Teraźniejsza Prawda nr 77 – 1935 – str. 59
Tymi ofiarami są Jezus i Kościół jako ludzkie istoty. Apostoł Paweł dowodzi, od wiersza 18 do 22, że Stare Przymierze zostało ratyfikowane i wszystkie dodatki odnoszące się do celów działalności tego przymierza stały się ważnymi przez krew wielu ofiar wołów i kozłów, a tedy w wierszu 23 udowadnia, że rzeczy w królestwie niebieskim nazwane tutaj rzeczami niebieskimi, tj. przymierze, sprawiedliwość, lud, przybytek, oraz nauki doktrynalne, zbijające, naprawiające i etyczne, wszystko to ma zacząć prawnie działać przez śmierć „lepszych ofiar” – człowieczeństwo Głowy i człowieczeństwo Ciała, które są tymi lepszymi ofiarami – dla celów przymierza. Widzimy więc, że wyjątek z Listu do Żydów 9: 13 – 23 niezbicie dowodzi, że Nowe Przymierze nic zaczęło jeszcze działać; z powodu, że cały Pośrednik nie jest jeszcze umarłym.
Zatem nauczanie J.F.R., że Nowe Przymierze było ratyfikowane na Kalwarii jest mylnym. Tylko rękojmia, czyli poręczenie tegoż przymierza była tam dokonana (Żyd. 7: 22), z powodu, że śmierć Jezusa gwarantuje Nowe Przymierze, jako mające dopiero nastąpić w przyszłości; i dlatego ono oczekuje śmierci całego swego Potwierdziciela, zanim może być zapieczętowane, ponieważ może być zapieczętowane tylko przez śmierć swego Potwierdziciela, Głowy i Ciała (Żyd. 9: 16, 17). Fakt, że Jezus jest nazwany w Liście do Żydów 7: 22 rękojmią lepszego przymierza aniżeli było Stare Przymierze, to jest Przymierza Nowego, dowodzi, jak to zostało już wykazane, że ono jeszcze nie działa; ponieważ rękojmia jest dostarczana i trwa tak długo, aż pewna rzecz nastąpi w przyszłości która rękojmia gwarantuje, że nastąpi. Zatem List do Żydów 7: 22 dowodzi, że w czasie pisania tegoż Listu około 64 – go roku naszej ery, tj. w kilka lat po uwolnieniu św. Pawła z pierwszego uwięzienia rzymskiego, Nowe Przymierze jeszcze nie egzystowało, lecz w owym czasie należało jeszcze do przyszłości; ponieważ rękojmia jest bez zaprzeczenia dawana nic za. rzeczy przeszłe, ani teraźniejsze, lecz przyszłe. Z tego powodu nie mogło być ratyfikowane na Kalwarii. Ale przeciwnie, Ciało ratyfikującego Pośrednika Nowego Przymierza zaczęło być ofiarowane w dzień Zielonych Światek i to ofiarowanie trwa aż dotąd i doszło już tak dalece, że obejmuje stopy Chrystusowe (Iz. 52: 7) w całości położone na ołtarzu.
JER. 31:31-34 – ŻYD. 8:8-12
Po przedstawieniu osiem ogólnych dowodów, że Nowe Przymierze nie było uczynione na Kalwarii, a inaugurowane w roku 1918, następnie przedstawiony dziewiąty ogólny dowód odnośnie tego punktu podany nam w proroctwie Jerem. 31: 31 – 34, które Apostoł Paweł wyjaśnia nam przytaczając, ten ustęp w liście do. Żydów.8: 8 – 12, gdzie daje nam do zrozumienia, że Nowe Przymierze nie może pod żadnym względem rozpocząć działania prędzej, ale aż po zakończeniu się Wieku Ewangelii, ten ustęp Pisma św. podaje nam dwanaście punktów dowodzących, że Nowe Przymierze nie będzie uczynione wpierw, dopóki nie zakończy się Wiek Ewangelii. Ażeby uniknąć siły wypływającej z proroctwa Jerem. 31: 31 – 34 i z listu do Żydów 8: 8 – 12, dowodzącej, że działanie Nowego Przymierza jest wyłącznie tysiącletnie i po tysiącletnie, J.F.R. dowodzi, że nie o cielesnym, lecz o duchowym Izraelu jest tutaj mowa, że Juda znaczy Maluczkie Stadko, a Izrael Wielkie Grono. Narzucając swoją myśl tekstowi i tegoż tekstu, kontekstowi zadaje on mu przez to wielki i dowolny gwałt. Przy wyjaśnieniu tekstu wykażemy równocześnie jego pogwałcenia, lecz wpierw wykażemy z kontekstu, że tam jest mowa o cielesnym Judzie i Izraelu. W rzeczywistości, to o wiele większy kontekst aniżeli my użyjemy, odnosi się do cielesnego Izraela, a mianowicie Jerem. rozdziały od 30 do 34; lecz my się ograniczymy tylko do dowodów zawartych w kontekście Jerem. 