Teraźniejsza Prawda nr 78 – 1935 – str. 75
o Nowym Przymierzu, na ile to się tyczy jego dowodzenia, iż Nowe Przymierze było inaugurowane w roku 1918, uraz odnośnie jego zaprzeczania nauce, iż to Przymierze będzie działało względem wszystkich umarłych i żywych nie wybranych ludzi w Tysiącleciu. Jego nagana Brata Russella (S’34, 169 p. 25) za to, że Br. Russell, jak on mówi, dodał do wyrażenia „co jest świadectwem czasów Jego” słowa „dla wszystkich”, a to oczywiście dowodzi jeszcze jeden z wielu przykładów, iż zachowuje się na podobieństwo psa, kąsającego rękę, która go karmiła.
ZASTOSOWANIE SIEDEM PEWNIKÓW BIBLIJNYCH
Nasz dwudziesty główny argument, odnośnie czasu działania Nowego Przymierza, stojący przeciw teorii J.F.R. w tym przedmiocie, jest zgodny z poglądem, który przedstawiliśmy zgadza się sam z sobą, ze wszystkimi tekstami Biblii i doktrynami, z Boskim charakterem i ofiarami za grzech, z celem Pisma św., zachęcającym do pobożności i z faktami; podczas gdy teoria J. F. R. jest w niezgodzie sama ze sobą, ponieważ dowodzi, że Nowe Przymierze (S’34, 165 p. 10) działa nad tymi, których Biblia nazywa „nowymi stworzeniami”(Gal. 6: 15; 2Kor. 5: 17), lecz jak wiemy Nowe Przymierze jest przymierzem ziemskim, które ma rozwinąć ludzkie istoty do doskonałości; również dowodzi, iż było uczynione przed przęsło 1900 laty, podczas gdy według Pisma św. dopiero po tym czasie zacznie działać. Teoria J. F. R. jest sprzeczna ze wszystkimi ustępami Pisma św., któreśmy podali w tym artykule na dowód Nowego Przymierza. Jest sprzeczna z wielu doktrynami Pisma świętego, np. (1) Z Pośrednikiem, składającym się z wielu, (2) Z Przymierzami, (3) Z dwoma ofiarami za grzech pieczętującymi Nowe Przymierze i (4) Z wyłączną czynnością Nowego Przymierza po Wieku Ewangelii. Teoria ta jest sprzeczna z boskim charakterem; ponieważ dowodzi, że Bóg zaofiarowywa braciom od Zielonych Świątek aż dotąd pewne rzeczy, które są kłamstwem i niedoceniają tego, co On im rzeczywiście zaofiarował czyli obiecał i dał. Teoria ta wykracza przeciwko Okupowi, czyniąc Okup niemożebnym, by tenże miał być użytym jako równoważna cena za Adama i za cały rodzaj jego w przyszłym Wieku; bo gdy Okup pieczętuje Nowe Przymierze już w Wieku Ewangelii, to w takim razie nic z niego nie pozostanie po tym Wieku na użytek świata. Teoria ta sprzeciwia się pobożności, ponieważ nie zachęca nowych stworzeń do trzymania się Przymierza duchowego Sary, lecz przeciwnie, zachęca do trzymania się Przymierza ziemskiego. Teoria ta, zaprzecza również faktom; ponieważ one wszystkie dowodzą, że Nowe Przymierze wcale jeszcze nie działa i nie może działać, dopóki Wiek Ewangelii się nie zakończy. A więc jego pogląd sprzeciwia się każdemu z siedmiu powyż. wymienionych pewników biblijnych.
Nasz dwudziesty pierwszy argument, sprzeciwiający się jego nowemu poglądowi o Nowym Przymierzu, że było uczynione na Kalwarii a inaugurowane w 1918 roku, wykazuje, iż taki pogląd nauczany przez J. F. R. nie jest poparty niczym innym, jak tylko samymi sofizmatami, przekręceniami, sprzecznościami i niezwykłymi dowolnymi tłumaczeniami. W krótkości wyjawimy te z jego niewłaściwości, które poprzednio nie były jeszcze pobite. Jego zarzut (S’34, 163 p. 3, 4), że głównym motywem służby Maluczkiego Stadka od roku 1874 – 1918, była samolubna nadzieja nagrody, a nie chwały Bożej, jest fałszywym zarzutem skierowanym przeciw wybranym Bożym i lżeniem syna matki swojej (Rzym. 8: 33, 34; Ps. 50: 20). Jego dowodzenie (S’34, 164, p. 6), że Przymierze uczynione przez Jehowę z kimkolwiek może być tylko dwustronnym, jest sprzeczne z Pismem św.., ponieważ może być jednostronnym lub dwustronnym. (1 Moj. 9: 9 – 17; 15: 18; 17: 2, 4, 7.11, 19, 21; 2Moj. 2: 24; 6: 4; 2Sam. 23: 5; Ps. 89: 4, 5 id). Jego myśl (S 34, 164 p. 7)(3), że Przymierze Związane Przysięgą jest bezwarunkowym Przymierzem, które ma wytworzyć Nasienie przez jego (rzekomą) organizację, jest myślą niedorzeczną, ponieważ daje Nasieniu aż dwie matki, a wcale nie daje ojca.
