Teraźniejsza Prawda nr 100 – 1939 – str. 38
podczas Swej Wtórej Obecności, gdy będzie mówił do ludu Bożego, jako Posłaniec Boży do nich. Boskie powiedzenie Mojżeszowi, żeby zapewnił Izraela o Jego przymiotach istoty i charakteru, jako wieczne i jako rzeczy do zapamiętania dla wszystkich narodów, reprezentuje Boskie powiedzenie Jezusowi, żeby przedstawił pozafiguralnemu Izraelowi Jego przymioty istoty i charakteru, jako wieczne i do zapamiętania wszystkich narodów.
(12) Rozkaz Boży (w. 16) Mojżeszowi, żeby wpierw zgromadził starszych Izraela (zob. 2Moj. 4: 29, 30, pierwszą część) reprezentuje rozkaz Boży do Jezusa w Jego pracy Wtórej Obecności, żeby najpierw objaśnił Prawdę o Jego misji wodzom wśród ludu Bożego, a potem ona miała być wyjaśniona ludowi. (2Moj. 4:30, druga część.) Potem, odniesienie się do Boga, jako Boga Abrahamowego, Izaakowego i Jakubowego, ma to samo znaczenie co w w. 6, 15. Rozkaz Mojżeszowi, żeby zapewnił starszych, jako przedstawicieli Izraela, o Boskim współczującym spoglądaniu na nich i na rzeczy im czynione w Egipcie, a to dla zachęcenia starszych, a przez nich ludu, reprezentuje rozkaz Boży do Jezusa, żeby zapewnił w Swojej Wtórej Obecności wodzów, jako przedstawicieli ludu Bożego, o współczującym spoglądaniu Bożym na nich i na rzeczy im czynione w teraźniejszym złym świecie, a to w celu zachęcenia wodzów i przez nich ludu Bożego. Myśli w. 17, w figurze i pozafigurze, są takie, jak te, dane w w. 8, lecz są tu powtórzone, jako poselstwo, które ma być dane starszym i ludowi. Przeto nie potrzebujemy więcej mówić o tej figurze i pozafigurze, gdyż to byłoby powtarzaniem naszego wyjaśnienia w. 8. Boskie zapewnienie Mojżesza, że starsi i lud przyjmą jego poselstwo reprezentuje Boskie zapewnienie, że wodzowie ludu Bożego, jak również sam lud Boży, uwierzą temu poselstwu o wybawieniu Kościoła i świata z królestwa Szatana. 2Moj. 4:31 potwierdza wypełnienie się tego proroctwa w figurze; a fakty od 1874 r. dowodzą to w pozafigurze. Zlecenie dane w w. 16, 17, i proroczo obiecane w pierwszej części w. 18, jako mające się wypełnić, obejmuje w pozafigurze prywatną pracę, wykonaną między ludem Bożym odnośnie danych przedmiotów począwszy od 1874 r.; i to zlecenie, dane Mojżeszowi i starszym, żeby przedstawili się Faraonowi wypełniło się pozafiguralnie przez publiczną pracę Jezusa i wodzów ludu Bożego od 1874 r. Więc praca względem braci i praca względem publiczności od 1874 r. i nadal jest podana figuralnie w w. 16 – 18 według rozkazu Bożego. Tym sposobem publiczne poselstwo w czasopismach Prawdy, w tomach, broszurkach, gazetkach, kazaniach, wykładach, rozmowach, itd., wychodziło także do Szatana, jako pozafigury Faraona.
