Teraźniejsza Prawda nr 103 – 1946 – str. 14
Egiptu do ich wyjścia z niego, jest figurą na wyzwalające czynności Jezusa i Kościoła podczas Paruzji i Epifanii. Ten fakt ułatwia nam zrozumienie pierwotnych pozafigur tych rodowodów podanych 2Moj. 6:14-25, jako należących do Paruzji i Epifanii, chociaż tymczasowe i poczytalne wyswobodzenie, jakie dało usprawiedliwienie z wiary z symbolicznego Egiptu przez cały Wiek dozwolą, jako drugorzędne pozafigury, na nasze zastosowanie zarysów lewic – kich tego rodowodu do Lewitów Wieku Ewangelii, jak uczyniliśmy to, np. w 4Mojżesza rozdziały 34 i 36. Z tymi wstępnymi uwagami jesteśmy teraz gotowi do zastanowienia się nad szczegółami figury i pozafigury 2Moj. 6:14-27, szczególnie nad tymi w wierszach 14-25, ponieważ powyżej daliśmy szczegóły do w. 26, 27.
RODOWÓD NA EPIFANIĘ
(11) Najpierw trzeba zauważyć, że wiersze 14-25 nie podają całkowitego rodowodu Izraelitów i Lewitów. Tylko trzy pokolenia są wspomniane, z których jedno jest Lewiego. Subdywizje Amramickich i Hebronickich Lewitów nie są tu podane. Te opuszczenia nie ma się uważać jako przypadkowe. One są specjalnie zamierzone, ponieważ tylko te rodowody są podane, które są zamierzone, aby określały tylko specjalnie czynne oddziały Lewitów i pokoleń Izraela, jako skończony obraz, po zaczęciu się Parousji naszego Pana aż do wyjścia z symbolicznego Egiptu odnośnych grup z końcem Epifanii. Najpierw dwa z świeckich pokoleń w ich głowach rodzin są podane: Ruben w jego czterech grupach, pochodzących z czterech synowi Rubenowych, i Symeon w jego sześciu grupach, pochodzących z sześciu synów Symenowych. Rozumiemy, że stronnicy epifanicznego Obozu, Lewitów epifanicznych, którzy starali się o kontrolę, lecz nie otrzymali jej nad trzeba korporacjami, które nasz Pastor zostawił, a nie ci sami Lewici, są tutaj zobrazowani przez Rubena i jego potomków: i że stronnicy Obozu epifanicznego Lewitów epifanicznych, którzy starali się i otrzymali kontrolę tych trzech korporacji, a nie sami Lewici są tutaj zobrazowani przez Symeona i jego potomstwo. Zapatrujemy się na tę sprawę w ten sposób z następującej przyczyny: Wodzowie (książęta utracjusze koron z Epifanii, nie ci z Wieku Ewangelii), tych dwóch epifanicznych pokoleń (Rubena i Symeona), będąc częścią Obozu epifanicznego, są epifanicznymi Lewitami gersonickimi i epifanicznymi Lewitami meraryckimi.
