z wiary, Izraela i świata. Prawda Epifaniczna składa się z takich Prawd, jakie są potrzebne Maluczkiemu Stadku, ażeby zaopatrzeć je dla jego pracy Epifanicznej, które są potrzebne dla wyćwiczenia Wielkiego Grona i Młodocianych Św., i które są potrzebne do skompletowania Prawd przed-Tysiąclecia odnośnie usprawiedliwionych. Izraela i świata, a które są na czasie, ażeby je lud Boży znał podczas Epifanii. Takie Prawdy Epifaniczne, rozumie się, są nowo rozwiniętymi od czasu, kiedy nasz Pastor opuścił nas i zdają się być dane od Pana przez posłańca Epifanicznego w podobnym znaczeniu, w jakiem Prawda Paruzyjna była dana od Pana przez posłańca Paruzyjnego. Żaden z tych nie był źródłem tych Prawd, którem Bóg sam jest. Ich najwyższym przywilejem był urząd jako sług Bożych, Prawdy Bożej i ludu Bożego.

    (31) Samo nadmienienie tych Prawd Epifanicznych nasuwa myśl o doświadczeniu, jakie one przyniosły tym dwojakim budowniczym: Ostatnie Pokrewne Czynności Elijasza i Elizeusza; Powołania – przesiewania – i Broń ku Zabijaniu (szczególnie Szóste Przesiewanie i Broń ku Zabijaniu); Towarzystwo Jako Przewód; Kościół Kompletnie Zorganizowany; Czas Żęcia; Koniec Spładzania i Pieczętowania; Epifania; Kozioł Azazela; Gedeon – Figura i Pozafigura; Olsonizm; P.B.I-zm i inne izmy; Kapłani, Lewici, Izraelici-Figuralni i Pozafiguralni; Młodociani Św.; Wielkie Grono; Piramida; Rewolucjonizm; Sądzenie; Zły Sługa; Głupi, Niepożyteczny Pasterz; Typy; itd., itd., itd. To zwłaszcza jest tak w łączności z naukami Epifanicznymi odnośnie zakończenia się powołania przed śmiercią, naszego Pastora i objawienia się Wielkiego Grona, jako klasy i jednostek z tej klasy. Prawda Epifaniczna była bardzo bolesna, ponieważ ona wykazuje, że ofiarnicy (po 16 wrześniu, 1914 r., nie mogą być w Maluczkim Stadku, a ofiarnicy przychodzący do Prawdy po Wielkanocy, r. 1916, nie mogą być w Maluczkim Stadku, chociaż nawet ofiarowali się przed 16 wrześniem. 1914 r. To było ciężką próbą dla wielu wiernych braci, ponieważ z nieświadomością ofiarowano im nadzieję wysokiego powołania po tej dacie. To było próbą tym, co budowali na Chrystusie, jako na Piasku, po części dlatego, że ich wodzowie, pragnąc naśladowców, znajdują, że ofiarowanie wysokiego powołania zwabia liczby do nich, a ta Prawda, udowodniona, nie zgadza się z ich pozyskaniem zwolenników’ na takiej podstawie. Inni z tych, co budowali na Chrystusie, jako na Piasku są boleśnie doświadczeni tą nauką po części, ponieważ ona wyłącza ich z Maluczkiego Stadka i po części, ponieważ oni mają pewnych przyjaciół, których chcą widzieć we wysokiem powołaniu. Lecz najwięcej doświadczające ze wszystkich Prawd Epifanicznych dla obydwu klas budowniczych są te, które dowodzą, że pewne osoby są objawione, jako będące we Wielkiem Gronie. To zawsze bolało Wiernych, dopóki oni niebyli właściwie pouczeni; i nawet potemu na pewen czas oni odczuwali boleść wskutek tego. Lecz ponad wszystkich innych tą Prawdą są doświadczeni ci, co są wymienieni, że należą do Wielkiego Grona. I, ażeby tego uniknąć, odrzucili wiele poprzednio przyjętych Prawd, jak te o figurze Elijasza i Elizeusza. Prawdę o teraźniejszym (ofiarniczym) posłannictwie Arcykapłana Świata, o Przypowieści o Groszu, o Piramidzie, chronologii, Młodocianych Św. Epifanii, jako okres, br. Russellu, jako Onym Słudze, itd. Nauka, że Arcykapłan Świata, teraz prowadząc Kozła Azazela do Bramy, oddając go człowiekowi na to obranemu i pozostawia go na (puszczy Azazelowi, jest bardzo doświadczającą dla tych, którzy są w ten sposób traktowani i dla ich sympatyków.