31: 22 – 40. Tą nową rzeczą, którą Bóg uczyni, iż niewiasta ogarnie czyli obejmie męża, jest Kościół będący częścią nowego stworzenia, którego spoczynkiem jest Chrystus. Kościół Go obejmuje w tym znaczeniu, iż jest połączony z Nim w Jego wspólnej pracy urzędowej, jako Wyswobodzicie! odrzuconego Izraela, córki opornej z wierszu 22. To będzie mieszkaniem sprawiedliwości i królestwem świętości dla Izraela przywróconego i budującego Palestynę (w. 23, 24), przez co Izrael będzie wybawiony ze znużenia (zmęczenia) i smutku jakich doświadczał podczas swego rozproszenia (w. 25). Ten widok zadowoli Kościół obudzony z drugiego snu (1 Król. 19: 5 – 9; Mat. 25: 5), w jaki był pogrążony od około roku 1846 – 1874, który to widok nie tylko, że byłby odtąd dla niego radosnym, ale że ów sen byłby nawet wdzięcznym dla Kościoła wiersz 26. Wiersz 25 traktuje o nadziei Izraelskiej, ześrodkowanej w Chrystusie. Wiersze od 27 do 30 jeszcze silniej dowodzą, że odnoszą się do cielesnego Izraela i Judy. Człowiekiem z wiersza 27 jest Chrystus jako Nowe Stworzenie w chwale to jest ten nowy doskonały człowiek z Efez. 2: 15; 4: 13; bydlęciem z w. 27 jest ich ofiarowane człowieczeństwo, biorąc pod uwagę cielca z punktu zapatrywania na obraz poświęcenia z 3 Moj. 8: 2. Nasieniem ich jest Słowo Boże (Łuk. 8:11-15); nasieniem człowieczym są wyjaśnienia ze Słowa Bożego odnoszące się do Chrystusa, jako Nowych Stworzeń, tj. do ich charakterów, nauk, urzędu i dzieł; nasieniem bydlęcym wyjaśnienia ze Słowa Bożego odnoszące się do Chrystusa, jako natur ludzkich poświęconych na zbawienie świata. Izrael i Juda będą tą symboliczną rolą zasianą tym symbolicznym nasieniem (w. 27). Jako skutek takiego siania, chociaż podczas Wieku Ewangelii. Bóg darzył ich niełaską (a jakom się starał), abym ich wykorzenił i burzył i kaził i gubił i trapił (jako naród i lud Boży), tak Bóg będzie ich darzył Swą łaską (tak starać się będę), abym ich pobudował i rozsadził (rozwinął) i uczynił ich pełnymi, owocu fizycznego, umysłowego, moralnego i religijnego. Wiersze 29 i 30 wskazują że to, co jest w nich omawiane, nie może odnosić się, jak J.F.R. utrzymuje, do obecnych doświadczeń Kościoła, lecz do tysiącletnich Izraela; bo tylko wtenczas ludzie nie będą więcej cierpieć za grzechy swoich przodków, lecz tylko za swoje własne. Widzimy zatem, że wiersze, które poprzedzają wiersze o Nowym Przymierzu z proroctwa Jerem. 31: 31 – 34, odnoszą się do naturalnego, lecz nie do duchowego Izraela. To samo możemy powiedzieć o wierszach, które następują po nich. W wierszach od 35 – 37, Bóg zobowiązuje się przez stałość (w. 35) i niezbadany ogrom wszechświata, oraz prawa grawitacji („fundamenty ziemi”) dochowania Swojej wierności względem Przymierza Zaprzysiężonego Przysięgą – albowiem darów Swoich i wezwania względem Izraela Bóg nie zmienia (Rzym. 11:29) – które mają być dla wszystkiego Izraela, jako dowód ich powrotu do jego łaski; pomimo ich odstępstwa podczas Wieków Żydowskiego i Ewangelii. W wierszach 38-40 jest podane zobowiązanie odbudowy literalnego Jeruzalemu, które ma być miastem Panu podczas Tysiąclecia. A zatem wiersze od 35 do 40 odnoszą się do cielesnego Izraela. Teraz postaramy się udowodnić z proroctwa Jerem. 31:31-34, a szczególnie z wyjaśnienia podanego z listu do Żydów 8:8-12, że Nowe Przymierze należy wyłącznie do Tysiąclecia i po Tysiącleciu i dlatego nie mogło być uczynione na Kalwarii, chociaż było tam poręczone, ani inaugurowane w roku 1918. Pierwszy z tych punktów jest wykazany w Liście do Żydów 8: 8. To przymierze ma być uczynione tylko z cielesnym Izraelem i Juda. Lecz nie inne przymierze jak tylko pewne zarysy Przymierza Związanego Przysięgą zaofiarowano im jeśliby byli wiernymi i aktualnie były dane ich wiernym, oraz Synaickie Przymierze było jeszcze uczynione z tym narodem. Z tego widzimy, iż nie było uczynione na Kalwarii z Jezusem za duchowego Izraela, jak utrzymuje J.F.R. (S ’34, 164, 7). Ze względu, że ten naród był odrzucony od łaski Boskiej na pięć dni przed śmiercią naszego Pana i że odtąd pozostawał w stanie odrzucenia dowodzi, że to przymierze obiecane w Jerem. 31:31-34, nie było jeszcze uczynione z tym narodem. Wiersz 8 dowodzi, że do roku 64-go naszej ery Nowe Przymierze nie było uczynione z Izraelem i fakty dowodzą, że to jeszcze nie nastąpiło w ciągu całego Wieku Ewangelii. Bóg nigdy nie zamierzył Nowego Przymierza dla duchowego Izraela i ma się rozumieć, że nie było uczynione na Kalwarii, ani inaugurowane w roku 1918-tym. Przez wyrażenie wierszu 9-go – „nie według przymierza „oraz”, a Jam ich zaniedbał”