Teraźniejsza Prawda nr 100 – 1939 – str. 36
Mojżeszowi przybliżyć się zanim to było uczynione reprezentuje, jak Bóg rozkazał naszemu Panu, żeby nie wszedł do sfery objawienia odnośnie obalenia królestwa Szatana i wyswobodzenia ludu Bożego aż puści w bieg inną serię przymiotów niż te należące do Jego pasterskiej pracy. Konieczność takiego postąpienia ze strony Mojżesza i naszego Pana jest widoczna. Ziemia, na której Mojżesz stał, będąc świętą, reprezentuje fakt, że sfera, w którą misja naszego Pana Go wprowadzała była odcięta od poprzedniej części Jego misji i była poświęcona Bogu dla zupełnie innego celu i pracy. W tej zabronię, „Nie przystępuj sam”, mieści się także myśl usposobienia oddawającego cześć, wymaganą względem Boga w tej nowej sferze pracy od Mojżesza i Jezusa, zwracając uwagę każdemu, żeby pamiętał, że Bóg jest najwyższym, a oni są Jemu poddani, i przeto mają mieć wzgląd na Niego i poszanowanie do Niego. Zdanie (w. 6), „Jam jest Bóg ojca Twego”, jest przypomnieniem o Amramie, jako przedstawiający Boga, jako Ojca Jezusowego. Jezus tutaj jest pozafigurą Mojżesza. Zdanie Boga do Mojżesza, że jest Bogiem Abrahama, Izaaka i Jakuba, będące aluzją do Przymierza Abrahamowego w jego Izraelskich zarysach, reprezentuje Boskie przypomnienie Jezusowi, że On jest Sprawcą Przymierza Abrahamowego w jego pełniejszych zarysach. To patriarchalne przymierze, będące podstawą Boskiego wyswobodzenia ich potomków z Egiptu, reprezentuje, jak jego szersze objęcia są podstawą Boskiego wyprowadzenia rzeczywistego nasienia i przewidzianego nasienia z symbolicznego Egiptu. Abraham, tu jako odbiorca przymierza, przedstawiając Boga, szczególnie w Jego miłości, Izaak przedstawiając Chrystusa jako odbiorcę przymierza, a Jakub przedstawiając Kościół, jako odbiorcę, sugestionują Boga i Nasienie, Głowę i Ciało, jako odbiorcy obietnic, dla i przez których narody ziemi mają być błogosławione. Tym sposobem Bóg w Swojej mądrości, sprawiedliwości i mocy objawia się tu figuralnemu i pozafiguralnemu Mojżeszowi jako Ten, Który wykona Przymierze względem Boga i Jego specjalnego Nasienia na korzyść wszystkich. Mojżesz z szacunku odwracając swoją głowę, ażeby nie patrzeć ku Bogu, reprezentuje głęboki szacunek naszego Pana, który sprawił, żeby On stale nie spoglądał na Boga, gdy Bóg dawał się poznać Chrystusowi, jako Wykonawca obietnic Przymierza Abrahamowego.
(5) Boskie z naciskiem widzenie (w. 7) utrapienia Izraela w Egipcie, jako ludu Jego, reprezentuje pewną sympatyczną uwagę ze strony Boga na utrapienie pozafiguralnego Izraela, jako Jego ludu w symbolicznym Egipcie, teraźniejszym złym świecie. Jego słyszenie ich wołania z powodu ciemiężenia ich przez przystawów reprezentuje Jego sympatyczne rozumienie wołań pozafiguralnego Izraela z powodu wymagań i okrutności grzechu, błędu i śmierci. Jego doznanie (wiedza) boleści ich reprezentuje Jego sympatyczne ocenienie boleści Jego ludu pod przekleństwem. Tutaj, tak w figurze, jak i w pozafigurze, wielki umysł i serce Boże są otworzone figuralnemu i pozafiguralnemu Mojżeszowi, przez Boską wiedzę o ich boleściach i Jego współczucie z Jego trapionym ludem. Z pewnością względem obydwóch Izraelów, „we wszelakim uciśnieniu ich i On był uciśniony”, i dlatego uplanował wysłać figuralnych i pozafiguralnych posłańców ze Swej łaski, ażeby ich wyswobodzić. (Iz. 63: 9.) Wyrażenie „Przetóż zstępuję (literalne oddanie; w. 8), abym wybawił ich, ” pokazując Mojżeszowi serie aktów, skutkiem których byłoby wybawienie Izraela z pod mocy Egipcjan, reprezentuje wyrażenie Boskie do Jezusa, że On przez przygotowanie i aktualność Jezusa Wtórej Obecności
kol. 2
wprowadza w czyn serie aktów i wypadków, których wynikiem będzie wybawienie ludu Bożego od władzy Szatana i jego sług. Bóg używając czasu teraźniejszego w tym wyrażeniu pokazuje, że On już był zajęty dotyczącą pracą, tak jak Jego objawienie Siebie Mojżeszowi, figura i pozafigurą, we wypadkach, nad którymi się tu zastanawiamy, i jak przeszłe czynności Jehowy dnia przygotowania dowodzą.
