Wielkie Grono, nie otrzymują dwa razy tyle Ducha świętego, co Maluczkie Stadko, bez względu na to, czy nazwiemy obydwóch pozafiguralnego Eliasza i pozafiguralnego Elizeusza, Maluczkim Stadkiem, jak to czyni J.F.R. A więc więźniami nadziei w tym miejscu jest cielesny Izrael. Lesser, jako żyd, tłumaczy ten wiersz w swojej Biblii w taki sposób, aby odjąć zastosowanie z tego wiersza do naszego Pana, dlatego po słowie opowiadam dodaje fałszywy dopisek, dobre i wesołe poselstwo. (3) Twierdzenie J.F.R.,
kol. 2
że słowo tutaj podane dziś powinno być przetłumaczone „tego dnia”, w znaczeniu dnia rzekomo Pańskiego przyjścia do swojej świątyni, jest błędne. Jest to fałszywym słownikarskim wyrażeniem uczynionym w tym celu, aby poprzeć jego fałszywą teorię. Użycie proroctwa z Zach. 9:9 i jego łącznika przez Mateusza i Jana, oraz wypełnione proroctwo wykazujące, że dwójnasób skończył się dla Izraela w roku 1878, dowodzi, że myśl Brata Russella odnosząca się do tego tekstu jest właściwą.

      (Ciąg dalszy nastąpi)

kol. 1

OFIARY KSIĄŻĄT WIEKU EWANGELII

(4 Księga Mojżeszowa 7:48-53; P. 1926, 164)
(Ciąg Dalszy)

      Dotąd zastanawialiśmy się nad figurą ofiar sześciu książąt, których pokolenia stały obozem na wschodniej i południowej stronie Przybytku, i nad ich pozafiguralnem znaczeniem. Pozostaje nam jeszcze zastanowić się nad dalszemi sześcioma ofiarami książąt pokoleń, stojących obozem na zachodniej i północnej stronie Przybytku. W 4 Mojż.7, ofiary książąt, będących nad pokoleniami, stojącemi po zachodniej stronie przybytku, następują po ofiarach przyniesionych przez książąt z południowej strony. Pokolenia Efraim, Manases i Benjamin stanowiły obóz na zachodniej stronie przybytku, na którego czele było pokolenie Efraim. Jak już wspominaliśmy, że na chorągwi tego obozu był za godło prawdopodobnie wół albo cielec, wyobrażający Boski przymiot „sprawiedliwości”. Jak już było podane, że Efraim przedstawiał Kościół luterański, Manases Kongregacjonalny, a Benjamin Kościoły fanatyczne, szczególnie Kwakrów. Doktryna dana za szafarstwo Kościołowi luterańskiemu jest usprawiedliwienie z łaski Bożej przez wiarę w zasługę Chrystusową. A zatem odnosi się do sprawiedliwości. Doktryna dana za szafarstwo Kościołowi kongregacjonalnemu jest, równość praw na korzyść wszystkich braci, wyrażona w rządzie kościelnym, składającym się ze wszystkich, przez wszystkich i dla wszystkich braci – również odnosi się do sprawiedliwości. Zaś doktryna dana za szafarstwo sektom fanatycznym tj. Kwakrom, Duchoborcom itp. jest dobre prowadzenie życia względem Boga i człowieka, a stojące w opozycji do wszelkiego formalizmu – odnosi się także do sprawiedliwości. Stąd też widzimy, że Boski przymiot sprawiedliwości jest główną myślą symbolicznych pokoleń stojących na zachodzie pozafiguralnego Przybytku, tak jak trzy figuralne pokolenia zdaje się, iż miały na swej chorągwi reprezentacje wołu albo cielca za symbol sprawiedliwości. Ezech. 1; Obj 4.

      (59) Jak już wykazaliśmy w tym artykule, że Efraim przedstawia w obrazie przybytku Kościół luterański, podczas gdy Efraimczycy przedstawiają luteranów. Lecz w obrazie Wieku Ewangelji, Kościół luterański i ludzie są przedstawieni przez Lewiego, syna Jakóbowego ze względu na Jakóbowe spłodzenie, a Liji urodzenie go. A że lewici zostali przyjęci jako pokolenie poświęcone Panu w obrazie przybytku, dlatego Józef i Benjamin ze względu na Jakóbowe spłodzenie, a Racheli urodzenie ich, przedstawiają względnie ruch żniwiarski Maluczkiego Stadka i ludzi i ruch Wielkiego Grona i ludzi, a jak wiemy dwom synom Józefowym były dane stanowiska pokoleniowe, dlatego w obrazie przybytku musimy uważać luteranów z kongregacjonalistami i sektami fanatycznemi, jako niebędących w obrazie synów Jakóbowych w płodzeniu i rodzeniu ich, ale którzy byli pozafigurą tych trzech pokoleń – tj. dwóch pokoleń potomków Józefowych i pokolenia Benjaminowego. Efraim jako najgłówniejszy z tych trzech, byłby naturalnie figurą na Kościół luterański, który jest najważniejszy z pośród tych trzech denominacji, nad któremi zastanawiamy się. Idea kapłaństwa składającego się z poświęconych, nadająca podobieństwo rządowi kościelnemu tych trzech denominacji, również wskazuje, że one są z tego samego obozu. A że pokolenia Efraimowe i Manasesowe miały pierwszeństwo nad pokoleniem Benjaminowem, to daje nam powód do wniosku, że Kościoły luterański i kongregacjonalny są przedstawione przez te pokolenia, które są pierwsze wymienione. A niższość pokolenia Benjaminowego nasuwa myśl, że fanatyczne sekty są przedstawione przez to pokolenie. Tym sposobem harmonizujemy różnicę w pozafigurach synów Jakóbowych przy ich spładzaniu
kol. 2
i porodzeniu dla celów Wieku Ewangelji i pokoleń stojących w około przybytku dla celów Wieku Ewangelji.

