Teraźniejsza Prawda nr 105 – 1946 – str. 45
i rozmyślali nad naukami, które, przeciwnie do nauk ich wodzów one upiększyły je dodatkami aby były powabniejsze dla wiernych; tych zaś, którym brak rozsądku one mówią (16), że przeciwnie do myśli ich wodzów, one skradły powierzchowne myśli drugim, które są bardzo smaczne, jeżeli przyjęte potajemnie bez wiedzy ich wodzów o zdradzie, i że takie tajemne głębsze prawdy, zdradziecko przyjęte bez wiedzy ich wodzów, sprawiają przyjemność. Tym więc sposobem postępują drogą duchowego cudzołóstwa przeciw swoim wodzom (17) ; ale tacy bezrozumni są nieświadomi tego, że umarli z wysokiego powołania znajdują się w ich sektach, a członkowie wtórej śmierci są ich tymczasowymi gośćmi (18). Jak już było przedstawione w pierwszym paragrafie tego artykułu że rozdziały 1-9 podają ogólny wstęp wychwalania Mądrości jako Boskiej Prawdy i jako źródła skąd Przypowieści pochodzą. Ta część tej księgi została powyżej w krótkości zbadaną. Rozdziały 10-24 podają właściwe przypowieści w pierwszym i głównym zbiorze. W rozdziałach 10-19 są wykazane różnice między sprawiedliwością a grzechem, a w rozdziałach 20-24 są podane przestrogi i instrukcje; te ostatnie są podane przeważnie w rozdziałach 25-29. Podczas gdy rozdziały 1-9 są podane w poezji, często w przeciwstawnych paralelizmach to rozdziały 10-19 są poezją prawie wyłącznie podaną w przeciwstawnych paralelizmach które są jedną z dwóch ulubionych form hebrajskiej poezji. Ta druga forma jest zwana podwajającym paralelizmem. Te przypowieści są zwane przypowieściami Salomonowymi aż do końca rozdziału 29. Pamiętajmy o tym, że w zastosowaniu na Wiek Ewangelii między żniwami, Salomon wyobraża 35 członków gwiazdowych, w zastosowaniu do Tysiąclecia wyobraża Chrystusa, Głowę i Ciało, a w zastosowaniu do Epifanii, Posłańca Epifanicznego Pierwsze zastosowanie wyobrażające nauki członków gwiazdowych o postępowaniu i charakterze drugie zastosowanie wyobraża takie same nauki Chrystusa w Tysiącleciu a trzecie zastosowanie wyobraża takie same nauki posłańca Epifanicznego. A ponieważ tutaj badamy trzecie zastosowanie, dlatego ten artykuł będzie wykazywał nauki epifaniczne. Te pisma są pozafiguralnymi pismami które zawierają pisma Jana – o postępowaniu, charakterze łaskach i niełaskach – ukazujące się szczególnie, lecz nie wyłącznie w angielskim miesięczniku Present Truth, z którego są czerpane artykuły do Teraźniejszej Prawdy Przeciwstawne paralele z Przypowieści 10-24 będą teraz przedstawione do badania sposobem omówionym, czyli w niedosłownym tłumaczeniu.
RADOŚĆ I SMUTEK SŁUG PRAWDY
Symboliczni synowie Jana, ćwiczący się w Prawdzie są jego rozkoszą, lecz bracia, którzy nie ćwiczą się w Prawdzie, są smutkiem dla sług Prawdy których starają się rozwinąć (1). Korzyści i zapasy osiągnięte niezbożnością nie są pożyteczne· ale sprawiedliwy żywot zachowuje nową wolę od zagłady (2). Bóg nie dozwoli nowemu umysłowi Swych wiernych przymierać głodem; ale posiadłości dawnego nowego umysłu idących na wtórą śmierć rozproszy (3). Ludzie szczodrze nie dający duchowo zubożeją; ale ci co chętnie dają potrzebującemu bywają duchowo wzbogaceni (4). Ci, co są pracowici w używaniu swych sposobności w służbie, są prawdziwymi dziećmi Prawdy: ale ci; co niewiernie używają takich sposobności są ludem Prawdy, którzy przynoszą pohańbienie sobie i swoim braciom (5). Bóg błogosławi sprawiedliwym; ale dozwala by usta członków wtórej śmierci były pokryte nieprawością (6). Uczynki dobrych którzy Pomarli będą błogosławioną pamiątką; ale charakter idących na wtóra śmierć podlega korupcji (7). Serca, zachowujące Prawdę,
kol. 2
