Teraźniejsza Prawda nr 78 – 1935 – str. 73
stopni czasowych w ustanawianiu Królestwa, jako pozafigur podróżowania Izraela od morza Czerwonego aż do Góry Synaj, tak jak to było wykazane powyżej, gdzie były podawane krótkie objaśnienia pozafiguralnych doświadczeń Izraela jako niektórych ogólnych doświadczeń Kościoła. Według tego, jak rozumiemy pozafigury rzeczy przedstawionych w wierszach 18 – 21 , przyznajemy, iż się częściowo wypełniają od roku 1874, a częściowo obecnie, a zaś po części wypełnią się w przyszłości, lecz wszystkie wypełnią się przed nastaniem inauguracji Nowego Przymierza. Fakty powyższe rujnują teorię, którą przeglądamy. Apostoł podaje kontrast: „Boście nie przystąpili do góry, które się da dotknąć (symbol zabezpieczenia przed wzrokiem, stan niewidzialny, stan królestwa w fazie niebieskiej) gorzeć (symbol królestwa niezniszczalnego) i do Ognia (przedstawiającego zniszczenie wszelkiej opozycji królestwa) i do czarności (tego wyrażenia nie ma w Przekładzie polskim, lecz jest w angielskim, – symbol niepewności ciemnoty i zamieszania co do sposobów Boskich, jakie przeważają na ziemi podczas Parousii i Epifanii, tj. przed uczynieniem Nowego Przymierza) i ciemności (groźnych widoków i okropnych wydarzeń szczególnie, jako wyrażenia błędu, z którym się ten Wiek obecnie kończy) i do burzy (symbol czasu ucisku obecnego na świecie rozpoczynającego się z wojną światową, który powiększać się będzie w Armagedonie i w Anarchii aż w całości spełni swoje zadanie) i do dźwięku trąby (siódmej trąby Prawdy odnośnie rzeczy religijnej i świeckich, która już trąbi od roku 1874) i do głosu słów (nauk i dyskusji o moralnych i religijnych obowiązkach, które od roku 1874 i dalej są pozafigurami głoszenia dziesięciu przykazań. Części tego słyszymy ze wszystkich stron w wyjawianiu zła, na nawoływaniach o sprawiedliwości i w jasnym rozgłaszaniu Prawdy, i to będzie trwało aż do końca). Który (głos) ci co słyszeli (w formie parousyjnej i epifanicznej) prosili, aby więcej do nich nie mówiono (symbol, jak ci, którym zło od roku 1874 zostało wyjawiane dawano im stosowne rozkazy i zakazy przez zasady Pańskie wszędzie dyskutowane i wszyscy są odtąd mniej lub więcej tak traktowani – pragnęli i prosili, by tego im więcej nie czyniono); Albowiem nie mogli znieść tego, co im rozkazywano (symbol tego, jak człowiek z obecnymi słabościami i grzechami nie może znieść tych wyjawień, rozkazów i zakazów) Gdyby się nawet i bydlę (władza cywilna) góry (królestwa przychodzącego, do coraz większej władzy po za zasłoną) dotknęło (opór stawiło, lub wykraczało przeciw temu królestwu) będzie ukamienowane (przez lud Boży, który odrzuci ich złe postępowanie zasadami Słowa Bożego, przyprowadzając je do ostatecznego zniszczenia, tj. gromiąc ich nieprawną łączność kościoła z państwem). A tak straszne to było, co widzieli (strach nocny, ucisk tego okresu, który wprowadza Królestwo) że też Mojżesz rzekł: Uląkłem się i drżę (symbol, jak klasa CHRYSTUSOWA w ciele, żyjąca wśród scen wielkiego ucisku będzie doświadczać mniejszego lub większego utrapienia). Prosimy zauważyć, że te wszystkie rzeczy wydarzyły się we figurze przed daniem, czyli inauguracją Przymierza Zakonu, jako kontraktu (2Moj. 19:12-25; 20:1-21; 24:1-8). To są rzeczy, które są jeszcze w procesie pozafiguralnym i poprzedzają inaugurację Nowego Przymierza; wobec lego Nowe Przymierze nie mogło być inaugurowane w r. 1918. Te rzeczy dowodzą, że uczynienie czyli inauguracja Nowego Przymierza nie nastąpi prędzej aż po ucisku. Lud izraelski, obiecujący czynić, co Bóg mówił do nich w wierszach 4-6 przed wejściem do umowy, będącej Przymierzem Zakonu w pierwszym jego znaczeniu (2Moj. 19:8), nie przedstawia podanych Nowego Przymierza, czyniących obietnice zachowywania wymagań Nowego Przymierza, ponieważ figuralna umowa nie była jeszcze uczyniona; lecz przedstawia usprawiedliwiony lud Boży Wieku Ewangelii, szczególnie tych od roku 1874, którzy przez swe usprawiedliwienie z wiary, obiecują żyć zgodnie z prawem sprawiedliwości Nowego Przymierza i w sposób przypisany zachowywać je jako swoje w ich usprawiedliwieniu z wiary, które poprzedza ich wejście do przywilejów Przymierza Sary,
kol. 2
figuralnie opisanych w wierszach 5, 6 i do których oni wchodzą przez ich przymierze ofiary (1 Piotr 2: 9). Obietnica dana przez Izraelitów (2Moj. 24:3), że będą posłusznymi wszystkim słowom Pańskim, oraz, iż przyjmują i będą przestrzegać praw Przymierza Zakonu, została naturalnie uczyniona po oznajmieniu im głównych praw w 2Moj. rozdziały od 20-30, której pozafigura jest tysiącletnia. To zatem pobiją myśl J.F.R., że obietnica z 2Moj. 19:8 przedstawia jego ostatek przyobiecujący, iż będzie wiernym Nowemu Przymierzu i że ta wierność jest przedwstępnym krokiem do otrzymania królestwa (S’34, 166 p. 13).