Jego dowodzenie (S ’34, 166 p. 12), że Bóg posłał Mojżesza
kol. 2
do Egiptu, ażeby uczynić sobie imię i wyswobodzić Izraelitów, a później, iżby z nimi mógł uczynić Przymierze Zakonu i że to przedstawia misję Jezusa w czasie Jego pierwszego przyjścia, w celu późniejszego błogosławienia Kościoła za pomocą uczynieni z nim Nowego Przymierza, wywrócił tak figurę jak i pozafigurę, ponieważ Mojżeszowa misja wyswobodzenia Izraelitów z Egiptu przedstawia Wtóre Przyjście Chrystusa; i sprzeciwia się temu, co J.F.R. pisał tylko miesiące temu odnośnie wypełnienia plag Egiptu w czasie jego ruchu od roku 1918 i dalej. Jego dowodzenie (S’34, 167, p. 16), że nauczanie, iż jednym z celów zakonu było danie życia posłusznym jest zaprzeczeniem Okupu, nie tylko, że sprzeciwia się wyraźnym słowom Bożym, jako jeden z Jego celów dania Przymierza Zakonu (Gal. 3:10-12; 3Moj. 18:4, 5; 5Moj. 30:15, 19), lecz również zawiera w sobie wyraźne zaprzeczenie okupu; bo jeżeli Zakon nie na to był dany, by dawał życie posłusznym, to Jezus nie otrzymałby przez Zakon obiecanej nagrody życia jako posłuszny temuż zakonowi, a w takim razie nie mógłby złożyć Okupu, aby uwolnić tych, co byli pod Zakonem (Gal. 3:13; 4:4, 5). Tym więc sposobem jego zarzut sprowadza na jego własną głowę odpowiedzialność za zaprzeczenie okupu. Jego twierdzenie (S’34, 264, p. 29), że Jezus nie był synem Przymierza Zakonu jest błędem. Gal. 4:4.5.
Ażeby zapiskowi z listu do Rzym. 1:25 – 27 narzucić swoją myśl, iżby nie zdawał się być sprzecznym z jego błędem o Nowym Przymierzu, naucza on (S’34, 182, p. 13, 14), że ten zapisek nie stosuje się do cielesnego, lecz do duchowego Izraela. Narzucając taką myśl temu ustępowi Pisma św., on nie tylko z powodu takiego bezpośredniego przeciwieństwa zadaje najdowolniejszy gwałt całemu jego kontekstowi, tj. wszystkim trzem rozdziałom (9-11), omawiającym odrzucenie i przyjęcie cielesnego Izraela i pokrewieństwo tych trzech rozdziałów do Planu Bożego, jak jest omawiane w liście do Rzymian od 1: 16 do 8: 39; ale jest w bezpośrednim przeciwieństwie z tymi samymi wierszami 2527, jak również z poprzednimi i następnymi wierszami, które wykazują jak najwyraźniej iż to się stanie z powodu tysiącletniego dzieła Kościoła, tj. aż wejdzie zupełność z pośród pogan, dopiero wtedy Izrael zostanie uwolniony ze ślepoty, a dane mu będą błogosławieństwa Przymierza wspomnianego w w. 27, „zupełność Pogan” według niego nie oznacza pełnej liczby wybranych zgromadzonych z pośród pogan; a gdy mówi, że nie oznacza to aż do skończenia czasów pogan lub świata, fałszuje przez to pogląd Prawdy, bo nikt przecież tak nie uczy, a więc według niego „zupełność pogan” znaczy „aż do czasu (nawrócenia Korneliusza w roku 36 naszej ery) gdy inni, a nie naturalni Izraelici zaczęli dopełniać przeznaczoną liczbę 144000”. Za takie rozstrzygnięcie zapisku Rzym. 11:25-27 zasługuje on na premię. Gdy byliśmy jeszcze na studiach teologicznych jako luteranin, otrzymaliśmy takie samo tłumaczenie od jednego z teologicznych profesorów, gdy nam wyjaśniał List do Rzymian! Następnie twierdzi on (S’34, 183, p. 15), że tą bezbożnością, o jakiej wspomina Ap. Paweł w Liście do Rzym. 11: 26, były to nauki parousyjne takie jak np. rozwijanie charakteru, piramida i posłuszeństwo zwierzchnościom ziemskim i od tejże bezbożności miał odwrócić Wybawiciel Duchowego Izraela, tj. lud Boży, będący w Prawdzie Parousii! Tym Wybawicielem jak wiersze od 28 do 30 dowodzą jest Głowa i Ciało.
Jego używanie 3-go rozdziału z 2 listu do Koryntów (S ’34, 186, p. 27; 215-218, p. 20-31) na dowód, że Nowe Przymierze było uczynione na Kalwarii, pokazuje taką samą dowolność i niezważanie na orzeczenia rozdziału, w którym Apostoł nie przedstawia Starego i Nowego Przymierza, jako figury i pozafigury, tj. nie robi porównań figury i pozafigury dwóch przymierzy, lecz kontrastuje czyli przeciwstawia usługę Przymierza Zakonu z usługą nowych stworzeń, wypełniających Przymierze ofiary, jak możemy zauważyć z w. 2 i 3, gdzie listy Chrystusowe są przeciwstawione z tablicami kamiennymi, litera i ciało przeciwstawione z duchem (w. 6), posługiwanie śmierci przeciwstawione z usługiwaniem ducha (w. 7, 8) i zasłonięte oblicze z w. 7 i 13 przeciwstawione z odkrytym obliczem w. 18.