Teraźniejsza Prawda nr 103 – 1946 – str. 18
Zło dozwolone na Kościół było w celu (1) ofiarniczym; (2) zniszczenia wad; (3) wyrobienia dobrych zalet. Rozkaz ten wypełnił się pozafiguralnie (w. 10) przez publiczne rozpowszechnianie broszurki „Pokarm dla Myślących Chrześcijan i odnośne wykłady, korespondencje i rozmowy. Prywatnie lud Boży otrzymał korzyść rozmowy. Prywatnie lub Boży otrzymał korzyść tego tak przez powyższą broszurę jak i broszurę „Cienie Przybytku”, jak również przez wykłady pielgrzymów, badania prowadzone przez starszych, listy i rozmowy. Zawołanie mędrców i czarowników przez Faraona (w. 11) przedstawia jak szatan gromadzi swoich uczonych i wodzów nauczających błędu, jako jego mówczych narzędzi, a – by przedstawili zbijające zdania na ten sam przedmiot. Magicy, Jannes i Jambres, rzucający swoje laski, przedstawiają uczonych i błąd nauczających wodzów ofiarujących fałszywe lub niedostateczne wyjaśnienia na ten przedmiot. Aaronowy Tanin, pożerający ich taninimy, przedstawia jak wyjaśnienie, dane przez Kościół na ten przedmiot zupełnie pobiło te, które dali pozafiguralni magowie. Jedyna rzecz jaka było dokonana, w figurze i pozafigurze przez tę scenę, o ile się tyczyło figuralnego i pozafiguralnego Faraona, było zatwardzenie ich serc, co jest dowodem, że Prawda i błąd sprawuje zatwardzenie bezbożnym i samolubnym sercom i umysłom. W figurze i w pozafigurze, Bóg przepowiedział ten skutek.
(21) Mojżesz nie wspomina imion tych Izraelitów, którzy starali się przypodobać ssę Faraonowi, ażeby mieć u niego łaskę, a którzy byli przeciwni Mojżeszowi i Aaronowi, podczas tej okazji, ani też nie mówi o ich narodowości, że byli Izraelitami. Ale św. Paweł dostarcza tych dwóch braków przez nazwanie ich hebrajskimi imionami, co daje myśl o ich narodowości Izraelskiej, ponieważ wpływowi Egipcjanie nie usuwali imion z języka niewolników. (2 Tym. 3:8, 9). Ten opis jest jeszcze jednym – dowodem, że opis o niewoli i wyzwoleniu Izraela ma parouzyjne i epifaniczne wypełnienie: Słowo Jannes (on zwodzi), jest użyte na przedstawienie duchownych Izraelitów, którzy stali się odpadłymi błądzicielami w Parousji, a którzy starają się przypodobać takim rzeczom, które są w rzeczywistości przedmiotem szatana; zaś słowo Jambres (on rewolucjonizuje się), jest użyte na przedstawienie duchownych Izraelitów, którzy stali się odpadłymi błądzicielami w Epifanii, a którzy starają się przypodobać takim rzeczom, które są w rzeczywistości przedmiotem szatana. Nasz Pastor zastosował tych, dwóch czarowników jako figury na odstępczych wodzów nauczających
kol. 2
w Prawdzie i na odstępczych wodzów nauczających w Kościele nominalnym. Za jego życia nie można było zauważyć wiele szczegółów Epifanicznych i dlatego on nie zwracał wiele uwagi na ten przedmiot. Lecz św. Paweł, przez wyrażenie „ostateczne dni”, tj. Dzień Parousji i Dzień Epifanii, wskazuje na oba dni, i wypełnienia to samo udowadniają. Widzimy, iż to samo objawie się po części w ofiarowaniu obcego ognia przez Nadaba i Abiju i w Mojżeszowym i Aaronowym uderzeniu skały. Nadab przedstawia wodzów w Prawdzie w żniwie żydowskim i w Parousji, którzy w późniejszym czasie przyszli z błędem przed Pana, tj. wnieśli błąd do Kościoła. Abiju jest figurą na wodzów w Prawdzie w okresie między żniwami i w Epifanii, którzy w późniejszym