Teraźniejsza Prawda nr 73 – 1934 – str. 94
pozafiguralny Elisama pobił każdy argument jaki powstał przeciw doktrynie o usprawiedliwieniu z wiary, a tym sposobem ofiarował pozafiguralną czaszę.
(76) Na koniec pozafiguralny Elisama ofiarował pozafiguralną łyżkę pełną kadzidła – ćwiczenia w sprawiedliwości. On użył tej doktryny, aby pobudzić swoich słuchaczy do oddawania czci Bogu za Jego łaskę daną człowiekowi i aby oddać cześć Chrystusowi za Jego usługiwania dla dobra człowieka. On użył tej doktryny, aby okazać mądrość, sprawiedliwość, miłość i moc Bożą i tym sposobem starał się pobudzić swoich słuchaczy do wiary, która zupełnie ufa Bogu, do nadziei, która pragnie i spodziewa Się błogosławieństw od Niego, do miłości, która dziękuje i ocenia Jego dobro, które otrzymuje z Jego łaskawej Opatrzności i do posłuszeństwa, w którem ma zaszczyt i przyjemność w służbie Jego, jako Temu, któremu należy się to posłuszeństwo. On użył ją w pocieszaniu uciśnionych, a wierzących grzeszników. On zastosował ją do pobudzenia samo-kontroli w pokuszeniu i cierpliwości wśród wielu przeszkód do czynienia dobrych poczynań. On uczynił ją podstawą napomnień do ofiarowania. On głosił ją, aby wzmocnić słabych i omdlewających. On przedstawiał ją jako podstawę pokoju z Bogiem i pokojem wiary. On przedstawiał ją jako źródło i pobudkę do radości. On opierał na niej napomnienia, aby przebaczać tak chętnie jak Bóg przebacza. On użył ją, aby pobudzić rodziców do większej dobrotliwości i długiej cierpliwości ku swoim dzieciom, szczególnie ku krnąbrnym i zuchwałym i aby pobudzić pracowników nad zbawieniem innych do większej litości. On uformował z tej doktryny podstawę do wielu napomnień do cierpliwości i powściągliwości. Ona była użyta przez niego w pobudzaniu ludzi do większej miłości dla grzeszników, których jednak Bóg miłuje i za których Chrystus umarł, a zatem pobudka do większych ewangelicznych usiłowań. Fakt, że ta doktryna dowodzi, że człowiek sam nie mógł uczynić siebie przyjemnym Bogu, pozafiguralny Elisama użył jej do pobudzenia swoich słuchaczy do pokory. Doktryna ta objawiała Boską szczerość i służyła także za podnietę do większej szczerości ku drugim. On użył ją jako napomnienie do wykonywania sprawiedliwości, gdyż to uczyniłoby człowieka więcej w harmonii ze sprawiedliwością mu przypisaną. On użył ją w pobudzaniu do większej odwagi ku ludziom, gdyż ci, którzy ją posiadali, spolegali na ufności w Bogu. On użył jej, dając odwagę w obliczu śmierci, gdyż zasługa Chrystusa uwolni ich w swoim czasie od śmierci. On użył jej do pobudzenia miłości braterskiej, która również była pobłogosławioną przez usprawiedliwienie. On użył ją do wzniecenia nienawiści przeciw grzechowi, gdyż grzech był tą główną przyczyną śmierci naszego Pana, którego łaska tak wielce błogosławi. Tym więc sposobem on zastosował tę doktrynę, jako potężne ćwiczenie w sprawiedliwości.
(77) Ta doktryna dała Kościołowi luterańskiemu główne miejsce w obozie na zachodniej stronie pozafiguralnego Przybytku, a ta strona przedstawia sprawiedliwość, ponieważ doktryna usprawiedliwienia z wiary, skuteczniej niż wszystkie inne nauki harmonizuje sprawiedliwość Bożą, rozjaśnia i uwielbia ją, jak również okazuje dziwną mądrość i miłość. Radujmy się także, iż wodzowie utracjuszy koron Kościoła luterańskiego, tak zdolnie, wytrwale i owocnie przedstawili naprawy błędnego postępowania, pobili liczne błędy i dali tak wspaniałe ćwiczenia w sprawiedliwości tyczące się chwalebnej doktryny usprawiedliwienia z wiary.
