nasze usta byłyby pełne zażaleń i niezadowolenia na nasz los, który On dopuścił, to wskazywałoby że nie byliśmy w sympatii z duchem Jego rozporządzenia i takie posłuszeństwo, gdyby nawet było możebne (lecz to będzie nie możebne) nie otrzymałoby Boskiego uznania ani nagrody. Stąd, jak Apostoł napomina;
kol. 2
powinniśmy „wszystko czynić bez szemrania lub poswarków, byśmy byli bez nagany i szczerymi dziatkami Bożymi… zachowując słowa żywota pośrodku narodu złego i przewrotnego, między którymi świecicie, jak światła na świecie.” – Filip. 2:14-16. A tak czyniąc spotkamy się z uznaniem od Pana. P 1926, 50.

kol. 1

PRZYPOWIEŚCI

(P’1946, 41)

      Jak już nam wiadomo z innych miejsc podanych w tym piśmie, że Dawid w Psalmach czasami przedstawia Jezusa, czasami Kościół, a czasami Jezusa i Kościół, to znaczy, iż natura rzeczy omawianych daje nam wątek myśli i wskazuje do kogo się odnosi: Zauważyliśmy również, że w historiach Dawid może być figurą na Chrystusa, a także na dwunastu Apostołów, jak również na naszego Pastora jako równoległość wojujących wykonawców. W epifanicznym tomie IX, zatytułowanym Posłaniec Paruzyjny, zbadaliśmy szczegółowo życie Dawida, jako figurę na naszego Pastora jako wojującego wykonawcę. Tak jak Dawid ma kilka pozafigur, tak też i Salomon (spokojny) ma kilka pozafigur. W księdze Kaznodziei Salomona on jest figurą na Starożytnych świętych, a w Pieśniach Salomonowych na uwielbionego Jezusa. Z kolejno chronologicznego punktu widzenia, on jest w opisach historycznych i Przypowieściach figurą, Po pierwsze na 35 członków gwiazdowych, czyli przedniejszych członków w okresie między żniwami, po drugie na posłańca Epifanicznego, i po trzecie na Chrystusa w Tysiącleciu; te wszystkie trzy pozafigury Salomona odnoszą się do wspomnianych osób tylko z punktu. wykładania budująco wykonawczego. Te trzy pozafigury są uzasadnione na Salomonie jako wiernym słudze Bożym, jak podane w 1Księdze Królewskiej, w rozdziałach od 1 do 10, i w 2Księdze Kronik, w rozdziałach od 1 do 10. Należy zauważyć że 2Księga Kronik nie opisuje złych czynów Salomona, natomiast 1Księga Królewska czyni to w roz. 11, a to dlatego, że dwa poprzednie opisy są użyte, ażeby określały dobre pozafigury podane powyżej. Można łatwo zauważyć, że złe czyny Salomona nie mogą odnosić się do Chrystusa w Tysiącleciu, ani do gwiazdowych członków między Żniwami, ani do posłańca Epifanicznego. W krótkości możemy tylko nadmienić, że złe czyny Salomona, wymienione w 1Król. w roz. 11, jak wykazane przez ich pokrewieństwo do dwóch równoległości po 2520 lat, (2620+2520), wyobrażają złe czyny papiestwa z czasów przed-reformacyjnych, które doprowadziły do ruchów reformacyjnych i partyjnych, a później do ruchów sekt, które często były sobie przeciwne, tak jak królowie judzcy i izraelscy byli sobie przeciwni. (P1941,39) Jak już było wykazane, że Salomon w Przypowieściach ma trzy dobre zastosowania, z których zastosowanie do Epifanii będzie podane w tym artykule. Przypowieść jest to streszczona prawda zwykle wyrażona doświadczeniem wielu ludzi. Według przekładu Biblii Dr. Rotherhama, który to przekład często używać będziemy za podstawę do naszych wyjaśnień Księga Przypowieści ma następujące podziały: I, Salomonowe wychwalanie mądrości jako źródła skąd Przypowieści pochodzą 1-9; II, Właściwe Przypowieści Salomonowe – pierwszy i główny zbiór; 10-24; III, Dodatkowy zbiór Przypowieści Salomonowych, 26-29; IV, Zwięzłe przemówienie Agura, 30; i Lemuela, 31. Tak jak nasze wyjaśnienie Księgi Ijoba, Trenów Jeremiaszowych i Kaznodziei Salomonowego, tak też wyjaśnienie Księgi Przypowieści będzie posiadało krótkie omówienie do nauk posłańca Epifanicznego.

