Teraźniejsza Prawda nr 77 – 1935 – str. 53
ziemi Chananejskiej (2 Moj. 12: 8 – 50; 16: 22 – 30; 20 – 23; liczne dowody odnośnie tych rzeczy znajdują się w 3 – ej, 4 – ej i 5 – ej Księdze Mojżeszowej). Nauki, urządzenia, instytucje itd. (zawarte szczególnie w Nowym Testamencie), przez Które Bóg urzeczywistnia Chrystusowi obietnice związane przysięgą w zarysach Przymierza Sary, są podobnież z tymi obietnicami uważane, iż mają być Przymierzem Związanym Przysięgą, uczynionym Chrystusowi w drugim znaczeniu tego słowa. Jak również wszystkie tysiącletnie urządzenia, instytucje, nauczania itd., będą z obietnicami Nowego Przymierza zwane Nowym Przymierzem w szerszym znaczeniu tego słowa.
Jako przykłady słowa przymierze, w najszerszym czyli trzecim znaczeniu tego wyrazu przytaczamy Mojżeszowe, Sary i Nowe Przymierze, gdy one są przedstawione obrazowo jako żony Boga (Gal. 4: 21 – 31; Iz. 54; 60: 6; porównaj 1 Moj. 25: 1 – 5). To wymaga, wyjaśnienia, a po wyjaśnieniu dowodu. W dodatku do warunkowych obietnic Przymierza Zakonu i ich odnośnych nauk, instytucji, urządzeń itd., przymierze, w tym znaczeniu tego słowa, obejmuje każdego Izraelitę zdolnego do usługiwania w naukach, instytucjach, urządzeniach itd., tj. w ustawach przymierza, swoim współbraciom Izraelitom, ci zaś co byli zdolni do przyjmowania takiego usługiwania byli dzieckiem lub dziećmi Przymierza Zakonu. Zauważmy dobrze tę różnicę: Nie zależy tyle na pewnych osobach, jako takich, ile na zdolnościach odnośnych osób. Gdy jedni Izraelici usługiwali drugim umowami przymierza, to zachowywali się. jako matka, pozafiguralna Agar (Gal. 4: 24, 25); ci zaś co byli karmieni przez swych braci umowami tegoż przymierza byli jako dziecię, pozafiguralny Izmael. – Galatów 4: 25, 29, 30.
Z tego punktu widzenia Mojżesz był na pierwszym miejscu tą matką, lecz nie ze względu na jego zdolność dania ustaw przymierza; ponieważ z tego względu był on pośrednikiem przymierza; lecz ze względu na jego zdolność zastosowania tych ustaw do narodu Izraelskiego, potemu, gdy one były już dane. Do Mojżesza byli dodani starsi ludu, szczególnie dwunastu książąt, siedemdziesiąt sędziów i kapłaństwo, ci więc ze względu na ich zdolność usługiwania Izraelowi ustawami przymierza, byli na drugim miejscu częścią tejże matki. Do nich następnie dołączono lewitów, rodziców i proroków, a na ostatek każdego ktokolwiek chciałby uczyć swych braci z Izraela ustaw przymierza. Tym sposobem ci wszyscy z narodu Izraelskiego, którzy byli zdolni do karmienia swoich współbraci słowem itd. przymierza stanowili tę matkę. W tym sprawowaniu tego urzędu karmienia oni byli żoną Jehowy, pozafiguralna Agar, karmiącą Izraela, jako swych dzieci. Ta żona egzystowała jako taka zanim przyszli do góry Synaj; ona już była w Mojżeszu, Aaronie i starszych Izraela, którzy nauczali ten naród w ogólności i w głowach rodzin, nauczających swoje rodziny w szczególności niektórych urządzeń święta Przejścia, które już funkcjonowało w Egipcie, z którego, Bóg nas zapewnia, iż wezwał Izraela, Syna Swego (Ozeasz 11: 1). Mojżesz nie był w tym wypadku przyjacielem Oblubieńca; ponieważ żaden przyjaciel Oblubieńca nie mógł być użyty dla żadnej z Ojcowskich symbolicznych żon, tak jak było pokazane w Abrahamie, który bez żadnego przyjaciela Oblubieńca wziął sobie Agar, która była jego niewolnicą, za swą nałożnicę, a nie za żonę w całej pełni, tak samo uczynił z Keturą. – 1Moj. 25: 5, 6. Ketura, będąc nałożnicą, Sara zaś istotną żoną, nie mogła od roku 1918 zajmować miejsca Sary i wyobrażać te same rzeczy co Sara, według twierdzeń J. F. R. (S. 1934, 233 p. 26), że obie były figurami na jego rzekomą organizację Jehowy i że Sara przedstawiała ją do roku 1918, a od tegoż roku Ketura. Ketura nie mogła być takową jeszcze z innego powodu, a mianowicie: jej synowie nie byli współdziedzicami z Izaakiem, ale byli odprawieni z domu Abrahamowego, ażeby nie uczestniczyli z Izaakiem w jego dziedzictwie. – 1Moj. 25:5, 6.