przyjmują i ćwiczą się w przepisach Słowa Bożego; ale mówca błędu będzie odrzucony (8). Sprawiedliwe postępowanie jest bezpieczną drogą życia; ale ci, co przekręcają nauki i ćwiczenia Prawdy wyjawieni będą (9). Oszukańcy krzewią smutek, ale mówca błędu będzie odrzucony (10). Rozmowy wiernych są źródłem życia dla drugich ; lecz rozmowy członków wtórej śmierci są pokryte złem (11). Nienawiść płodzi swary; ale miłość pokrywa grzechy drogich, aby nie były widoczne (12). W naukach ludzi rozsądnych Prawda znalezioną bywa; ale chłosty są cząstką nieroztropnych (13). Ci, co miłują Prawdę zwiększają zapas Prawdy; ale słowa nierozsądnych rujnują (14). Duchowa majętność duchowo bogatego jest jego mocną fortecą; ale duchowe ubóstwo duchowo biednych zniszczeniem (15). Wysiłek sprawiedliwego jest ku żywotowi, ale grzech jest żywotem idącym na wtórą śmierć (16). Ci są w drodze do osiągnięcia żywota wiecznego, którzy zachowują roztropność; lecz ci, co gardzą strofowaniem idą drogą błędu (17). Ci, co obłudnie kryją swoją nienawiść i ci, co rozgłaszają oszczerstwo są bez rozsądku (18). Ludziom wielomównym nie brak złego; ale ci co kontrolują swój język są ostrożni (19). Mowa wiernych jest najlepszą prawdą; ale usposobienie idących na wtórą śmierć jest mało warte (20). Nauki wiernych zaspakajają duchowy głód wielu; ale nierozsądni giną z braku Prawdy (21). Błogosławieństwa Boże wzbogacają tych, co je otrzymują i Bóg nie przydaje złego do nich (22). Nierozsądni biorą za przyjemność gdy mogą wyrządzić psotę drugiemu ; ale rozsądni zatrzymują Prawdę z miłości do niej (23). Bojaźń zaskoczy idących na wtórą śmierć; ale sprawiedliwe pragnienia będą zaspokojone (24). Jako przemija wicher, tak idący na wtórą śmierć przestaną istnieć gdy pomrą; ale sprawiedliwi będą mieli żywot wieczny (25). Jak ściągające środki szkodzą zębom, a dym oczom, tak niegorliwi są zawodem i smutkiem tym, którzy ich wysyłają do załatwienia czegoś (26). Cześć dla Boga przedłuża żywot; ale żywot idących na wtórą śmierć będzie skrócony (27). Nadzieja, jaką żywią wierni, weseli ich serca, ale dla idących na wtórą śmierć przestanie istnieć (28). Kierunek jaki Bóg przepisuje wzmacnia wiernych· ale zginienie zaskoczy tych, którzy miłują i praktykują grzech (29). Wierni nigdy nie będą pozbawieni Prawdy i jej Ducha; ale idący na wtórą śmierć nie będą mieszkali w niej (30). Nauki wiernych przynoszą Prawdę ale przewrotne nauki będą wykorzenione (31). Nauki wiernych oceniają co jest przyjemne; ale nauki idących na wtórą śmierć wyrażają przewrotności (32).
W rozdziale 11 ciągnie się dalsze omawianie przeciwieństwa pomiędzy sprawiedliwością a bezbożnością i pomiędzy ich poszczególnymi wykonawcami. Fałszywe zasady odnośnie wiary i praktyki są obrzydliwością Bogu ; ale prawdziwe są Mu radością (1). Pycha prowadzi do degradacji i hańby; ale pokorni są posiadaczami Prawdy (2). Dobry charakter pobożnych dobrze ich poprowadzi ale skażenie grzeszników będzie ich zniszczeniem (3). Majętność bogatych nie wybawi ich w wielkim ucisku; ale pobożne usposobienie będzie wybawione od wtórej śmierci (4). Dobry charakter tych, co są doskonali w miłości, poprowadzi ich dobrze po błędnej drodze życia; ale ci, co idą na wtórą śmierć zostaną zrujnowani przez swoje rozmyślne grzechy (5). Dobry charakter wiernych wybawi ich z wtórej śmierci; ale złe czyny usidlą grzeszników (6). Gdy idący na wtórą śmierć umierają ich nadzieja kończy się na zawsze: jak również nadzieja nieusprawiedliwionych z wiary umiera, chociaż nie na zawsze (7). Tak jak Mardocheusz został wybawiony, z kłopotu. tak też są wierni; a jak Haman zajął miejsce w kłopocie tak też ci, co idą na wtórą śmierć (8). Obłudnik słowami