Niego Prawdy i jej Ducha i są bardzo pilni, aby wszystkie swoje władze użyć dla Niego (13), Oni są jako ci, co przywożą towary z za morza; ponieważ otrzymują duchowy pokarm ze sfer dalekich i odległych od ludzi (14). Bardzo są pilni w noc złego; i udzielają pokarmu duchowego braciom i ich pomocnikom (15). Badają zakresy służby i zdobywają je ciężką pracą, wytwarzając lud Boży i pozyskują go dla Boga w łasce i Prawdzie (16). Stają się mocnymi dla służby i ćwiczą w sile swoich pomocników (17). Oni uznają, że Prawda i jej Duch które jako towar dla tych którzy mogą zapłacić cenę, są wartościowe; a Biblia nie przestaje udzielać im światła podczas nocy grzechu i błędu (18). Oni pilnie wytwarzają łaski, jako symboliczne płótno dla drugich przez swe usługiwania (19). Usługują utracjuszom koron i Młodocianym Św., jak również Maluczkiemu Stadku (20). Nie obawiają się by zło w czasie ucisku mogło zaszkodzić ich symbolicznym dzieciom i sługom ; ponieważ ci są przyobleczeni w sprawiedliwość Chrystusową, dostarczoną im przez Jego śmierć (21). Oni to czynią, że Biblia i historia Kościoła, nadają im zalety; i są nakryci Chrystusową sprawiedliwością i królewskimi władzami (22). Bóg jest słynny przed wszystkimi, zajmuje Swoje miejsce, jako główny Wódz wśród wodzów Prawdy i jej Ducha (23). Oni wypielęgnowali Nowe Stworzenia dla tych, którzy mogli zapłacić cenę – poświęcenie; i przygotowali sposobności służby dla tych, których pozyskali (24). Tutaj ich charakter i stanowisko jest mocne i honorowe; a błogosławiony widok roztacza się przed nimi (25). Oni wypowiadają Prawdę, a ich nauki są Prawdą łaski (26). Oni są wierni w wykonywaniu swoich urzędów względem swoich duchowych dzieci i pomocników, i nie przyswajają sobie nic, oprócz tego, co swą wierną pracą pozyskali (27). Ci, których oni pielęgnują, jako matka występują naprzód z ich pochwałą; szczególnie chwali ich Bóg, jako ich symboliczny małżonek (28). Liczne grupy oczyszczonego Wielkiego Grona i Młodocianych Św. dobrze czynią swoimi usługami; ale symboliczna małżonka Jehowy przewyższa je wszystkie (29). Względy świata są próżne, a niekorzystną piękność fizyczna; ale słudzy. Boga w przymierzu są Jego symboliczną małżonką, a ponieważ boją się Pana godni są pochwały (30). Oni otrzymają wielką nagrodę za swoją służbę dla Boga i dla tych, którzy są Jego; i publicznie chwalonymi będą przed aniołami i ludźmi (31).

NIEWOLA I WYZWOLENIE IZRAELA

2Moj. 1:6-7:13; 10:24-15:21; P 1932′, 192-196. (Ciąg dalszy)