kol. 2
CZĘŚCI POZAFIGURALNEJ SARY
Powracając do Przymierza Kościoła, jakie działa obecnie, w trzecim znaczeniu tego słowa, ono składa się z obietnic związanych przysięgą (ale tylko gdy stosują się do Chrystusa), ze wszystkich stosujących się do nich ustępów, jakie znajdujemy we wielu miejscach Starego Testamentu i niemal we wszystkich Nowego, a także z braci zdolnych do usługiwania w tych rzeczach jedni drugim. A zatem matka, w ostatnim zarysie trzeciego znaczenia tego wyrazu, składa się z braci usługujących współbraciom za pomocą ustaw tego Przymierza. Tymi braćmi usługującymi jest najprzód nasz Pan, po Nim Apostołowie, następnie prorocy (tak Starego Testamentu, jak i nieapostolscy nauczyciele Kościoła powszechnego we Wieku Ewangelii), potem ewangeliści, dalej pasterze czyli nauczyciele, a na koniec nieoficjalni bracia w kościele, mający zdolność karmienia braci naukami o ustawach przymierza. Widzimy zatem, że pozafiguralna Sara, w ostatnim zarysie Przymierza, w najszerszym znaczeniu tego słowa, są, oprócz pisarzy Starego Testamentu wszyscy członkowie Maluczkiego Stadka, w znaczeniu, iż są zdolni usługiwania jeden drugiemu, podczas gdy Izaak wyobraża te same osoby, oprócz pisarzy Starego Testamentu, w znaczeniu, iż są zdolne do odbierania pokarmu jeden od drugiego. Jedynym wyjątkiem w tym wypadku jest nasz Pan. On nie był karmiony przez braci Swego Maluczkiego Stadka; lecz był karmiony przez pisarzy Starego Testamentu, którzy są częścią pozafiguralnej Sary, jak to wykażemy później. W przyszłym Wieku Nowe Przymierze jako żona Jehowy w trzecim znaczeniu tego słowa, będzie obejmowało stosowne obietnice, nauki itd., i tych, którzy będą zastosowywać je do klasy restytucyjnej, a mianowicie: (1) Chrystusa, (2) Wielką Kompanię, (3) Starożytnych i (4) Młodocianych Świętych, (5) wierzących z Izraela i (6) wszystkich wiernych z klasy restytucyjnej. – Ew. Mat. 25: 34, 40.
Teraz podamy biblijny dowód trzeciego znaczenia słowa przymierze, gdy ktoś wyraża się o przymierzu jako o żonie Jehowy. Przy omawianiu Przymierza Zakonu i tej części Przymierza Związanego Przysięgą, która odnosi się do Chrystusa, Apostoł Paweł w liście do Galatów 4:21-31, pod figurą żon Jehowy – Boga, nie Chrystusa – wspomina Sarę, jako figurę przymierza drugiego i Agar jako figurę przymierza pierwszego. Na dowód, że Sara jest matką nas wszystkich jako członków klasy Chrystusowej w znaczeniu, iż jesteśmy zdolni być przez nią karmieni, św. Paweł cytuje Iz. 54: 1. Tak jak Sara, jako żona od czasu młodości swojej aż do późnej starości pozostawała bezpłodną, chociaż była zamężną, tak i ta, o której jest mowa w tym proroctwie była jako żona od młodości aż do późnej starości bezpłodna, pomimo iż była zamężną (w. 6). A jako Sara była jakoby opuszczona, pozostając praktycznie na podobieństwo wdowy w pohańbieniu bezpłodności i w żalu, podczas gdy druga, Agar, była wzięta na jej miejsce, tak i ta, o której tam jest mowa, znajdowała się w pohańbieniu bezpłodności i w żalu, jakoby opuszczona i w praktycznym wdowieństwie (w. 4, 6, 7), podczas gdy druga (Przymierze Zakonu jako pozafiguralna Agar) była wzięta na jej miejsce. A jako Sara, że tak powiemy, była przyjęta na powrót jako żona i urodziła Izaaka. tak i ta, o której tu jest mowa, została przyjętą na powrót jako żona i została matką dzieci jej męża – Boga (w. 5 – 8). I przysięgą (w 9) została zagwarantowana wierność jej Męża względem niej i dobra jej dzieci, jako bezwarunkowe przymierze czyli obietnica na podobieństwo tego, jakie było uczynione Noemu po potopie a ta przysięga uczyniona jej dowodzi, że ona nie jest tylko obietnicą związaną przez przysięgę. Wiersz 17 porównany z w. 9 i 10 dowodzi, że ona składa się ze sług Pańskich połączonych przysięgą z Jego przymierzem popartem przysięgą. To dowodzi, że pozafiguralna Sara jest to przysięgą związana obietnica dana Chrystusowi ze wszelkimi biblijnymi opracowaniami tejże obietnicy i sługami zastosowującymi te opracowania do dzieci Bożych, Chrystusa w Przymierzu Związanym Przysięgą.