OFIARY KSIĄŻĄT WIEKU EWANGELII

(4 Moj. 7:66-71; P. 1929, 55-61)
(Ciąg dalszy)

      (127) Pokolenie Danowe było pierwszem pokoleniem z trzech na północnej stronie przybytku. Wszystkie trzy pokolenia znajdujące się po tej stronie były potomkami Jakóba przez służebnice Racheli i Liji; Dan i Naftali byli potomkami Jakóba przez Balę, służebnicę Racheli; zaś Aser był potomkiem Jakóba przez Zelfę, służebnicę Liji. Godłem na chorągwi obozu będącego na północ od przybytku była przypuszczalnie twarz ludzka, reprezentująca miłość jako zaletę, przedstawioną przez północną stronę przybytku. (Obj. 4:7). Chronologiczny porządek urodzenia synów Jakóbowych dowodzi że pokolenie Danowe reprezentuje denominacje Baptystów, jak to już było wykazane ( w Ter. Pr. 1927, str. 8-13) ; ponieważ tak jak Dan urodził się względnie co do czasu następny po Judzie, tak więc ruch który był zamieniony na Kościół baptyski był następnym jaki się sformował po ruchu Zwingli’ego. Słowo Dan znaczy sądź (zob. Ps. 35:24; 43:1) i jest użyte aby pokazać, że owoc lepszych prawd (pozafiguralnej Bali) niżeli pozafiguralnej Liji i Zelfy był usprawiedliwieniem lub obroną pozafiguralnej Racheli, duchowych prawd o wyborze. (1 Moj. 30:6.) Przeto baptyści są bliżej duchem i naukami do ruchów Maluczkiego Stadka i Wielkiego Grona niżeli te osiem denominacji z pozafiguralnej Liji i Zelfy. Nasz Pastor często wyrażał się jak np. w artykułach o chrzcie, podanym w miesięczniku B.S.M. – że Kościół baptyski był bliższym prawdy niżeli którakolwiek inna denominacja, tak jak nam to wykazuje ta figura.

      (128) Książeciem nad pokoleniem Danowem był Achyjezer syn Amisajadów. Achyjezer znaczy brat (ahy) pomocy (jezer) i jest użyty na scharakteryzowanie braterskiego i pomocnego usposobienia wodzów utracjuszy koron Kościoła baptyskiego. Wodzowie baptystów mieli bardzo mało klerykalnego uczucia w sobie. Nie byli zatem uważani za klasę kleru, lecz jako starsi drugich braci. Wobec tego byli oni w ścisłym związku braterskim z nieoficjalnymi członkami kościoła baptyskiego. Ten dobry związek był również pomocnym ze względu na fakt, że baptyści mają kongregacjonalny porządek w swoim zarządzie kościelnym zamiast presbiterjalnego, episkopalnego lub papieskiego. Z tego więc powodu byli oni dla swych braci pomocnikami wiary, a nie panującymi nad dziedzictwem Bożem. (1 Piotr 5:3) Imię Ammisadaj również pasuje do nich w związku z wyrażeniem: Baptist people co znaczy lud baptystki, tak zwykle ich nazywają w Ameryce. Imię Ammisadaj właściwie pisze się Ammishaddai. (Ammi) znaczy lud (shaddai) Wszechmocnego. Od samego początku ruchu, który później został zamieniony na kościół baptystki, bracia będący w nim mówili o sobie jako o ludzie Bożym. Otóż więc wodzowie utracjuszy koron z kościoła baptyskiego byli pomocnymi braćmi dla swych braci jako ludu Bożego we wielu dobrych uczynkach.

      (129) Najgłówniejszym wodzem utracjuszy koron baptystów mówiących językiem niemieckim (ponieważ ruch Maluczkiego Stadka, który został zamieniony na sektę baptyską, powstał najpierw pomiędzy narodem niemieckim) był Menno Simonis. I prawie przez cały wiek praca tej denominacji ograniczała się wyłącznie do ludu niemieckiego. Jan Smith, który ze swoim kościołem rychło w siedemnastem stuleciu musiał opuścić Anglję i udać się do Holandji w celu znalezienia religijnej wolności, zapoczątkował baptyską denominację między ludźmi mówiącymi po angielsku, choć on to uczynił w Holandji. Nieco później jeden z członków jego kościoła, Thomas Helwys wróciwszy do Anglji założył Generalny Kościół baptyski (arminiański* [* Arminjanie lub remonstranci wyznawcy nauki Jakóba Arminiusa. Arninius (nazwisko zlatynizowane z Harmensen) reformator nauki o przeznaczeniu pochodził z Niderlandów ur. 1560 um. 1609. – Przyp. tłum.]), a około połowy siedemnastego stulecia brat Spilsbury zaczął Partykularny Kościół baptyski (kalwiński). Roger William założył kościół baptyski w Ameryce. W osiemnastem stuleciu generalni baptyści w Anglji stali się prawie całkowicie Unitarianami, a Dan Taylor zreorganizował tych kilku pozostałych nie-unitarjańskich baptystów w Generalny Kościół baptyski. W dodatku do powyżej wymienionych wodzów utracjuszy koron baptyskiego
kol. 2
kościoła możemy wymienić Karola H. Spurgeon, londyńskiego kaznodzieję i pisarza, jako przedniejszego wodza utracjuszy koron partykularnych (kalwinistycznych) baptystów.

