Teraźniejsza Prawda nr 101 – 1939 – str. 53
ceni Swój lud, jako Swego najstarszego i głównego na ziemi, nawet jako Swego pierworodnego. Boskie przewidujące danie przez Mojżesza tego, jako powód żądania od Faraona uwolnienia Izraela, żeby Izrael mógł służyć Bogu, reprezentuje Boskie przewidziane żądanie od Szatana przez Jezusa uwolnienia Jego ludu z królestwa i niewoli Szatana, żeby mógł Jemu służyć. Boskie mówienie Mojżeszowi, żeby powiedział Faraonowi, że, jeżeli on odmówi to żądanie, to On zabije jego pierworodnego, reprezentuje Boskie zlecenie Chrystusowi, żeby zawiadomił Szatana, że, jeżeli on odmówi to żądanie, to On zabije rzymską hierarchię, która, jako antychryst, jest pierworodnym Szatana. Ten fakt nasuwa myśl, że rzymska hierarchia od dawna składa się prawie wyłącznie, jeżeli nie wyłącznie, z odpadłych nowych stworzeń, potępionych na Wtóra Śmierć. Rozkazanie w. 21-23 było dane Mojżeszowi, gdy podróżował do Egiptu, co przedstawia naszego Pana od 1846 do 1874 r. otrzymującego pozafiguralne zlecenie w przygotowaniu się na Jego Wtóre Przyjście. Na pierwsze spojrzenie otrzymujemy z w. 24-26 wrażenie, że był to Mojżesz, którego Bóg chciał zabić, lecz pozafigura dowodzi, że tak nie było; bo to znaczyłoby, że Bóg pomiędzy 1846 i 1874 r. chciał symbolicznie zabić Jezusa. Ten wypadek pokazuje, że grożące niebezpieczeństwo było zapobiegnięte przez obrzezanie syna Zefory, nie synów. To nasuwa myśl, że Gersom, pierworodny Mojżesza, był ten, któremu życie było zagrożone możliwie przez ciężką chorobę, i był uratowany przez obrzezanie. Z tym fakty w pozafigurze się zgadzają, co teraz wykażemy.
(5) Syn Mojżesza, Gerson, jako pierworodny, reprezentował wierniejsza klasę usprawiedliwionych, a ten drugi, Eliezer, młodszy syn, reprezentował mniej wierną klasę. Następujące pozafiguralne fakty sprzyjają tej myśli. Wielu usprawiedliwionych było zainteresowanych ruchem Millera, których zainteresowanie wytrzymało zawiedzenie roku 1844. Obydwie te klasy, razem z całym wiernym Maluczkim Stadkiem pozostały w Babilonie od 1844 do 1846 r., trzymając się jednak nauki o bliskości Wtórego Przyjścia. Ale w 1846 r., kiedy zarodek klasy świątnicy odłączył się od Babilonu, jako oczyszczona świątnica, tylko wierniejsi z tych usprawiedliwionych (pozafiguralny Gerson) opuścili Babilon z tym zarodkiem, mniej wierni z usprawiedliwionych, chociaż nadal pozostając sympatykami nauki o Wtórym Przyjściu (Eliezer także jadąc na tym ośle w. 20), nie byli dosyć wierni, żeby opuścić Babilon z tymi drugimi. Od 1846 do 1874 r. powstało wiele wierzeń i wiele przesiewali wśród tych, co opuścili Babilon, wskutek czego adwentyści stali się denominacją i podzielili się na około pół tuzina sekt. Te przesiewania były bardzo przykre dla oczyszczonej świątnicy i stały się powodem mniejszej, lub większej choroby serca i umysłu pomiędzy wierną klasą usprawiedliwionych (pozafig. Gersom), która trzymała się jej. Ta symboliczna plaga groziła odcięciem pozafiguralnego Gersoma od oczyszczonej świątnicy, ale to było zapobiegnięte przez ofiarowanie się tej klasy, przez co zwyciężyli symboliczną plagę. Gospoda w. 24 przedstawia stan bezpieczności, zagwarantowany ludowi Bożemu pomiędzy 1846 i 1874 r. Mojżesz, itd., będąc w drodze przedstawia, że nasz Pan, Kościół i te dwie klasy usprawiedliwionych postępowały naprzód ku 1874 r., czasu Wtórego Przyjścia.