Apostoł Paweł od wierszu 22-go i dalej mówi nam. do czego przystępuje Kościół przez cały ciąg Wieku Ewangelii. „Aleście przystąpili do góry (królestwa) Syon (co daje światło). To określa klasę Chrystusową, będącą jako Oświeciciele świata tysiącletniego (Ew. Jan 1:9; Izaj. 29:18, 24; 35:5; 40:5; 52: 10; 60:1-22; 1Tym. 2:4). Góra Syon jest tutaj pozafigura Góry Synaj) i do miasta Boga żywego (rządu religijnego, jaki wkrótce zostanie założony w dwóch fazach po całej ziemi, przez wszechmocnego i najenergiczniejszego Jehowę dla jej właściwego rządzenia i błogosławienia, co było przedstawione przez Mojżesza, Aarona, Nadaba, Abiju i siedemdziesięciu starszych (2Moj. 24:1, 9) do Jeruzalemu niebieskiego (duchowego, religijnego rządu, CHRYSTUSA przedstawionego przez Mojżesza (2Moj. 24:1, 9), który będzie gruntem pokoju (Jeruzalem znaczy grunt pokoju) między Bogiem, a człowiekiem, zaprowadzającym pokój, który będzie trwał wiecznie) i do niezliczonych zastępów aniołów (władz duchowych, figurowanych przez Mojżesza, które obalają i ostatecznie obalą królestwo szatańskie, a ustanawiają i ostatecznie ustanowią królestwo Boże (2Tes. 1:7; Mat. 25:31). Te władze należą wyłącznie do końca tego Wieku) do walnego Zgromadzenia (Maluczkiego Stadka przedstawionego przez Mojżesza, które ma pierwsze główne zgromadzenie przy ukompletowaniu pierwszym Zmartwychwstaniu; i z tego powodu nie mogło rozpocząć się od r. 1918) i do kościoła pierworodnych (którzy składają się z Maluczkiego Stadka przedstawionego przez Mojżesza i z Wielkiej Kompanii, składającej się z trzech tysiącletnich grup Lewickich, przedstawionych przez Aarona, Nadaba i Abiju (2Moj. 24:1, 9), których figura pierworodnych tego dowodzi, a zatem aż po zakończeniu się tego Wieku, ponieważ dopiero wtenczas Wielka Kompania jest rozwiniętą jako taka; z tej też przyczyny nie mogło być od roku 1918), którzy są spisani w niebie (ci zatem, którzy ostatecznie odniosą zwycięstwo, albo jako członkowie Maluczkiego Stadka, albo Wielkiej Kompanii, a ten fakt może się uzupełnić tylko przy końcu Epifanii, a zatem to nie mogło nastąpić od roku 1918 i dalej) i do Boga (2 Moj. 24:10, 11; który nie może być widziany, aż przy końcu Wieku przez wiernych) Sędziego (w znaczeniu i w Jego zdolności, iż jest nagradzającym) wszystkich (zwycięstwo tego wieku, rzecz, która może być uzupełniona tylko po Epifanii; a nie od r. 1918). Następne zdanie podajemy w sposób uważany przez nas za poprawne tłumaczenie: także (w dodatku, że Bóg jest Sędzią w znaczeniu nagradzania zwycięskiego Maluczkiego Stadka i Wielkiego Grona, On również nagradza osoby udoskonalone (Starożytnych i Młodocianych Świętych, przedstawionych przez 70-ciu starszych – 2Moj. 24:1, 9-11) sprawiedliwe w usposobieniach (odnośnie wiary i sprawiedliwości, z powodu których podlegali lub podlegają próbie w tym życiu. To jest rzecz, która nie może nastąpić aż w Tysiącleciu po wyswobodzeniu klasy Maluczkiego Stadka i Wielkiego Grona (Żyd. 11:39, 40); przeto nie mogła się rozpocząć od roku 1918) i do Pośrednika Nowego Przymierza Jezusa (którego wyobrażał Mojżesz (2 Moj. 24:1-8), będąc Głową Pośrednika; a zatem jego dominującą częścią, On właściwie z punktu widzenia, iż jest najważniejszą częścią stoi za całość, może być zatem nazwany Pośrednikiem Nowego Przymierza bez najmniejszego wykroczenia myśli, iż Głowa i Ciało stanowi całego Pośrednika. To więc rozumowanie obala myśl J.F.R. odnośnie jego ostatka przychodzącego w roku 1918 do