Teraźniejsza Prawda nr 96 – 1938 – str. 70
I każda jedna z tych figuralnych transakcji miała swoją pozafigurę i w każdym wypadku pozafigura wypełniła się publicznie. Ponadto, według figuralnych nauk w. 9, te trzy rzeczy musiały być uczynione przed nowymi stworzeniami, zobrazowanymi przez namiot, i przed światem, tj., nominalnym duchowym Izraelem, zobrazowanym przez całe zgromadzenie Izraela. A to na pewno było uczynione publicznie przed tymi dwoma klasami, tak w obrządkowych, jak i w nieobrządkowych kościołach, których członkowie byli nie tylko ludem nominalnego kościoła, lecz także nowymi stworzeniami, aż do czasu, kiedy podczas Żniwa Bóg powoływał ich z Babilonu do symbolicznej Palestyny.
USPRAWIEDLIWIENIE PUBLICZNIE WYZNAWANE
(35) Jak widzieliśmy powyżej, w obrządkowych kościołach, przeważnie przez nauczanie w domu i katechizmowe nauki, grzesznicy, dający posłuch, byli przyprowadzeni do żalu za grzechy i wiary, a tym sposobem do usprawiedliwienia. I w takich kościołach ci, co przez powyższe metody byli przyprowadzeni do usprawiedliwienia, byli przedstawieni pod uwagę członkostwu Całego kościoła w jego poszczególnych zborach, jako ci co przechodzą takowe doświadczenia przez uczenie się z katechizmu. Lecz wszystko to było uczynione jeszcze więcej solennie i publicznie przez uroczysty jawny obrządek, który wszystkie obrządkowe kościoły praktykowały, tj., bierzmowanie. Prawie każdy członek danego kościoła był obecny podczas bierzmowania. Nie mamy być zrozumiani, że naszą myślą jest, że wszyscy, którzy przystępowali do tego obrządku, byli usprawiedliwieni. Raczej tylko ci, którzy poddali się nauce domowej i katechizmowej przez żal za grzechy, osięgli wiarę odpowiednią do usprawiedliwienia. Więc tary w ich katechizmowej nauce i bierzmowaniu byli publicznie uważani za żałujących za grzechy i wierzących przez nowe stworzenia i nienowe stworzenia, którzy byli członkami ich kościołów. Przez ich bierzmowanie oni publicznie wyznali skruchę ku Bogu i wiarę w naszego Pana Jezusa Chrystusa. Ci, pozafiguralnie, jako, tacy byli przyprowadzeni przez naszego Pana przed pozafiguralny Przybytek i całe zgromadzenie pozafiguralnego Izraela. To jest prawdą o nich wszystkich w znaczeniu, że każdy jeden we wszystkich kościołach był indywidualnie przyprowadzony przed wszystkich członków swego miejscowego kościoła. Ponadto, ten sam proces w zasadzie, lecz w innej formie, był wykonany przez tych, którzy w nieobrządkowych kościołach byli przyprowadzeni przez skruchę i wiarę do usprawiedliwienia. Tu główną formą, wpływającą na nich ku usprawiedliwieniu, było domowe wychowanie i kazanie. Inne metody niż te były, rozumie się, używane w obrządkowych i nieobrządkowych kościołach, jak to wykazano w poprzedniej części tego artykułu, lecz powyżej wykazaliśmy najgłówniejsze używane w kościołach obydwóch rodzajów, oba spolegając na nauce domowej i każdy różniąc się w oficjalnej metodzie, jaką ich dane kościoły jako takie używały, katechizmowa nauka będąc więcej używana w jednym rodzaju kościołów, a kazanie więcej w drugim. Kazanie było zwykle głoszone przez ewangelistów, przez nawołujących do odrodzenia religijnego i przez pastorów. I takie zebrania były szeroko ogłaszane i były zazwyczaj uczęszczane przez wszystkich członków kościoła; a ci, co przez takie zebrania wyznawali, iż byli przyprowadzeni do usprawiedliwienia, co rozumie się, włączałoby tych, którzy rzeczywiście żałowali i wierzyli, byli publicznie uznawani jako tacy przez nowe stworzenia i nienowe stworzenia danych kościołów. Zgodnie z tym, w kościołach obydwóch rodzajów ogłoszono przed wszystkimi członkami
kol. 2
tych, którzy rzeczywiście doświadczyli skruchy, wiary i usprawiedliwienia. Tym sposobem oni byli przyprowadzeni tak przed pozafiguralny Przybytek, jak również przed całe zgromadzenie pozafiguralnego Izraela. Gdy więcej prywatnymi sposobami ludzie byli przyprowadzeni do usprawiedliwienia, to oni zawsze publicznie wyznali to przed członkami ich miejscowych kościołów. Pozostawimy wyjaśnienie jawności tych drugich dwóch czynów zobrazowanych w w. 11, 13 aż przyjdziemy do nich w omawianiu tych wierszy; lecz tu nadmieniamy, że one także były bardzo publicznie wykonane w figurze i pozafigurze.