KSIĄŻĘ POZAFIGURALNEGO EFRAIMA

      (60) W tej części naszego przedmiotu o ofiarach Książąt Wieku Ewangelji, chcemy omówić ofiary przyniesione przez książęcia pozaobrazowego pokolenia Efraimowego (4 Moj. 7:48-53) – to jest czyny wodzów utracjuszy koron Kościoła luterańskiego. Ich figurą jest Elisuma, syn Ammiudów. Elisama znaczy Bóg słyszy. Imię to charakteryzuje wodzów utracjuszy koron z Kościoła luterańskiego z punktu, że usprawiedliwienie z łaski Bożej przez wiarę w zasługę Chrystusową gwarantuje (zapewnia) łaskawe wysłuchanie Boga tych, którzy, aby mogli być przyjętymi od Niego, w żywej dziecięcej ufności i wiary w zasługę Chrystusową, przystępują do Niego dla przebaczenia grzechów ich i przypisania im zasług Chrystusowych. Imię Ammiud znaczy „mój lud jest majestatem”, tj. chwalebnym. Imię to, zdaje się wskazywać na wysoki zaszczyt, w którym według wodzów luterańskich utracjuszy koron usprawiedliwieni z wiary są podtrzymywani przez moc Bożą i tych, którzy są w społeczności z Nim. Główniejszymi wodzami utracjuszy koron z pośród wodzów, którzy brali udział w przekręceniu ruchu Maluczkiego Stadka, zapoczątkowanego przez Lutra na sektę i podtrzymywali ją jako taką, byli następujący wodzowie: Jones, Bugenhagen, Chemnitz, Andreae, Gerhard, Calov, Quenstedt i Holar. Lecz podczas gdy uważamy Lutra za członka Maluczkiego Stadka, który rozpoczął ten ruch, a Melanchtona jako jego współpracownika w tym ruchu, który był później przerobiony na Kościół luterański, musimy w sprawiedliwości przyznać, że jako części pozafiguralnego oślepienia Samsona oni byli, oprócz protestanckich książąt niemieckich, bardziej zajęci, aniżeli ktokolwiek inny w przekręceniu tego ruchu w denominację luterańską.

      (61) Doktryna, którą Bóg dał Kościołowi luterańskiemu za specjalne szafarstwo, a którą jego wodzowie z utracjuszy koron używali i bronili, jest usprawiedliwienie z wiary. Gdybyśmy w skróceniu skupili tę doktrynę w jej głównych zarysach, to moglibyśmy powiedzieć jak następuje: Usprawiedliwienie z łaski Bożej przez wiarę w zasługę Chrystusa. Kilka myśli zawiera się w tej doktrynie: (1) że usprawiedliwienie człowieka nie jest przez dobre uczynki, ani pod prawem naturalnym ani pod prawem Mojżeszowem, przeto, że słusznie skazany i niedoskonały człowiek nie może przez swoje upadłe skłonności pod prawem naturalnym ani pod prawem Mojżeszowem nic czynić bezwinnie i doskonale; a więc nie może zadośćuczynić wymaganiom sprawiedliwości przez swoje własne uczynki (do Rzym. 1:16-3:20; Gal. 2:16, 21; 3:10-12); (2) Że Bóg ze Swej łaski, (a nie przez naszą zasługę na tę dobroć) dał Syna Swego, aby był ubłaganiem Boskiej sprawiedliwości za grzech Adama i grzechy wszystkie wynikające z grzechu Adamowego (do Rzym. 3:21-26; 4:25; 5:7-21; Gal. 4:4, 5; Ew. Jana 3:15, 16; 1Jana 1:7-2:22; 4:10) (3) Że Chrystus, by zadość uczynić Boskiej Sprawiedliwości, dobrowolnie oddał Siebie na śmierć, za żywot wieczny rodzaju ludzkiego i wypełnił zakon, aby tym sposobem osiągnąć sprawiedliwość dla człowieka (Mat. 20:28; 1Tym. 2:5, 6; Rzym. 3:15-19; 1Kor. 15:21, 22; Gal. 3:13) (4) Że Bóg przez Słowo Swoje daje darmo usprawiedliwienie pokutującemu grzesznikowi, gdy ten szczerze wierzy w Jego obietnicę, że przez zasługę Jezusową On mu przebacza i uważa (uznaje) go za sprawiedliwego przez sprawiedliwość Chrystusową, (Łuk. 24:47; Dz. 3:19; 13:38, 39;

poprzednia strona – następna strona