(78) Dotychczasowe badanie o ofiarach książąt Wieku Ewangelii, szczególnie te, które należały do książąt protestanckich, pokazuje nam, że te ofiary tyczą się prawd, jakie zostały skażone przez papiestwo. Zatem ofiary utracjuszy koron, wodzów prezbiteriańskich, odnoszące się do symbolicznego znaczenia chleba i wina podczas Wieczerzy Pańskiej, usunęły skażenie Prawdy dokonane przez doktrynę papieską o przemienieniu chleba i wina w ciało i krew Chrystusa. Ofiary utracjuszy koron wodzów z Kościoła uczni, odnoszące się do Biblii, będącej podstawą jedności ludu. Bożego usunęły papieską doktrynę, że papież jest podstawą jedności ludu Bożego. Ofiary utracjuszy koron wodzów adwentyskich, odnoszące się do chronologii usunęły papieską naukę dowodzącą, że żyjemy już po Tysiącleciu;; ofiary utracjuszy koron wodzów Kościoła episkopalnego, odnoszące się do nauki o Chrystusowem poddaństwie władzom cywilnym, gdy był w ciele, usunęły naukę papieską, że hierarchia ma zwierzchność nad państwem; i ofiary utracjuszy koron wodzów Kościoła luterańskiego, odnoszące się do nauki o usprawiedliwieniu przez wiarę usunęły cały papieski system sakramentalny z nauką, że usprawiedliwienia dostępuje się przez uczynki. Przeto widzimy, że każda z ofiar protestanckich książąt, usunęła pewien papieski błąd. Nasze badanie o pozostałych pięciu protestanckich książęcych ofiarach, przedstawi nam ten sam urząd w ich pracy. To dowodzi, że nasz Pastor miał rację, gdy nazwał ich wysiłki reformacyjne – reformacją przez sekty.
kol. 2
(79) Następnie zastanowimy się nad książęcymi ofiarami kongregacjonalnych wodzów utracjuszy koron, reprezentowanych przez Gamaljela, syna Pedasura, książęcia Manasesowego. Jego urząd jest przedstawiony przez znaczenie jego imienia jak również imienia jego ojca. Słowo Gamaliel znaczy wynagrodzenie od Boga, wskazuje na fakt, że ten, co naucza o właściwym porządku w rządzie kościelnym nie otrzyma nagrody od klerykalistów, ale od Boga, lecz jednocześnie jego nauki będą wynagrodzeniem Bożym – duchową karą – na klerykalistów. Słowo Pedasur znaczy wybawiciel jest skałą albo silny, wskazuje na siłę argumentów Pisma Św., które kongregacjonalni wodzowie, utracjuszy koron używali w celu wybawienia świętych z wszelkiej niewoli klerykalnej, a przyprowadzili ich do rządu kościelnego według Boskiego porządku. Przy badaniu figury Jakóba w spładzaniu jego synów, zauważyliśmy ten fakt, że Manase był synem Józefa a nie Jakóba. Kościół kongregacjonalny nie jest reprezentowany przez żadnego z synów Jakóbowych, lecz wchodzi pod figurę Judy – tj. figurę kościołów kalwinistycznych. Ta myśl jest właściwą, ponieważ poza rządem kościelnym kongregacjonaliści byli zawsze kalwinistami w swoich doktrynach i praktykach. Ponadto ich zagada rządu kościelnego została przyjętą przez baptystów, unitarianów, uczniów, adwentystów i przez wielkie sekcje kościoła luterańskiego, jak to było przedstawione w Teraźniejszej Prawdzie 1927, str. 12, par. 22. Lecz w obrazie Przybytku Pan użył pokolenie Manasesowe, aby było figurą na kościół kongregacjonalny.
