W oznaczonym czasie – czasie restytucji wszystkich rzeczy On przychodząc z tego miejsca najświętszego, samego nieba, gdzie wstąpił za nas będzie podnosił ręce Swoje i będzie błogosławił lud (3Moj. 9:23), przez tysiąc lat Jego chwalebnego panowania. Lecz to nie jest jeszcze wszystko; ponieważ skoro On wstąpił na wysokość i przedstawił Swoją ofiarę za nas, On zesłał Pocieszyciela, Ducha Świętego, przysposobienia synowskiego do serc Jego uczni (w dzień Pięćdziesiątnicy – Zielonych Świątek), przez którego mogli wołać Abba, Ojcze. Było to w odniesieniu się do tego daru, kiedy Piotr powiedział w on dzień, „Prawicą tedy Boża będąc wywyższony, a obietnice Ducha Świętego wziąwszy od Ojca, wylał to, co wy teraz widzicie i słyszycie.” (Dz.Ap. 2:33). Dar ten trwał i jest z Kościołem od tego czasu, i był zesłany według Jego obietnicy „Wamci to
kol. 2
pożyteczno, abym Ja odszedł, bo jeśli Ja nie odejdę, Pocieszyciel (Duch Święty) nie przyjdzie do Was: lecz jeśli Ja odejdę, to przyślę Go do was.” Ten dar, Apostoł Jan mówi, nie mógł być dany prędzej uczniom aż po wniebowstąpieniu Pańskim. Duch Święty jeszcze nie był dany, ponieważ Jezus jeszcze nie był uwielbiony.

      Z pewną ideą przynajmniej o konieczności, żeby Pan odszedł dla ich korzyści, i zapewnieni o Jego powrocie w chwale i mocy. możemy rozumieć radowanie się uczni, gdy powrócili do Jeruzalemu po Jego wniebowstąpieniu. Oni byli pocieszeni i pobłogosławieni nie tylko nadzieją Jego powrotu, lecz także obietnicą zesłania Pocieszyciela, jako znak Jego miłości i łaski u Ojca w Dzień. Zesłania Ducha Św.

kol. 1

NIEWOLA I WYZWOLENIE IZRAELA

2Moj. 1:6-7:13; 10:24-15:22. (Ciąg dalszy z ostatniego numeru)
Z ang. P ’31, 187-190; ’32, 6-12, 18-21.

KOŚCIÓŁ MÓWCZYM NARZĘDZIEM JEZUSA

      Boskie mówienie (w. 15) Mojżeszowi, aby mówił do Aarona i włożył w usta jego słowa, które ma oznajmić Izraelowi i Faraonowi, reprezentuje Boskie mówienie Jezusowi, żeby nauczył Kościół poselstwa Parousii i Epifanii i żeby nauczał poselstwa na czasie, które Kościół, jako usta Jezusa, ma dawać pozafiguralnemu Izraelowi i Faraonowi. Boskie przyrzeczenie Mojżeszowi, że go poprze, jako Boskie mówcze narzędzie i Aarona, jako Mojżeszowe mówcze narzędzie, przedstawia Boskie przyrzeczenie Jezusowi, że będzie Go popierał, jako Boskie mówcze narzędzie i Kościół, jako Jezusowe mówcze narzędzie. Boskie przyrzeczenie, że pokieruje pracą Mojżesza i Aarona, przedstawia Jego przyrzeczenie, że pokieruje pracą Jezusa i Kościoła w Paruzji i Epifanii. Tak jak w w. 15 Bóg pokazuje, jak Aaron, w figurze i pozafigurze, miał być poszczególnie mówczym narzędziem Mojżesza i Jezusa, tak w w. 16 jest powiedziane, że figuralny Aaron będzie mówił za Mojżesza do ludu. jako jego mówcze narzędzie. Podobnież Kościół będzie mówił za Chrystusa do ludu, jako Jego mówcze narzędzie w pozafigurze. Mówienie Mojżeszowi, żeby był bogiem (potężnym zwierzchnikiem) Aaronowi, co znaczy, że Mojżesz miał kierować mowami i czynami Aarona, przedstawia zlecenie dane Jezusowi, żeby był bogiem Kościołowi, co znaczy, że Jezus miał kierować wyrażeniami i praca Kościoła. Mówienie Mojżeszowi (w. 17) żeby wziął w rękę laskę, jako rzecz, przez którą on miał czynić cuda (w. 2-9) przedstawia zlecenie, dane Jezusowi, żeby wziął w Swoją moc zupełne upoważnienie Jehowy, konieczne do wykonania pozafiguralnych znaków i cudów. Więc tak jak przez Boskie instrukcje, upoważnienie i upełnomocnienie Mojżesz był zupełnie wykwalifikowany podjąć pracę wyswobodzenia Izraela z Egiptu i przyprowadzenia go aż cło ziemi Chananejskiej, tak Jezus przez instrukcje, upoważnienie i upełnomocnienie Jehowy był wykwalifikowany podjąć pracę wyswobodzenia pozafiguralnego Izraela z teraźniejszego złego świata i przyprowadzenia go do Królestwa.

