Teraźniejsza Prawda nr 106 – 1946 – str. 60
przyswajanie sobie i wykonywanie uczynków zgodnych z Prawdą, sprawiedliwością, miłością i niebiańskimi myślami. (1Kor. 6:8) . To znaczy, że badamy Prawdę, krzewimy Prawdę i postępujemy zgodnie z Prawdą. Jedzenie zaś niekwaszonego chleba z mięsem baranka, przedstawia, że badamy, krzewimy i praktykujemy Prawdę podczas przyswajania zasługi Chrystusowej, wytworzonej dla nas ku żywotowi wiecznemu. Gorzkie zioła (według tłumaczenia literalnego – gorzkości lub gorzkie rzeczy ) , które były nadzwyczaj gorzkie, a które nowocześni żydzi rozumieją iż to był chrzan, były również figurą. One muszą przedstawiać coś połączone z życiem chrześcijańskim, gdyż jedzenie baranka przedstawia przyswajanie usprawiedliwienia z wiary, a ponieważ jedzenie przaśnego chleba pokrywa. prawie wszystko inne w poświęconym życiu chrześcijańskim, więc gorzkie zioła lub gorzkości muszą przedstawiać coś połączone z naszym usprawiedliwionym i poświęconym życiem. Istotnie, oprócz rzeczy przedstawionych przez jedzenie mięsa baranka i przaśnego chleba, jest jeszcze jedna seria rzeczy połączonych z życiem chrześcijanina, przypadająca w naszym przyswajaniu Chrystusa ku usprawiedliwieniu, w naszym badaniu, krzewieniu i praktykowaniu Prawdy. Gorzkościami tymi są to próby, cierpienia i prześladowania przypadające w naszym usprawiedliwionym i poświęconym życiu, które są zobrazowane przez gorzkie rzeczy w figurze. Izraelici, jedząc gorzkie rzeczy, przedstawiają nas, przechodzących przez próby, cierpienia i prześladowania, przypadające w naszym usprawiedliwionym i poświęconym życiu. Tak patrząc na rzeczy jedzone podczas wieczerzy Wielkanocnej, widzimy, iż one przedstawiają całkowite życie chrześcijańskie.
(13) Rozkaz dany w ostatnim zdaniu wiersza 9-go objętym słowami: „Głowę jego z nogami jego i wnętrznościami jego”, znaczy że cały baranek miał być upieczony – a nie zjedzony, jak niektórzy błędnie rozumieją – wyobraża iż nasz Pan miał być próbowany pod każdym względem i musiał udowodnić w tych próbach, że jest wiernym i bez grzechu. (Do żydów 2:10,17, 18; 4:15). Tylko tym sposób mógł nasz Pan być ożywiającym pokarmem dla nas ku żywotowi wiecznemu. Rozkaz, aby nic nie zostawiać z nie spożytych części baranka do jutr (w. 10), przedstawia naukę, że nie powinniśmy zostawiać naszego ucztowania w usprawiedliwieniu i poświęceniu do Tysiąclecia; ponieważ w Tysiącleciu nie będzie więcej usprawiedliwienia z wiary, ani badania, krzewienia i praktykowana Prawdy, odnoszącej się do Wieku. Ewangelii, ani nie będzie więcej cierpienia dla sprawiedliwości w Prawdzie podczas Tysiąclecia. Ta uczta w usprawiedliwieniu z wiary i w poświęceniu musi się skończyć zanim zacznie się Tysiąclecie, tzn. że musimy brać udział w tej uczcie, póki jest jeszcze Wiek Ewangelii; albowiem ci co zaczęli tę ucztę w Wieku Ewangelii, a potem jej nie skończą, zanim ten Wiek się skończy, muszą iść na wtórą śmierć. (Do Żyd. 3:13 ; 10:25, 26-29) . Tym sposobem nasz całkowity udział w tej uczcie musi być zakończony podczas obecnego Wieku, jeżeli chcemy dostąpić żywota. Ale dlaczego rozkaz jest dany żeby ogniem spalić to, co pozostawało.. do jutra? Czy jest sprzeczność pomiędzy, a drugim rozkazem w wierszu 10 ? Myślimy że nie. A to zauważymy, jeśli wolim – pozafigurze rzucić światło na figurę: Pozafigura pokazuje, że było zabronione, ażeby nie przedłużać uczty do rana. Gdyż rozkaz nie był, że mieli zjeść całego baranka zanim przyszło rano, ale każdy miał jeść tyle z baranka ile mógł i miał ukończyć jedzenie przed ranem. Ale jeżeli nie mogli zjeść całego baranka do rana, to cząstki pozostałe miały być spalone. Następujące uwagi wyjaśnią ten przedmiot: Podczas Wieku Ewangelii wszystka zasługa Chrystusowa nie jest przypisana; ponieważ to mogłoby być