      (32) Niepopularność wodza tej pracy z tej strony zasłony, którego urzędowe czyny, jako takie, wymagają mniej lub więcej nacisku pod obecnemi warunkami, była jeszcze jedną doświadczającą rzeczą, tak tym, co budowali na Opoce, jak i tym, co na Piasku. Takiej niepopularności można się spodziewać; ponieważ kapłaństwo zawsze szczególnie jego wodzowie, byli niepopularni wśród tych, poza swem gronem, względem których ich usługiwanie było wykonywane. Tym sposobem nasz Pan był niepopularny u Żydów, Apostołowie byli niepopularni u Żydów i Pogan. W pogańskiem Rzymie Wierni, szczególne ich wodzowie, byli bardzo niepopularnymi u pogan i u „Katolików.” Jak bardzo niepopularni byli u Katolików Reformatorzy i ci, co ich wiernie popierali! Jak niepopularni wśród Protestantów byli późniejsi członkowie Gwiazdy Filadelfijskiej! Niepopularność naszego Pastora wśród nominalnego ludu Bożego i kleru jest dobrze znana. Ta zasada nie zmieniła się ze zmianą naszej pracy, – która prawie wyłącznie jest ograniczona do Wielkiego Grona i Młodocianych Św. Oświeceni Epifanją Święci są, rozumie się, niepopularni u Wielkiego Grona, ku któremu, jako poza obrębem swej własnej liczby, ich poselstwo jest po większej części sprawowane. Przeto nie powinno nas dziwić, że posłaniec Epifanii stał się bardzo niepopularnym wśród tych poza Maluczkiem Stadkiem, ku którym jego czynność sięga. Gdyby on nie był niepularnym wśród Wielkiego Grona i tych Młodocianych Św., którzy są z nimi, to byłby dobry powód na obawę, że jego poselstwo jest fałszywe. Lecz ta jego niepopularność jest doświadczeniem dla tych z Wiernych, którzy jeszcze nie rozumieją sytuacji, a tem więcej częściowo wiernym, tj., budowniczym na Piasku. Również to, że nie wielu z czytelników Prawdy Epifanii są wielkimi wśród ludu w Prawdzie, jest także próbą dla wszystkich.

SĄDZENIE PRZED I PO CZASIE

    (33) Jedną z najostrzejszych prób ze wszystkich dla obydwóch tych klas jest nauka Epifaniczna, że objawieni bracia z Wielkiego Grona mają być przez kapłaństwo jako tacy wykazani. Gdy to jest uczynione, to ci powołują się natychmiast na naukę onego Sługi, tyczącą się Paruzji, która podaje, że bracia nie mieli być wskazywani, jako członkowie Wielkiego Grona. Są w tym będzie, ponieważ nie rozbierają dobrze Słów Prawdy na ten przedmiot; ponieważ takie zabronienie było dane na okres Paruzji, a nie Epifanii. Chociaż to było zastosowane w Paruzji, to jednak jest błędem aby stosować je do Epifanii. Ci, co tak czynią, zapominają naukę naszego Pastora, że przy samym końcu Wieku – którem jest Epifanja – Wielkie Grono będzie objawione, jako oddzielne i odrębne od Maluczkiego Stadka (ang. S. 1911 r. str. 22, 234, 349; S. 1916, 39, par. 1; 264, par. 1; Pytanie 10); i że, gdy ta separacja nastąpi, to będzie właściwym wykazać tych objawionych członków Wielkiego Grona, jako takowych. Cytują też 1 do Kor. 4:5, „Nie sądźcie przed czasem, ażby Pan przyszedł, który też oświeci, co skrytego jest w ciemności i objawi rady serc,” i tłumaczą sobie jakoby to, zabraniało nam sądzić „aż będziemy na tronie.” Lecz wiersz ten tego nie uczy, ale uczy, że nasze sądzenie zaczyna się z powrotem naszego Pana. Nasz Pan przyszedł w 1874 r. i Jego Wtóra obecność ma trzy fazy objawienia, przeto trzy fazy sądzenia: (1) Parousja, kiedy Jego sądy objawiły Kąkol i klasę Wtórej Śmierci, jako oddzielne i odrębne od tych, co zachowali Ducha Św.; (2) Epifania, kiedy Jego sądy objawiają Maluczkie Stadko i Wielkie Grono, jako takie, oddzielne i odrębne jedno od drugiego; i (3) Basileia (Królestwo), kiedy Jego sądy objawią Owce i Kozły, jako oddzielne i odrębne jedne od drugich. Ten wiersz

poprzednia strona – następna strona