Teraźniejsza Prawda nr 89 – 1937 – str. 60
w którym czynność zaczyna się z nimi, tj., wtedy po raz pierwszy Bóg zaczął czynność, tyczącą się utracjuszy koron, jako z oddzielną klasą i odrębną od Maluczkiego Stadka. Koniecznem jest, ażebyśmy ten fakt pamiętali, jeżeli chcemy zrozumieć do jakiego czasu te dwie przypowieści się odnoszą. W okresie budowania na pewien czas wszyscy budowniczy z konieczności byli zachowawcami koron; ponieważ tylko po długocierpliwej czynności z częściowo wiernymi nowymi stworzeniami Bóg odebrał im ich korony. Wskazanie Św. Pawła, że złoto, srebro, drogie kamienie, drzewo, siano i słoma otrzymuje swoją próbę jako posiadłości tych dwóch klas oddzielnych i odrębnych jedna od drugiej, przez ogień „tego dnia”, znaczy, że tym dniem musi być Epifanja, chociaż widoczne próby, które spowodowały utratę tych koron poprzedziły Epifanję; ponieważ do tego czasu wszystkie korony były wyznaczone i dlatego ostatnia, która była utracona, do tego czasu była utracona. (Obj. 6:11.) Do tych ostatnio nadmienionych prób nie odnosi się nasz tekst, ani 1 Kor. 3:12-15. Myśli w tym samym kierunku są także nauczane w Mai. 3:2,3, co było omówione w dawniejszym numerze; i one także następują jako wynik z zastanowienia, że Wielkie Grono jako takie jest wyćwiczone w czasie ucisku. (Obj. 7:14; 2Tym. 4:1.) Te zastanowienia przeto dowodzą, że czasem budowania obydwu klas, ze względu na te dwie przypowieści, jest Paruzja, a że czasem próby tych przypowieści dla tych klas jest Epifania. Więc czasem tych przypowieści, co się tyczy tych dwóch klas, jako takich, jest koniec Wieku – Paruzja i Epifania; chociaż niezawodnie podczas Wieku Pan miał do czynienia z indywidualnymi zachowawcami koron i utracjuszami koron, lecz nie jako z oddzielnymi i odrębnymi jedni od drugich jako klasy, około tych samych zarysów, jak wskazane w przypowieści, ażeby ich przysposobić odpowiednio na tron lub do życia. (Mat. 28:20; 1Piotra 1:6-9; 1 Kor. 5:5; 1 Tym. 1:19,20), czego oni dostąpią jako członkowie Maluczkiego Stadka, lub Wielkiego Grona, jako klasy, w zmartwychwstaniu. Więc odnośnie tych klas, jako takich, rozumiemy, że Parousja była okresem budowania, a Epifania okresem doświadczania według tych przypowieści. Fakty, jak również Pismo Św. dowodzą, że to jest prawdą.
(24) Z temi wyjaśnieniami, jako przedmowy, jesteśmy gotowi do badania wypróbowań naszych przypowieści. Czynniki, przez które struktury wiary i charakteru obydwóch klas były wypróbowane, są w przypowieści podane jako deszcz, powodzie i wiatry. Rozumie się, to nie odnosi się do literalnego deszczu, powodzi i wiatrów; ponieważ struktury wiary i charakteru wszystkiego ludu Bożego nie są wypróbowane przez literalny deszcz, powodzie i wiatry. Ponadto figuralny charakter każdej przypowieści zawiera w sobie figuralne zastosowanie, co również potwierdzi, że wszystko inne w tych przypowieściach jest figuralnem. Zgodnie z tem musimy dowiedzieć się, jaki figur, użytek mają te słowa w Biblji i musimy zastosować te figur, znaczenia jako stosowne w tych przypowieściach. Na co jest deszcz zwykle użyty figuralnie w Biblji? Prawdę – Słowo Boże (Jan. 17:17) – jest odpowiedzią Pisma Św. na to pytanie. 