Teraźniejsza Prawda nr 80 – 1936 – str. 8
miłość zysku i zatrzymania, chciwość; miłość pokarmów i napojów, obżarstwo i opilstwo; a miłość do żywota, zdradę. Jednakże wszystkie z naszych naturalnych, samolubnych pożądań mogą być pobłażane oprócz grzechu. Lecz ich obecne pozwalanie sobie, kosztem przeprowadzenia naszego ofiarowania, gwałci nasze śluby poświęcenia i to jest przeciw takiemu pozwalaniu, z którym potrzeba walczyć, jako ze samolubstwem zestawionym z grzechem. Te formy samolubstwa bardzo nas nęcą. i wabią ku sobie, a gdy się im poddamy, staniemy się przeto niewiernymi Panu, Prawdzie i Braciom. A więc przeciw temu naturalnemu samolubstwu musimy prowadzić dobry bój wiary, jako bohaterowie. Jest wymaganym, ażebyśmy weszli w walkę zaczepną zadając trzy ciosy za każdy jeden otrzymany; ażebyśmy nie byli zatrwożeni ani zniechęceni z powodu trudności walki i ażebyśmy z odwagą i wytrwałością pospieszali w walce aż do ostatecznego zwycięstwa.
Ten sam bohaterski bój w zaczepności, odwadze i cierpliwej wytrwałości musi być prowadzony przeciw światowości. Przez światowość rozumiemy zgadzanie się z obecnym porządkiem rzeczy i z ludźmi, będącymi z nim w zgodzie. Gdy poprzednia forma walki miała do czynienia z naszym naturalnym samolubstwem, to ta walka ma do czynienia z naszą naturalną światowością, a organa mózgowe, przez które ona działa należą do uczuć towarzyskich, jako odrębne od uczuć samolubnych. Światowość tak jak samolubstwo może być grzeszną lub naturalną. Kilka ilustracji to wyjaśni. Chęć posiadania swojej żony lub męża, czego nikt nie ma prawa zabraniać, jest światowością naturalną i dość właściwą, gdy inne rzeczy równoważą; lecz chęć posiadania cudzej żony lub męża byłoby grzeszną światowością; podczas gdy chęć posiadania, oprócz wyjątkowej konieczności, męża lub żony ze szkodą sprawy Pańskiej, byłaby dla poświęconego światowością zakazaną. Gdy mąż i żona mieszkają razem, jako tacy, jest to światowością naturalną; lecz takie mieszkanie razem dla osób niezamężnych, byłoby grzeszną światowością; podczas gdy takie domaganie się mieszkania razem dla poświęconego męża i żony i gdy jest przeciwne interesom sprawy Pańskiej, byłoby niewdzięcznością ich poświęceniu. Mamy jeszcze formę naturalnej światowości, w której osoba zezwala, ażeby wola drugich kontrolowała w rzeczach jej praw, gdzie obowiązek nie wymaga od niej, ażeby się poddawała np. gdy państwo, kościół, rodzina, przyjaciele, pracodawcy, nauczyciele lub inni przełożeni wymagaliby od nas, abyśmy im poddali nasze boskie poświęcone prawa, co byłoby przeciw interesom sprawy Pańskiej, tj. wymagaliby, abyśmy im oddali nasz czas, środki, siłę, wpływ, reputację, talent itp., do których nie mają prawa. Ustąpić im z tych praw, byłoby światowością tego rodzaju, któraby czyniła poświęconego nielojalnym dla ślubów jego poświęcenia, n]), gdyby kraj zażądał od poświęconego branie udziału w wojnie, albo popieraniu lub poddania się Babilonowi, lub gdyby mąż lub żona wymagała od nas wstrzymywania się od ofiarowania, ale abyśmy się oddawali różnym światowym zajęciom, nie wymaganym przez nasz obowiązek względem nich i my byśmy się im poddali. Przeto przyjęlibyśmy wolę ich, zamiast woli Bożej za naszą, i ma się rozumieć, iż ta forma światowości byłaby pogwałceniem naszego poświęcenia. Przeciw temuż musimy prowadzić walkę zaczepną, odważną, cierpliwą i wytrwałą. Wobec takiej sytuacji nie możemy odwłaczać z decyzja, ale ze śmiałością jak najszybciej walkę wypowiedzieć, tak jak to uzynilibyśmy z nieświadomością, błędem, grzechem i samolubstwem. Ani nasze stanowisko nie może być biernym, „ani obojętnym. Bohaterzy nie są biernymi ani obojętnymi. Ani nie odwłaczają z decyzją względem sprawy do jakiej się zaciągli. Nie rozprawiają nad zaletami lub przywilejami, jakie mogą oddać ich sprawie będącej w niekorzystnej sytuacji w pośród jej nieprzyjaciół, lecz dążą nieodparcie w sposób zaczepny, odważny, cierpliwy i wytrwały aż zniszczą lub kompletnie wykorzenia swego wroga. Ażeby zatem światowość nie uczyniła nas nielojalnymi naszym ślubom poświęcenia, musimy sobie przeciw niej mężnie poczynać, okazać się bohaterami w walce.