kol. 2
wymagane tylko od tych, co są zupełnie skażonymi, jak na przykład, klasa wtórej śmierci, lub ci, co są w stanie śmierci Adamowej. Jeżeli w Wieku Ewangelii żadne przypisani2, nie są czynione za te klasy, to z tego wynika, że przypisania zasługi są czynione tylko za tych, którzy mają pewna ilość doskonałości, tj. za tych tylko, którzy posiadają nieco podobieństwa Bożego. Przeto całość zasługi Chrystusowej nie jest użyta dla usprawiedliwienia tych, którzy podczas Wieku Ewangelii przychodzą do Boga. Dlatego pozostanie coś z nie przypisanej i nie przyswojonej zasługi podczas Wieku Ewangelii. I to jest właśnie tym, co pozostaje nie spożyte z mięsa naszego Baranka. A co przedstawia spalenie tych części baranka, które pozostały nie zjedzone? Odpowiadamy: To oznacza, że gdy ten Wiek się skończy, pozostała część zasługi Chrystusowej przestanie egzystować jako rzecz przypisująca. Tym sposobem zrządzenie, ażeby przypisywana zasługa nie mogła więcej działać i egzystować dla celów Wieku Ewangelii, jest zobrazowane przez spalenie , nie spożytych części baranka.
(14) Wiersz 11-ty określa sposób w jaki baranek miał być jedzony (tak go tego spożywać będziecie). W figurze mieli go jeść w pośpiechu i gotowi do natychmiastowego wyjścia z Egiptu jako podróżnicy do ziemi Chananejskiej. To przedstawia, że my energicznie i szybko przyswajamy sobie naszego Baranka, przaśny chleb i gorzkie rzeczy, a czynimy to jako tacy, co są przygotowani do natychmiastowego opuszczenia jako cudzoziemcy pozafiguralnego Egiptu., i jako pielgrzymi podróżujący do niebieskiego Chanaanu. (1 Piotra 2:11). Przepasane biodra przedstawiają tę część naszego przygotowania, która jest – połączona z naszą gotowością do służby ; laska, przedstawia tę część naszego przygotowania, która jest połączona z naszym używaniem Słowa Bożego, jako naszą podporą; obuwie na nogach przedstawia tę część naszego przygotowania, która jest połączona z naszym wyrabianiem w sobie Ducha Pańskiego. Wszystkie te rzeczy pokazują naszą zdatność w naszym przygotowaniu do naszej podróży, z pozafiguralnego Egiptu do pozafiguralnej ziemi Chananejskiej. Wyrażenie, „albowiem przejście jest Pańskie”, było uczynione w celu dania zrozumienia, że uczestnictwo w uczcie wymaga od nas wielkiej ostrożności, z powodu niebezpieczeństw i trudności towarzyszących jej, które to trudności z powyższego określenia możemy widzieć, że są obecne w figurze i w pozafigurze, a które to niebezpieczeństwo możemy również widzieć z następnego wiersza. Chociaż pozafiguralne niebezpieczeństwa i trudności istniały podczas całego Wieku, i pierworodni z Egipcjan i z ich bydła byli uderzani wtórą śmiercią podczas całego Wieku, to jednak ten obraz teraz zmienia się z całego Wieku Ewangelii na noc Parousii i Epifanii. Podczas pierwszej połowy tej nocy odbywało się specjalne ucztowanie zanim dziesiąta plaga zaczęła być wylewana w środku tej nocy – roku 1914. Niebezpieczeństwa, na jakie pierworodni pozafiguralnego Izraela są narażeni, jest wtóra śmierć i wielki ucisk, które ukarzą panujących władców pozafiguralnego Egiptu, jak jest zobrazowane w wier. 12. Te niebezpieczeństwa są powodami na obchodzenie święta przez pozafiguralnego Izraela, którego pozafiguralne biodra mają być przepasane, pozafiguralne nogi obute, laski w rękach i z energią przedstawioną przez pośpiech figuralnej uczty. Pierwsza część wiersza 12 była już wyjaśniona w łączności z 2Moj. 11:4, 5 w poprzednim numerze. Tylko ostatnie zdanie tego wiersza pozostaje nam do zbadania: „Nad wszystkimi władcami Egiptu wykonam sądy”. Ci władcy przedstawiają niewidzialnych i widzialnych wielkich wodzów w królestwie Szatana – upadłych aniołów i cywilnych, kościelnych, kapitalistycznych, wychowawczych i społecznych wodzów w obecnym ustroju. Oni