Teraźniejsza Prawda nr 73 – 1934 – str. 87
więc nie mogli być szemraczami tej przypowieści. Jego twierdzenie (par. 16), że jego nowe imię było aktualnie dane w pierwszej godzinie, 1919 – 1920, ale nie było objawione aż 1931, dowodzi, że ono nie było tym groszem; przeto, że grosz nie był aktualnie wypłacony w pierwszej godzinie, lecz po dwunastej godzinie, i o tym było wiadome od samej pierwszej godziny, gdy zaś jego grosz nie był znany jako taki, aż dopiero po zaczęciu się 11 – ej godziny. Jego podawanie dat w jego tłumaczeniu jest przeciwne jego nauce, że „czas już nie jest więcej potrzebny”, t j., że lud Boży nie ma więcej zważać na zarysy czasu! Jednak on pokazał zupełne zaniedbanie akuratności w zarysach czasowych przy tłumaczeniu tej przypowieści. Gdy chodzi o prawdziwą głupotę, nieharmonijność, to ten nowy pogląd o groszu stoi na pierwszym miejscu jego głupstw pochodzących od zaciemnionego jego prawego oka.
Potem podaje on niektóre prawdziwie Rutherfordowskie bryzgania błotem, np. (1) wyrażenie, musimy miłować Boga nade wszystko, jest wcale niebiblijnym, ponieważ ono ogranicza miłość do Boga (S 1934, 99, par. 4), (2) miłość do braci, znaczy miłować ich jak samych siebie (par. 4). (Przeciwko temu powiedzielibyśmy, że taka miłość, o jakiej on mówi, jest miłością, jaką powinien mieć człowiek naturalny. Miłość do braci jest nowym przykazaniem Chrystusowym, tj. miłować ich ofiarniczo aż do śmierci, tak jak On nas umiłował, gdy zaś miłowanie jak siebie samego jest tylko miłością obowiązkową, która nie miłuje tak jak nas Chrystus umiłował); (3) Paruzyjne nauczanie i praca uwielbiały Jezusa, nie Ojca (par. 19); (i to on mówi bez względu na to, co np. Tom V naucza przeciwnie). (4) Nauka paruzyjna i praca były samolubne, ponieważ one nauczały o wyrabianiu charakteru i o nadziei królestwa (par. 21) – (jest to skarżenie na wybrane Boże. – Rzym. 8:33); (5) Ci z ofiarowanych, którzy pożądają osobistego zysku przez przyłączenie się do światowego handlu lub przedsiębiorstwa, nie będą wzbudzeni po Tysiącleciu – doktryna Siódmego Dnia Adwentystów – na którą to myśl cytuje on Objawienie 20:13 (par. 27); (6) Uczynienie Jezusa doskonałym przez cierpienie nie znaczy, że On przez cierpienie stał się doskonałym w naturze, organizmie lub charakterze, lecz, że On cierpiał, aby udowodnić, że szatańskie (rzekome) twierdzenie, że Bóg nie może postawić człowieka na ziemię, któryby mógł być wiernym Bogu, jest bezpodstawne. (S. 1934, str. 3, par. 4, 6-10): Łączności z listu do Żydów 2: 10; 5: 7, 8, dowodzą, że wytrwanie Jezusa udoskonaliło (skrystalizowało) Go w charakterze i dało Mu skrystalizowaną, niezmienną naturę i organizm – Boską naturę) (7) On twierdzi, że list do Rzym, 15: 4 dowodzi, że wszystko Pismo św. ma jakieś wypełnienie podczas pobytu jego ostatka na ziemi (S. 1934, 115, par. 1). Jeżeli tak, to co zrobimy z tygodniami Danielowymi 70, 69, 62 i z proroctwem o Jezusowym narodzeniu się z panny, narodzeniu się w Betlejemie i innymi pismami odnoszącymi się wyłącznie do pierwszego przyjścia? Są, rozumie się i inne liczne pisma, które odnoszą się do okresu między Żniwami, lecz on je wszystkie przekręca, stosując je do swego ruchu; jak również są i liczne proroctwa, odnoszące się wyłącznie do Tysiąclecia i po Tysiącleciu.
W S. 1934, 115-121, odrzuca on nauki naszego Pastora odnośnie Psalmu 17: 15, jako odnoszący się do Zmartwychwstania Chrystusa (Głowy i Ciała), twierdząc (par. 5), że ten Psalm jest fałszywie tłumaczony w naszej pieśni w Nr. 105; on podaje myśl, że Stary Testament nie mówi, że wierni ludzie, starożytni mieli nadzieję zmartwychwstania (par. 7). Przeciwko temu proszę zobaczyć Księgę Hioba 14: 13; 19: 25, 26 (Am. Popr. Tłum.). Ps. 49: 15 (sprawiedliwi); Ozeasz 13: 14; Dan. 12: 13; porównaj z 1 Moj. 12: 1 – 3; 22: 16 – 18; porównaj z listem do Żyd. 11: 9, 10, 13, 35, 39; Izaj. 2: 3 (Jeruzalem i podobne kontrasty między Syonem i Jeruzalemem, jak 62: 1 itd.), Izaj. 32: 1 (książęta) 24: 23; Ps. 107: 23 (przed starcami swymi); Joel 2: 28 (starcom). W par. 10 on mówi, że w Paruzji bardzo mało było mówione o radości z powrotem naszego Pana. Stanowczo zaprzeczamy temu, powołując się do doświadczeń i wiadomości wszystkich wiernych braci z okresu Parousii. O tym świadczą Tomy II, III i IV, a również i te drugie tomy,
kol. 2
a zwłaszcza Tomy I i IV. Potem szydzi on z braci, że z samolubnych pobudek cieszyli się nadzieją wystawiona, przed nimi podczas Parousii i twierdzi, że taka nadzieja dowodzi, że oni nie miłowali Pana (par. 11). Czyni to wbrew takim ustępom Biblijnym jak następujące: Dz. 23:6; 24:14; 26:6, 7; 28:20; Rzym. 5:2, 4, 5; 8.24, 25; 12:12; 15:4, 13; 1Kor. 13:13; Ef. 1:18; 4:4; Kol. 1:5.23.27: 1Tes. 1:3; 5:8; 2Tes. 2:16; Tytus 1:2; 2:13; 3:7; Żyd. 3:6; 6:11, 18, 19; 1Piotr 1:3, 13, 21; 1Piotr 3:15; 1Jana 3:3. Potem mówi on, że bracia Paruzyjni, którzy mieli taką nadzieję, stali się klasą złego sługi (par. 13). Takiej klasy nie ma; lecz on jest tą osobą, która przez pozwalanie sobie podczas Paruzji, zamiast ufać w nadzieję wystawioną przed nim, stał się tym złym sługą i głupim niepożytecznym pasterzem.