(13) Zawartość poselstwa do Faraona, figura i pozafigura, jest podana w drugiej części w. 18. Mówienie o Jehowie, jako o „Jehowie, Bogu Hebrejczyków”, co łączy ich z Abrahamem, Hebrejczykiem (ten, który przybył, tj., Abram przybył ze wschodu do Jordanu), a tym sposobem z Izaakiem i Jakubem, będące mniej niż zwykłą, jasną aluzją do Przymierza Abramowego, reprezentuje jak poselstwo publicznej pracy o wybawieniu Kościoła i świata z królestwa Szatana, było dane, jako pochodzące od Boga, jako Twórcy i przewidywanego Wykonawcy tego Przymierza, chociaż nie tak jasno, jak dane ludowi Bożemu, jako takie, a takie postąpienie jest naturalnym i właściwym takiej okoliczności. Oznajmienie, że On spotkał się z Mojżeszem i starszymi reprezentuje publiczne nauczania o Boskim zleceniu Chrystusowi i wodzom ludu Bożego, żeby mówili za Niego, jako za Jehowę, Boga Przymierza Jego ludu. Więc po odwołaniu się na ich upoważnienie, oni mieli oznajmić żądanie Jehowy,
kol. 2
tak w figurze, jak w pozafigurze. Zauważyć można, że ta prośba miała być grzecznie oznajmiona, tak w figurze, jak w pozafigurze, – „niech pójdziemy proszę”. I prawdą jest, że w figurze i pozafigurze żądanie z początku było grzecznie oznajmione bez gróźb – które nastąpiły tak w figurze i pozafigurze, tylko potem, gdy figuralny i pozafiguralny Faraon zuchwale odmówił żądanie, swarzył się z tymi, co mu je oznajmili i powiększył ciemiężenie ludu Bożego. (2 Moj. 5: 1 – 23.) Jądrem tego żądania było, „niech pójdziemy, ” „puść lud Mój, ” tj., uwolnij nas, jako lud Boży od twego ciemiężenia i twego zwierzchnictwa. Zlecone im było, żeby prosili o pozwoleństwo iść trzy dni drogi, co reprezentuje Chrystusa i wodzów ludu Bożego podczas Parousii i Epifanii, mając zlecone, aby pytali się o pozwoleństwo wykonać symboliczną podróż z królestwa Szatana do warunków królestwa, istniejących w pełnym toku. Te trzy dni w figurze przedstawiają (ł) Dzień Ewangelii w tej części, którą jest Parousia i Epifania, (2) Dzień Tysiąclecia, i (3) Dzień-Wiek następujący po Tysiącleciu, tj., ta część, nazwana Małym Okresem.
(14) U Hebrajczyków wyrażenie trzy dni, nie znaczy zwykle trzy okresy każdy po 24 godziny długi, ale zwykle jakikolwiek przeciąg czasu, który zachodzi na trzy dni długie po 24 godziny każdy. Przeto mówienie, że Chrystus był w sercu ziemi przez trzy dni i trzy noce. nie znaczy, że to było 72 godziny, lecz był to czas, zachodzący na piątek, sobotę i niedzielę, podczas którego On był w sercu ziemi. Faktem jest, że On tam był od 18 do 21 godzin mniej niż 72 godziny, tj., od Jego pojmania w Getsemane do Jego zmartwychwstania. Ale chociażby te trzy dni i noce tylko były dotknięte aktualnym czasem dotyczącym, to według hebrajskiej mowy właściwym byłoby powiedzieć trzy dni i trzy noce. Tak więc jest z tymi trzema dniami, nad którymi się zastanawiamy. Pozafiguralna podróż-bieg poświęconego życia – był przeto (1) podczas okresu końca Wieku Ewangelii, będąc więcej niż 82 lata od 1874 r. do czasu ustanowienia ziemskiej fazy Królestwa, podczas którego okresu Maluczkie Stadko, Wielkie Grono i Młodociani św. aktualnie opuszcza królestwo Szatana i jego niewolę, a przybędą do swej części Królestwa, wiecznie służąc Jehowie, i podczas którego świat będzie aktualnie wyswobodzony z królestwa Szatana i niewoli, lecz jeszcze nie od skutków ich, i przybędzie do czasu w Królestwie, kiedy ono będzie gotowe panować nad nimi w celu wyswobodzenia ich z tych skutków; (2) podczas okresu wykorzeniania przekleństwa, gdy rodzaj ludzki będzie wstępował na gościniec świętobliwości do doskonałości; i (3) podczas Małego Okresu (przy końcu Tysiąclecia) kiedy przez ofiarowanie się bezpośrednio Jehowie i kiedy przez wierne wykonanie go wśród ostatecznej próby tego okresu pozafiguralni Izraelici wykonają ofiarę, zobrazowana, jako prorocze żądanie, w w. 18.
(15) Ta podróż jest nazwana figuralnie podróżą po puszczy, ponieważ w każdej z jej trzech części – poświęcenie – znaczy odłączenie się od królestwa Szatana faktycznie i w duchu. Zlecenie, aby prosić o pozwoleństwo, żeby ofiarować Panu przy końcu tej podróży trzeciego dnia, reprezentuje zlecenie Jehowy Chrystusowi, żeby On i wodzowie ludu Bożego podczas Wtórej Obecności przedstawili w publicznych usługach żądanie, żeby pozwolono ludowi Bożemu tak postąpić, ażeby oni wszyscy mogli przyjść do stanu zupełnie poświęconego życia wiernie dotrzymanego, które będzie ukompletowane w nich wszystkich przed skończeniem się Małego Okresu. To żądanie w pozafigurze nie było uczynione słowami, lecz aktem kazania poselstwa z sercem pragnącym tego wybawienia głoszonego. Zauważyć można, że niektórzy kończą taką