DWA POKOLENIA EPIFANICZNE
(12) Meraryccy Lewici epifaniczni w swych Stronnikach Towarzystwa zbudowali już dosyć dużą część epifanicznego pokolenia Symeonowego. I oni po swoim oczyszczeniu, które możliwie nastąpi po Armagedonie, chociaż może nastąpić podczas Armagedonu, wielce powiększą swoją liczbę stronników Obozu epifanicznego. Przychodzimy do tego wniosku, między innymi rzeczami, z faktu, że Joas czyli Joahaz, wnuk Jehu, jako trzeci członek dynastii Jehu, panujący po rewolucji Jehu, w swym urzędzie jako król, uważał Elizeusza za specjalne ustne narzędzie Pańskie do Izraela i postępował zgodnie z tą myślą. (2Król. 13:14-25.) To znaczy, że Elizeusz będzie miał wielkie wpływy w tym czasie i przedstawia wielki wpływ braci Towarzystwa po Armagedonie nad Obozem epifanicznym. Z drugiej
kol. 2
strony epifaniczni Gersonici po swym oczyszczeniu, jako świeccy kaznodzieje, misjonarze, ewangeliści, wodzowie zgromadzeń pracowników pastoralnych i pastorzy tego czasu nawrócą wielu do prawd tomu I – go, i załączą do epifanicznego pokolenia Rubenowego w Obozie epifanicznym. Wierzymy, że oddziały tych dwóch pokoleń, jak pokazują wiersze 14 i 15 , są pod względem językowym tak jak były te dwa pokolenia: Rubenowe i Symeonowe we Wieku Ewangelii (zob. Ter. Pr. nr. 26, str. 11, par. 15 i 16). Przeto dzielimy ich na klasy jak następuje: syn Rubena Henoch, albo Enoch (znaczy nauczający lub poświęcony) przedstawia Obóz angielski, będący zwolennikami Lewitów epifaniczno gersonickich. Jego syn Fału (w ang. Pallu – znaczy słynny) przedstawia Obóz germański, będący zwolennikami Lewitów epifaniczno – gersonickich. Jego syn Hesron (znaczy kwitnący) przedstawia Obóz słowiański, będący zwolennikami Lewitów epifaniczno gersonickich. A jego syn Charmi (znaczy oczyszczający winorośl) przedstawia Obóz skandynawski, będący zwolennikami Lewitów epifaniczno gersonickich. Gersonickie czynności są teraz w krajach tych czterech grup językowych prawie wyłącznie wykonywane między ludem w Prawdzie, oprócz Polski, gdzie pracują w kierunku do publiczności (pisane w 1932) ; lecz dotąd, oni jako całość, czynią bardzo mało w kierunku budowania Obozu między ludźmi tych czterech grup językowych. Syn Symeona, Jamuel (znaczy dzień Boży) przedstawia Obóz angielskich zwolenników epifanicznych, Merarytów. Jego syn Jamyn (prawa ręka) przedstawia Obóz germańskich zwolenników epifanicznych Merarytów. Jego syn Ohod (znaczy moc) przedstawia Obóz romański (francuski, hiszpański i włoski), będący zwolennikami epifanicznych Merarytów. Jego syn Jachyn (znaczy założony) przedstawia Obóz słowiańskich zwolenników epifanicznych Merarytów. Jego syn Sochar (znaczy jasność) przedstawia Obóz skandynawskich zwolenników epifanicznych Merarytów. I syn jego Saul (znaczy proszony, pragniony), przedstawia Obóz zwolenników epifanicznych Mararytów, mówiących po grecku. Saul, będąc synem niewiasty Chananejskiej, możliwie przedstawia, że zwolennicy z tej grupy Obozu epifanicznych Mararytów, będą z tego pokolenia grupą najwięcej rozwiniętą w błędzie, będąc pod wpływem Kościoła grecko-katolickiego.
(13) Następnie w wierszu 16, Lewici są podani w tym rodowodzie, jako ostatni z trzech pokoleń. Ze względu, że dość często podawaliśmy pozafigury o Lewitach epifanicznych, dlatego podamy je tutaj tylko w skróceniu. Gersonici epifaniczni przedstawiają tych ludzi w Prawdzie, którzy w Epifanii usiłowali, ale nie zdołali osiągnąć kontroli nad korporacjami br. Russella i potem sformowali dwie własne organizacje. Epifaniczni Meraryci przedstawiają tych ludzi w Prawdzie, którzy w Epifanii usiłowali i zdobyli kontrolę nad korporacjami br. Russella a tylko jedna z ich grup sformowała inną korporację. Epifaniczni Kaatyci przedstawiają tych ludzi w Prawdzie, którzy w Epifanii nie używają żadnych korporacji lub stowarzyszeń do wykonywania swej pracy. Ich praca, chociaż przeważnie wykonywana indywidualnie, jest mniej więcej kierowana przez niektórych z ich wodzów. Wszystkie trzy klasy z tych epifanicznych Lewitów są tak, jak te trzy grupy Lewitów w tych drugich