Teraźniejsza Prawda nr 96 – 1938 – str. 71
utracjuszy koron było jeszcze częścią Arcykapłana Świata. Te dwie ilustracje dostatecznie dowodzą, że kłaść ręce na osobę, lub rzecz, między innymi rzeczami, symbolizuje reprezentację. Oprócz tego, to wyrażenie symbolizuje udzielenie władzy, lub daru. To jest widocznie z faktu, że dary Ducha były symbolicznie udzielane przez wkładanie rąk Apostołów, co można widzieć z czynów Piotra i Jana w Samarii (Dz.Ap. 8:15-24), z grona Apostołów z Tymoteuszem (1Tym. 4:14), z Pawła z Tymoteuszem (2Tym. 1:6) iż nauk ich. (Do Żyd. 6:2.) Oprócz tego to wyrażenie jest biblijnie użyte, by znaczyło sankcje, zatwierdzenie, rekomendacje, ręczenie za, indorsacja, gwarantowanie za, co można widzieć z 1Tym. 5: 22.
IZRAELICI ZATWIERDZAJĄ LEWITÓW
(38) W którym z tych trzech znaczeń w. 10 używa to wyrażenie, jako określające czyny Izraelitów z Lewitami i jak te czyny są podane w tym wierszu? Widocznie nie w pierwszym znaczeniu, ponieważ Lewici nie byli uczynieni przedstawicielami, lub zastępcami Izraelitów, chociaż w pewnym znaczeniu cielec Aarona był takowym podczas usług dnia pojednania. Lecz to nie jest nigdzie podane przez symboliczny akt kładzenia rąk, ani też mógłby być ten akt wykonany zgodnie z figurą dnia pojednania. To wyrażenie nie może oznaczać aktu udzielania darów Ducha; ponieważ nikt, jak tylko Bóg i Chrystus, oprócz Apostoła, mógł udzielić tych darów; a czas na udzielanie ich nie mógł przyjść aż po Swoim zmartwychwstaniu Chrystus wstąpił do nieba. (Dz.Ap. 1:7; 2:4, 12, 16, 33; Efez. 4:7, 8.) To zostawia nam tutaj trzecie znaczenie do zastosowania – sankcja, zatwierdzenie, rekomendacja, ręczenie za, indorsacja, gwarantowanie za. Przeto przez kładzenie (literalnie, oparcie) rąk ich na Lewitów, Izraelici symbolizowali swoje zatwierdzenie Lewitów dla ich urzędowej pracy. To reprezentuje jak podczas Wieku Ewangelii nominalny lud Boży zatwierdzał przewidzianych i rzeczywistych usprawiedliwionych z wiary w pozafiguralnym oczyszczeniu i poświęceniu do pozafiguralnego urzędu Lewitów. Tym sposobem nominalny lud Boży zatwierdził przewidzianych usprawiedliwionych z wiary, gdy oni uwierzyli dostatecznie, ażeby być usprawiedliwieni. Oni uczynili to samo przez publiczne wyznanie, czy to było przez bierzmowanie, czy w mniej formalny sposób powiadomienia zgromadzenia o ich doświadczeniu, lub przyłączenia się do kościoła, jak to jest praktykowane wśród nieobrządkowych kościołów. Każdy z nas przypomina sobie jak nasze postąpienie w powyżej wymienionych zarysach było zatwierdzane przez członków kościoła, którzy okazywali swoją indorsację przez podanie nam ręki, przez gratulowanie i uśmiechy i inne wejrzenia, słowa i czyny potwierdzające, jak również często przez głosowanie, aby przyjąć daną osobę jako członka kościoła w miejscowym zborze.