Po wylaniu powyżej przytoczonych rzeczy, w celu wyrwania nadziei zmartwychwstania z Psalm 17:15 on stara się ułożyć tak zdania jego, aby dać do zrozumienia, że ten ustęp stosuje się do jego ostatka rzekomo będącego z naszym panem w świątyni od r. 1918 dla sądu, to też (w par. 17) podaje on następujące fałszywe tłumaczenie. Psalm 17:15 z przekładu Septuaginty: „Pozwól mi okazać się przed Tobą sprawiedliwy; pozwól mi być zadowolony z objawienia chwały Twojej. „To co następuje jest właściwym tłumaczeniem tego wierszu według przekładu Septuaginty, chociaż nie jest poprawne: „Będę widziany w sprawiedliwości w obecności Twojej; będę zadowolony, gdy będę widziany z Twoją chwałą.” Lecz w A.V. (tłum. Upoważ.) ten wiersz jest poprawnie przetłumaczony: „Ale ja oglądał będę twarz Twoją w Sprawiedliwości; gdy się ocucę zadowolony będę z podobieństwa Twego”. Zobacz Younga, także A.R.V. (Am. Popr. Tłum.), których kursywy (wtrąconego) słowa beholding – widząc, powinny być opuszczone. Jego zdanie, jest w ten sposób przetłumaczone, aby się pozbyć myśli o zmartwychwstaniu w tym ustępie. Dowodzenie, że Rotherham opuszcza słowo awakeo – cucę, jest fałszywe, ponieważ w przekładzie Rotherhama znajduje się to słowo, ponieważ drugie zdanie tego wierszu Rotherham podaje jak następuję: „Będę zadowolony, gdy wzbudzony objawem oblicza Twego”. Rotherham podaje do wyboru drugie tłumaczenie ostatnich słów w tym zdaniu „wzbudzony przez okazanie Twoje”. Lecz wierzymy, że przekład według Tłum. Upow. jest o wiele lepszym przekładem w tym miejscu. Osnowa, która porównuje cierpienia wiernych w obecnym czasie z ich chwałą w przyszłości, dowodzi, że ten ustęp odnosi się do zmartwychwstania, a nie ma nic wspólnego z widzeniem obecności Pańskiej przez lud Pański w świątyni, która to obecność jest już od roku 1874-go.
SPOTKANIE PANA W POWIETRZU
Potem w par. 28, 29 J.F.R. powiada nam, że nasze spotkanie się z panem w powietrzu ( 1Tes. 4:17) nie odnosi się do zmartwychwstania, lecz do jego ostatka w ciele podczas ich pobytu w J.F.R., świątyni od r. 1918. Te dwa wiersze z 1Tes. 4:16, 17 określają pierwsze Zmartwychwstanie w dwóch częściach, w wierszu 16 – ym jest określona ta część, odnosząca się do świętych, którzy zasnęli, a w wierszu 17-tym omawia tę część, która się odnosi do świętych, którzy żyją. Jego teorii są bardzo potrzebne te dowody i aby je dostać, usiłuje nawet wydrzeć zmartwychwstanie świętych z Psalm 17:15 i z 1Tes. 4:17. Twierdzi on (par. 32), że symboliczna trąba znaczy wykonywanie (przypuszczamy, że ma on na myśli używanie) Boskiego autorytetu. Lecz przeciwnie, trąba reprezentuje poselstwo, a trąbienie nią reprezentuje ogłaszanie poselstwa (3Moj. 25:9, 10; 4 Moj. 10:1-10; Jozue 6:4-20; Obj. 8:2, 6, itd.). Ostatnia trąba, trąba Boża, on twierdzi (par. 33) zaczęła trąbić w r. 1914 a kończy się z Armagedonem. On nie podaje żadnego tekstu Biblijnego na dowód swego twierdzenia. Jak również bez żadnego dowodu twierdzi, że ostatnia trąba nie jest siódmą trąbą. Te same wypadki zdarzają się podczas ostatniej trąby i siódmej trąby, one widocznie są te same (1Kor. 15:52; 1Tes. 4:15; Obj. 11:15-18). Ten ostatni ustęp dowodzi, że siódma trąba zaczęła trąbić w roku 1874, a przestanie trąbić potemu, gdy doskonałość zostanie przywrócona człowiekowi i ziemi, co obala jego myśl o