5Moj. 32:2 stosuje się do punktu: „Kropić będzie jako deszcz nauka moja; popłynie jako rosa wymowa moja, jako drobny deszcz na (wschodzące) zioła, a jako krople na trawę.” Ten ustęp jest taki jasny, jako dowód, że deszcz jest użyty w symbolach biblijnych na przedstawianie Prawdy, że nie potrzebuje żadnego wyjaśnienia. Pięknie ten symbol wskazuje w tym tekstcie, że te łatwiejsze Prawdy (drobny deszcz) są dla niedojrzałych, a że twardsze Prawdy (krople deszczu) są dla dorosłych. Ps. 72:6 podaje tę myśl: „On (Chrystus) stąpi jako deszcz na pokoszoną trawę, jako deszcz kroplisty, skrapiający ziemię.” (Poprawione tłum.) Następujące uwagi wyjaśnią ten ustęp. W symbolach biblijnych trawa reprezentuje ludzkie istoty (Izaj. 40:6-8.) Przez przekleństwo oni są pokoszoną trawą, a okropna gorączka doświadczenia ze złem spaliła tę ściętą trawę. I jak naturalna pokoszona i spalona trawa jest ożywiona i zaczyna znowu wzrastać, gdy otrzymuje dużo deszczu, tak też Prawda w Tysiącleciu, przychodząc od Chrystusa, ożywi rodzaj ludzki, ścięty wyrokiem śmierci i spalony przez doświadczenie ze złem, aby znowu wzrastał przez restytucj.ę „naprawienie” (Dz. 3:19-21.) Kroplisty deszcz (mocniejsze Prawdy) skropi (uczyni owocną) ziemię (społeczeństwo.) Następne ustępy także używają słowo deszcz w takiem samem symbolicznem znaczeniu: Iz. 55:10,11; Oze. 6:3; Joel 2:23; Zach. 10:1; 1 Król. 17:1, 7,14.
NAWALNIA ULEWA PRAWDY
(25) Deszczem naszych przypowieści jest, przeto, według symbolów biblijnych. Prawda. Padanie deszczu na obydwa domy znaczyłoby, że Prawda przychodząc w styczność ze zachowawcami koron i utracjuszami koron okazałaby się doświadczającą dla obydwóch i byłaby jednym z czynników decydujących, czy ktoś budował na Chrystusie jako na Opoce, czy jako na Piasku, a tak albo zachował, albo utracił swoją koronę, tj., czy nowe stworzenie jest w Maluczkiem Stadku, czy we Wielkiem Gronie. Czy fakty dowodzą, że teraz nawalna jest ulewa Prawdy? Jeżeli tak, czy ona doświadcza wszystkich budowniczych? I czy ona jest instrumentalna w objawianiu, którzy to są członkowie Maluczkiego Stadka, a którzy są członkowie Wielkiego Grona? Na każde z tych pytań odpowiadamy, – Tak. Że od czasu śmierci naszego Pastora była nawalna ulewa Prawdy jest niewątpliwie prawdą; ponieważ od tego czasu Prawda Parousyjna jest powtórnie przedstawianą, a Prawda Epifaniczna jest po pierwszy raz przedstawiona. Powód na powtórne przedstawienie Prawdy Parousyjnej jest to, że wielu, którzy kiedyś byli jej wykładaczami, jako pielgrzymi, starsi, itp., starają się ją wywrócić. Jako mówcze narzędzia Szatana, w miarę ich zdolności, oni atakują Prawdę, którą kiedyś wyznawali, że będą ją trzymać i używali ją jako droższą niż sam żywot. Niektórzy z nich atakują niektere jej zarysy, a inni atakują znowu inne jej zarysy; i do czasu kiedy te 60 grup Lewitów się sformuje, każdy zarys Prawdy Parousyjnej będzie odrzucony i atakowany przez jedną lub drugą z tych 60 grup wodzcw Lewickich. Strażnica zaatakowała wiele Parousyjnych doktryn, przykazań, proroctw i typów. Herald wydawany przez P. B. I. (Straż, i inne) atakował dużo z jej chronologji, proroctw i typów. Olsonici zaatakowali niektóre jej doktryny i wiele z jej proroctw i typów. B. S. C. Komitet Biblijnych Studentów w Anglji popierał ataki P. B. I. Zwolennicy Adama Rutherforda (grupa w Anglji) atakowali jej chronologję, proroctwa i typy. Wszystkie grupy Kaatów, Merarytów i Gersonitów atakowały doktrynę, że Arcykapłan Świata teraz funkcjonuje ofiarniczo. Oprócz tych rozmaite jednostki między ludem w Prawdzie powstały i atakowały nauki Parousji.
(26) To stało się powodem ponownego przedstawienia Prawd Parousyjnych, które były atakowane, przez tych, którzy trzymają się takich atakowanych Prawd. Zwykle grupy atakujące nie odrzucają i nie atakują te same Prawdy, lecz często niektóre z nich bronią zaatakowane Prawdy, np., gdy J.F. Rutherford zaatakował tym