(39) Ponadto, takie zatwierdzenie było kazane w dalszych zakresach poświecenia pozafiguralnego Lewity do pracy Lewickiej. Jeden z tych zakresów był podczas ich przygotowania, czyli kształcenia. Jak to już dowiedzieliśmy się, Lewici Gersona reprezentują tych pozafiguralnych Lewitów, (1) którzy pomogli ludziom do stanu usprawiedliwienia (Lobnici) i (2) którzy pomogli niektórym do poświęcenia (Symeici). Ażeby wykonać pierwsze z tych dzieł, trzeba było wykonywać pracę ewangeliczną, która była wykonywana przez zawodowych ewangelistów, lub pastorów, wykonujących ewangeliczną pracę, lub katechistów, albo świeckich pracowników, takich jak nauczyciele i nadzorców Szkółek Niedzielnych, świeckich głosicieli kazań, starszych, przewodniczących klas, lub nieurzędowych członków kościoła. Lecz, ażeby taką pracę należycie wykonywać, trzeba było przygotować się do niej. Czasami to
kol. 2
było w teologicznych seminariach, czasami w misjonarskich i ewangelicznych szkołach, czasami w „szkole doświadczeń”. A nominalny lud Boży zatwierdzał ich w takim przygotowaniu. Czasami to było przez ich finansowe poparcie takich szkół i ich uczni. Czasami przez pochwalenie ich i zachęcenie ich podczas ich okresu przygotowania, a czasami przez wystawienie ich, jako przykłady godne do naśladowania przez drugich. A w końcu oni dali swoje zatwierdzenie przez obranie ich i zarządzenie, ażeby takim pozafiguralnym Lewitom był dany ich urząd. To, np., może być jasno widziane w obraniu i instalacji Lewitów, jako pastorów, ewangelistów, misjonarzy, katechistów, nauczycieli i nadzorców Szkółek Niedzielnych, świeckich kaznodziei, itp., itp. Członkowie nominalnego kościoła zazwyczaj głosowali z zatwierdzeniem na takich i rozmaite inne sposoby okazali, że oni indorsują ich do pozafiguralnej LibnickoGersonickiej pracy, do której oni byli wybrani. Oni to samo uczynili SymeiGersonitom. Ci zajmowali się przyprowadzaniem ludzi do poświęcenia, i tym sposobem oni dostarczali nowych kapłanów. Ponieważ ta praca była zwykle wykonywana przez pastorów, przez specjalne nabożeństwa, przez osobiste usługi pastorów i książki, przeto widzimy, jak pozafiguralni Izraelici zatwierdzali tych w takiej pracy przez uczestnictwo i finansowe poparcie takich zebrań, przez finansowe popieranie takich pastorów w takiej pracy, przez rozpowszechnianie stosownych książek i pomaganie pisarzom takowych w podobne sposoby, jakimi pisarze z pozafiguralnych Kaatów byli pomagam, nadmienione poniżej. W tym wszystkim oni kładli swoje ręce na nich.
(40) Powyżej wykazaliśmy, jak nominalny pozafiguralny Izrael kładł swoje ręce na Lewitów Gersona. Oni to samo czynili z pozafiguralnymi Lewitami Merarego. Ich oddział Muzytów składał się z wydawców Biblii, książek, czasopism i gazetek na tle biblijnym, razem z ich pomocnikami. Ich oddział Mahelitów składał się z redaktorów i z czytających korekty takiej literatury, tj., z takich, co doglądali drukowania takiej literatury i dostarczali notatek, przedmów, poprawiali, itp., dla nich. Wydawcy takiej literatury i ich pomocnicy byli zatwierdzeni do takich czynności ustnie, finansowym poparciem i ofiarami, a w wypadku z denominacyjnymi wydawcami, głosowaniem na nich, albo naznaczeniem ich przez nominalny lud Boży. Podobnie postąpił nominalny lud Boży względem Muzyckich Merarytów, redaktorów i ich pomocników. Nominalny pozafiguralny Izrael zatwierdzał także Lewitów Kaata. Tymi są uczeni, którzy napisali: dzieła językowe (Amramici), egzegetyczne, objaśniające (Izaaryci), historyczne (Hebronici) i systematyczne (Husyjelici) o Biblii i Kościele i dotyczących świeckich sprawach, lub dawali wykłady o takich rzeczach z tych czterech punktów dopiero co wymienionych. Ci w swoich czynnościach także byli zatwierdzani przez pozafiguralnych Izraelitów, czasami przez finansowa pomoc, dając im możność utrzymania siebie podczas ich nauki, dając im możność korzystanie z biblioteki, kupować, sprzedawać i zalecając ich książki, popierając ich wykłady, itp., i zwykle zachęcając ich w ich pracy. Z tego widzimy jak pozafiguralni Izraelici położyli swoje ręce na pozafiguralnych Lewitów w wszystkich zarysach ich Lewitowstwa i jak oni to uczynili z tymi ośmioma głównymi subdywizjami z nich. Fakty potwierdzają naszą myśl.
(41) Sprawy, przedyskutowane w poprzednich ośmiu paragrafach, stawiają nas w pozycję, z której możemy widzieć, że to, co przychodzi pomiędzy w. 8, 12 jest właściwie umieszczone; bo chociaż niektóre zarysy z każdego z tych wierszy sięgają naprzód do wydarzeń przychodzących poza w. 12, to we wszystkich z nich jest jednak sięganie