Teraźniejsza Prawda nr 101 – 1939 – str. 54
jako usta i ręka Pańska, tłumaczyło, dlaczego Bóg dopuścił zło, i krzewiło tę myśl, jak to było podane w Strażnicy, szczególnie w numerze zatytułowanym: „Pokarm Dla Myślących Chrześcijan”; w drugim znaku, jak Chrystus w Jego ofierze, sprawującej usprawiedliwienie był ręką Bożą, okazaną w doskonałości, jak Kościół w poświęceniu i ofiarowaniu jest ręką (trędowatą) Bożą, okazaną w niedoskonałości i, jak Chrystus uwielbiony będzie ręką Bożą, objawioną w doskonałości, co było ogłoszone przez zawartość Sześciu Tomów samych w sobie i przez tłumaczenie tej zawartości przez pielgrzymów, starszych, itd.; i w trzecim znaku, jak Prawda, szczególnie gdy rozpowszechniana przez gazetki, będzie wstrętną pozafiguralnym Egipcjanom.
(9) Zauważmy, że te znaki najpierw były dokonane przed oczyma Izraela, a nie Egipcjanami. Tak też te trzy pozafiguralne znaki były wpierw dokonane przed oczyma wyrozumienia ludu Bożego, a potem przed Szatanem i jego sługami. Zgodnie z tym, pierwsza praca Parousii i Epifanii była prywatną pracą względem braci, potem publiczną pracą do publiczności i Szatana. Że lud (w. 31 ) uwierzył, gdy usłyszał te słowa i zobaczył znaki, przedstawia, jak paruzyjne i epifaniczne poselstwo było i jest przyjmowane przez lud Boży, a to przy pomocy Strażnicy, Tomów, broszurek, gazetek, kazań, TERAŹNIEJSZEJ PRAWDY, popartej przez pielgrzymów, starszych, itd. Tak jak Izrael, gdy usłyszał, że Bóg nawiedził ich i sympatycznie wejrzał na ich utrapienie, pokłonił się i oddał cześć, tak duchowy Izrael, gdy zrozumiał, że Bóg nawiedził ich i sympatycznie wejrzał na ich utrapienie, oddał się Panu w Prawdzie i był zgodny z nią. Tym sposobem Boska przepowiednia (2Moj. 3:18) wypełniła się w figurze, i od 1874 r. z taką sama pewnością wypełniała się 'w pozafigurze.
(10) Dotąd w naszym badaniu 2Ks. Mojżeszowej przeszliśmy pierwsze cztery rozdziały. Teraz zaczniemy od piątego rozdziału. W tym rozdziale postąpienie Faraonowe w przeciwieństwie do pierwszych dzieł, dokonanych przez Mojżesza i Aarona, w celu wyzwolenia Izraela, jest podane, i ono przedstawia kierunek Szatana, działający przeciw pierwszym dziełom Jezusa ii. Kościoła podczas 1’nnmsji odnośnie wyzwolenia Kościoła i świata. Pierwsze pójście Mojżesza i Aarona do Faraona po ich pierwszym zajęciu się z Izraelem przedstawia Jezusowe i Kościołowe pierwsze publiczne wysiłki po ich pierwszych prywatnych czynnościach z duchowym Izraelem. (2 Moj. 5: 1). Nie mamy rozumieć, że Mojżeszowe i Aaronowe mówienie z Faraonem (w. 1) reprezentuje Jezusowe i Kościołowe mówienie wprost do Szatana, jako do tego do którego jest ta mowa; ponieważ fakty czasu żęcia wykazują, że Kościół, jako mówcze narzędzie Jezusa, nie przemówił wprost do Szatana. Jak więc to było uczynione? Przez rozpowszechnianie czasopisma, The Herald of the Morning (Zwiastun Poranku), przez sprzedawanie książki, Trzy Światy, przez dawanie wykładów, przez wydawanie gazetek i przez mówienie, pisanie listów i rozmawianie z publicznością, jako z obywatelami królestwa Szatańskiego, Kościół jako mówcze narzędzie Chrystusa przemawiał do Szatana, który był pilnym słuchaczem poselstwa, danego jego poddanym; przeto w rzeczywistości on był osobą, do której to poselstwo przeważnie wychodziło.