czasie ofiarowali błąd przed Panem to jest wnieśli błąd do Kościoła. Mojżesz, uderzający w skałę pierwszy raz, przedstawia wodzów z nowych stworzeń, którzy odrzucili okup w żniwie żydowskim i w Parousji; a jego uderzenie w skałę drugi raz przedstawia wodzów z nowych stworzeń, odrzucających uczestnictwo Kościoła w ofierze za grzech w żniwie żydowskim i w Parousji; natomiast Aaron przedstawia podobne osoby odrzucające te obie rzeczy w okresie między żniwami i w Epifanii. Obraz Jannesa i Jambresa, więcej ograniczony w czasie, ponieważ spełnia się wyłącznie w Parousji i w Epifanii, ma on jednak szersze zastosowanie aniżeli załączony obraz Mojżesza i Aarona, ponieważ nauki tych dwóch ostatnich odnosiły się tylko do pytania: dlaczego Bóg do – zwala cierpienia na Głowę i Ciało przez cały Wiek Ewangeliczny, przecząc charakterowi ich ofiarniczej śmierci położonej za grzech; podczas gdy obraz Jannesa i Jambresa nie tylko zawiera w sobie te oba błędy przy końcu Wieku, ale także błędy odnośnie pytania, dlaczego zło jest dopuszczone na wszystkie inne klasy połączone z Planem Bożym. Obraz Nadaba i Abiju przedstawia, co do osób, tylko wodzów w Prawdzie, którzy później stali się fałszywymi nauczycielami w Kościele, a więc przed Jehową; a co się tyczy rozmiaru tych błędów, to one obejmują daleko szersze pole aniżeli tych drugich dwóch grup, gdyż błędy zawierają w sobie pytanie z obrazu Mojżesza i Aarona, dlatego zło dotyka Chrystusa (Głowy i Ciała), i pytanie z obrazu Jannesa i Jambresa, dlaczego zło dotyka wszystkie klasy; lecz w obrazie Nadaba i Abiju zawierają się nie tylko powyższe fazy pytania o dozwoleniu zła, ale również wszystkie inne błędy nauczane między ludem Bożym, jak to jest zobrazowane w 3Moj. 10:1-7 na cały Wiek, a w 2Moj. 6:25 na Paruzję i Epifanię.
PYTANIE BERIAŃSKIE
(6) Co pozafiguralnie spowodowało bezowocność poselstwa Mojżeszowego do Izraela. Czego powtórzeniem było to poselstwo? Czego powtórzeniem było to poselstwo? Czego spodziewali się bracia na dzień 16 – go Nisana, 1878 r.? Dokąd to było właściwym? W czerń było mylne? Jak zacytowania udowadniają, że bracia się tych rzeczy spodziewali? Jak ogłoszono te spodziewania? Co wynikło z tej mylnej przepowiedni? Jak br. Barbour i br. Rusell różnili się w ich stanowisku odnośnie tego spodziewania? Co p. Barbour wtedy zaczął i poprowadził? Jaki skutek te dwie rzeczy miały pa pozafiguralnych Izraelitów, spłodzonych i niespłodzonych z Ducha, w Prawdzie i tych w Kościele nominalnym? Jakie błędy powstrzymały innych pozafiguralnych Izraelitów ad przyjęcia Prawdy? Jak oni się zachowali odnośnie poselstwa Jezusowego w tym okresie? Jak powiększona opresja w formie grzechu podziałała na słabych i upadających? Jaką figurę to wypełnia? W porównaniu, który stan, figuralny, czy pozafiguralny, był smutniejszy? Dlaczego?
(7) Co Bóg czynił w tym dotyczącym okresie? Dlaczego przytaczamy to zlecenie jako odnoszące się pozafiguralnie do publicznej pracy Żniwiarskiej? Jak Jezus i Kościół postąpił względem tego zlecenia? Z jakim skutkiem? Jaki charakter te skutki dały temu okresowi żniwa? Jakie dwie charakterystyki miało zdanie Mojżesza przed Panem? Z jakiego punktu ono zdawało się być nie do odpowiedzenia? Dlaczego? Jaka jest różnica w wyrażeniu, „Rzekł tedy Jehowa do Mojżesza”, a „Rzekł Mojżesz przed Panem”.