      (2) Powrócenie Mojżesza do Jetra (nie Reuela!), i pytanie się o pozwoleństwo powrócić do braci swych, ażeby dowiedzieć się o ich powodzeniu, przedstawia wrócenie się nas/ego Pana do Boga, jako działającego szczególnie w Jego mądrości i sprawiedliwości, po pozwoleństwo wrócić się na ziemię, ażeby wykonać cel i pracę Jehowy i żeby powrócić do Swych braci, pozafiguralnego Izraela, i zainteresować się ich powodzeniem. Jetrowe zgodzenie się na to i życzenie mu powodzenia przedstawia Boskie zgadzanie się na to w Jego mądrości i sprawiedliwości, i życzenie Chrystusowi powodzenia. (Psalm 45:3, 4). Mówienie Jehowy
kol. 2
Mojżeszowi w ziemi Madyjańskiej, żeby powrócił do Egiptu, zapewniając go, że jego nieprzyjaciele nie żyją, przedstawia Boskie mówienie Jezusowi, żeby powrócił w Wtórym Przyjściu, zapewniając Go, że Szatan i jego słudzy nie są więcej w stanie szkodzić Mu w Jego pracy, z powodu zmienionych warunków. Mojżeszowe (w. 20) wzięcie swej żony i dwóch synów z sobą przedstawia naszego Pana w późniejszych zarysach ruchu Millera. tj. pomiędzy 1844 i 1846 r., oddzielającego w duchu Kościół i obie usprawiedliwione klasy wierniejszą i mniej wierną klasę tych od nominalnego ludu Bożego, ale jeszcze nie biorąc ich „z pośrodku” niego.

      (3) Mojżeszowe posadzenie ich na osła, aby zawieść ich do Egiptu przedstawia posadzenie tych trzech klas przez naszego Pana na naukę o bliskości Wtórego Przyjścia, jako nauka, która poniesie ich do obecnego złego świata na czas Wtórego Przyjścia, dla jego warunków i dzieł. Ich zaczęcie powracania do Egiptu przedstawia lud Boży od 1844 do 1846 r., czyniący znaczny postęp ku warunkom Wtórego Przyjścia w symbolicznym Egipcie i coraz to większe odłączenie swego serca od naśmiewców z powrotu Pańskiego. Mojżeszowe wzięcie laski Bożej w rękę przedstawia naszego Pana, otrzymującego dla celów Wtórego Przyjścia moc i upoważnienie Boże, aby wykonać program Jehowy w Wtórej Obecności. Boskie ponowne mówienie (w. 21) Mojżeszowi, aby patrzał, żeby wykonał przed Faraonem wszystkie cuda Boże, dane mu pod moc, przedstawia Boskie powtórzenie Swego zlecenia naszemu Panu, żeby patrzał, aby wykonał przed Szatanem wszystkie cuda Boże, dane mu pod moc. Boskie mówienie Mojżeszowi, że On zatwardzi serce Faraona, co było uczynione przez dobroć Bożą, okazaną niewdzięcznemu i samolubnemu sercu, żeby tym ostrzec i przygotować Mojżesza do wytrwałości pomimo Faraonowego częstego łamania swego słowa danego, przedstawia Boskie mówienie Jezusowi, że On Swoją dobrocią, nadużytą przez niewdzięczne i samolubne serce, zatwardzi serce Szatana, żeby nasz Pan tak ostrzeżony i przygotowany mógł wytrwać pomimo Szatanowego częstego łamania przyrzekniętego słowa. Tak w figurze, jak i w pozafigurze ten przebieg odwlekł wyswobodzenie, lecz w końcu poskutkował w pierwszym wypadku i poskutkuje w drugim wypadku na większa chwałę Bogu i potężniejsze wyswobodzenie Jego ludu, co wszyscy jeszcze poznają.

USPRAWIEDLIWIONA I OCZYSZCZONA ŚWIĄTNICA

      (4) Boskie mówienie (w. 22) Mojżeszowi, żeby powiedział Faraonowi, że Izrael jest Jego pierworodnym, najstarszym i najgłówniejszym synem, reprezentuje Boskie mówienie Jezusowi, żeby oznajmił Szatanowi, że Bóg

poprzednia strona – następna strona