Teraźniejsza Prawda nr 93 – 1938 – str. 21
określenia wiernych Maluczkiego Stadka. Częścią takiego określenia byłoby nauczanie, że oni bojowali w duchu Pańskim ten dobry bój Prawdy, aż kompletnie wykazali jej słuszność przeciw sprzeciwiającym się błędom, i że w tym boju byli zwycięzcami nad grzechem, samolubstwem i światowością, a tym sposobem nad błędem. A więc żaden z nich nie upadł. We figurze, jak to już nadmieniliśmy, to było z powodu cudu; i rzeczywiście w pozafigurze to było cudem łaski, że ci zwyciężyli.
WYKŁADY JAKO POZAFIGURALNE OBIATY
(46) Powiedziane nam jest (w. 50), że dowódcy przynieśli ofiarę Panu. Ta składała się ze złotych klejnotów (w ang. łańcuszki) – zapon, maneli, pierścieni, zausznic i tabliczek (w ang. Biblii tj. pudełka do perfumu). Jeżeli możemy poznać co parousyjni pielgrzymi i posiłkowi pielgrzymi przynieśli Panu, czego drudzy nie przynieśli, to poznamy, co te obiaty dowódców reprezentują, gdyż nikt inny tylko oni przynieśli taką ofiarę, (w. 53). Tymi obiatami były wykłady parousyjnych powszechnych starszych wygłoszone przed Powszechnym Kościołem. Tylko ci pielgrzymi i posiłkowi pielgrzymi przynieśli takowe w tym czasie. Przeto rozumiemy, że te klejnoty złote, przyniesione przez dowódców, reprezentują te wykłady. Możemy zauważyć, że te złote klejnoty były pięciorakie: zapony (łańcuszki), manele, pierścienie, nausznice i pudełka do perfumu. Te reprezentują pięciorakie wykłady, jakie pielgrzymi i posiłkowi pielgrzymi przynieśli Panu. Łańcuszki czyli naszyjniki reprezentują ozdoby nowej woli. W Piśmie Św. szyja jest użyta do reprezentowania woli. Przeto o człowieku z upartą wolą Pismo Św. mówi jako o osobie sztywnego karku. (Ps. 75: 5; Przyp. 29: 1; Dz. 7: 51) Wola, odnowiona w jedność z wolą Pańską, jest przedstawiona jako szyja ozdobiona figuralnymi łańcuszkami, lub naszyjnikami, które są jej ozdobami. (Przyp. 1: 9; 3: 3, 22; 6: 20, 21; Pieśń 1: 10; 4: 4; 7: 4). Zgodnie z tym, naszyjniki w. 50 reprezentują wykłady o nowej woli i jej ozdobach, przygotowane i wygłoszone przez parousyjnych pielgrzymów i posiłkowych pielgrzymów przed Powszechnym Kościołem. Bransoletki (manele), które dowódcy przynieśli, reprezentują wykłady o służbie i o postępowaniu, dane przez parousyjnych pielgrzymów i posiłkowych pielgrzymów. Następujące uwagi to wyjaśnią: Bransoletki w Palestynie były noszone na przegubie u ręki i przy kostce na nodze. W symbolach biblijnych ręce reprezentują usługiwanie. (Obj. 13:16; 14:9; 20:4). W symbolach biblijnych stopy reprezentują postępowanie, czyli prowadzenie się. (Psalm 116:8; 119:59, 101, 105; Przyp. 1:16; 4:26.) Ponieważ bransoletki w Palestynie były ozdobą rąk i stóp, przeto one reprezentowałyby dobre usługiwania Panu, Prawdzie i braciom gdy noszone na przegubach, a dobre prowadzenie się gdy noszone przy kostkach. Przeto wykłady paruzyjnych pielgrzymów przed Powszechnym Kościołem o sprawach, tyczących się usługiwania i prowadzenia są przedstawione przez te bransoletki, które były ofiarowane przez dowódców.
(47) W symbolach biblijnych pierścienie reprezentują stanowisko nowych stworzeń, jako błogosławieństwo Boże zesłane w dzień Zielonych Świątek Jego ofiarowanym Wieku Ewangelii. (Ew. Łuk. 15:22, zob. komentarz; 2Moj. 35:22, gdzie, z wyjątkiem naszyjnika, takie same klejnoty, jakie są wymienione we w. 50, są podane). Zgodnie z tym, rozumiemy, iż te pierścienie reprezentują wykłady parousyjnych pielgrzymów i posiłkowych pielgrzymów przed Powszechnym Kościołem o nowym stworzeniu, które, mając wiele zarysów, dostarczyło im wielkiego wyboru przedmiotów do omawiania.