(11) W cytowaniu i wyjaśnianiu dotyczących ustępów Pisma św. na dowód ich posłannictwa od Boga Wiernych i na dowód ich poselstwa, Chrystus i Kościół wykonał w pozafigurze Mojżeszowe i Aaronowe mówienie, „Tak mówi Pan, Bóg Izraelski” (w. 1). W sprawowaniu ich poselstwa zbawienia dla wybranych i niewybranych, z gorącym pragnieniem, żeby ono się ziściło, oni wypełnili figurę Mojżesza i Aarona, gdy mówili, „Puść lud mój.”
kol. 2
W głoszeniu o otrzymaniu błogosławionej radości zbawienia w wysokim powołaniu i zbawienia restytucyjnego (święto w. 1) jako będących zamiarem Bożym w uczynieniu tego żądania puszczenia pozafiguralnego Izraela, Jezus i Kościół wypełnili pozafigurę Mojżeszowego i Aaronowego oznajmienia celu ich żądania, żeby puścić Izrael, „aby mi obchodzili święto na puszczy.” W wykazywaniu, że zbawienia w wysokim powołaniu i restytucyjne będą chwalebnymi, radosnymi doświadczeniami, oni wypełnili pozafiguralnie tę część Mojżeszowego i Aaronowego wyjaśnienia, która mówi o celu tej prośby, dla której ma ich puścić na obchodzenie święta. W głoszeniu, że te zbawienia będą na chwałę Bogu na wysokości, oni wypełnili pozafiguralnie zdanie Mojżesza i Aarona, że to „święto (uczta) ma być dla Pana. A w głoszeniu, że to święto miało być obchodzone całkowicie na osobności i w reperacji od Szatana i jego królestwa, oni wypełnili pozafiguralnie Mojżeszowe i Aaronowe mówienie, że ta uczta ma być obchodzona na puszczy. To, że żądanie w figurze było czynione w imieniu Pana, Boga Izraelskiego, miało nasunąć myśl Faraonowi, że chociaż on ciemiężył niby słaby i cichy naród, to jednak w rzeczywistości ciemiężył ulubiony lud Wszechmogącego, który to fakt był zamierzony, aby pobudzić rzetelnego człowieka do udzielenia danej prośby. Te same myśli uzasadniają formę, wprowadzającą pozafiguralną prośbę tj., cytowanie i wyjaśnianie odpowiednich ustępów Pisma Św. dowodzących, że Jehowa jest Bogiem przymierza pozafiguralnego Izraela.
(12) Widzimy, że w. 1-5 omawiają pierwsze z wielu przedstawień się Mojżesza i Aarona przed Faraonem. Ten fakt pomaga nam poznać czas, do którego to się odnosi w pozafigurze. Pamiętając, że przybycie Mojżesza do Egiptu reprezentuje zaczęcie się Jezusowej Wtórej Obecności, a przybycie Aarona tam reprezentuje w czasie Wtórej Obecności wstąpienie Kościoła na stanowisko, jako mówcze narzędzie Jezusa i że ich pierwsza praca przed starszymi i Izraelitami reprezentuje pierwszą pracę Jezusa i Kościoła podczas Wtórej Obecności względem przedniejszych i innych braci, to możemy widzieć, że ich pierwsze przedstawienie się Szatanowi było w pierwszej publicznej pracy wykonanej w Paruzji, tj., w krzyku, „Oto Oblubieniec”, od wiosny 1877 do wiosny 1878 r. (Mat. 25:6). W literacki sposób ta publiczna praca była wykonana (1) przez czasopismo pod tyt. The Herald Of The Morning, które było finansowane i kierowane przeważnie przez br. Russella i redagowane przez br. Russella i Patona, (2) przez książeczkę pt. „Trzy Światy”, napisaną przez br. Barboura, a finansowaną przez br. Russella, i (3) przez gazetkę br. Russella, „Cel i Sposób Powrotu Naszego Pana”. Ta publiczna praca była także wykonywana przez wykłady, dawane przez pielgrzymów, głównymi z których byli br. Russell, Barbour, Paton, Keith, Mann, Rice, Jones i Adams. Książka, Trzy Światy, była sprzedawana przez pielgrzymów i strzelców, a gazetka, Cel I Sposób, itd., była rozpowszechniana przez pielgrzymów i ochotników. Więc na małej skali prowadzono pracę ochotniczą i strzelecką; a praca pielgrzymska była w pełni zaczęta w tym pierwszym publicznym wysiłku Żniwa. Jest to ta praca, która jest zobrazowana w zdaniach w. 1.
SZATAN STAWIA SIĘ ZUCHWALE JEHOWIE
(13) Zuchwała odpowiedź Faraona (w. 2) była (1) zaprzeczeniem, że przymioty Boże są dostateczne do upoważnienia Jego żądania aby Faraon puścił Izraela; (2) odmówieniem, aby uznać Go jako Boga; (3) odmówieniem, aby usłuchać Go w Jego żądaniu. W tym on przedstawia (1) zaprzeczenie Szatanowe, że przymioty Boskie są dostateczne na upoważnienie Jego żądania aby wypuścić lud Jego z pod jego królestwa i niewoli; (2) jego odmówienie,