Teraźniejsza Prawda nr 101 – 1939 – str. 61
samoistniejący, doskonały w mocy, mądrości, sprawiedliwości i miłości. To całe przemówienie (w. 1-8) przedstawia pociechę i zachętę, uzasadnioną na Przymierzu z Abrahamem i było dane przez Boga naszemu Panu wśród zawodzących doświadczeń, zaczętych w r. 1877 przez Szatanowe przyśpieszenie przekleństwa. Jest to godnym uwagi, że Bóg pociesza i zachęca nawet uwielbionego Jezusa przez obietnice Przymierza. Jeżeli kiedykolwiek jesteśmy strapieni, zawiedzeni, zniechęceni, lub w jakim innym zmartwieniu, to nauczmy się zastosowywać do siebie, jako do wiernych w poświęceniu, obietnice Przymierza (1Moj. 22:16-18), dane nam od Samego Jehowy pod przysięgą; a znajdziemy w nich dostateczną pociechę, zachętę i moc. (Do Żyd. 6:13-20.) Jest także godnym uwagi, że po pocieszeniu i zachęceniu naszego Pana Bóg (w. 1-5), polecił Mu dać tę samą pociechę i zachętę pozafiguralnemu Izraelowi (w. 6-8), nawet tak, jak w tych wierszach On dał Mojżeszowi figuralną pociechę, itd., i potem polecił mu udzielić jej Izraelowi. Czyńmy to jeden drugiemu po Boskim udzieleniu nam Swej obfitej pociechy i zachęty. Prosimy tu znowu zauważyć, że Bóg kładzie nacisk na Przymierze z Abrahamem.
(32) Bardzo stosownie powiedział Bóg, że Izrael (w. 7) pozna Go, jako Jehowę, Który ich wyprowadza z ciężarów egipskich; ponieważ tego trzeba było się spodziewać: że ów Bóg, Którego natura miała takie przymioty istoty i Którego charakter miał takie zalety, jak Jehowa, okaże się być Przyjacielem i Wyswobodzicielem Swego ciemiężonego ludu z ich ciemięzców i w takich czynnościach będzie poznany przez nich, jako Jehowa, ich Bóg. Więc pozafiguralny Izrael, widząc i doświadczając pracę Bożą, sprzyjającą Kościołowi i wyswobadzającą go i świat, poznałby, że ich Bogiem przymierza jest w rzeczywistości Jehowa, Ten absolutnie doskonały w wszystkich Jego przymiotach istoty i charakteru, Którego wszystkie przymioty świadczą jawnie o Nim w Jego naturze i charakterze w Jego chwalebnej pracy budowania i wyswobodzenia Jego ludu, jako przeciwnej ich ciemięzcom teraz i przy końcu następnego Wieku. Rzeczywiście drogocenne są nam uciemiężonym zapewnienia, odnośnie obiecanego nam dziedzictwa niebieskiego Chanaanu; i uciemiężonemu światu są cenne zapewnienia odnośnie jego obiecanego dziedzictwa w rajskim Chanaanie, według tego, jak one są zobrazowane przez drogocenność zapewnień ciemiężonemu Izraelowi o jego obiecanym dziedzictwie w ziemskim Chanaanie (w. 8). Przysięga, uczyniona Abrahamowi, Izaakowi i Jakubowi, przedstawia przysięgę, połączoną z Przymierzem (1Moj. 22:16-18) według tego, jak ona stosuje się do Boga Abrahama, w Jego przymiocie miłości szczególnie, do Jezusa (Izaaka) i do Kościoła (Jakuba). Jak zapewniająca jest nam ta przysięga, zwłaszcza w tych wielkich i przykrych próbach, w których wszystko ziemskie układa się przeciwko nam; To, umiłowani, jest rzeczywiście kotwicą naszych dusz, pewną i bezpieczną i wchodzącą aż wewnątrz za zasłonę, gdzie Przewodnik wszedł dla nas, Jezus, stawszy się według porządku Melchisedekowego najwyższym kapłanem na ten wiek! (Do Żyd. 6:19, 20.) Boskie dodanie zdania, „Jam Jehowa, ” (w. 8) do obietnicy było na zapewnienie figuralnemu i pozafiguralnemu Izraelowi o nieodmienności Jego obietnicy. On Sam, w Swych przymiotach osoby i charakteru, jest gwarancją dla obydwóch Izraelów o pewności, że ich obietnice się wypełnią. Chwała niech będzie naszemu Bogu, wielkiemu Jehowie, w niebie, na ziemi i pod ziemią! A niech Izrael Boży wszędzie powie, Amen i Amen!