(6) Nie tylko że Bóg zaczął figuralną i pozafiguralną pracę wybawienia przez wysłanie wybawcy w każdym wypadku, aby wybawił Jego lud od dotyczących Egipcjan i z Egiptów, ale także zlecił im wyprowadzić Jego lud do figuralnej i pozafiguralnej ziemi Chananejskiej (w. 8). Ziemia Chananejska reprezentuje siedzibę Prawdy i ducha Prawdy, najpierw w teraźniejszym boju życia, a później w przyszłym życiu szczęśliwości bez końca i świętości. Że ona była zaludniona przez innych niż Izraelitów, jak w figurze, przedstawia ten zarys siedziby Prawdy i jej ducha, jako będący zdeptany, jak również w posiadłości rozmaitych form złego, błędu, samolubstwa i ŚA~iat3wości. Sześć narodów będących tu wzmiankowanych, sześć będąc liczbą kompletnego zła i niedoskonałości, reprezentuje zupełność złego. Gdy tu jest siedem narodów Chananejskich wspomnianych (Gergesyci są tu opuszczeni; Joz. 3: 10; 24: 11), to możemy tutaj rozumieć, że to reprezentuje siedem głównych niecnot (grzechów), obejmujących w sobie niecnoty, jako przeciwne siedmiu głównym cnotom, które obejmują w sobie wszystkie inne cnoty, jak również błędy, jakie te niecnoty sprowadzają i popierają. Jednak, pomimo tych natrętników, obydwa Chanaany są dobrymi i żyznymi ziemiami, figuralna pod względem ziemskim, a pozafiguralna pod względem fizycznym, umysłowym, moralnym i religijnym. Obfite płynienie mleka tej pierwszej reprezentuje obfitość Prawdy, a jej miód reprezentuje obfitość radości i inne nagrody Prawdy w tym życiu i w życiu przyszłym. W figurze i pozafigurze ta dobra i wielka ziemia stałaby się własnością ludu Bożego prawem obietnicy od Dawcy jej i zdobycia jej w Jego imieniu. Podczas Wieku Ewangelii wierni wybrani wojują o tą posiadłość Prawdy i jej ducha i odziedziczą ją wiecznie po zdobyciu jej na duchowym poziomie w niebie; natomiast w Tysiącleciu niewybrani będą wojować o nią i wierni w niej przy końcu Małego Okresu odziedziczą ją na ludzkim poziomie w nowej ziemi.
IMIĘ BOŻE – JEGO PRZYMIOTY
(7) W. 9 jest powtórzeniem z naciskiem rzeczy wyrażonych w figurze i pozafigurze w. 7 (jak również 2Moj. 2:23-25), które to powtórzenie Bóg dał w figurze i pozafigurze, aby dać nacisk na Jego usposobienie względem obietnic i aby to usposobienie było zapamiętane przez figuralnego i pozafiguralnego posłańca. Boskie zachęcenie Mojżesza (w. 10) ze względu na cierpienia Izraela, aby przyjął posłannictwo od Boga, aby pójść do Faraona, jako Jego ambasador i wyprowadzić Jego lud. Izrael, z Egiptu, reprezentuje Boskie zachęcenie Chrystusa, ze względu na cierpienia ludzkości, aby przyszedł we Wtórej Obecności ze zleceniem od Boga, aby pójść do Szatana, jako Jego Ambasador i wyprowadzić pozafiguralny lud Boży z obecnego złego świata. Mojżeszowa pokorna odpowiedź (w. 11), bardzo niepodobna w duchu do tych, co wstępują tam, gdzie nawet aniołowie obawiają się wstąpić, reprezentuje pokorę naszego Pana, która wzbraniała się podjąć misję Wtórej Obecności, aby być Ambasadorem Bożym do królestwa Szatana i żeby wybawić lud Boży z królestwa ciemności. To usposobienie ze strony naszego Pana jest tym więcej uderzające, ponieważ On. jako Logos, już był zwierzchnikiem Lucyfera, a od Swego