      W Księdze Przypowieści  1:1-4, cele tej księgi są podane. Słowo są, które zwykle nie ma odpowiedniego
kol. 2
słowa w hebrajskim, ma być umieszczone w wierszu 1, po słowie: Izraelskiego. Prosimy braci by zauważyli, że numery w nawiasach są to numery wierszów danego rozdziału z Księgi Przypowieści Salomonowych, które należy odczytywać z Biblii po każdym komentarzu. Przeto celem tych przypowieści jest, by nauczyć się wiedzy prawdy i reformacji, poznać różnicę pomiędzy inteligentnymi przysłowiami (2); posiąść zdolność do przyswojenia sobie lepszej roztropności, sprawiedliwości, sądu i prawości (3), i dać prostakom roztropność, a młodzieńcom inteligentność i taktowność (4). Rzeczywiście, iż są to zacne cele tej księgi. Rozumny, człowiek przyswoi ją sobie o doda je do swego wykształcenia, a mędrzec przyjmie prawdziwą doradę (5), przez zrozumienie znaczenia przypowieści i przysłów, a nawet nauk i głębokich rzeczy uczonych (6) Poważanie Jehowy jest gruntem umysłu rozumnych, ale niedołęga gardzi prawdą i napomnieniem (7). Bracia i Siostry epifaniczni są napominani, by dawali posłuch karceniom od ich symbolicznego ojca i nie odrzucali nauk Prawdy Epifanicznej i jej sług ich symbolicznej matki (8), bo one będą jako piękny wieniec zdobiący ich znajomość i ornamentacją przyozdabiającą ich wolę jako naszyjnik'(9). Posłaniec epifaniczny radzi każdemu symbolicznemu synowi swemu, by się nie poddawał zwodzącym podszeptom bezbożników idących na wtórą śmierć (10). Jeżeliby go zachęcali, by się przyłączył do morderczej pracy przesiewaczy, używając potajemnie zdrady przeciw niedojrzałym z ludu Bożego, (11). by pochłonąć ich z całą energią jako sheol – grób – i z ich zdrowiem, jako zstępujących w dół (12), obiecując mu nabycie kosztownej prawdy i wielką ilość braci jako zdobycz ich grupy (13), namawiając go, by się stał jednym z ich członków i zapewniając, iż taka grupa będzie ich wspólnym dziedzictwem (14) ; on, jako ojciec, gorąco napomina go, by się nie łączył z nimi w ich naukach i praktykach, ale pozostawał wolnym w swoim postępowaniu od ich sposobu życia (15) ; albowiem ich postępowanie zmierza ku złemu, a czynnościami przesiewawczymi spieszą się do zabijania innych jako przesiewek, tak jak postępowanie Towarzystwa dowodzi tego (16). Pouczeni bracia Epifaniczni będą bardzo mało skłonni do pochwycenia ich przez zakładających sidła, tak jak ostrożnego ptaka byłoby trudno złapać, który się przypatrywał zakładaniu sieci na niego (17). Ale Epifaniczni przesiewacze knują na swą własną zgubę i sekretnie spiskują przeciw swemu wiecznemu istnieniu (18). Taka jest droga przesiewaczy chciwych władzy i posiadania, których zachłanność będzie powodem utraty własnego życia we wtórej śmierci, jako czyhający bandyta czyni to swojej ofierze (19).

      Podczas odbywania się takich przesiewających czynności Prawda Epifaniczna jest głoszona publicznie, która daje swoje poselstwo wśród zgromadzeń ludu Bożego (20). Na głównych drogach ogłasza poselstwa swoje i na publicznych miejscach wypowiada nauki swoje (21) mówiąc jak długo – ile jeszcze lat – nieuk kochać się będzie w nieuctwie swoim, naśmiewcy w naśmiewaniu z poselstwa Epifanicznego a głupcy w nienawidzeniu Prawdy Epifanicznej (22) ? Jeżeli tacy nawrócą się z powodu jej strofowań, ona da im swoje usposobienie, a jej nauki staną

poprzednia strona – następna strona