kol. 2
(33) Mojżeszowe mówienie (w. 9) rzeczy, podanych w w. 1-8, do Izraela przedstawia oznajmienie Prawdy, jakie Jezus uczynił do ludu Pańskiego od 1878 do późna 1880 r. Było to w tym czasie, że przez Niego braciom w ciele było dane zrozumieć jaśniej upadek królestwa Szatana i pierwsze zmartwychwstanie, jako zaczynające się w 1878 r. przez obudzenie świętych, którzy przedtem zasnęli i ciągnące się dalej przez dodanie do nich tych, co umarli od tego czasu. Dane im też było jaśniejsze wyrozumienie okupu, co się tyczy Kościoła, w związku z przesiewaniem zaparcia się okupu, które zaczęło się w czerwcu, 1878 r. i trwało przez następne trzy lata, tak, trwało przez lata później i jeszcze trwa. Było to szczególnie w tym okresie, w 1879 r., kiedy światło na przybytek ogólnie i na 3Moj. 16 szczegółowo, było dane przez Jezusa, najpierw onemu Słudze, a potem Kościołowi, pokazując obydwie pozafiguralne ofiary za grzech, obydwa zbawienia w odrębnych naturach, trzy wielkie przymierza, po jednym wyłącznie do każdego z trzech Wieków – Żydowskiego. Ewangelii i Tysiąclecia – z Chrystusem, Głową i Ciałem, jako produktem Przymierza Sary i Pośrednika Nowego Przymierza. Tutaj też nauka o Arcykapłanie Świata została wyświetlona. Było to w dawaniu tych prawd, i innych mniej ważnych, od 1878 do 1880 r., kiedy Jezus wypełnił figurę Mojżeszowego mówienia (w. 9) do Izraelitów rzeczy, które Bóg mu rozkazał w w. 1-8. W dawaniu ich pozafig. Izraelowi Jezus mówił, nie jedynie, lecz szczególnie przez naszego Pastora, który był, krótko po zaczęciu się tego czasu, uczyniony onym Sługą – W 1879 r. Określiliśmy, jak to było uczynione w swoim historycznym umieszczeniu w Ter. Pr. ’38, str. 82-85. Jak szczegółowo te prawdy i inne towarzyszące im wówczas były pozafigurą zdania w. 1-8, powiedziane przez Mojżesza Izraelitom (w. 9)! Lecz przyjęcie, jakie Izrael przy tej okazji dał Mojżeszowemu mówieniu, było dla niego wielkim zawodem – „Ale nie usłuchali Mojżesza dla ściśnionego ducha, i dla niewoli ciężkiej”. Te słowa zasługują na specjalną uwagę. One wskazują, że powiększenie się ich ciemiężenia tak złamało ich ducha, że wytłoczyło z ich serc spodziewane uwolnienia i przeto oni nie usłuchali słów Mojżeszowych. W tym oni przedstawiali doświadczenie, jakie pozafiguralni Izraelici nie będący w Prawdzie, mieli pomiędzy kw. 1878 r., a paź. 1880. Ten szczególny okres był najbezowocniejszy z całego czasu żęcia, o ile się tyczy pozyskiwania nowych do Prawdy. Nie mówimy o nowych spłodzeniach, chociaż nie mało takich wydarzyło się w nominalnym Kościele, zwłaszcza pomiędzy kw. r. 1878, a paź. r. 1886; ponieważ trzeba nam pamiętać, że zupełność z Pogan weszła próbnie podczas okresu od Wielkanocy 1878 r. do około paź. 1880 roku. (Do Rzym. 11:25-29; porównaj z B 232, par. 1 z 245, par. 2); i że specjalne wezwania zaczęły się w paź. 1881 r., jako dowód ustania ogólnego powołania krótko przedtem. Naturalnie nie byłoby żadnych nowych spłodzeń pomiędzy czasem zaczęcia wchodzeń zupełności z pomiędzy Pogan w kw. 1878 r., a ustaniem ich wchodzenia około paź. 1880 r. z jednej strony, a zaczęciem się pierwszych specjalnych wezwań z drugiej strony, jako dowód skończenia się ogólnego powołania krótko przed paź. 1881, możliwie paź. 1880. To nie wchodzi tak bardzo do tego zarysu, co w. 9 odnosi się. Raczej odnosi się do faktu, że to poselstwo otrzymało rzadko uwagę od nowych stworzeń i innych, nie będących w prawdzie i, że bardzo mało nowych, nawet z spłodzonych, przyszło do Prawdy w tych 2 i pół latach.
BEREAŃSKIE PYTANIA DO POWYŻSZEGO PRZEDMIOTU
(1) Co przedstawia Boskie mówienie Mojżeszowi, żeby mówił do Aarona i włożył w usta jego słowa, które on ma mówić do Izraela? Boskie przyrzeczenie, że będzie popierać Mojżesza jako Jego mówcze narzędzie i Aarona jako mówcze narzędzie Mojżeszowe? Że On pokieruje pracą tak Mojżeszową, jak i Aaronową? Jaka jest różnica w figurze i pozafigurze, względem mówczych