SZAFARSKA DOKTRYNA BAPTYSTÓW

      (130) Chrzest dla dorosłych nie jest, jak to wielu sądzi, szafarską doktryną Kościoła baptyskiego. Ani nie jest nią zanurzenie w wodzie. Chociaż te dwie doktryny są nieco spokrewnione z szafarską doktryną baptystów i są z powodu tej doktryny lepiej zrozumiane, pomimo tego nie są szafarską doktryną tegoż kościoła. Szafarska doktryna baptystów jest o wiele więcej zbliżoną do wiary i życia chrześcijańskiego, niżeli te dwie doktryny. A więc szafarską doktryną Kościoła baptyskiego jest: Lud Boży składa się z tych tylko, którzy odłączyli się od grzechu, błędu, siebie i świata i którzy przyjęli Chrystusa samego jako ich Zbawiciela i Pana. Wobec tego nie wierzyli, aby ci mieli być chrześcijanami, którzy tylko pokutowali za grzechy i wierzyli że Jezus za nich umarł. Uważali zatem, że potrzeba coś więcej jak te dwie rzeczy, aby się ktoś mógł stać członkiem ludu Bożego. Do tych dwóch rzeczy dodali oni to, co było w rzeczywistości ofiarowaniem. A ich pierwsi przeciwnicy – zwolennicy Lutra i Zwinglego – mocno obstawali przy tem, że członkostwo w Kościele państwowym i samo usprawiedliwienie z wiary czyniło daną osobę chrześcijaninem, wskutek tego baptyści udali się do skrajności, zaprzeczając by przez samą wiarę dostępowało się usprawiedliwienia, a uczyli tak z powodu ich przeciwników błędnie utrzymujących, że usprawiedliwienie upoważnia do niebieskiego zbawienia. 1 z tego punktu baptyści mieli rację w swojej opozycji – ponieważ usprawiedliwienie nie upoważnia do nieba, lecz przypisuje restytucję dla tego, który je posiada. Jaka jest w rzeczywistości szafarska doktryna baptystów, możemy określić w ten sposób: Prawdziwy lud Boży składa się tylko z takich osób, które są usprawiedliwione i ofiarowane. To niezawodnie jest prawdą. Usprawiedliwienie przez wiarę czyni człowieka tylko nominalnym chrześcijaninem. Baptyści mają zatem rację, gdy zaprzeczają nauczaniu, że usprawiedliwienie z wiary upoważnia kogoś do nieba, chociaż w tem błądzą, że zaprzeczają usprawiedliwieniu jako prawdzie, lecz nie widząc dwóch zbawień czyli dwóch stopni zbawienia w Wieku Ewangelii, nie mogli właściwie nauczać o usprawiedliwieniu i przywiązywać do niego tego, co ich oponenci przywiązywali i zarazem trzymać się swojej szafarskiej doktryny. Rozumie się, jeszcze nie był czas na sharmonizowanie tych dwóch doktryn. Ten punkt był sprawą żniwiarską i wtedy mógł być tylko właściwie zharmonizowanym.

      (131) Nasi bracia baptyści nie mówią, że ich szafarska doktryną jest tylko samo ofiarowanie się, ani też nie chcemy ażeby nas rozumiano, że nauczamy że oni tak twierdzą. Oni raczej podają myśl że ich główną – szafarską – doktryną jest nawrócenie się. Lecz przez nawrócenie się oni nie rozumieją tylko to, co jest popularnie uważane za nawrócenie się np. nauką jaką Kościół metodyski przyjmuje za nawrócenie, jest pokuta za grzechy i przyjęcie Chrystusa jako Zbawiciela. Do pokuty za grzechy i przyjęcia Chrystusa jako Zbawiciela, baptyści dołączają jeszcze coś więcej a mianowicie, odwrócenie od siebie i świata a przyjęcie Jezusa jako swego Pana, a to oznacza poświęcenie. Ale nawrócenie według nauki biblijnej ma nawet obszerniejsze znaczenie aniżeli oni to pojmują. Albowiem w dodatku do tego co oni przyjmują za nawrócenie, są dołączone wszystkie części życia chrześcijanina, do którego wchodzi wyrobienie swego charakteru na podobieństwo naszego Pana. Innemi słowy biblijne znaczenie nawrócenia się oznacza to wszystko, co człowiek czyni gdy się odwróci od grzechu, błędu, siebie i świata a nawróci się do Boga i trwa w tem tak długo, aż charakter jego zostanie skrystalizowany na podobieństwo Boże. Z tego możemy widzieć, że pogląd baptystki na nawrócenie, chociaż niezupełny jest więcej prawdziwy aniżeli pogląd metodyskiego Kościoła. Z ich poglądu widzimy, że bezinteresowna miłość jak również wiara, wchodziła w ich szafarską doktrynę; ponieważ dwoma zaletami,
____________________
* Arminianie lub remonstranci wyznawcy nauki Jakóba Arminiusa. Arninius (nazwisko zlatynizowane z Harmensen) reformator nauki o przeznaczeniu pochodził z Niderlandów ur. 1560 um. 1609. — Przyp. tłum

poprzednia strona – następna strona