(6) Boskie zabieżenie Gersomowi przedstawia Boską manipulację doświadczeń względem życia pozafiguralnego Gersoma. Że Bóg chciał zabić Gersoma przedstawia Jego posłanie silnych błędów tych przesiewań pozafiguralnemu Gersomowi, który wskutek nich był nieco zarażony. Obrzezanie Gersoma przez Zeforę ostrym nożem (krzemieniem, literalnie) przedstawia Kościołowe używanie ostrej
kol. 2
Prawdy o poświęceniu, jako rzeczy przez którą wpłynął na dotyczącą klasę, żeby się poświeciła. Gersomowe poddanie się obrzezce z ręki Zefory przedstawia poświęcenie się „dotyczącej klasy na napomnienie od Kościoła. (Do Rzym. 12:1). Gersomowe wyzdrowienie i pozostawanie nadal z Mojżeszem i Zeforą reprezentuje wyzdrowienie dotyczącej klasy z symbolicznej plagi przesiewania adwentystów i pozostawanie z Chrystusem i oczyszczoną świątnica. Ten opis nie włączając Eliezera reprezentuje nieobecność pewnych sympatyków Wtórego Przyjścia, jako usprawiedliwionych, w oczyszczonej świątnicy, ponieważ oni zostali w Babilonie. Rzucenie przez Zeforę obrzezanej skórki przed nogi Mojżeszowi mówiąc: „Zaprawdę, oblubieńcem krwi (krwawym) jesteś mi” z powodu obrzezki, przedstawia Kościół, ogłaszający Panu ofiarowanie się dotyczącej klasy i oznajmiający naszemu Panu, że tylko przez ofiarowanie się na śmierć (krwawy) pozyskuje się i zachowuje się Chrystusa, jako oblubieńca. Powtórzenie tej myśli w w. 26 reprezentuje powtórzony nacisk, dany tym faktom przez Kościół.
(7) Boskie mówienie (w. 27) do Aarona, żeby podszedł spotkać Mojżesza reprezentuje rozkaz Boży od 1829 do 1844 r. dany Kościołowi przez Ruch Millera, żeby wyszedł na spotkanie Chrystusa w Wtórym Przyjściu. Ten rozkaz, o ile nadmienił myśl o puszczy, reprezentuje poselstwo, dane przez br. Millera i innych, poczęści od 1844 do 1846, a przeważnie od 1846 r. i nadal, żeby odłączyli się od tego symbolicznego miasta, Babilonu, a udali się w stan odosobniony, oczyszczonej świątnicy i w tym stanie czynili postęp do coraz to więcej zbliżającego się Wtórego Przyjścia. Aaronowe usłuchanie reprezentuje dwie fazy wspomnianego ruchu Wtórego Przyjścia, jako akty posłuszeństwa ze strony Kościoła, pierwsza od 1829 do 1844 r. a druga od 1844 do 1846 r. i od 1846 do 1874 r. Mojżeszowe spotkanie się z Aaronem na górze Bożej, Synaj, reprezentuje spotkanie się Chrystusa z Kościołem na początku Królestwa, w paź. 1874 r. i nadal do Wielkanocy, 1916 r., kiedy ostatni z klasy Aarona spotkał naszego Pana w Jego Wtórym Przyjściu. Całowanie jest miłosnym spotkaniem się warg dwóch ludzi. Wargami Chrystusa są nauki Prawdy. Mojżeszowe i Aaronowe pocałowanie jeden drugiego przedstawia, jak Chrystus i Kościół, gdy się spotkali podczas Wtórego Przyjścia, mile zamieniali myśli biblijne jeden z drugim. (Pieśni.Sal. 1:2; 8:1). Naprawdę, drogo umiłowani, my wiemy z doświadczenia o niewyczerpanej radości takich miłosnych przywitań, jakie doznaliśmy z naszym Panem, gdy poznaliśmy Go, przeto spotkaliśmy Go, jako obecnego w Jego zamienianiu myśli z nami! Mojżeszowe (w. 28) oznajmienie Aaronowi wszystkich słów Jehowy, Który go posłał, i wszystkie znaki, które mu był rozkazał, reprezentuje naszego Pana, jako Posłańca Bożego, nauczającego Kościół wszystkich prawd Paruzyjnych i Epifanicznych i ich towarzyszących dzieł, o ile one były z pozafiguralnych znaków na czas Wtórego Przyjścia.
(8) Mojżeszowe i Aaronowe (w. 29) zgromadzenie starszych Izraela, jako ich pierwsze dzieło po przybyciu do Egiptu, reprezentuje Jezusowe objawienie Prawdy Parousyjnej i Epifanicznej najpierw wodzom, zgromadzonym w Prawdzie, co można widzieć, np., z pracy, wykonanej od 1874 do 1878 r. Potem, gdy oni przyszli jeden po drugim, każdy z nich tym sposobem otrzymując Prawdę, jako część pozafiguralnego Aarona i niosąc ją drugim, co jest przedstawione w Aaronowym mówieniu (w. 30) starszym i ludowi wszystkich słów, które Jehowa oznajmił Mojżeszowi. Aaronowe (nie Mojżeszowe tak brzmi w Hebr.) czynienie znaków przed oczyma ludzi reprezentuje w pierwszym znaku, jak Maluczkie Stadko w swojej czynności,