(80) Kościół jest zorganizowany. A według biblijnej figury ciało ludzkie jest przyjęte za ilustrację jego organizacji, a nawet wolno nam nazywać go organizmem. W tym organizmie Pan Jezus jest Głową, a reszta wiernych Ciałem Jego. Lecz ta figura jest o wiele więcej szczegółową, gdy ogólne zarysy organizacji Kościół są przedstawione w ludzkim kręgosłupie. Kręgosłup ludzki składa się (1) z siedmiu kręgów karkowych, (2) z dwunastu kręgów grzbietowych i (3) pięciu kręgów lędźwiowych, jednej kości krzyżowej i jednej ogonowej. Rozumiemy, że te siedem kręgów karkowych, które łączą głowę z ciałem, reprezentują siedem aniołów do siedmiu kościołów, jako siedem ogniw między naszym Panem a Kościołem w jego siedmiu okresach. Rozumiemy, że dwanaście kręgów grzbietowych i ich dwanaście par żeber, reprezentują dwanaście Apostołów i dwanaście pokoleń, z których Kościół się składa, każde pokolenie będąc w Panu jest pod przewodnictwem jednego apostoła. Rozumiemy, że pięć kręgów lędźwiowych, jedna kość krzyżowa i jedna ogonowa, reprezentują Kościół w jego siedmiu okresach: pięć lędźwiowych, Kościół w pięciu okresach pomiędzy żniwami; kość krzyżowa przedstawia okres efezki, a ogonowa okres laodycejski; a pięć cząstek jednej kości krzyżowej i jedna kość ogonowa symbolizuje, że te dwa Kościoły składają się przeważnie z pięciu grup połączonych w jedną, powołanych w pięciu okresach wezwania Żniwa żydowskiego i Żniwa Ewangelicznego i wypróbowanych przez pięć żniwiarskich przesiewań. Prawe ramię i ręka, reprezentują względnie członków Chrystusowych, mających władzę wykładania i bronienia Prawdy i służenia w takowej pracy. Lewe ramię i lewa ręka reprezentują względnie członków Chrystusowych, mających władzę odpierania błędu i w służeniu takowej pracy. Prawa noga i stopa, reprezentuje względnie członków Chrystusowych mających władzę prowadzenia i praktykowania życia sprawiedliwego. Lewa noga i stopa, reprezentują względnie członków Chrystusowych, mających władzę zwyciężania złego postępowania i w ich praktykowaniu takiego zwyciężania. Stopy odrębne od nóg przedstawiają ostatnich członków. To są główne punkty organizmu.
(81) Opuszczając tę figurę, można powiedzieć, że Jezus rządzi Swym Kościołem jako Monarcha; i że On używa za sług swoich do usługi Kościołowi: (1) Apostołów, (2) proroków, (3) ewangelistów i (4) pasterzy czyli nauczycieli. Lecz ci słudzy nie są panami Kościoła powszechnego, ani też osobnych zborów. Według tego apostołowie i prorocy nie byli panami nad Kościołem powszechnym, ani panami nad miejscowymi kościołami, jako też: ewangeliści nie byli panami niemowląt w Chrystusie, których spładzali, tak samo pasterce czyli nauczycie”, nie są panami nad Kościołem miejscowym; ci bracia, zamiast być panami, są oni sagami Kościoła, tak jak apostołowie i prorocy byli sługami Kościół powszechnego, a ewangeliści sługami niemowlątek, których spładzali; pasterze zaś sługami kościołów miejscowych. Na zaproszenie od Kościoła miejscowego pierwsze dwie klasy sług (Apostołowie i Prorocy) mogliby nam służyć. Pasterze są ograniczeni w swojej służbie do kościołów miejscowych, gdy zaś ewangeliści pracują nad obcymi, aby przyprowadzić ich do ciała. Tym sposobem Sam Pan Jezus jest Panem Kościoła, Głową Ciała, tj. Kościoła powszechnego, jak również On Sam jest Głową miejscowych kościołów czyli zborów. Oprócz Jego używania Apostołów