Teraźniejsza Prawda nr 88 – 1937 – str. 36
Danielowe słyszenie drugiego świętego, który się pytał pierwszego dokądże to widzenie i jego główne zarysy (w. 13) reprezentuje hr. Russella, przychodzenie do wyrozumienia, że p. Barbour wywiadywał się od br. Millera przez badanie jego pism, dokądże to pozafiguralne widzenie, itd., i otrzymał z jego pism odpowiedź, że ono będzie trwało 2300 lat, tj., do czasu oczyszczenia świątnicy od jej nieczystości w styczności ze mszą. Fakt że mówiący święty (t. j. pierwszy) dał Danielowi odpowiedź (w. 14 ) a nie Święty, który pytał, reprezentuje fakt, że chociaż to był p. Barbour który zdawałoby się. iż wytłumaczył to pozafiguralne widzenie br. Russellowi, to w rzeczywistości br. Miller uczynił to, ponieważ myśli, które p. Barbour wyraził od niego były te same które otrzymał od br. Millera. Danielowe szukanie wytłumaczenia tego widzenia (w. 15) reprezentuje br. Russellowe szukanie jasności odnośnie tych niewyraźnych idei, jakie miał na ten temat, reprezentowane przez widzenie Danielowe, podane w tym rozdziale. Okazanie się kogoś na wejrzeniu jako mąż (w. 15) jest to ten sam co Gabryjel we w. 16. W tym rozdziale Gabryjel reprezentuje braci, którzy wyjaśnili br. Russellowi pozafiguralne widzenie, tj., braci Millera, Keitha i Barboura. Ten głos ludzki (w. 16) był niezawodnie głosem Logosa, który rozkazująco przemówił z pomiędzy brzegów Ulaju i który tu reprezentuje naszego Pana podczas Jego wtórej obecności. Przemawiając przez prawdę parousyjną, Jezus zarządził na te dotyczące nauki, które miały być wytłumaczone br. Russellowi.
(7) Gabryjelowe przybliżenie się do Daniela (w. 17) reprezentuje przybliżanie się braci Millera, Keitha i Barboura przez ich nauki do br. Russella, aby je wytłumaczyć. To zaczęło się w artykule w piśmie Herald of the Morning powyżej określonym; przeto, iż ten dotyczący artykuł pokazywał, że jego pisarz zaczynał przeglądać na oczy, odnośnie celu i sposobu powrotu naszego Pana (Z ’16, 171, par. 4). Miejsce, gdzie Daniel stał reprezentuje stan doktrynalnego zapatrywania się br. Russella wtedy, gdy kopia pisma Herald of the Morning przyszła do niego. Ale tak jak Daniel bał się przystępu Gabryjela, tak br. Russell bał się (niedowierzał) przybliżenia się tych trzech braci w pierwszym nadmienieniu proroczego czasu w tym artykule. Padnięcie Daniela na oblicze swoje (w. 17) reprezentuje upadły stan duchowy br. Russella, jako urągacz i naśmiewca czasu proroczego; przeto te uczucia odpychające od tych rzeczy napełniały jego umysł, gdy czytał pierwszą część tego artykułu, w którym br. Barbour podawał swoje doświadczenie ze zawiedzenia w 1874 roku i swoje ponowne zegzaminowanie chronologii. Gabryjelowe mówienie, że to widzenie było zamierzone dla pomocy w czasie końca reprezentuje braci Millera, Keitha i Barboura wskazywanie przez tę chronologię w tym artykule, że pozafiguralne wypełnienie było na korzyść Ludu Bożego w czasie końca. Danielowe twarde zaśnięcie na ziemi, gdy Gabryjel mówił do niego po raz pierwszy (w. 18) reprezentuje br. Russella, jako śpiącego odnośnie czasu proroczego i jego dotyczących proroctw, gdy był w urągającym usposobieniu względem tego przedmiotu i gdy czytał pierwszą część tego artykułu, w którym bracia Miller, Keith i Barbour przemawiali do niego. Gabryjelowe dotknięcie Daniela (w. 18) reprezentuje pobudzenie zainteresowania br. Russella w czas prorocki przez tych trzech braci przez ów artykuł (br. Miller przez użycie czasu proroczego, a bracia Barbour i Keith przez sam artykuł, połączając go z prawdziwym celem i sposobem powrotu naszego Pana, chociaż widziane niewyraźnie). Gabryjelowe postawienie Daniela (w. 18) reprezentuje wyrażone myśli przez tych trzech braci, w tym artykule, usunięcie uprzedzenia od brata Russella
