aż do końca 21-go dnia. Z tego widzimy, że kwaszony chleb zabroniono spożywać podczas siedmiu dni, lecz nie podczas ośmiu dni. To jest zgodne z pozafigurą. Tylko noc 14-ty Nisan, nie dzień, przedstawia Wiek Ewangelii. Przeto podczas dziennej pory dnia, 14-go Nisana kwaszony chleb mógł być jedzony, lecz przez siedem dni od zaczęcia się 15-go dnia. aż do końca 21-go dnia, chleb kwaszony nie miał być jedzony. Te siedem dni przedstawiają, z innego punktu ,cały Wiek Ewangelii, natomiast dzienna pora dnia 14-go Nisan nie przedstawia go. Wiersz 18-ty wskazuje, że przaśny chleb musiał być jedzony w nocy 14-go Nisan, a wiersze 15-ty i 19-ty wskazują, że podczas siedmiu dni nic kwaszonego nie miało być jedzone. Tym to sposobem pozafigura dopomaga nam uzgodnić osiem i siedem dni w łączności z przaśnym chlebem. Kwas był zatem usuwany późno po południu 14-go Nisan (w. 15). Dowiedzieliśmy się już jakie jest pozafiguralne znaczenie wierszów 18-20, które powtarzają napomnienia dane w wierszach 8, 15, 16. Tylko jedna rzecz nie wykazana w tych wierszach, znajduje się w wierszach 18-20, tj. przychodzeń (obcy) i zrodzony w ziemi (z Izraela). Ziemia izraelska przedstawia sferę Prawdy i jej Ducha. Być urodzonym w ziemi wyobraża, że dana osoba jest ofiarowaną i spłodzoną z Ducha; ten zaś, co jest obrzezany i mieszka w ziemi, lecz nie urodzony tam – jako (obrzezany) przechodzeń – wyobraża osobę, która jest w Prawdzie i mieszka w jej duchu, czyli iż jest poświęconą, lecz nie spłodzoną z Ducha. Innymi słowy, Młodociani św. są tymi, do których się tu odnosi słowo przechodzeń z wiersza 19, i którzy są w wierszach 48, 49 przedstawieni przez tych, którzy poddali się obrzezaniu. Że Młodociani św. są przedstawieni przez przechodniów jest jasnym z tego, że przychodniowie byli obrzezani – w. 48, 49. (3Moj. 16:29; 17:12-15; 19:10, 33, 34; 22:10; 23:22; 24:16 22; 25:6, 35; 4Moj. 9:14; 15:14-16, 26, 29, 30; itd.) Przeto rozmyślny grzech sprowadza śmierć dla nowych stworzeń i Młodocianych świętych jako takich. Wiersz 20 powtarza to napomnienie negatywnie i pozytywnie i znaczy w pozafigurze to, co było wytłumaczone powyżej.
WIERNY WE WSZYSTKIM DOMU JEGO
(9) W 2Księdze Mojżesza 12:1-20, zawierają się rozkazy, jakie Pan dał Mojżeszowi, a które miały 'być dane w Jego imieniu Izraelowi. Wiersze 21-25 podają w streszczeniu Mojżeszowe danie powyżej wspomnianych rozkazów starszym ludu. Tu są podane tylko ważniejsze sprawy z tych rozkazów, jakie Mojżesz mówił da starszych. Z tego nie mamy rozumieć, że Mojżesz. nie. oznajmił wszystkich rozkazów; ale możemy być pewni, że ten, który był wierny We wszystkim domu jego jako sługa (Do żydów 3:5) oznajmił wszystko. Ale dla oszczędzenia miejsca, tylko główne rzeczy są wspomniane w wierszach 21-25. że Mojżesz oznajmił wszystko, co mu było rozkazane, jest widoczne z faktu, że Izraelici postąpili tej nocy według wszystkiego, co Bóg rozkazał. Mojżeszowe mówienie do starszych ludu (w. 21), żeby odłączyli baranka i zabili go, przedstawia to, co już wykazaliśmy w poprzedniej części tego artykułu, tj. kierunek w jakim nasz Pan postąpił, przez który wpłynął na wodzów żydowskich, żeby go odłączyli na śmierć 10-go, a zabili 14-go Nisan. Po szczegóły odsyłamy czytelników do wyjaśnień wierszów 3-6. Prawie wszystko w wierszu 22 wytłumaczyliśmy w poprzednim numerze gdy tłumaczyliśmy wiersz 7. Lecz są trzy rzeczy w wiersza 22, które są nowe. Te są, snopek hizopu, miednica i zabronienie żeby żaden nie wychodził z domu, aż do poranku. Według wyjaśnień naszego Pastora (Cienie Przybytku str. 124, par: 1), snopek czyli kilka gałązek hizopu związanych razem, przedstawia oczyszczenie. Miednica, przedstawia naukę o okupie. Umoczenie hizopu we krwi, przedstawiałoby połączenie oczyszczającej mocy Bożej z zasługą okupu dla celu, na który ma być użyta; gdy zaś, sam akt kropienia przedstawia, jak już było poprzednio wykazane, akt przypisania zasługi wzglądem Boga lub względem nas, zależnie od tego, jak kropienie było wykonane, na odrzwiach, czy na nadprożach.
(10) Ażeby ocenić zabronienie opuszczenia domu aż do rana, musimy zrozumieć ogólne przedstawienie pozafigur. Pamiętamy, według poprzedniego wyjaśnienia, że tak mieszkanie rodziny izraelskiej, jak również rodzina sama przedstawia rodzinę Bożą. Drzwi rozumie się, przedstawiają Chrystusa, jako sposoby przez które przystępujemy do rodziny Bożej. (Ew. Jan 10:1, 7, 9). Figuralne drzwi stoją pomiędzy dwoma bocznymi słupami, zwanymi odrzwia i nadprożem. Tak Chrystus stoi pomiędzy nami i sprawiedliwością Bożą. Jego zasługa przypisana za nas Boskiej sprawiedliwości i nam przez miłość Bożą, trzyma nas w miejscu podtrzymywanych sprawiedliwością Bożą i przez Chrystusa, nasze drzwi. Cała więc sytuacja co do drzwi, ich słupów i nadproża. przedstawia nasze