(36) Dwie ważne rzeczy są nam przedstawione w w. 10. Pierwsza jest, że Mojżeszowi było rozkazane żeby przywiódł, postawił, Lewity przed Pana. Są niektórzy, co używają wyrażenia, „postawisz je przed Panem”, jakoby znaczyło przywieść je w obecność Boga w niebie, gdzie Bóg jest, i jakoby do izby tronu Jehowy. Taki pogląd Towarzystwo głosiło odnośnie Ijoba 1:6; 2:1, starając się udowodnić, że Szatan pozostał w niebie, jako członek Dworu Jehowy, do roku 1914, w którym to roku, według ich nauki, on był strącony z nieba. Ponieważ Bóg widzi wszystko i każdego, wszystkie rzeczy są w jego obecności, bez względu na to gdzie one są; i z tego powodu nie potrzeba być w tronowej izbie Jehowy, w samym niebie, ażeby być w Jego obecności. Że to wyrażenie nie ma takiego znaczenie w tych wierszach u Joba, jest widoczne z 3Moj. 16: 7; 1Sam. 10: 19; 3Moj. 4: 15, 18; 8: 27; 14: 11; 4Moj. 7: 3; 14: 37; 17: 7; 5Moj. 1: 45; 4: 10; Jozue 6: 8; 1Sam. 1: 12; 2Sam. 6: 5; itd., itd. W tych wierszach i w wielu innych wyrażenie, uczynić to, lub owo przed Panem znaczy, uczynić coś tyczącego się spraw Boskich, pod specjalną uwagą Pańską. Zapewne to jest myślą w. 10. Przecież Lewici w figurze nie byli przyprowadzeni przed Pana, w znaczeniu wzięcia do nieba, nawet do tronu izby Jehowy; lecz to było (w. 10) w łączności z czynieniem pewnych rzeczy tyczących się Boga, pod Jego specjalną uwagą. Z pewnością to jest prawdą o pozafiguralnych Lewitach. W przywiedzeniu ich do usprawiedliwienia oni nie byli wzięci do nieba do izby tronu Boskiego; lecz oni zaczęli wykonywać pewne rzeczy względem Boga, pod Jego bezpośrednią uwagą. W ich przygotowaniu się do służby lewickiej po ich usprawiedliwieniu z wiary oni także byli zajęci pewnymi rzeczami tyczącymi się Boga, pod Jego bezpośrednią uwagą. W ich instalacji do ich urzędowej pracy, jako Lewici Wieku Ewangelii, oni rzeczywiście byli zajęci sprawami, tyczącymi się Boga, pod Jego bezpośrednią uwagą. I ostatecznie w wykonywaniu swej służby lewickiej dla kapłanów Bożych i ludu w Wieku Ewangelii, oni z pewnością byli zajęci sprawami Bożymi, pod jego bezpośrednią uwagą; Przeto rozumiemy, że rozkaz, ażeby Mojżesz przyprowadził Lewity przed Pana, reprezentuje rozkaz Boży, dany naszemu Panu, ażeby przywiódł usprawiedliwionych z wiary do przodu w służbie, tyczącej się spraw Bożych, pod bezpośrednią uwagę Pańską.
(37) Druga rzecz, którą omawia w. 10, jest kładzenie rąk Izraelitów na Lewitów. W Biblii, symboliczny użytek wyrażenia, położyć rękę na osobę, lub rzecz ma trzy znaczenia: Jedna z nich jest reprezentacja. Gdy Aaron i jego synowie położyli swoje ręce na tego cielca w służbie poświęcenia (3 oj. 8:14), to ten akt przedstawiał, że ten cielec stoi zamiast nich. Figurą tego jest, jak przy ofiarowaniu się Jezusa i Kościoła, ich człowieczeństwo stało za nich. Potem, gdy Aaron położył swoje ręce na kozła Azazela (3Moj. 16:21), to on tymczasem przedstawiał, jak ten kozioł go reprezentuje z pewnego punktu, co było figurą na to, jak, gdy Arcykapłan Świata zaczai czynność względem pozafiguralnego Kozła Azazela, to człowieczeństwo