      Pan po daniu rozkazu Izraelitom aby obchodzili Wielkanoc w Egipcie, rozkazuje im teraz (2Moj. 12:14), ażeby na pamiątkę pierwotnej Wielkanocy obchodzonej w Egipcie, obchodzili co roku Wielkanoc jako nadzwyczajne święto podczas całego Wieku żydowskiego – ustawą wieczną – literalnie: ustawą, trwającą cały wiek. Jak pierwotny baranek w Egipcie przedstawia naszego Fana, a noc obchodzenia pierwotnej Wielkanocy przedstawia Wiek Ewangelii, tak też coroczna Wielkanoc, ogólnie mówiąc, wyobraża Wieczerzę Pańską, a noc jej obchodzenia – 14 Nisan – wyobraża rocznicę, w którą jest obchodzona Wieczerza Pańska. Jak coroczna Wielkanoc miała być obchodzona podczas całego Wieku żydowskiego, tak coroczna Wieczerza Pańska ma być obchodzona podczas całego Wieku Ewangelii -„ażby przyszedł” (1Kor. 11:26), w znaczeniu jako Wyswobodziciel Swego ludu, aż do ostatniego członka Kościoła Pierworodnych; ponieważ jako nowe stworzenie mają ucztować na pozafiguralnym Baranku, tak długo jak długo będą na ziemi i rozumie się, iż tak długo mają obchodzić tan symbol w każdą rocznicę. To zastanowienie obala myśl tych, co twierdzą, że po nastaniu wtórej obecności naszego Pana, nie potrzeba już więcej obchodzić corocznej Wieczerzy Pańskiej. Jak coroczna Wielkanoc była świętem Pana, tak coroczna Wieczerza jest świętem Pana, tj. solennym religijnym zebraniem obchodzonym dla Pana. Lecz wiersz 15 pokazuje że nie tylko ten jeden dzień (święto Wielkanocy 14 Nisan) miał być obchodzony, ale cały tydzień miał być poświęcony na ucztę Wielkanocną. To święto Wielkanocne, składające się z siedmiu dni, przedstawia zupełność życia chrześcijańskiego z jego radością i pokojem jakie wypływają z odczucia wolności z niewoli grzechu, błędu, samolubstwa i światowości we wszystkich lub w którejkolwiek z ich form, i uczestnictwo w przywilejach Prawdy, sprawiedliwości, miłości i w niebiańskich rozmyślaniach (1Kor. 6:8; Rzym. 14:17, 18). Tym sposobem obchodzimy nasze wyswobodzenie z imperium Szatana, i jest to sprawą trwającą całe nasze życie.

      (2) Chociaż karmienie jest barankiem, było główną rzeczą w figurze w dniu 14 Nisan, a karmienie się przaśnym chlebem i gorzkimi rzeczami było podrzędną rzeczą to jednak podczas święta całego tygodnia po 14 Nisan, przaśny chleb był główną rzeczą, jaką się karmiono i to jest jasno wykazane w wierszu 15 – „Przez siedem dni przaśniki jeść będziecie”. W poprzedniej części tego artykułu wykazaliśmy, że Izraelowe jedzenie przaśników przedstawia nasze przyswajanie Prawdy, sprawiedliwości, miłości i niebiańskich myśli. Przeto karmienie się przez cały tydzień przaśnikami przedstawia uczestniczenie w Prawdzie, sprawiedliwości, miłości i niebiańskich rozmyślaniach podczas całego naszego życia, jak to Św. Paweł uczy w 1Kor.5:8. Rozkaz, aby usunąć kwas z domów, przedstawia rozkaz Boży, abyśmy usunęli z naszego człowieczeństwa grzech, samolubstwo i światowość, we wszystkich ich formach. Usunięcie kwasu pierwszego dnia, przedstawia nasze osobiste rozpoczęcie pozbywania się pozafiguralnego kwasu, na samym początku życia chrześcijańskiego; Kościół zaś jako całość, zaczął czynić to na początku okresu Efeskiego. Żydzi jeszcze z przed czasów Chrystusa aż dotąd mają regularną ceremonię, przez którą kwas jest wyszukiwany zbierany i niszczony i tym 'sposobem domy są uwolnione z kwasu. Ceremonia odbywa się w ten sposób, że kawałek płótna…, zwykle lnianego, kładzie się późno po południu 14-go Nisana na stół i kwas jest zbierany i kładziony na to płótno. Kwas jest zbierany jak następuje: Głowa domu zapala świecę, którą przez cały czas poszukiwania kwasu trzyma w lewej ręce, używając światła jej do oświecenia każdego zakątka domu. W drugiej ręce trzyma szczotkę, albo zwykle gęsie skrzydło, pełne pierza którym wymiata wszystkie zakątki w których kwas mógłby się znajdować, a który światło świecy wyjawi. Wtedy ostrożnie zbiera go i zanosi na płótno. Po dokładnym ukończeniu takiego poszukiwania kwasu w całym mieszkaniu, a co się odbywa nawet pod łóżkami, zawiązuje silnie wszystkie cztery rogi płótna, tak aby nic z niego wypaść nie mogło i spala go razem z płótnem w ogniu.

      (3) Nie wiemy skąd ta ceremonia powstała czy powstała z rozporządzenia Boskiego, czy nie. Pismo św. nic nie wspomina o tej formie zbierania kwasu, chociaż rozkazuje wypróżnienia czyli oczyszczenia domów z kwasu, co wskazują następujące pisma: 2Moj. 12:15, 19; 13:7. to jednak nie podaje sposobu w jakiej

poprzednia strona – następna strona