kol. 2
co do czasu prorockiego i wzbudzenie w nim przychylnego usposobienia co do czasu prorockiego. Gabryjelowe obiecanie Danielowi że oznajmi mu co się dziać będzie aż do wykonania tego gniewu (w. 19) reprezentuje br. Barbourowe obiecanie, dane w jego korespondencji z bratem Russellem, które doprowadziło do ich spotkania się i wspólnego badania we Philadelphii, iż on wytłumaczy dotyczące się sprawy, szczególnie w ich odnoszeniu się do czasu końca. Wytłumaczenie, jakie Gabryjel dał (w. 20-26) reprezentuje wytłumaczenie jakie br. Miller przez br. Barboura, i br. Barbour sam dał bratu Russellowi o dotyczących sprawach. Danielowe chorowanie (w. 27) zdaje się reprezentować świadomość o jego własnych słabościach i utrapieniach, jakie br. Russell miał odczuwać z powodu swego odrzucenia i wyśmiewania się z czasu proroczego, potem, gdy zrozumiał jego prawdziwy i właściwy użytek. Potem wstanie Daniela i wykonywanie spraw królewskich (Balsazara) reprezentuje późniejszą czynność br. Russella, która okazała się być korzystną dla nominalnego ludu Bożego. Danielowe zdumiewanie się nad tera widzeniem reprezentuje zdumiewanie się br. Russella nad pozafigurą. Nikt nie rozumiejąc tego widzenia reprezentuje, że wtedy, gdy brat Russell wpierw widział je i zdumiewał się nad nim, to nikt, rozumie się z wyjątkiem tych dotyczących braci, naonczas nie rozumiał je w jego ostatnich wyjaśnieniach.
(8) Rozdział 9 Daniela zawiera wyznanie grzechów Izraela do czasu niewoli babilońskiej i spustoszenia dokonanego na Jeruzalemie, jego prośbę o przebaczenie i przywrócenie ludu, świątnicy i miasta i objawienie Gabryjelowe o 70 tygodniach w odpowiedzi na modlitwę Daniela. Danielowe przebywanie w Babilonie podczas panowania Dariusza (w. 1, 2), reprezentuje przebywanie br. Russella w chrześcijaństwie, gdy Jezus panował w Parousii. Danielowe zrozumienie (w. 2) z ksiąg (3 Moj. 26: 31 – 35; Jer. 25: 11, 12; 29: 10), że spustoszenie Jeruzalemskie odnośnie domu królewskiego i domu Pańskiego będzie trwać 70 lat, reprezentuje zrozumienie br. Russella z różnych ustępów Pisma św., że prawdziwy Kościół, jako królestwo Boże w zarodku i świątynia, miał być pustoszony przez symboliczny Babilon podczas większej części Wieku Ewangelii. Tak jak Daniel na początku 70-go roku zrozumiał, że czas wyswobodzenia ludu i odbudowania świątyni i miasta jest bliski, tak też br. Russell zrozumiał, że czas na wyswobodzenie duchowego Izraela i wystawienie Kościoła, jako królestwa Bożego w zarodku i jako Świątyni prawie nastał. Tak jak ta wiedza doprowadziła Daniela do szukania oblicza Pańskiego, ażeby wyznać grzechy Izraela, jako przyczynę ich niewoli i spustoszenia Jeruzalemu, ażeby wyznać przed Bogiem, że jego wyroki na Izraela są sprawiedliwe i ażeby błagać o przywrócenie i odbudowanie Jeruzalemu i Świątyni, tak też br. Russell starał się o łaskę Bożą dla siebie i duchowego Izraela, wyznał ich grzechy, jako przyczynę spustoszenia prawdziwego kościoła, jako Królestwo Boże w zarodku i jako świątynia, wyznał że zesłanie kar było sprawiedliwym i błagał Boga o przywrócenie Kościoła, jako Królestwo Boże w zarodku i Świątynia. I tak jak Bóg posłał Gabryjela do Daniela, ażeby go zapewnić, że jego modlitwa była wysłuchana odnośnie proroctwa o 70 tygodniach, i o sprawach poprzedzających i następujących po nich, tak Bóg posłał pozafiguralnego Gabryjela do br. Russella, ażeby go zapewnić, że jego modlitwa odnośnie proroctwa o 70 tygodniach i o sprawach poprzedzających i następujących po nich była wysłuchana.
(9) Wszyscy wiemy o tym, że proroctwo o 70 tygodniach (Dan. 9:24, 27) wchodzi w zakres równoległych dyspensacji i równoległości Żniwa, i że z tego powodu jest to w równoległych wypadkach Wieku Ewangelii i Żniwa