kol. 2
Nausznice są ozdobami uszu. Uszy w symbolach biblijnych reprezentują wyrozumienie, zwłaszcza rzeczy wiary. (Mat. 11:15; 13:15, 16;Łuk. 4:21; 9:44). Zgodnie z tym, rozumiemy, iż nausznice reprezentują ozdobę wyrozumienia wierzącego, a więc wiarę. Przeto dowódcy przynosząc nausznice, jako ofiarę Panu, reprezentują paruzyjnych pielgrzymów i posiłkowych pielgrzymów przynoszących dla służby Pańskiej swoje wykłady, tyczące się spraw wiary, przed Kościół Powszechny. Tu znowu wielka ilość rozmaitych przedmiotów była dla ich użytku i oni je wykorzystali. Ostatnia ozdobna rzecz wymieniona w ang. Powszechnym tłumaczeniu (A. V.) we w. 50 jest „tablets” (tabliczki) – Hebrajskie słowo tu przetłumaczone w ang. tablets starodawne na (pendants) wieszadła, medaliony jest chumaz, i w R. V. (ang. poprawionym tłumaczeniu) u Izaj. 3:20 ono jest przetłumaczone pudełka do perfumu. Gdy zastanowimy się nad pozafigurą to myślimy, że tłumaczenie pudełka do perfumu daje potrzebne znaczenie. W symbolach biblijnych perfum reprezentuje to, co jest przyjemne, piękne i cenne cnoty. (2Moj. 30:35, 37; 35:15, 28; Pieśni.Sal. 3:6; 2Kor. 2:15 – Diaglott; Efez. 5:2). Perfum powstający z kadzidła reprezentuje cnoty, zwłaszcza wyższe zasadnicze cnoty. Te pudełeczka do perfumu przeto reprezentują wykłady o cnotach lub zaletach, wygłoszone przez paruzyjnych pielgrzymów i posiłkowych pielgrzymów przed Kościołem Powszechnym. O cnotach, jako o wonnym zapachu dla Pana i dla wszystkich, mających Jego ducha, jest wiele materiału, więc tego się pozafiguralni dowódcy uchwycili dla użytku na wielu wykładach. Nie ma żadnej wątpliwości, że pielgrzymi i posiłkowi pielgrzymi ofiarowali, jako ofiary Panu wykłady o nowej woli, o usługiwaniu i postępowaniu, o nowym stworzeniu, o rzeczach wiary i wyrozumieniu ich i o cnotach, lub zaletach. Przeto nasze wyrozumienie jest zgodne z Biblią, rozumem i faktami. Dlatego wierzymy, że ono jest prawdziwe.
(48) Przy końcu w. 50 jest powiedziane, że ci dowódcy przynosili tę ofiarę na oczyszczenie dusz swoich Mowa dowódców dotąd zbadana, tak jak prawie wszystkie inne figuralne mowy, wypełniła się pozafiguralnie w pantomimie, tak też ta część ich mowy wypełniła się w pantomimie. Na pierwsze pomyślenie, to zdanie daje się być dziwnym, że pielgrzymi i posiłkowi pielgrzymi paruzyjni przez przygotowywanie i wygłaszanie swoich wykładów (zdobywanie tych klejnotów i ofiarowanie ich) składali ofiarę pojednania na oczyszczenie siebie przed Panem: ponieważ czy zasługa naszego Pana nie oczyszcza – zadość czyni, za wszystkie nasze Adamowe niedoskonałości? Pewnie, że tak. Lecz ta wydająca się dziwność znika, gdy przypomnimy sobie, że, ażeby dokonać pojednania, czyli oczyszczenia, to dwie rzeczy są konieczne: (1) zadowolenie Boga z wszystkim co jest w nas, i (2) zadowolenie nas z wszystkim co jest w Bogu; ponieważ w pojednywaniu każda niezgodna strona musi być zadowolona z drugą stroną. Jest to praca Jezusa samego i to przez Jego zasługę, uczynić pojednanie w pierwszym znaczeniu tego słowa – zadowolić Boga z wszystkim w nas; ponieważ on dlatego umarł i zmartwychwstał. (Do Rzym. 4:25; 2Kor. 5:18, 19, 21). Lecz pojednanie w jego drugiej części nie jest dziełem samego Jezusa, chociaż On czyni pierwsze kroki, ażeby to uskutecznić. My musimy współdziałać z Nim w dokonaniu tego, przez wierne użycie Ducha Bożego, Jego słowa i opatrzności, pozbywając się wszystkiego grzechu, błędu, samolubstwa i światowości w nas, które nie dozwalają nam być przyjemnymi z wszystkim w Bogu, i przez wyrobienie sobie sprawiedliwości, Prawdy, miłości i niebiańskomyślności, która jest zadowolona