Tak dalece zastosowaliśmy myśl naszego tekstu
kol. 2
do walki zaczepnej, prowadzonej przeciw złu, a taki rodzaj walki jest zawsze mniej więcej destrukcyjny, lecz jest zdolnym na zastosowanie konstruktywne z punktu widzenia, że pokój odnosi zwycięstwo nie mniej jak wojna; albowiem wszelka praca konstruktywna jest zajęta mniej lub więcej walkami przeciw przeszkodom. Z tego więc punktu widzenia można prowadzić walkę dokazując bohaterstwa. Wszyscy szczęśliwcy, którym się udało dopiąć swych celów musieli walczyć zaczepnie, odważnie, cierpliwie i wytrwale. Żywoty wielkich mężów stanu, wychowawców, artystów, wynalazców, odkrywców, uczonych, reformatorów, finansistów, autorów, oratorów itp. są przykładem tej lekcji. Nie może być wielkiej ekscelencji bez wysiłku zaczepnego, odważnego, cierpliwego i wytrwałego. Jest to prawdziwością celującą przed innymi odnośnie chrześcijańskiego życia, badania, praktyki i rozwijania Prawdy. Ażeby zwyciężyć naszą naturalną bezwładność nasz naturalny kierunek, świadczący o zepsuciu moralnym, ciężar złych nałogów i rozwiniętych złych charakterystyk, jako przeszkód w naszym studiowaniu, praktykowaniu i rozwijaniu Prawdy, jeden i wszyscy wzywają nas, ażebyśmy dokazywali bohaterstwa, tj. mężnie sobie poczynali. Bez zaczepności, odwagi, cierpliwości i wytrwałości te okowy nie dozwoliły by nam wzrosnąć w znajomość Pisma świętego, łasce i owocności w służbie. Gdybyśmy nawet zaczęli z zaczepnością i odwagą i zrobili nawet pewien postęp, jeżeli byśmy nie dodawali do nich cierpliwości, i wytrwałości, to wkrótce byśmy ustali i natychmiast znaleźlibyśmy się w gorszym położeniu, aniżeli gdybyśmy nigdy nie wstępowali na drogę Sprawiedliwości; ponieważ jest to prawo charakteru, które sprawia, że pogorszenie złego stanu jest trudniejsze do zwyciężenia, aniżeli ów pierwotny stan, jaki był do zwyciężenia. Więc dla konstruktywnej części życia chrześcijanina nie tylko początek musi być zaczepny i odważny, lecz również cierpliwość i wytrwałość musi być dodana i zatrzymana aż do końca w rzeczach rozpoczętych zaczepnie i odważnie. A zatem musimy być bohaterami w walce o znajomość, łaskę i służbę, pobijając oponentów, oraz usuwając wszelkie piętrzące się przeszkody i trudności. Ażeby tego dokonać, jest wymagane od nas, ażebyśmy sobie mężnie poczynali, jako walczący bohaterzy, nie znaczy to, ażeby być tylko dobrze usposobionym, lecz, ażeby mieć silne postanowienie prowadzenia boju w sposób zaczepny, odważny, cierpliwy i wytrwały na korzyść Boga, Prawdy i braci.
Różne pobudki wzywają nas, ażebyśmy byli bohaterami w boju. Po pierwsze Boski stosunek do tej walki wzywa nas, abyśmy sobie mężnie poczynali. Bóg jest zajęty w wielkiej wojnie z Szatanem, który stara się, ażeby pokrzyżować zamiary boskie. Bóg nas zaprosił, ażebyśmy się zaciągli po Jego stronie walki, okazując nam rozliczne świadectwa Jego miłości, ocenienia i łaski. Nasze serca miłują Go za dobroć, jaką On nam okazał, a zatem pragną widzieć, ażeby On był zwycięzcą w tejże walce ze Szatanem. Z tego powodu powinniśmy prowadzić dzielną walkę ku Jego czci i chwale, ażeby Jego triumf, który jest pewny, mógł być tym większy. Tedy stosunek naszego Pana do tej walki powinien pobudzić nas, ażebyśmy sobie mężnie poczynali; albowiem On był postawiony, ażeby miał dowództwo nad Armią Pańską, jako Jego głównodowodzący komendant. On przeprowadza plany tej kampanii wojennej, które Król wieczny, nieśmiertelny i niewidzialny skreślił i On nadzoruje całą walkę z niezwyciężonym męstwem i zdolnością. Jego zainteresowanie w zwycięstwie całej Jego armii i każdej jednostki w tejże jest wielkie. On zna każdego Swego żołnierza i miłuje każdego z nich. Popieranie takiego wodza jest pragnieniem serca każdego wiernego bohatera w Jego armii. Tak, aby Jego imię było sławne, jako najwyższego ze wszystkich wodzów, jest jednym z najserdeczniejszych życzeń każdego bohatera w Jego armii; to skłania więc każdego do wykonywania czynów prawdziwego bohatera w walce zaczepnej, odważnej, cierpliwej i wytrwałej. Sprawa, o jaką walczymy powinna ożywiać nasze czyny bohaterskie. A to jest sprawą Prawdy. Gdyby nasza sprawa była złą lub bezinteresowną,